ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 599
หลังจากที่ซูชิงหัวเราะจนเพียงพอแล้ว ก็มองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างจริงจังแล้วเอ่ยถามออกมา “เอาล่ะ ขอถามท่านอ๋องว่า คืนวานนี้ท่านมีความใกล้ชิดกับพระชายาแล้วหรือไม่?”
ใบหน้าของจื่ออันเต็มไปด้วยความเขินอาย “ซูชิง เรื่องนี้ไม่อาจถามได้ มีคนมากมายอยู่ที่นี่”
ซูชิงเองก็ช่างไม่รู้จักขอบเขต ท่านแม่และเหล่าไท่จวินเองก็อยู่ที่นี่ด้วย
แต่ทว่ามีเพียงแค่หยวนฉุ่ยยวี่นั้นที่รู้สึกอึดอัดขึ้นมา เหล่าไท่จวินกลับมองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างสนใจ
มู่หรงเจี๋ยเองไม่คิดว่าซูชิงจะเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ แล้วจะบอกคนนอกไปได้อย่างไร? เมื่อครู่นี้เขายังเอ่ยออกมาไม่มีเรื่องใดที่จะบอกผู้อื่นได้
เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงจ้องมองไปยังซูชิงเอ่ยออกมา “อืม”
“อ่า!” เฉินหลิวหลิ่วมองไปยังจื่ออันด้วยความอิฉา นางช่างโชคดียิ่งนัก
ทุกคนพากันหัวเราะออกมา
จื่ออันแทบอยากจะมุดลงไปใต้โต๊ะ
“เปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนเรื่อง คนถัดไป!” จื่ออันตบลงไปบนโต๊ะ ร้องตะโกนออกมา
คราวนี้จับสลากได้จ้วงจ้วง
จ้วงจ้วงสามารถเลือกคนที่จะเอ่ยถามได้ นางมองไปรอบ ๆ และรู้สึกว่าคนที่ร้ายกาจที่สุดก็คือเฉินไท่จวิน
เพราะเหตุนี้ นางจึงได้เอ่ย “ให้เหล่าไท่จวินเป็นผู้ถาม”
จื่ออันค่อนข้างที่จะผิดหวัง เรื่องนี้หากว่าให้นาง เจ้าเจ็ด อ๋องอัน หรือว่าอ๋องหลี่เป็นผู้ถาม คงจะถามว่านางคิดวางแผนจะแต่งงานเมื่อใดกัน?
เฉินไท่จวินยิ้มออกมา ข้อหนึ่ง ถือเสียว่าละเว้นให้กับองค์หญิงก็แล้วกัน”
เมื่อทุกคนได้ยินประโยคนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความผิดหวังขึ้นมา ดูเหมือนว่าเหล่าไท่จวินคงคิดที่จะปล่อยไปแล้ว
เฉินไท่จวินมองตรงออกไป มองไปยังจ้วงจ้วง ถามออกไปเพียงแค่หกคำเท่านั้น น้ำเสียงดูอ่อนโยน แต่กลับเหมือนกับสายฟ้าที่ระเบิดดังเข้าไปในหูของทุกคน “ท่านยังรักเซียวเซียวไหม?”
ที่แห่งนั้นเงียบสงัดลง ราวกับว่าหากว่ามีเข็มเล่มหนึ่งตกลงก็ยังจะได้ยินเสียง
ในตอนที่อยู่ในยุคปัจจุบันนั้น จื่ออันเองก็มีไอดอลอยู่เช่นกัน ไอดอลของนางนั้นก็คือกัปตันแจ็คสแปร์โรว์ ในเรื่องไพเรทส์ ออฟ เดอะ แคริบเบียน
ทว่าในตอนนี้นางตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่า จะย้ายกัปตันแจ็คไปอยู่ในตำแหน่งที่สอง ส่วนตำแหน่งที่หนึ่งนั้นเป็นของเหล่าไท่จวิน
คำถามนี้ หากว่าให้ผู้อื่นที่อยู่ที่แห่งนี้ ล้วนแต่ไม่มีทางที่ถามออกไปแน่ ข้อแรก เพราะกังวลถึงความรู้สึกของจ้วงจ้วง ข้อสอง ถามคำถามเช่นนี้ไปก็ดูจะไม่มีความหมาย
อันที่จริงหลบซ่อนกันแบบนี้ ล้วนแต่ไม่ใช่วิธีการที่ดี ทางที่ดีที่สุดก็คือบีบบังคับทั้งสองคนให้เผชิญหน้ากันตรงไปตรงมาอย่างเช่นเหล่าไท่จวิน
สีเลือดบนใบหน้าของจ้วงจ้วงค่อย ๆ หายไป มือของนางจับจอกเหล้าเอาไว้ ไม่ได้เอ่ยถาม และก็ไม่ได้มองไปยังเซียวเซียว
เซียวเซียวก็เป็นเหมือนกันกับนาง ในมือหมุนวนจอกเหล้าไปมา นิ้วมือสั่นเทาขึ้นเล็กน้อย และก็ไม่กล้าที่จะมองไปที่ผู้ใด หลุบสายตาลงต่ำ
จื่ออันที่แต่เดิมนั้นหวังว่าทั้งสองคนจะกล้าที่จะเผชิญหน้ากัน แต่เมื่อมองเห็นท่าทีของจ้วงจ้วงและเซียวเซียวแล้ว ในใจนางนั้นรู้สึกแย่ยิ่งนัก รีบเอ่ยออกมา “ช่างมันเถิด เปลี่ยนคนใหม่ เปลี่ยนคนใหม่”
จ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้นมา มองไปยังจื่ออันแล้วเอ่ยออกมา “ไม่จำเป็น ข้าสามารถตอบได้”
จากนั้น นางเลื่อนสายตามองไปบนใบหน้าของเซียวเซียว แล้วเอ่ยออกมาเงียบ ๆ “เคยรัก ตอนนี้ไม่รักแล้ว ข้าและเขาล้วนแต่ผ่านไปแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะมีภรรยา ข้าเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
คราวนี้เป็นเป็นเซียวเซียวที่ใบหน้าซีดขาวขึ้นมา เขาก็ยังคงไม่เอ่ยอะไรออกมาเช่นเดิม เพียงแต่ดื่มเหล้าในจอกเข้าไป
ไม่มีผู้ใดคิดมาก่อนว่า คำตอบของจ้วงจ้วงจะเป็นเช่นนี้
เฉินไท่จวินเอ่ยออกมา “องค์หญิง จำต้องเอ่ยความจริงออกมา”
จ้วงจ้วงพยักหน้า “เป็นความจริง หากว่าไม่ใช่ความจริงแล้ว ขอให้ข้าตายไปข้างถนน”
บรรยากาศภายในร้านก็เปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยขึ้นมา ทุกคนพากันมองไปยังจ้วงจ้วง ที่จริงแล้วในใจต่างก็กระจ่างชัดดีว่า ที่นางเอ่ยออกมานั้นไม่ใช่ความจริง แต่นางก็ยังสาปแช่งตนเองอย่างโหดร้ายเช่นนี้
เหล่าไท่จวินถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ช่างมันเถิด ข้าไม่ควรถามเช่นนี้”
จื่ออันเอ่ยออกมากับหยวนฉุ่ยยวี่ “ท่านนำป้ายโยนทิ้งไปเสียเถิด วันนี้อนุญาตให้เอ่ยถึงแต่เรื่องน่ายินดี”
หยวนฉุ่ยยวี่ไม่อาจถามอย่างอื่นต่อไปได้อีก เพราะเกรงว่าอีกประเดี๋ยวอาจจะถูกเข้ากับตนเองได้
