ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 586
เมื่อจื่ออันเห็นตำราที่อยู่บนโต๊ะ ก็เอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย “ตำราอะไรกัน?”
มู่หรงเจี๋ยคว้ามันกลับไปทันที “อย่าดู ไม่มีอะไรที่น่าดู”
แต่จื่ออันกลับพลิกเปิดหน้าแรกขึ้นมา มองเห็นภาพที่อยู่ด้านในนั้น ดวงตาเหยียดตรง “นี่มันตำราลับนี่!”
“อืม ตำราลับฝึกวิชายุทธ์ที่มอบให้ข้า เจ้าไม่ได้ฝึกวิชายุทธ์ ไม่ต้องการมันหรอก” มู่หรงเจี๋ยนำตำราซ่อนเอาไว้ในแขนเสื้อ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม
จื่ออันส่งเสียงฮึมฮัมออกมามองไปยังมู่หรงเจี๋ย “ตกลง ต่อไปพวกเราควรจะทำกันอย่างไรกันดี?”
มู่หรงเจี๋ยดูค่อนข้างจะไม่เป็นธรรมชาติ “หรือบางที พวกเรามากินอะไรกันก่อนดีไหม?”
จื่ออันพยักหน้า “ข้อเสนอนี้ดีมาก”
นางนั่งลงก่อน จากนั้นก็มองไปยังจอกสีทองที่พันไว้ด้วยผ้าสีแดง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า “พวกเราควรจะดื่มเหล้ากันสักจอกหรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงคำรามออกมา “เหมือนว่าจำต้องทำเช่นนี้”
จื่ออันรินเหล้าลงไป เหล้าไหลออกมาจากเหยือกลงจอกไปอย่างเงียบ ๆ ในใจของจื่ออันรับรู้ได้ถึงความเป็นจริง
นางไม่เพียงแต่เงยหน้าขึ้นไปมองยังมู๋หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยเองก็กำลังมองมายังนาง เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้เขารู้สึกราวกับว่ากำลังตกอยู่ในความฝัน
“มู่หรงเซี่ยจื่ออัน” เขาส่งเสียงเรียกออกมา อยากภาคภูมิใจเล็กน้อย นางต้องใช้นามของเขาแล้ว
จื่ออันยิ้มออกมา “อืม”
เขายิ้มออกมา ทั้งสองคนดูเหมือนว่าจะโง่งมไปแล้ว
“รับไป!” จื่ออันส่งจอกเหล้าไปให้เขา นั่งใกล้อีกเล็กน้อย และจ้องมองไปยังเขา “ท่านอ๋อง”
มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงอืมออกมา ทั้งสองคนเอนเข้าใกล้กันเรื่อย และเหมือนว่าจะเอาหน้าผากแนบชิดกัน
และทันใดนั้น ทั้งสองคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา จื่ออันวางจอกเหล้าลงไปก่อน หัวเราะจนแทบน้ำตาจะไหลออกมา “ไม่ ไม่ มู่หรงเจี๋ย พวกเราไม่อาจที่จะอยู่ด้วยกันแบบนี้ได้ ข้าทนไม่ได้กับความรู้สึกที่เจ้าเสแสร้งออกมา”
มู่หรงเจี๋ยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ “ข้าเองก็ทนกับความเจ้าเล่ห์ของเจ้าไม่ได้เช่นกัน”
จื่ออันยักไหล่ออกมา “ดี ท่านว่าพวกเราจะอยู่ด้วยกันอย่างไรดี จะทำกันอย่างไร?”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ก่อนหน้านั้นอยู่กันอย่างไร ตอนนี้ก็ยังคงอยู่เช่นเดิม”
อย่างไรแล้วก็จะต้องมีขั้นตอนอยู่มิใช่หรือ?
“ดี ตอนนี้มาคล้องแขนดื่มเหล้ากันก่อนแล้วค่อยว่ากันเถิด” จื่ออันเอ่ย
มู่หรงเจี๋ยประคองจอกเหล้าคล้องเข้ากับมือของนาง มองยังนางราวกับมองดวงดาว ใบหน้าเปล่งประกาย อย่างอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเนื้อหาที่มองเห็นอยู่ในหนังสือเมื่อครู่นี้ อดไม่ได้ที่ที่ใจจะสั่นไหวขึ้นมา ดื่มลงไปหมดภายในคำเดียว “รีบดื่มเข้า!”
จื่ออันเองก็ดื่มเข้าไป เมื่อดื่มจนหมด นางยังไม่ทันที่จะวางจอกลง ก็พบว่าเขาลุกขึ้นแล้วอุ้มตนเองเอาไว้ อุ้มขึ้นไปบนกลางอากาศ ทำจนนางตื่นตกใจเสียจนรีบคว้าไหล่เขาเอาไว้ “ท่านบ้าไปแล้วหรือ?”
มู่หรงเจี๋ยโยนนางลงบนเตียงนอน แล้วจึงยกแขนขึ้น ปล่อยให้ม่านตกลงมาปิดบังเทียนมังกรหงส์
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กัน คนเหล่านั้นที่ถูกงูทำให้ตื่นตกใจก็กลับมาอีกครั้ง แล้วเอาหูแนบติดกับพนัง คอยฟังความเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านในอย่างเงียบ ๆ
ทว่าบทสนทนาด้านในนั้นกลับทำให้ผู้คนตื่นตกใจขึ้นมา……
“ท่านกำลังดึงผมข้าอยู่ คนโง่”
“อดทนประเดี๋ยว ชุดขาดผุพังนี่……”
จากนั้นก็เงียบไปนาน
และหลังจากนั้นอีกก็มีคนลุกขึ้นจากเตียงนอน แล้วรีบวิ่งไปยังเทียน “ข้าจะดูตำรา”
“ดูตำราอะไรกัน?”
“สวรรค์ ท่านกำลังดูอะไรกัน ท่านไม่ถามข้าเล่า? ข้าเป็นถึงปรมาจารย์ของท่านเชียวนะ!”
ด้านนอกนั้นเกิดเสียงดัง ปรมาจารย์? ดูไม่ออกเลย!
