ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 597
จื่ออันรู้สึกว่าอ๋องหลี่อาจจะรู้ที่มาของไท่หวงไท่โฮ่ว จึงเอ่ยถามออกมา “ท่านอ๋อง ไท่หวงไท่โฮ่วดูเหมือนว่าจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง นางมาจากที่ใดกัน?”
อ๋องหลี่เอ่ยออกมา “นางเป็นคนในเมืองหลวง บิดามารดาของนางก็คือมหาเสนาบดีหลงก่อนหน้านั้น เจ้าไม่รู้หรอกหรือ?”
“ข้าเข้าใจไม่มากนัก เพียงแต่นางรู้สึกเก่งกาจมาก” จื่ออันออก
อ๋องหลี่พยักหน้าออกมา “ใช่แล้ว ข้าเติบโตขึ้นมากับนางตั้งแต่เล็ก รู้สึกว่านางรู้ทุกอย่าง เพียงแต่ว่าอารมณ์ร้ายไปบ้าง”
จื่ออันจำได้ว่า ก่อนหน้านั้นอ๋องหลี่เคยเอ่ยออกมาว่าช็อกออกมา อาศัยที่ทุกคนอยู่ที่นี่ ก็เลยเอ่ยถามออกมา “ท่านอ๋อง ท่านรู้หรือไม่ว่าช็อกนั้นหมายความว่าอย่างไร?”
อ๋องหลี่เอ่ยออกมา “แน่นอนว่าย่อมรู้ ตอนที่ข้ายังเด็กนั้น เคยเรียนทักษะการแพทย์กับบรรพชนมาก่อน นางสอนคำศัพท์ทางการแพทย์มากมาย นางบอกว่าเป็นคำศัพท์ทางบ้านเกิดของนาง”
“บ้านเกิดของนาง? ไม่ใช่บอกว่านางเป็นคนเมืองหลวงหรอกหรือ?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาอย่างประหลาดใจ
อ๋องหลี่มองไปยังนางด้วยความเรียบเฉย “นางเอ่ยออกมาเช่นนี้ หากเจ้ามีคำถามก็ไปถามนาง ข้าไม่มีทางถาม หากถามถึงบ้านเกิดของนาง นางสามารถเอ่ยถึงได้ทั้งคืน โดยที่ไม่ต้องหยุดพัก”
จื่ออันและหูฮวนสี่มองสบตากัน ดูเหมือนว่าอ๋องหลี่คงจะไม่ใช่คนยุคเดียวกับนาง
ที่จริงแล้วจื่ออันรู้ดีว่าอ๋องหลี่ไม่มีทางที่จะเอ่ยโกหก โรควิตกกังวลเช่นนี้ เมื่อโกหกออกไปก็จะทำให้ตนเองรู้สึกแย่ขึ้นมา
“เอาล่ะ ตกลงแล้วจะเล่นความจริงหรือเสี่ยงอันตรายกันหรือไม่?” อ๋องหลี่เอ่ยถาม
หูฮวนสี่ยิ้มแล้วเอ่ย “อืม พวกเราเล่น เช่นนั้นตอนนี้ก็ไปเตรียมป้าย แล้วเขียนชื่อของตนเองลงไป”
เสี่ยวซุนและตาวเหล่าต้าก็รีบไปจัดการ ไม่นานก็นำป้ายของแต่ละคนออกมา
ป้ายกองใหญ่วางอยู่ตรงหน้าของหยวนฉุ่ยยวี่ พลิกกลับไปมา หยวนฉุ่ยยวี่จึงได้หยิบสุ่มขึ้นมาหนึ่งใบ ที่เขียนชื่อเซียวเซียวเอาไว้
นางเปิดแผ่นป้ายออกมา มองไปยังเซียวเซียว
หูฮวนสี่เอนกายไปมอง “เอาล่ะ เช่นนั้นพวกเราก็เริ่มต้นจากแม่ทัพใหญ่เซียว แม่ทัพใหญ่จะเลือกความจริงหรือว่าเสี่ยงอันตรายกัน?”
จู่ ๆ มู่หรงเจี๋ยก็เอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “ไม่มีเสี่ยงอันตรายอะไร ล้วนต้องพูดความจริงกัน”
จื่ออันเหลือบมองไปยังเขา เล่นใหญ่ถึงขนาดนี้? ดี นางชอบยิ่งนัก
ทุกคนมองไปยังเซียวเซียวอย่างคาดหวัง มู่หรงจ้วงจ้วงที่กำจอกเหล้าเอาไว้แน่น ท่าทีไม่เปลี่ยนแปลงไป
“ใครจะเป็นคนถาม?” หูฮวนสี่เอ่ยถาม
คืนนี้มู่หรงเจี๋ยไม่คิดที่จะปล่อยเซียวเซียวไป “ข้าถามเอง”
เซียวเซียวเงยหน้าขึ้นมองยังเขา “ข้าไม่เล่น”
“จะต้องเล่น การเคารพเกมก็คือเคารพตนเอง” จื่ออันเอ่ย
สายตาของเซียวเซียวมองไปยังจื่ออันอย่างเคร่งขรึม “ข้าสามารถเลือกคนเอ่ยถามได้หรือไม่?”
“ได้!”
“ไม่ได้!”
หูฮวนสี่บอกว่าได้ ทว่ามู่หรงเจี๋ยจื่ออันกลับบอกว่าไม่ได้ หูฮวนสี่ตะลึงออกมาเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าจื่ออันหมายความว่าอย่างไรกัน แต่จากสีหน้าของนางก็สามารถมองออกได้ว่า มีเรื่องสนุก เพราะฉะนั้นนางจึงเปลี่ยนคำพูดในทันที “ไม่ได้”
อ๋องหลี่กลับขมวดคิ้วแล้วเอ่ยออกมา “ทำไมถึงจะไม่ได้? มันทำได้นี่ อีกทั้งยังไม่ยอมให้เลือกเสี่ยงอันตรายอีก เดิมมัน……”
ในตอนที่อ๋องหลี่กำลังเอ่ยกฎเกณฑ์การเล่นความจริงออกมานั้น จื่ออันก็รีบเอ่ยออกมา “ได้”
นางเชื่อว่าทุกคนที่นั่งอยู่ที่แห่งนี้รู้เรื่องนั้นของเซียวเซียวและจ้วงจ้วง และก็คงจะไม่เอ่ยถามถึงเรื่องนี้
ทว่าเซียวเซียวกลับนำสิทธิ์ของการสอบถามนี้ให้กับจ้วงจ้วง “องค์หญิงถาม”
จ้วงจ้วงดูเหมือนว่าจะประหลาดใจออกมาเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นไปมองเซียวเซียว ดวงตาพยายามที่จะไม่แสดงอะไรออกมา กลับยังทำให้ผู้คนมองเห็นถึงความเศร้าอยู่เล็กน้อย
จื่ออันมองไปยังจ้วงจ้วง หวังว่านางจะมีความกล้าหาญขึ้นมา แล้วถามเซียวเซียวไปว่ายังรักนางอยู่หรือไม่
จ้วงจ้วงที่อยู่ภายใต้ความคาดหวังของทุกคนนั้น กลับเอ่ยถามออกมาอย่างเรียบเฉยประโยคหนึ่ง “อยู่ชายแดนมาหลายปี ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่?”
เซียวเซียวเอ่ยออกมาเสียงเบา “ดี!”
จ้วงจ้วงพยักน้าออกมาส่ง ๆ “อืม ต่อไป”
