ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 581
หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยและเซี่ยจื่ออันเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมา เมื่อทุกคนเห็นว่าเจ้าสาวคือเซี่ยจื่ออันก็ต้องตื่นตกใจขึ้นมา
อยู่เหนือความคาดหมายทุกอย่างที่มี ที่สำคัญที่สุดก็คืองานแต่งงานนี้จะยังคงดำเนินต่อไปหรือไม่?
หากว่าใช่แล้ว ชุดแต่งงานจะไปเอามาจากที่ใดกัน?
ท่ามกลางกลุ่มคน มีเสียงอ่อนโยนดังขึ้นมา “ก่อนหน้านั้นคุณหนูใหญ่เคยมีงานอภิเษกกับอ๋องเหลียงมิใช่หรือ? ชุดอภิเษกนั่นยังอยู่หรือไม่?”
ทุกคนหันกลับไปมอง คนที่เอ่ยออกมานั่นก็คือเฉินหลิวหลิ่ว
นางเห็นว่ามีคนมากมายจ้องมองมายังตนเอง ก็นึกว่าตนเองเอ่ยอะไรพลาดไป ก็รีบโบกมือออกมา “ข้าเพียงแต่เสนอแนะเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องนำมาใช้”
ไท่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา “เอาตามนี้”
แต่ทว่าก็เกิดอีกคำถามหนึ่งขึ้นมา ชุดอภิเษกของอ๋องเหลียงนั้นยังคงสภาพดีอยู่ แต่ชุดแต่งงานของเซี่ยจื่ออันนั้นเต็มไปด้วยรูพรุน
ชุดแต่งงานชุดนี้ ทำให้เหตุการณ์อันน่าอนาถวันนั้นปรากฏขึ้นมาต่อหน้าต่อตาของนางอีกครั้ง จื่ออันไม่คิดเลยว่าไป ๆ มา ๆ แล้วนางก็ต้องสวมใส่ชุดแต่งงานชุดนี้เพื่อแต่งงานอีกครั้ง
นางไม่ยินดีนัก
ไท่หวงไท่โฮ่วที่ได้ยินเสียงคัดค้านของนาง ก็หันไปตรัสออกมาว่า “หากว่าเจ้าไม่ต้องการจะสวมชุดแต่งงานนี้แล้ว ไม่เช่นนั้นก็เปลี่ยนวันเสีย ข้าจะออกคำสั่งให้คนตัดเย็บชุดแต่งงานใหม่ให้กับเจ้า สามถึงห้าเดือนก็คงจะตัดเย็บได้เสร็จ”
เมื่อจื่ออันได้ยินเข้า ก็กอดชุดแต่งงานที่เป็นรูพรุนนั้นเอาไว้ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเห็นอกเห็นใจว่า “การตัดเย็บชุดแต่งงานสักชุดหนึ่งใช้เงินไปไม่น้อย หากว่าสิ้นเปลืองไปเช่นนี้ เกรงว่าภายหน้าอาจจะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์เข้าได้ อย่างไรแล้วตอนนี้ก็มีชุดที่สำเร็จอยู่แล้ว ให้ช่างเย็บปักช่วยซ่อมแซมอย่าให้เปิดเผยเนื้อหนังขึ้นมาก็พอแล้ว”
“ผุพังเช่นนี้ เกรงว่าคงต้องเปิดเผยออกมาบ้าง” ป้าอาเฉอเอ่ยเตือนออกมาด้วยความตั้งใจดี
จื่ออันอดกลั้นลมหายใจ “เปิดเผยออกมาเพียงนิดก็ไม่เป็นอะไร”
หากว่าต้องรอสามถึงห้าเดือนแล้ว นางยอมที่เปิดเผยร่างกายออกมาบางส่วนเผื่อแต่งงาน บ้าจริง งานแต่งงานในครั้งนี้ช่างน่าอับอาย
อาเฉอส่ายศีรษะออกมา เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “เซี่ยจื่ออัน เจ้าช่างฉลาดซะจริง”
จื่ออันยังคงกล้ำกลืนความโกรธต่อไป ยกยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่โหดร้าย “ความประหยัดมัธยัสถ์เริ่มต้นที่ตัวเรา”
เมื่อนางกลับมาแล้วถึงได้รู้สถานะของทั้งสองคนนี้ และนี่ก็ทำให้นางต้องเชื่อฟัง ทว่าในใจยังคงมีความโกรธเกลียดอยู่ โชคดี การแก้แค้นของสุภาพบุรุษนั้น สิบปีก็ยังไม่สาย
นางไม่รีบร้อน
เมื่อนางหันกลับมา ก็ได้ยินเสียงของป้าอาเฉอเอ่ยออกมากับไท่หวงไท่โฮ่ว “นางคงจะกลัวว่าตนเองจะไม่ได้แต่งงานกระมัง?”
ยังคงต้องกลืนกินความกรุ่นโกรธนี้ไปต่อ ความแค้นของสุภาพบุรุษ ร้อยปีก็ยังไม่สาย นางชราถึงเพียงนี้ จะต้องตายไปก่อนข้าอย่างแน่นอน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงอภิเษกนั้นถูกแพร่กระจายออกไป อ๋องเหลียง อ๋องอัน มู่หรงจ้วงจ้วง และยังมีตานชิงเสี้ยนจู่ ที่ก่อนหน้านั้นยังไม่ได้มาถึงที่แห่งนี้ ต่างก็ทยอยกันเข้ามา
จ้วงจ้วงเมื่อเห็นเซียวเซียว ก็มองหาอีกร่างหนึ่งทันทีโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อไม่พบเข้าถึงได้ผ่อนลมหายใจลง
อ๋องเหลียงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นั้น เอ่ยออกมา “เจ้าวางใจได้ เขาไม่เคยพานางออกไปไหนด้วยกัน”
จ้วงจ้วงหันหน้าไปทำทีราวกับว่าไม่ได้ยิน
และตามกฏเกณฑ์แล้ว จื่ออันจะต้องกลับไปยังจวนมหาเสนาบดี แล้วแต่งออกจากจวนมหาเสนาบดี
ทว่าไท่หวงไท่โฮ่วทรงตรัสออกมาว่าไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนี้ ให้หาห้องห้องหนึ่งในจวนอ๋อง เพื่อให้จื่ออันได้หวีผม จากนั้นก็ให้เจ้าบ่าวไปรับตัวเจ้าสาวจากห้องนั้นมา
หัวหน้ากรมกิจการภายในทูลถามไท่หวงไท่โฮ่วออกไปว่า “ฤกษ์มงคลในการกราบไหว้ฟ้าดินนั้นผ่านไปเสียแล้ว จำต้องเลือกเวลาใหม่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
ไท่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา “ไม่จำเป็น หากว่าเป็นเรื่องดีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเวลาใดล้วนแต่เป็นฤกษ์มงคล”
ภายในห้องปีก
เหลียงซื่อ หูฮวนสี่ จ้วงจ้วง โหรวเย๋า หยวนฉุยยวี่ อาหมาน หลิวหลิ่ว หญิงสาวกลุ่มใหญ่ล้วนแต่เข้ามายังในห้องปีกนี้ ต่างก็พากันถามจื่ออันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงระยะนี้
จื่ออันเอ่ยออกมาโดยประมาณ จนทุกคนพากันตื่นตกใจขึ้นมา “เป็นไท่หวงไท่โฮ่วที่ช่วยเจ้าเอาไว้อย่างนั้นหรือ?”
ทุกคนล้วนแต่เอ่ยถึงว่าช่วยเหลือ แต่ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่ถูกมัดเอาไว้ ใครจะกล้ากัน? คนผู้นั้นขึ้นชื่อว่าอารมณ์ร้ายกาจเป็นอันดับหนึ่งของราชวงศ์ต้าโจว
