ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 580
แล้วยังจะปล่อยให้นางแต่งงานกับเจ้าโง่อีก
ในขณะที่สิ้นหวัง ก็มองเห็นม้าสีขาวกำลังควบออกมาจากป่า นางก็ร้องไห้ออกมาในทันที “มู่หรงเจี๋ย ในที่สุดท่านก็มาแล้ว!”
ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าจื่ออันจะมีความคับข้องใจมากเพียงใด ถูกขังอยู่ในเกาะเล็ก ๆ นั่น ที่แม้แต่นกก็น้อยที่จะมาถ่ายใส่ ทุกวันล้วนแต่ต้องคอยเป็นทาสรับใช้อาเฉอ รับใช้หญิงผู้เฒ่า รับใช้งูเหลือม ตกปลา ย่างปลา และยังถูกสั่งสอนเป็นครั้งคราว ถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับเจ้าโง่ อีกทั้งยังถูกโยนลงมาในหล่มโคลนเหม็นเน่านี่อีกด้วย
เพราะฉะนั้นเมื่อมองเห็นมู่หรงเจี๋ย ราวกับว่ามีความรู้สึกอยู่ในอีกโลกใบหนึ่ง จู่ ๆ ก็แสบจมูกขึ้นมา พยายามบีบน้ำตาลงมาอีกสองหยด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้องไห้โฮอย่างน้อยเนื้อต่ำใจออกมา
ชายชุดดำบนต้นไม้เมื่อเห็นว่าเขาปรากฏกายออกมา ก็ตกตะลึงออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหายออกไป
มู่หรงเจี๋ยผ่อนลมหายใจออกมา เอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “ใครที่จับเจ้าโยนลงไปในนี้? ซูชิงตาม!”
เขาดึงมือจื่ออันขึ้นมา ร่างกายที่สวมใส่ชุดอภิเษกที่งดงามนั้นกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนสีดำสีเหลือง นางใช้มือปัดออกไป แล้วร้องไห้ออกมาอย่างรุนแรง นางปัดเอาหนูที่ตายแล้วออกไป
การที่พบกับชีวิตใหม่หลังจากความตายนั้น เดิมนั้นควรจะร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด จื่ออันต้องการจะกอดมู่หรงเจี๋ยมาก มู่หรงเจี๋ยดึงนางเข้ามากอดในอ้อมแขน หัวใจที่สั่นไหวมาตลอดทางถึงได้สงบลงได้
คำพูดนับพันนับหมื่นยังไม่ทันได้เอ่ยออกมา เซียวเซียวก็เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “อาเจี๋ย ชุดแต่งงานของเจ้าเป็นชุดของอ๋องหลี่”
มู่หรงเจี๋ยผลักจื่ออันออกไปในทันที มองไปยังชุดแต่งงานของตนเองที่เต็มไปด้วยโคลน หน้าผากเกิดเส้นสีดำออกมา ในใจก็ปรากฏใบหน้าดำคล้ำของเจ้าสามขึ้นมาในทันที
จื่ออันเช็ดโคลนที่อยู่บนใบหน้าออก ทว่าหลังมือที่เปื้อนโคลนอยู่นั้นก็ยังคงทำให้ใบหน้าดูสกปรกอยู่ดี ดวงตาเกิดเปลวเพลิงกรุ่นโกรธขึ้นมา “ชุดแต่งงาน? ท่านจะแต่งงานอย่างนั้นหรือ?”
เซียวท่าเอ่ยออกมา “ใช่แล้ว เขาจะแต่งงานวันนี้”
จื่ออันส่งเสียงร้องออกมา ความน้อยเนื้อต่ำใจเปลี่ยนเป็นความกรุ่นโกรธ พุ่งเข้าใส่มู่หรงเจี๋ย กัดฟันเอ่ยออกมา “ข้าถูกคนจับตัวไป อีกเพียงนิดก็เกือบจะตายไปแล้ว เจ้ากลับจะแต่งงาน? เจ้าถึงกลับกล้าจะแต่งงาน?”
มู่หรงเจี๋ยไม่ทันได้ตั้งตัวว่านางจะคลุ้มคลั่งขึ้นมา เอื้อมมือออกไปผลักนางโดยที่ไม่รู้ตัว จื่ออันถูกผลักลงไปในหล่มโคลนนั้นอย่างน่าเศร้าอีกครั้ง
คราวนี้เป็นใบหน้าของนางที่คว่ำลงไป
เซียวท่าเอ่ยออกมาอย่างยินดี “คราวนี้ก็ยอดเยี่ยมแล้ว”
มู่หรงเจี๋ยกลับมีความรู้สึกอยากจะวิ่งหนีไป นี่มันยอดเยี่ยมจริง ๆ
จื่ออันลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ โคลนปกปิดใบหน้าของนางเอาไว้ ก่อนที่จะปัดออกเผยดวงตาสองข้างออกมา นางพ่นเอาโคลนสกปรกในปากออกมา เอื้อมมือออกไปแล้วมองมู่หรงเจี๋ย “ดึงข้าขึ้นไปที!”
มู่หรงเจี๋ยที่ไม่ได้ตั้งใจจะผลักนางเข้าไปในหล่มโคลนนั้น ขณะที่กำลังกลัวว่านางจะโมโห เมื่อเห็นว่านางอ่อนลง ก็เอื้อมมือออกไปดึงนางขึ้นมา ปากก็เอ่ยว่า “ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
จื่ออันเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดลากเขาลงไปในหล่มโคลนด้วยกัน
แขกเหรื่อที่รออยู่ในจวนอ๋องนั้น เมื่อรออยู่นานก็ไม่พบว่ามู่หรงเจี๋ยและเจ้าสาวจะกลับมา แต่กลับไม่กล้าที่จะไปถามกับไท่หวงไท่โฮ่ว ส่วนหญิงชรานั้นกลังดื่มเหล้าอยู่อย่างใจเย็น
“กลิ่นอะไรกัน? เหม็นยิ่งนัก?” มีคนได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวลอยมา ก็อดไม่ได้ที่จะปิดจมูกอย่างรังเกียจที่จะได้กลิ่นมัน
“เหม็นมาก เหม็นมากจริง ๆ มีหนูตายไปบ้างหรือไม่กัน?”
“รีบหาคนไปทำความสะอาดเข้า เหม็นจะตายแล้ว!”
ที่มาของกลิ่นเหม็นปรากฏขึ้นตรงประตู คนสองคนที่ทั่วทั้งกายเต็มไปด้วยโคลน เดินถือรองเท้าเข้ามา ทั้งสองคนนั้นพากันหลบหน้าหลบตา ทำให้มองรูปลักษณ์เดิมไม่เห็น
หากว่าด้านหลังนั้นไม่ได้มีสองพี่น้องเซียวเซียวและซูชิงติดตามมาแล้ว ร่างกายนั้นที่ดูจะคล้ายคลึงกับมู่หรงเจี๋ย ทุกคนก็คงไม่ยอมที่จะเชื่อมันว่าร่างกายเหม็นนั้นคือมู่หรงเจี๋ย
อ๋องหลี่กระโดดขึ้นมา “ฆ่ามันพันดาบซะ ชุดอภิเษกของข้า!”
ในมือของอาหมานถือจอกเหล้าเอาไว้ เอ่ยออกมาอย่างกะทันหัน “ภรรยาของท่านอ๋อง? หมายถึงข้า หรือว่าหมายถึงใคร?”
“บอกว่าชุดอภิเษก ชุดอภิเษก” อ๋องหลี่นั่งลงอย่างไม่พึงพอใจ แต่ก็ยังเอ่ยเอาใจออกมา “ก็ไม่ต้องการมันแล้ว ถือเสียว่ามอบมันออกไปแล้ว ของอย่างชุดอภิเษกเช่นนี้ ทั้งชีวิตใส่เพียงแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ”
อาหมานยิ้มเย้ยหยันออกมา “มีบางคนสวมมันตั้งหลายครั้ง ท่านอ๋องจะลองทำตามบ้างหรือไม่?”
“มีคนอยู่มาก ไว้หน้าให้ข้าบ้าง ไว้หน้าบ้าง” อ๋องหลี่กดเสียงต่ำเอ่ยออกมา
อาหมานส่งเสียงฮึมฮัมออกมา ก่อนจะลุกขึ้นเอ่ยออกมา “ข้าจะไปดูน้องสะใภ้คนใหม่ของข้า”
(บทความก่อนหน้านั้นเขียนผิดไป เขียนหวงไท่โฮ่วกลายเป็นพี่สะใภ้ของอ๋องหลี่ มาแก้ไขในที่นี้ ถือเป็นการเพิ่มบทความแก้ไขความผิด)
