ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 603
เมื่อเซียวท่าได้ยินคำของจื่ออันแล้ว ตนเองก็เริ่มที่จะสับสนขึ้นมา
ก่อนหน้านั้นเขาเคยคิดจริง ๆ ที่จะให้ซูชิงแต่งงานกับหลิวหลิ่ว เพราะว่าหลิวหลิ่วเอาแต่ร้องตะโกนข้างหูเขา เป็นเหมือนกับนกกางเขน เขาไม่ชอบมัน
แต่หากว่าซูชิงแต่งงานกับหลิวหลิ่วจริง เช่นนั้น…
“ข้าอยากจะเข้าใจบางอย่าง ข้าไม่รู้เลย” เซียวท่าเอ่ยออกมา
จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะรู้ตัวขึ้นมาแล้ว ก็เอ่ยออกมา “ไปเถิด ไปคิดดูให้ดี หลิวหลิ่วเป็นหญิงสาวที่ดี ควรค่าให้เจ้าทำดีกับนาง”
หลังจากที่เซียวท่าจากไปแล้ว หลิวหลิ่วก็เดินออกมาจากในห้อง นางมองไปยังจื่ออันด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบใจเจ้ามาก”
จื่ออันเอ่ยออกมา “ไม่ต้องกังวลไป เขาเพียงแต่รู้ตัวช้า บางทีอาจจะยังไม่เข้าใจชัดเจนความคิดในใจ”
เซียวท่าที่เก่งกาจในศิลปะการต่อสู้ และให้ความเคารพในเรื่องของความสัมพันธ์มาโดยตลอด ไม่ บางทีเขาอาจจะไม่เคยคิดมาก่อน และก็ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานมาก่อน จู่ ๆ ก็ไปบอกเขาว่ามีหญิงสาวชอบเขามาก อยากจะแต่งงานกับเขา เขาก็อาจที่จะไม่รู้ตัวว่าต้องทำอย่างไรดี
หลิวหลิ่วดูเหมือนว่าจะตัดสินใจได้แล้ว “ข้าจะรอเขา ไม่ว่าเขาจะแต่งหรือไม่แต่งกับข้า ข้าก็ไม่มีทางแต่งให้กับคนอื่น”
จื่ออันตบลงบนมือของนาง “วางใจได้ เขาจะเริ่มรู้ตัวแล้ว”
“หวังว่าข้าอาจจะรอได้” หลิวหลิ่วยิ้มออกมาอย่างสดใส แต่ในดวงตากลับมีความเศร้าสร้อยที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้
จื่ออันเหลือบมองไปยังนาง ในใจรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อย หญิงสาวที่เคยสดใสมาก่อน มาตอนนี้แววตากลับปกคลุมไว้ด้วยความเศร้าสร้อย นางเคยคิดว่าคนที่มีนิสัยอย่างหลิวหลิ่ว ตลอดชีวิตนี้คงจะไม่รู้จักกับความไม่พึงพอใจ
ตนเองนั้นถือได้ว่ามีความสุขแล้ว นางก็หวังว่าจ้วงจ้วงและหลิวหลิ่วจะได้รับความสุขเช่นกัน
ผ่านไปสองวัน ในที่สุดก็มีข่าวดีขึ้นมา
เฉินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อถูกตามหาจนพบแล้ว และนำตัวกลับมายังเมืองหลวง และก็ถูกนำตัวไปไว้ในจวนมหาเสนาบดีชั่วคราว โดยมีตานชิงเสี้ยนจู่เป็นผู้คุมตัวเอาไว้
และเพราะว่าจวนมหาเสนาบดีเกี่ยวข้องกับคดีทุจริต หลังจากที่เซี่ยหวายจุนตายไปแล้ว ทรัพย์สมบัติทั้งหมดนอกจากจวนมหาเสนาบดีถูกยึดเอาไว้จนหมด ส่วนเงินทองคำที่เฉินหลิงหลงติดตัวไปนั้น แน่นอนว่าย่อมต้องส่งคืนให้กับราชสำนัก
ที่มู่หรงเจี๋ยนำตัวคนส่งให้กับตานชิงเสี้ยนจู่ เพราะไม่ต้องการให้ราชสำนักยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เขาหวังว่าจื่ออันจะได้ยุติความคับข้องใจระหว่างพวกนาง
เฉินหลิงหลงและเซี่ยหวานเอ๋อเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก พวกนางมุ่งนางไปทางเหนือตลอด หลบหนีไปยังเขตเมืองไหว เพื่อคิดที่จะตั้งหลัก และเมื่อได้ยินข่าวจากเมืองหลวงแล้ว พวกนางก็ไม่คิดว่าหลังจากที่มหาเสนาบดีเซี่ยตายไปแล้ว จะมีใครตามหาพวกนางแม่ลูกอีก
แต่ทว่าไม่คิดเลยว่ามู่หรงเจี๋ยจะไล่ล่าพวกนางอย่างไม่ลดละ นี่ยังไม่ทันที่จะปักหลักลงได้ ก็ถูกจับได้เสียก่อนแล้ว
เรือนไม้ริมทะเลสาบของหยวนฉุ่ยยวี่ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว สองวันมานี้นางล้วนแต่พักอาศัยอยู่ในเรือนไม้หลังนี้ ส่วนเรือนจรัสยังไม่ถูกทำลายทิ้ง ชุ่ยยู่และทาสรับใช้คนอื่น ๆ ล้วนแต่พากันจากไป
เฉินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อถูกนำตัวมาอยู่ต่อหน้าของหยวนฉุ่ยยวี่ หยวนฉุ่ยยวี่เหลือบมองไปยังหญิงสาวผู้นี้ที่ดูน่าอับอายคนนี้ ในใจเกิดความแค้นและกรุ่นโกรธขึ้นมา
ก่อนที่บุตรสาวของนางจะตายไป อันที่จริงแล้วนางก็ไม่โกรธแค้นเฉินหลิงหลงมาก่อน สามีของนางเปลี่ยนไปรักใคร่เฉินหลิงหลง ก็ไม่ใช่ความผิดของเฉินหลิงหลง หากไม่ใช่เฉินหลิงหลง ก็อาจจะเป็นคนอื่น
ทว่าในตอนที่บุตรสาวของนางตายไปในเงื้อมมือของเฉินหลิงหลง นางก็คิดที่จะแก้แค้นมาตลอดทั้งวันคืน
เฉินหลิงหลงที่ดูหวาดกลัว แต่กลับเป็นเซี่ยหว่านเอ๋อที่ยังคงหยิ่งผยอง “เป็นเจ้าที่จับข้ามาอย่างนั้นหรือ? ถือดีอะไร? เจ้ามันผู้หญิงสารเลว เป็นเจ้าที่ทำให้พ่อของข้าตายไป”
ตาวเหล่าต้าเมื่อเห็นว่านางร้องตะโกนออกมา ก็เอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “เจ้าหุบปากเสีย ยังไม่ถึงคราวที่จะให้เจ้าเอ่ยออกมา”
หยวนฉุ่ยยวี่มองไปยังเซี่ยหว่านเอ๋อ “เซี่ยหวายจุนไม่ใช่บิดาของเจ้า บิดาของเจ้าคือเฉินเอ้อ เรื่องนี้ มารดาของเจ้ารู้ดี”
แน่นอนว่าตอนนี้เซี่ยหว่านเอ๋อย่อมรู้เรื่องนี้ดี ทว่านางไม่ยอมรับ และแม้ว่าเซี่ยหวายจุนจะตายไปแล้ว และแม้ว่าชื่อเสียงของเขาจะเสียหายไป แต่ก็ยังคงดีกว่าอันธพาลอย่างเฉินเอ้อ
“เจ้าอย่าได้เอ่ยคำไร้สาระ ข้าไม่มีทางเชื่อเจ้า” เซี่ยหว่านเอ๋อร้องตะคอกดังออกมา
“ฮูหยิน เจ้ายังไม่คิดที่จะบอกความจริงกับนางหรอกหรือ?” หยวนฉุ่ยยวี่มองไปยังเฉินหลิงหลง น้ำเสียงฮูหยินฟังดูช่างเสียดสียิ่งนัก
เฉินหลิงหลงคุกเข่าลงทันที “เสี้ยนจู่ ข้ารู้ว่าก่อนหน้านั้นเป็นข้าที่ไม่ดี ท่านที่เป็นคนใหญ่คนโตคงจะไม่จดจำสิ่งที่คนชั้นต่ำอย่างข้าทำ ปล่อยข้าไปเถิด ท่านจะให้ข้าทำอะไรข้าล้วนแต่ยินยอมทั้งนั้น แม้แต่จะให้ข้าเป็นสุนัขข้างกายท่าน ข้าก็ยอม ขอเพียงแค่ท่านไว้ชีวิตข้าไป”
