ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 588
เด็กรับใช้ภายในจวนต่างก็พากันมองเห็น พากันปิดปากลอบยิ้มออกมา คู่บ่าวสาวเมื่อคืนนี้ช่างดูสู้กันอย่างสุดแรงจริง ๆ
ไท่หวงไท่โฮ่วและกุ้ยเฟยนั่งกันอยู่ภายในห้องโถง และแน่นอนว่ากุ้ยไท่เฟยย่อมที่จะไม่ออกมาด้วยตนเอง เป็นไท่หวงไท่โฮ่วที่เป็นคนสั่งให้คนไปเรียกตัวออกมา
อาเฉอที่ยืนอยู่ข้างกายของไท่หวงไท่โฮ่ว ทั้งสองคนมองไปยังมู่หรงเจี๋ยที่ประคองจื่ออันออกมา ล้วนแต่เบิกตากว้างมองดู
อาเฉอเอ่ยออกมาเสียงเบาข้างหูของไท่หวงไท่โฮ่ว “ดูเหมือนว่า เมื่อคืนนี้เรื่องคงจะสำเร็จแล้ว”
ใบหน้าของไท่หวงไท่โฮ่วเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ข้าบอกแล้วว่าเมื่อคืนให้ไปแอบฟังที่ห้องหอ เจ้าก็เกียจคร้านไม่ยอมไป”
อาเฉอส่งเสียงเย็นชาออกมา “เป็นข้าที่ไม่ยอมไปอย่างนั้นหรือ? หรือว่าท่านเองที่บอกว่าไม่ไป”
ทั้งสองคนเดินไปยังเบื้องหน้าของไท่หวงไท่โฮ่ว แล้วคุกเข่าลง จื่ออันคุกเข่าลงอย่างฝืน ๆ ตอนที่คุกเข่าลงไปก็เกิดความเจ็บปวดขึ้นมา
มู่หรงเจี๋ยที่เห็นนางเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ก็เอ่ยออกมา “พอแล้ว เจ้าไม่ต้องคุกเข่าแล้ว ข้าจะคุกเข่าแทนเจ้าเอง”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว แล้วโค้งศรีษะคำนับลงให้กับไท่หวงไท่โฮ่วอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ ส่วนของจื่ออันข้าเองก็โค้งคำนับให้แล้ว”
ไท่หวงไท่โฮ่วกลับไม่ได้ทำความลำบากให้พวกเขา เพียงแต่เหลือบมองไปทางจื่ออันอย่างมีความหมาย
เด็กรับใช้ยกจอกชาเข้ามา มู่หรงเจี๋ยส่งไปให้ไท่หวงไท่โฮ่วก่อน “บรรพชนเชิญดื่มชา”
หลังจากที่ไท่หวงไท่โฮ่วรับชามาแล้วก็ค่อย ๆ จิบลงไป “นี่เป็นชาที่สามียกให้แทนภรรยา ถือว่าเป็นครั้งแรกของราชวงศ์ต้าโจว ผู้ชายอย่างมู่หรงเจี๋ยเป็นคนที่เห็นความสำคัญกับความสัมพันธ์มาเสมอ ถือได้ว่าเจ้าเองได้รับถ่ายทอดมรดกนี้มาจากบรรพชนของเจ้า”
ทาสรับใช้เอ่ยออกมาต่อ “ขอเชิญพระชายายกน้ำชาให้กับกุ้ยไท่เฟย”
มู่หรงเจี๋ยรับน้ำชามา คิดที่จะส่งให้กับกุ้ยไท่เฟย ทว่ากุ้ยไท่เฟยกลับเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “หากว่าอยากให้ข้ายอมรับนางแล้ว ชาจอกนี้จะต้องเป็นนางที่ยกให้กับข้า”
ไท่หวงไท่โฮ่วหลุบสายตาลงต่ำ ทำเป็นไม่ได้ยิน
จื่ออันเดินก้าวไปยังเบื้องหน้า ประคองจอกชา แล้วอดทนต่อความเจ็บปวดคุกเข่าลงไป “กุ้ยไท่เฟยเชิญดื่นชา”
กุ้ยไท่เฟยจ้องมองมายังนางเป็นเวลานาน ก็ยังไม่ยอมเอื้อมมือออกมารับน้ำชา
ไท่หวงไท่โฮ่วเองก็ไม่ส่งเสียงใด แม้แต่มองก็ยังไม่หันมามอง ปล่อยให้จื่ออันถือจอกชาเอาไว้คุกเข่าลงตรงนั้น
มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไปดึงจื่ออันขึ้นมา “ลุกขึ้นมาเถิด ชาจอกนี้ของเจ้า นางจะดื่มหรือไม่ก็ไม่เป็นอันใด”
กุ้ยไท่เฟยยิ้มเย็นออกมา ลุกขึ้นยืนแล้วคำนับต่อไท่หวงไท่โฮ่ว “หม่อมฉันทูลลาเพค่ะ”
ไท่หวงไท่โฮ่วโบกมือออกมา “ไปเถอะ”
ท่าทีของมู่หรงเจี๋ยดูเย็นชา จ้องมองไปยังกุ้ยไท่เฟยที่เดินผ่านด้านข้างกายของเขาไป สายตากุ้ยไท่เฟยดูไม่แยแส และดูเหมือนว่าจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง
ไท่หวงไท่โฮ่วมองไปยังจื่ออัน เจ้ามายังห้องของข้าสักประเดี๋ยว ข้ามีเรื่องต้องการที่จะเอ่ยกับเจ้า”
จื่ออันพยักหน้า “เพคะ!”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “ข้าเองก็ไปด้วย”
“เจ้าไม่จำเป็นหรอก คอยรออยู่ที่นี่เถิด ข้ามีเรื่องราวของผู้หญิงที่จะเอ่ยกับนาง”
“ไม่ได้!”
ไท่หวงไท่โฮ่วเลิกคิ้ว “เจ้าคิดว่าข้าจะรังแกนางอย่างนั้นหรือ?”
“ท่านรังแกนางน้อยไปอย่างนั้นหรือ? บนเกาะโดดเดี่ยว ท่านใช้งานนางเยี่ยงทาส” มู่หรงเจี๋ยทำความลำบากให้กับนาง “ยังมี ท่านจงใจไม่ให้พวกเรารู้ว่าการแต่งงานในครั้งนี้ล้วนแต่เป็นคนที่พวกเราต้องการ พิธีแต่งงานจัดขึ้นอย่างไม่เหมาะสม อีกเพียงนิดงานแต่งงานครั้งนี้ก็คงจะพังไปแล้ว ดูสิ่งเหล่านั้นที่ท่านได้กระทำ มีสิ่งที่ผู้อาวุโสสมควรทำอย่างนั้นหรือ? ช่างไร้สาระจริง”
ไท่หวงไท่โฮ่วถูกเขากล่าวโทษ ก็ดูอ่อนลง “ นี่ล้วนแต่เป็นป้าอาเฉอของเจ้าที่เป็นคนที่จัดการ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันกับข้า?”
อาเฉอหันหลังเดินจากไป “ข้าอยู่กับท่านมาหลายปี เพียงแต่ใช้ข้ารองรับความผิดเท่านั้น ข้าไม่ทำแล้ว”
