ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 609
จื่ออันที่แต่งงานเข้าจวนอ๋องมาสองเดือนแล้ว ก็ยังไม่เคยถวายพระพรกับกุ้ยไท่เฟยมาก่อน
มู่หรงเจี๋ยบอกเอาไว้แล้วว่าไม่จำเป็นต้องไป และแน่นอนว่ากุ้ยไท่เฟยเองก็ไม่ต้องการที่จะพบนาง
และแน่นอนว่านางเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาเสียจนคิดว่าจะสงบไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นตลอด นอกเสียจากว่าทุกคนกำลังอดทนกันอยู่
คนในจวนนอกเสียจากหนี่หรงแล้ว จื่ออันค่อนข้างชื่นชอบผู้มาใหม่อย่างเช่นชิงมั่วและชิงเฉินสองคนนี้ พวกเขาเป็นพี่น้องกัน อยู่ในจวนมาสามสี่ปีแล้ว
ก่อนหน้านี้เคยรับใช้ดูแลอยู่ในหอเซียวเซียงมาตลอด หอเซียวเซียงเป็นเรือนของมู่หรงเจี๋ย แต่ว่าพวกเขาไม่อาจเข้าไปในห้องนอนของมู่หรงเจี๋ยได้ ทำได้เพียงแค่ช่วยดูแลจัดการพื้นที่อื่นเท่านั้น
หอเซียวเซียงไม่ได้มีสตรีอื่น หลังจากที่จื่ออันแต่งงานเข้ามาถึงได้มีเสี่ยวซุนและแม่นมหยาง อย่างไรก็ตาม มู่หรงเจี๋ยยังต่อต้านการที่จะให้หญิงสาวเข้าไปในห้องนอนของเขา ภายหลังจื่ออันถึงได้บอกกับเขาว่า จะให้เขาเป็นคนทำความสะอาด หรือไม่ก็นางที่ทำความสะอาด เขาครุ่นคิดอยู่หลายคืน ถึงได้รับปากให้เสี่ยวซุนและแม่นมหยางเข้าห้องนอนได้
เขาไม่ชอบทำความสะอาด และก็ทำใจให้จื่ออันเป็นคนทำความสะอาดไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่ยอมประนีประนอม
ก่อนหน้านั้นเรื่องต่าง ๆ ภายในจวนล้วนแต่มีป้าซือจูเป็นผู้จัดการ มาตอนนี้ป้าซือจูไม่อยู่แล้ว ก็มีอาฝูเป็นผู้จัดการ มาตอนนี้จื่ออันแต่งเข้ามาแล้ว นางจึงกลายเป็นนายหญิงของบ้าน เรื่องต่าง ๆ ภายในจวนจึงมีนางเป็นคนรับผิดชอบ นางจึงเลื่อนตำแหน่งให้สองพี่น้องชิงเฉิน
อำนาจของอาฝูจึงถูกจื่ออันลิดรอนไปโดยที่ไม่รู้ตัว
เรื่องนี้จะต้องสั่นสะเทือนไปถึงกุ้ยไท่เฟยอย่างแน่นอน
จื่ออันไม่คิดที่ถอยให้ เพราะว่ามีบางคราวที่นางริเริ่มก้าวแรกออกไป มักจะดีเสียกว่าถูกคนบีบบังคับให้เจ้าก้าวถอยไป
สถานะของพระชายาซุนตอนนี้ภายในจวนค่อนข้างน่าอึดอัด จื่ออันไม่พบนาง มู่หรงเจี๋ยเองก็ไม่พบนางเช่นกัน และแม้แต่กุ้ยไท่เฟยเองก็ไม่ยอมที่จะพบนาง
ช่วงนี้นางกลับบ้านฝ่ายมารดา ทางด้านบ้านมารดาถามถึงความเคลื่อนไหวของจวนอ๋อง นางก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยตอบกลับไปเช่นไร ก่อนหน้านั้นยังคงพอมีข่าวคราวอยู่บ้าง ทว่าตอนนี้กลับไม่รู้อะไรเลย
นางเองก็ร้อนรนเป็นอย่างมาก ทว่ากลับไม่มีจุดให้เริ่มต้น ทาสรับใช้ภายในจวนเองก็ถูกจัดการอย่างเป็นระบบระเบียบ นางเพียงแต่อย่างจะได้ยินข่าวคราวเพียงเล็กน้อยก็ยังยาก
โชคดีที่ช่วงนี้จื่ออันออกไปแต่เช้าแล้วกลับมาในตอนค่ำ นางถึงได้เริ่มจัดแจงไพร่พลของตนเองขึ้นมาใหม่
ฮองเฮาไม่รู้ว่าใช้วิธีการใด ถึงได้เกลี้ยกล่อมให้ยอมให้นางทำการรักษาต่อไปได้ และแน่นอนว่าเป็นเพียงแค่โรคลมบ้าหมูและอาการบาดเจ็บที่ขา
ส่วนเรื่องบางที่นั้น ไม่มีใครเอ่ยถึง ใครก็ไม่กล้า
เอ่ยถึง
การรักษาอ๋องเหลียงนั้น จื่ออันใช้วิธีเข็มทยาน
ช่วงหลายวันมานี้ นางศึกษาเกี่ยวกับการใช้เข็มทยานเพิ่มมากขึ้น ศึกษาบนกายของหนี่หรงและชิงมั่ว ชิงเฉินทั้งสองคน ด้วยการใช้เข็มทยานตรงจุดฝังเข็นส่วนศีรษะนั้นมีผลรักษาได้หลายชนิด มาตอนนี้นางยังคงไม่เข้าใจถึงหลักการของมันมากนัก เพราะว่านางใช้ตำแหน่งฝังเข็มทยานที่สอดคล้องกัน สำหรับการรักษาอ๋องเหลียงที่สอดคล้องกันนั้นไม่ได้มีประโยชน์มากนัก ทว่าผลลัพธ์ที่ได้กลับดีมาก
เพราะว่าหลังจากที่รักษาไปแล้วแปดวัน นางก็มองเห็นท่าทีของอ๋องเหลียงเริ่มดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาได้อย่างชัดเจน
วันที่เก้านางก็มาแต่เช้าตรู่
วันนี้มู่หรงเจี๋ยเองก็มากับนางด้วย วันนี้ไม่เข้าร่วมราชกิจยามเช้า จึงได้ตามนางมายังจวนอ๋องเหลียง
ในตอนที่อยู่บนรถม้า เขาก็ถามจื่ออันออกมา “คาดว่าจะนานเพียงใดถึงมีผล?”
จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หากว่าเมื่อวานนี้ข้าไม่ได้เดาผิดแล้ว ก็ควรจะเป็นสามถึงห้าวันหลังจากนี้ ถึงจะมองเห็นผลลัพธ์ได้”
“จริงหรือ?” มู่หรงเจี๋ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะอย่างไรแล้ว อาการป่วยที่หลบซ่อนอยู่นั้นมีเพียงแค่เขา ฮองเฮา และหวงไท่โฮ่วเท่านั้นที่รู้ เขาหวังมาโดยตลอดว่าเขาจะต้องดีขึ้น กลายเป็นคนปกติทั่วไป ที่แต่งงานและมีลูก
“เป็นเพียงแค่การคาดการณ์เท่านั้น” อันที่จริงจื่ออันไม่ได้รู้จำนวนที่แน่ชัด เพราะอย่างไรแล้ว ก่อนหน้านี้นางไม่มีข้อมูลที่แน่ชัดให้เห็นได้
วันนี้อ๋องเหลียงเองก็ตื่นขึ้นแต่เช้า ก่อนหน้านี้เป็นจื่ออันที่จะต้องมาปลุกเขาที่จวน เขาถึงได้ยินยอมลุกขึ้นมา วันนี้ก็รอจื่ออันตั้งแต่เช้าตรู่
มู่หรงเจี๋ยเองก็มาด้วย เขาเองก็ค่อนข้างจะตกตะลึงเช่นกัน “เสด็จลุงเองก็มาด้วยอย่างนั้นหรือ?”
“วันนี้มีเวลาว่าง ข้าก็เลยมาดูเจ้า” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองเขา จึงเอ่ยออกมาอย่างขุ่นเคือง “เจ้าดูเหมือนว่าจะไม่พอใจที่ข้ามา”
“ยินดี ยินดีเป็นอย่างมาก” อ๋องเหลียงยิ้มออกมา ทว่าดูฝืนใจยิ่งนัก
