ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 594
เดิมนั้นจื่ออันคิดที่จะใช้คำพูดที่รุนแรงที่สุดมาทำร้ายเขา แต่กลับพบว่าตนเองรู้สึกเสียใจก่อนแล้ว ไม่ใช่เพื่อตนเอง แต่เพื่อเจ้าของร่างเดิมของเซี่ยจื่ออัน นำความทรงจำนั้นที่นางเก็บซ่อนเอาไว้มาเป็นอาวุธที่ทำร้ายบิดาของนาง
อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้โจมตีเซี่ยหวายจุนอย่างร้ายแรงยิ่งนัก เขาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า
หากจะบอกว่าเซี่ยจื่ออันคนนี้ไม่ใช่บุตรสาวของเขาแล้ว วันนั้นบุตรสาวของเขาถูกทุบตีจนตายภายในลานเรือน ตายไปในน้ำมือของเฉินหลิงหลงและองค์รัชทายาท ตายไปเพราะความโหดเหี้ยมของเขา
นั่นมันเป็นเพียงสายเลือดเดียวของเขา
หากว่าเป็นก่อนหน้านั้น เขาคงจะไม่รู้สึกเจ็บปวด ทว่าตอนนี้ไม่เหมือนกัน ต่อให้เขาจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไป เขาเองก็ไม่อาจที่จะมีลูกหลานได้อีก อีกทั้งบุตรสาวของเขา ไม่เคยเลยที่จะหักหลังเขา ส่วนคนที่ลงมือกับเขาอย่างโหดร้ายในระยะนี้นั้น ไม่ใช่นาง แต่เป็นหญิงสาวร้ายกาจที่อยู่เบื้องหน้าเขาในตอนนี้
ไม่น่าแปลกที่เขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ ที่แท้นางไม่ใช่บุตรสาวของเขา แน่นอนว่าย่อมต้องคิดแค้นอย่างโหดร้าย จึงไม่มีความรู้สึกใดเลย
และที่จริงแล้ว มีเพียงเด็กโง่คนนั้น ที่ไม่เคยคิดแค้นกับเขา
ทันใดนั้นความคิดทั้งหมดของเขาก็หายไป และทั้งหมดไม่ใช่เพราะบุตรสาวของเขา แต่เป็นมารดาที่ตายไปแล้ว เขาจึงไม่มีหวังอีกต่อไป ราชครูเหลียงเป็นคนที่ก้าวผ่านสะพานไปแล้วจะทำลายสะพานลง เขาไม่มีทางที่จะมาช่วยตนเอง
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เขามองไปยังจื่ออัน มองคนผู้นี้ ความโกรธเกลียดยังคงอยู่ ยากที่จะสลายลงไปได้ หากว่าไม่ใช่เพราะนาง จวนมหาเสนาบดีคงจะไม่ต้องล้มลงเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม หากว่าจื่ออันไม่ตายไป แล้วนางจะเข้าครอบครองร่างกายของจื่ออันได้อย่างไร เข้ามายังจวนมหาเสนาบดีแล้วจัดการกับพวกเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวได้อย่างไร?
เขาริ่มรู้สึกขึ้นมาแล้วว่า นี่เป็นลิขิตจากสวรรค์ บางทีบนโลกใบนี้ คำว่าเวรกรรมสองคำนี้อาจจะมีอยู่จริง
เขาเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ข้าขอร้องเจ้าเรื่องหนึ่ง”
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ว่ามา!”
“หากที่เจ้าเอ่ยออกมานั้นเป็นเรื่องจริง ขอเจ้าอย่าปล่อยเฉินหลิงหลงไป และก็อย่าปล่อยมู่หรงเฉียวไป แก้แค้นให้กับจื่ออัน” เขากัดฟันเอ่ยออกมา
จื่ออันรู้ดีว่าเขาย่อมไม่ได้แก้แค้นให้กับเจ้าของร่างเดิมอย่างเซี่ยจื่ออัน เขาต้องการให้เฉินหลิงหลงตายไป เพราะว่าเฉินหลิงหลงหักหลังเขา ส่วนที่เขาบอกว่าอยากให้องค์รัชทายาทตายไปนั้น เพราะต้องการยั่วยุให้ต่อสู้กับองค์รัชทายาท ใครตายไปก็ดี เขาล้วนแต่ยินดี ทางที่ดีคือให้ทั้งสองฝ่ายเกิดการบาดเจ็บและสูญเสีย
ทว่าไม่ว่าจุดประสงค์ของเขาจะคืออะไร จื่ออันรู้ชัดว่าตนเองต้องการจะทำอะไร เฉินหลิงหลงนั้นแน่นอนว่าย่อมไม่อาจปล่อยไปได้ ส่วนองค์รัชทายาทมู่หรงเฉียวนั้น นางก็จะจับเขาส่งลงนรกด้วยตนเอง
นางโยนปิ่นปักผมลงไป มองไปยังเซี่ยหวายจุน “ปิ่นปักผมชิ้นนี้ เป็นท่านที่มองให้กับจื่ออัน ตอนนี้ข้าขอคืนให้กันท่าน”
ก่อนที่นางจะจากไปนั้น ยังเหลือบมองมายังเขาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
ใบหน้าของเซี่ยหวายจุนดูซีดเซียว
เขารู้ว่าจุดประสงค์ที่นางทิ้งปิ่นปักผมเอาไว้ คือต้องการให้เขาฆ่าตัวตาย หากว่าเขาไม่มีความหวังใดอีกต่อไปแล้ว มีชีวิตอยู่เช่นนี้ไม่สู้ตายไปเสีย
ฆ่าตัวตายยังสามารถทิ้งร่างสมบูรณ์เอาไว้ได้ เหมือนดั่งคำที่นางว่าเอาไว้ กฎหมายอาจจะไม่อาจตัดสินโทษเขาได้ เพียงแต่ทำให้เขาไม่ใช่มหาเสนาบดีอีกต่อไป
ทว่ามู่หรงยังคงเก็บสถานะขุนนางขั้นหนึ่งของเขาเอาไว้ เพียงเพราะว่าต้องการให้เขาถูกสอบสวนในสถานะมหาเสนาบดี เช่นนี้แล้ว สุดท้ายแล้วหน้าตาของตระกูลเซี่ยก็จะถูกเขาทำลายลงจนสิ้น
เขาจะกลายเป็นคนบาปของทั้งตระกูลเซี่ยโดยสมบูรณ์
