ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 584
มู่หรงเจี๋ยที่เดิมนั้นเป็นคนชื่นชอบดื่มเหล้า บวกกับคืนนี้ร้านจู้เสียนที่ส่งเหล้าชั้นดีมาให้ และแน่นอนว่าเขาย่อมไม่อั้นกับการดื่มเหล้าของเขา จึงรับการเชิญชวนให้ดื่มเหล้าจากผู้ที่มีเจตนาร้ายกลุ่มใหญ่
ในตอนที่ถูกหามกลับห้องหอนั้น เขาก็เดินไม่ตรงเสียแล้ว
เหลียงซื่อที่ทำหน้าที่เป็นซี่เหนียงชั่วคราวที่อยู่ในห้องนั้น ส่งไม้คันชั่งมา ยิ้มแล้วเอ่ย “เจ้าบ่าวจะต้องเปิดผ้าคลุมหน้าให้กับเจ้าสาว ขอให้คู่บ่าวสาวมีความสุขตลอดร้อยปี ลูกหลานเต็มบ้าน แก่เฒ่าไปด้วยกัน
มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไปรับไม้คันชั่งมา แต่เมื่อหมุนเป็นวงกลมไปแล้วก็ไม่อาจยืนได้อย่างมั่นคงได้ กลับทำให้คนกลุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังหัวเราะออกมา
“ไป ไป ไป ห้องบ่าวสาวไม่อนุญาตให้คนจำนวนมากเข้ามา” เหลียงซื่อพยายามผลักไล่คนออกไปตามหน้าที่
“ก่อความวุ่นวายห้องบ่าวสาว พวกเราจะมาก่อความวุ่นวายห้องบ่าวสาว” ซูชิงโห่ร้องออกมา
“วุ่นวายอะไรกัน? ทำให้เรื่องมันชักช้า รีบออกไป รีบออกไป!” เหลียงซื่อโบกมือเหมือนไล่แมลงวัน
ซูชิงหัวเราะออกมาอย่างมาดร้าย “เขาที่ดื่มเหล้าเสียจนกลายเป็นลูกแมวไปแล้ว คืนนี้อย่างไรแล้วจะต้องเสียเวลาอย่างแน่นอน”
จื่ออันบีบลงบนนิ้วมือ ซูชิงช่างน่าทุบตีเสียจริง แต่ว่า…ต้องอดทนเอาไว้
มู่หรงเจี๋ยหันกลับมาอย่างโงนเงน ถือไม้คันชั่งเอาไว้ แล้วแหย่ออกไปส่ง ๆ ทางด้านตะวันออกที ตะวันตกที ราวกับล้อเล่นสหาย ในขณะที่มึนเมาอยู่ในฝัน ทุกคนไม่กล้าที่ลงมือตอบโต้กลับ ถูกเขาบีบบังคับจนล่าถอยออกไป
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เขาก็ใช้เท้าปิดประตูลง จากนั้นก็หันไปมองจื่ออันที่คลุมด้วยผ้าคลุมสีแดง อาการมึนเมาหายไปในทันที จากนั้นก็เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
เหลียงซื่อปิดปากยิ้มออกมา “ท่านอ๋องแกล้งเมาอย่างนั้นหรือ?”
มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงชู่ว์ออกมา
เหลียงซื่อยิ้มแล้วย่อกายลง “เพคะ ดูเหมือนว่าที่แห่งนี้คงจะไม่ต้องการซี่เหนียงแล้ว ข้าจะออกไปรับรางวัลแล้ว!”
ทันใดนั้นก็หันกลับมาอย่างกะทันหัน แล้วหยิบตำราเล่มหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อวางลงบนโต๊ะ “นี่เป็นป้าอาเฉอที่มอบให้ บอกว่าคืนนี้ให้พวกท่านศึกษามัน”
“เอาออกไป คืนนี้จะมีเวลาศึกษาตำราที่ไหนกัน?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย
เหลียงซื่อยกมือปิดปากยิ้มอีกครั้งก่อนจะออกไป
เมื่อประตูปิดลง ตรงประตูนั้นมีคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นว่าเหลียงซื่อออกมาแล้ว ก็ไม่ได้ถอยออกไป เพียงแต่ปล่อยให้นางเดินผ่านไป จากนั้นก็กรูกันเข้าไปอีกครั้ง
ภายในห้องบ่าวสาว จื่ออันที่รอนานจนผมเกือบจะขาวแล้วนั้น ก็ยังไม่เห็นเขาขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
อดไม่ไหวจนต้องยกผ้าคลุมศีรษะขึ้น กลับพบว่าเขาถือตำราเล่มนั้น และอ่านอยู่ด้วยความสนใจ
นางส่งเสียงกระแอมออกมา มู่หรงเจี๋ยตกใจเสียจนโยนตำราเล่มนั้นทิ้งไป แล้วกระแอมออกมา เอ่ยออกมา “ข้าจะต้องเป็นคนที่เปิดผ้าคลุมหน้าออกมาก่อน”
เขานั่งลงตรงขอบเตียง นั่งลงข้าง ๆ จื่ออัน ลูบมือลงบนเข่า ก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้นมา เผยให้เห็นใบหน้าซีดขาวครึ่งหนึ่งออกมา
มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงร้องออกมา “ลืมใช้ไม้คันชั่งเสียแล้ว”
“หรือจะลองอีกครั้งหนึ่งดี?” จื่ออันจ้องมองยังเขา กัดฟันแล้วเอ่ยออกมา
มู่หรงเจี๋ยมองยังนางนิ่ง เอื้อมมือออกไปหยิกใบหน้าของนาง “เซี่ยจื่ออัน”
“ทำอันใด?” จื่ออันเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
“เจ้ามีชีวิตกลับมาแล้วจริง ๆ” ดวงตาของเขาดูเหมือนจะเพ้อฝันและสับสนอยู่เล็กน้อย
“หรือว่าข้าจะเป็นภูตผีอย่างนั้นหรือ?” จื่ออันเอ่ยออกมาเช่นนี้ ทว่าน้ำเสียงกลับดูอ่อนลง และดูเหมือนว่าเริ่มจะมีบางอย่างก่อตัวขึ้นมาในใจ
มู่หรงเจี๋ยกอดนางเอาไว้ ดึงตัวนางเข้าสู่อ้อมแขน แขนแข็งแรงโอบรัดแน่น และเกือบจะทำจื่ออันหายใจแทบไม่ออก
“ก่อนหน้านั้นซูชิงบอกว่า เป็นเพราะว่าไท่หวงไท่โฮ่วบอกกับท่านเอาไว้ว่า ขอเพียงแค่ท่านยอมแต่งงาน ข้าก็จะกลับมา เพราะฉะนั้นท่านถึงได้ยินยอมที่จะแต่งงาน จริงหรือไม่?” จื่ออันซบลงไปในอ้อมแขนของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรง แล้วเอ่ยถามออกมาเสียงเบา
“คำพูดที่ซูชิงเอ่ยออกมา เจ้าเองก็เชื่อแล้วอย่างนั้นหรือ?” มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงพึมพำออกมาเบาๆ
“อืม?” จื่ออันเงยหน้าขึ้นมา
มู่หรงเจี๋ยมองไปยังนาง เอ่ยออกมาอย่างสบาย ๆ “คำพูดที่ซูชิงและเซียวท่าเอ่ยออกมานั้นล้วนไม่น่าเชื่อถือ ก่อนหน้านี้เซียวท่ายังบอกกับข้า ก่อนที่เจ้าจะถูกม้วนตัวหายไปในกระแสน้ำวันนั้น ให้เขาบอกกับข้าว่าเจ้าชอบข้า แล้วข้าจะต้องเชื่ออย่างนั้นหรือ?”
เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่เห็นด้วย ทว่าดวงตาสีน้ำตาลเข้มยังคงจ้องมองไปยังจื่ออันอยู่ตลอด เพื่อเฝ้าดูท่าทีของนาง
จื่ออันตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะส่งเสียงหัวเราะดังออกมา “ใช่แล้ว คำพูดของพวกเขาไม่น่าเชื่อถือ ล้วนแต่เป็นเรื่องไร้สาระ”
ส่วนเรื่องที่สารภาพออกไปนั้น ต่อให้จะทุบตีนางจนตายนาง ก็คงไม่อาจจะเป็นคนบอกออกมาก่อนได้
