ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 610
จื่ออันเอ่ยออกมา “พวกเจ้าพูดคุยกันไปก่อน ข้าจะเข้าไปฆ่าเชื้อเข็มเสียก่อน”
ตอนนี้จื่ออันมีเข็มอยู่หลายชุด ชุดที่ใช้ฝังเข็มให้กับอ๋องเหลียงคือชุดที่ใหม่ที่สุด แต่ก็มิใช่ว่าทุกวันจะทิ้งไปชุดหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ถูกสุขลักษณะ แต่นางมีข้อเรียกร้องเข็มค่อนข้างจะเข้มงวด แตกต่างจากที่มีขายกันอยู่ตามท้องตลาดทั่วไป ล้วนแต่ให้คนทำขึ้นเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นหากว่าจะให้หนึ่งคนใช้หนึ่งชุดนั้นนางสามารถทำได้ หลังจากที่อ๋องเหลียงดีขึ้นแล้ว เข็มชุดนี้ก็สามารถโยนทิ้งไปได้
อ๋องเหลียงพูดคุยกับมู่หรงเจี๋ยอยู่ชั่วครู่ ถึงได้เข้าไป
เดิมทีมู่หรงเจี๋ยคิดจะเข้าไปด้วยกัน แต่อ๋องเหลียงยืนยันที่ไม่ให้เขาเข้าไป
เมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาจึงทำได้เพียงแค่รออยู่ด้านนอก
ทว่าก็ไม่ได้รอนานนัก จื่ออันก็ถูกไล่ออกมา
มู่หรงเจี๋ยมองไปยังจื่ออันที่สะพายกล่องยาด้วยท่าทีที่เขินอาย ก็ตกตะลึงเล็กน้อย “เร็วเพียงนี้เชียว?”
จื่ออันหัวเราะออกมาเบา ๆ “ไปเถิด”
“ไป? เร็วเพียงนี้เชียวหรือ? แต่ก่อนหน้านี้หนี่หรงบอกว่ามายังจวนอ๋องจะต้องใช้เวลาไปครึ่งวัน เพียงแค่ชั่วประเดี๋ยวเช่นนี้จะได้หรือ? เช่นนั้นแล้วทุกๆ วันเจ้าหายไปที่ใดกัน?” มู่หรงเจี๋ยมองมายังนางด้วยความสงสัย
จื่ออันดึงเขาออกมา “ไปเถอะ ขึ้นรกม้าแล้วจะพูดให้ท่านฟัง”
อ๋องเหลียงที่อยู่ภายในห้องระเบิดเสียงคำรามออกมา “เซียจื่ออัน เจ้ากล้าพูดจาไร้สาระ ข้าจะฆ่าเจ้า”
มู่หรงเจี๋ยกลับอ้าปากค้าง กรุ่นโกรธเป็นอย่างมาก “เจ้าหมอกล้าจะก่อกบฎอย่างนั้นหรือ!”
จื่ออันทำอะไรไม่ได้ นอกจากรั้งชายหนุ่มของตนเอาไว้ “ไปเถิด”
บนรถม้า มู่หรงเจี๋ยถามจื่ออันออกมาด้วยความตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงได้ไล่เจ้าออกมา?”
จื่ออันลดเสียงลงต่ำเอ่ยออกมาข้างหูเข้าสองคำ มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงอ่าออกมา เอ่ยถามด้วยความตื่นตกใจ “เจ้ามองเห็นแล้ว?”
“ข้าเห็น ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าเขาจะดูหลวม แต่ก็ยังคงมองเห็นส่วนที่นูนขึ้นได้อย่างชัดเจน”
ใบหน้าของมู่หรงเจี๋ยค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา “เช่นนี้ ก็หายแล้ว?”
“อย่างน้อยก็ได้ผลแล้ว”
“เขาก็ไม่ต้องถึงขั้นที่ไล่เจ้าออกมา” มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงเย็นชาออกมา
“ยกโทษให้เขา ดีไหม?” ในใจของจื่ออันนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก นอกจากจะยินดีมีความสุขเพราะว่าอ๋องเหลียงสามารถฟื้นฟูความเป็นชายกลับมาได้แล้ว ยังยินดีมีความสุขที่เข็มทยานมีผลวิเศษจริง
มู่หรงเจี๋ยกุมมือของนางเอาไว้ เอ่ยออกมาอย่างค่อนข้างมีอารมณ์ “ข้ากังวลเกี่ยวกับเขามาโดยตลอด ตอนนี้เขาดีขึ้นมาแล้ว ก็ต้องยินดีมีความสุขเป็นอย่างมาก
จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขามีความรู้สึก ไม่เพียงกับการที่อ๋องเหลียงสามารถมีความเป็นชายขึ้นมาได้แล้ว ยังมีความหมายที่ลึกซึ้งอยู่อีกขั้นหนึ่ง
นางครุ่นคิดถึงได้บางอย่าง “ท่านคิดว่าอ๋องเหลียงสามารถเป็นองค์รัชทายาทได้หรือ?”
“ทำไมถึงจะไม่ได้กัน? ในบรรดาองค์ชายทั้งหลายของเสด็จพี่ เขาดูโดดเด่นมากที่สุดแล้ว และแน่นอนว่าเพียงแต่มองมาจากมุมมองก่อนหน้านั้นก็เป็นเช่นนี้ เพราะอย่างไรแล้วองค์ชายคนอื่น ๆ ยังคงเยาว์วัยอยู่ ต่อไปหากว่าเติบโตขึ้นแล้วก็อาจจะโดดเด่นขึ้นมาก็เป็นได้ อย่างน้อย เขาก็ดีกว่าองค์รัชทายาทมาก”
“ช่วงนี้ฮองเฮาค่อนข้างจะไม่พึงพอใจกับท่าน” จื่ออันเอ่ยเตือนออกมา
“ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับนาง ข้ากระทำเรื่องใด นางล้วนแต่ไม่พึงพอใจ เพราะว่าข้ายังคงอยู่ในตำแหน่งนี้อยู่ นอกเสียจาก องค์รัชทายาทจะกุมอำนาจเอาไว้แล้ว นางถึงจะพึงพอใจ” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย
จื่ออันเอื้อมมือออกไป “เงียบสงบมาระยะหนึ่งแล้ว พวกเราต่างก็รู้ดีว่า วันเวลาดี ๆ ยังอยู่อีกยาวไกล”
มู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือออกไปลูบไปยังเชือกบ่วงบาศที่แขนของนาง “เจ้าไม่ต้องกลัวนาง มีเชือกบ่วงบาศนี้อยู่ นางไม่มีทางที่จะทำอะไรเจ้าได้ เพียงแต่อยู่ในที่ลับ พวกเราเพียงแต่ต้องเพิ่มความระมัดระวังให้มากขึ้นเท่านั้น”
เชือกบ่วงบาศก็เป็นเหมือนดั่งเช่นไท่หวงไท่โฮ่วปรากฎกายออกมาเอง มีผลกระทบต่อเหล่าขุนนางอย่างแน่นอน ฮองเฮาเองก้ไม่กล้าที่จะทำอะไรบุ่มบ่ามออกไป”
