ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 578

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 578

เขามองไปยังอาคารสูงฝั่งตรงข้ามอย่างเรียบเฉย ทันใดนั้นก็ส่งเสียงออกมา “นั่นไม่ใช่ไท่หวงไท่โฮ่วหรอกหรือ?” ยังคิดที่จะหลบซ่อนตัวอีกหรือ? แต่คงไม่อาจจะหลบซ่อนตัวได้

ทุกคนพากันหันมองออกไป และก็พบว่าฝั่งตรงข้ามนั้นมีเงาของคนยืนอยู่สองคนจริง จะใช่ไท่หวงไท่โฮ่วหรือไม่? ไกลเกินไปจนไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ทว่า ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ ในเมื่อมู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาว่าใช่แล้ว พวกเขาก็จำต้องทำความเคารพ

และเพราะเช่นนี้ ทุกคนต่างก็พากันคุกเข่าลงบนพื้นจนดูมืดสนิท “คารวะไท่หวงไท่โฮ่ว ขอไท่หวงไท่โฮ่วทรงมีอายุยืนหมื่นปี”

อาเฉอผลักนางออกมา “เรียกท่านแล้ว”

ไท่หวงไท่โฮ่วยิ้มเย็นมองไปยังมู่หรงเจี๋ย “ดีนี่ ไอเจ้าเด็กคนนี้ กล้าที่จะต่อต้านบรรพชนของเจ้า ก็ต้องดูว่าเจ้ามีคุณธรรมสูงเพียงใดกัน จะต้องมีวันที่เจ้าต้องร้องไห้ออกมาแน่”

ในขณะนี้ หวงไท่โฮ่วเองก็เสด็จมาถึงแล้ว นางมาที่นี่เพื่อรับการคารวะจากทุกคน และมาในเวลานี้ก็เหมาะสมแล้ว

ซุนกงกงมองเห็นไท่หวงไท่โฮ่วเสด็จมาจากที่ไกล ก็รีบเอ่ยทูลกับหวงไท่โฮ่ว “ไท่หวงไท่โฮ่วเองก็ทรงเสด็จมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ ไท่โฮ่วรีบลงจากเกี้ยวเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

หวงไท่โฮ่วผงะขึ้นมา “ท่านผู้เฒ่านางเองก็มาแล้วหรือ? ไอหย๋า รีบประคองข้าลงไปเร็ว”

กุ้ยไท่เฟยเองยังคงอยู่ในเรือนชิงหนิงของตนเอง นางวางแผนเอาไว้ว่าเมื่อมีคนมาเชิญนั้น นางถึงจะออกไปให้ผู้คนได้คารวะ ในตอนที่กราบไหว้ฟ้าดิน นางที่เป็นมารดาอย่างไรก็ต้องออกไป

วันนี้นางตั้งใจที่จะไว้หน้าให้กับเขาบ้าง

อาฝูรีบร้อนวิ่งกลับมา “กุ้ยไท่เฟย”

“เจ้ารีบร้อนทำอะไรกัน?” กุ้ยไท่เฟยขมวดคิ้วออกมา “เกี้ยวมาถึงแล้วอย่างนั้นหรือ? มาก็มาสิ ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องกราบไหว้ฟ้าดิน”

อาฝูผ่อนลมหายใจก่อนจะเอ่ย “เกี้ยวมาถึงแล้วเพคะ ทว่ากลับไม่พบตัวเจ้าสาว อีกทั้ง ไท่หวงไท่โฮ่วเองก็มาแล้วด้วย”

กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นยืนในทันที อย่างค่อนข้างจะตกใจ “นางมาแล้วหรือ?”

“เพคะ อยู่ด้านนอกนี่เอง” อาฝูเอ่ย

ดวงตาของกุ้ยไท่เฟยฉายแววตื่นตระหนกออกมา หญิงชราคนนี้ไม่ชอบนางมาโดยตลอด ก่อนหน้านั้น เมื่ออยู่ในวังหลวงมักจะชอบทิ่มแทงนางอยู่เสมอ คราวนี้กลับมาแล้ว จะทำอีกหรือไม่?

“กุ้ยไท่เฟย รีบออกไปต้อนรับเถิดเพคะ” อาฝูเอ่ย

กุ้ยไท่เฟยเอื้อมมือออกไปยั้งเอาไว้ “ไม่ ปล่อยให้ข้าได้คิดสักเล็กน้อย”

ตอนนี้ด้านนอกนั้นมีแขกเหรื่ออยู่มากมาย และด้วยวิธีการของไท่หวงไท่โฮ่วแล้ว นางจะต้องไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย หากว่าตนเองถูกทิ่มแทงต่อหน้าแขกมากมายเช่นนี้ ใบหน้านี้ก็คงจะไม่อาจรักษาเอาไว้ได้แล้ว

ตอนนี้เจ้าสาวเองก็หายไปแล้ว ถึงอย่างไรแล้วก็คงไม่อาจจะกราบไหว้ฟ้าดินได้ และต่อให้นางจะไม่ออกไป ก็ดูไม่เกินไปนัก

เมื่อคิดจนถึงตรงนี้แล้ว นางจึงเอ่ยออกมากับอาฝูว่า “เจ้าออกไปจัดการก่อน หากว่าถูกถามเข้า ก็บอกว่า เช้าวันนี้ข้าตื่นขึ้นมาก็ปวดหัวเป็นอย่างยิ่ง”

อาฝูตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “กุ้ยไท่เฟยจะไม่ออกไปอย่างนั้นหรือเพคะ? แต่ว่าไท่หวงไท่โฮ่วเองก็มาแล้ว……”

“เจ้าทำตามที่ข้าบอกก็พอแล้ว” กุ้ยไท่เฟยเอ่ย

“เพคะ!” อาฝูทำได้เพียงแค่เดินออกไป

ทุกคนพากันต้อนรับไท่หวงไท่โฮ่วราวกับดวงดาวล้อมรอบพระจันทร์ นางยังคงคลุมผ้าบางเบาอยู่เช่นเคย ทั้งกายสวมใส่ฉลองพระองค์สีฟ้า ดูเรียบง่ายเป็นอย่างมาก ผมมวยขึ้นสูง โดยที่ไม่มีการประดับใดอยู่ เผยดวงตาอันมืดมิดออกมา ทำให้ผู้คนไม่อาจมองเห็นถึงเบื้องลึกได้

ท่านผู้นี้เป็นบุคคลในตำนานของต้าโจว หลงไท่โฮ่ว

หวงไท่โฮ่วรีบนำคนเข้าไปยังห้องโถงเพื่อทำการคารวะ ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้จะมีการคุกเข่าลงตรงประตูแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้มีการทำตามธรรมเนียมที่ถูกต้อง

ไท่หวงไท่โฮ่วกวาดสายตามองไปยังทุกคน ก่อนจะทรงตรัสออกมาช้า ๆ “ลุกขึ้นเถิด”

“ขอบพระทัยไท่หวงไท่โฮ่ว!” ทุกคนลุกขึ้นยืน ล้วนแต่พากันก้มศีรษะลง ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองยังนาง

ราชครูเหลียงวันนี้เองก็มาด้วยเช่นกัน เดิมนั้นเขาเองก็ไม่อยากมา ทว่าวันนั้นในราชการยามเช้า เขาเองก็อยู่ด้วย จึงไม่อาจขัดคำสั่งของไท่หวงไท่โฮ่วได้ จึงจำต้องฝืนมา

เพียงแต่องค์รัชทายาทและฮองเฮาไม่ได้มาด้วยเท่านั้น