ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 617

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 617

ฮองเฮาจ้องมองยังเบื้องหลังของนาง ในใจเกิดความตื่นตกใจขึ้นมาทันที

คำพูดของเซี่ยจื่ออันก็มิใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ทว่าจะใช่หรือ? นั่นเป็นบิดาของนาง คนที่นางเชื่อใจมากที่สุด

หลังจากที่จื่ออันจากไปแล้ว ด้านหลังม่านนั้นก็มีคนผู้หนึ่งปรากฏออกมา จื่ออันไม่ได้คาดเดาผิดไป เขาก็คือราชครูเหลียง

“ท่านพ่อ!” ฮองเอาเงยหน้าขึ้นมองยังเขา “ที่นางเอ่ยออกมานั้นถูกต้อง บางทีอาซินอาจจะไม่ได้มีใจทะเยอทะยาน หากเป็นเพราะว่าพวกเราหวาดกลัวแล้วปล่อยให้เขาพลาดโอกาสที่จะฟื้นตัวไป ก็ดูจะไม่ยุติธรรมสำหรับเขา”

ราชครูเหลียงมองมายังนางด้วยความผิดหวัง “เจ้าที่เป็นถึงฮองเฮา กลับถูกผู้อื่นชักจูงได้โดยง่าย ช่างทำให้พ่อผิดหวังจริง ๆ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ เซี่ยจื่ออันเก่งกาจในเรื่องที่ทำให้คนหลงใหล เพียงแค่ไม่กี่คำเท่านั้น นางก็ทำให้เจ้าเปลี่ยนความตั้งใจ มู่หรงเจี๋ยได้รับความช่วยเหลือจากนาง จะต้องเป็นเหมือนกับเสือติดปีก”

ฮองเฮาลังเลเล็กน้อย ในส่วนลึกของนางนั้น นางยากที่จะแยกแยะได้ว่าใครถูกใครผิด

ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาต่อ “อาซินกับมู่หรงเจี๋ยมีความสนิทชิดเชื้อ หากว่าอาซินถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาท สุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้ที่กุมอำนาจกัน? จะไม่ใช่มู่หรงเจี๋ยหรอกหรือ? อีกทั้ง หากว่าบุตรชายของเจ้าทั้งสองต่อสู้กัน เสือสองตัวแย่งชิงกัน จะต้องมีหนึ่งที่ต้องตาย เจ้าอยากจะมองเห็นจุดจบเช่นนี้จริงหรือ?”

สิ่งที่ฮองเฮาหวาดกลัวมากที่สุดก็คือเรื่องนี้ องค์รัชทายาทก็ดี อ๋องเหลียงก็ดี ล้วนแต่เป็นนางที่คลอดออกมา หากว่าสักคนเกิดเรื่องขึ้น นางก็ไม่ยินยอม

ราชครูเหลียงมองยังสีหน้าของนาง จึงเอ่ยเสียงเย็นออกมา “หรือว่าเจ้าเองก็เห็นด้วยกับคำของเซี่ยจื่ออัน คิดว่าบิดาเองก็มีใจเป็นอื่น? อาซินกับองค์รัชทายาทล้วนแต่เป็นหลานของข้า พวกเขาไม่ว่าใครเป็นองค์จักรพรรดิ ล้วนแต่ดีต่อตระกูลของพวกเราทั้งสิ้น”

ฮองเฮาตะลึงไปครู่หนึ่ง นางเองก็เคยคิดถึงปัญหานี้เช่นกัน จริงอย่างที่คำของเซี่ยจื่ออันกล่าวเอาไว้ องค์รัชทายาทสามารถควบคุมง่ายกว่าอาซิน อาซินไม่เคยใกล้ชิดกับปู่ของเขาเลย

“ให้ข้าได้คิดให้ดีเสียก่อน” ฮองเฮาตรัสออกมา

ราชครูเหลียงส่ายศีรษะออกมา เอ่ยอย่างผิดหวัง “เจ้าคิดให้ดี หากว่าขาของอาซินหายดีแล้ว เจ้าก็รอให้พวกเขาสองพี่น้องกลายเป็นศัตรูกันเถิด”

เมื่อเอ่ยจบแล้วก็เดินจากไป

ในใจของฮองเฮารู้สึกเป็นทุกข์เป็นอย่างมาก เรื่องนี้สำหรับนางแล้ว เป็นปัญหาที่นางจะต้องเลือก

เมื่อจื่ออันกลับมายังจวน ก็นำเรื่องราวที่ฮองเฮาเอ่ยกับนางบอกแก่มู่หรงเจี๋ย

หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยได้ยินแล้ว ก็เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ช่างบ้าไปแล้ว ในหัวคิดแต่เรื่องแย่งชิงอำนาจ และผลประโยชน์อะไรกัน”

จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล “ท่านคิดว่าราชครูเหลียงจะลงมือกับอ๋องเหลียงหรือไม่? หากว่าข้ายังยืนยันที่จะรักษาให้กับเขา”

มู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หากว่าอาซินเกิดอะไรขึ้นในช่วงนี้ ฮองเฮาจะต้องคิดว่าเป็นเขาที่ทำ เขายังคงต้องการการสนับสนุนจากฮองเฮา ไม่มีทางที่จะทำอะไรผลีผลาม”

เขามองมายังนางอย่างลังเลที่จะเอ่ยออกมา ไม่มีทางที่จะลงมือกับอาซิน แต่อาจจะกำจัดนางที่เป็นท่านหมอเสีย เพราะว่าเมืองหลวงคนที่รักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของอาซินได้ มีเพียงนางเท่านั้น

อันที่จริงในตอนที่จื่ออันถามออกมานั้น ก็คิดถึงสิ่งที่มู่หรงเจี๋ยคิดเอาไว้แล้ว เกรงว่าเขาจะเป็นกังวลถึงได้ไม่ถามออกมา

นางเอ่ยถามออกมาอย่างเป็นกังวล “ฮองเฮาจะไร้เดียงสาเช่นนี้ได้อย่างไร?หากว่าอ๋องเหลียงต้องการจะแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทแล้ว ต่อให้ขายังรักษาไม่หาย ก็สามารถแย่งชิงได้”

มู่หรงเจี๋ยส่ายศีรษะ “เพราะว่าองค์รัชทายาทที่ร่างกายแข็งแรง กับองค์รัชทายาทที่ร่างกายพิการ ไม่ว่าใครต่างก็เลือกองค์รัชทายาทที่ร่างกายแข็งแรง บวกกับชื่อเสียงของอาซินแย่จนเกินไป หากว่าต้องการจะล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกายเขาแล้ว ย่อมไม่ใช่เรื่องภายในวันสองวันแน่ นอกเสียจากอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาจะดีขึ้น สามารถเข้าร่วมสร้างคุณประโยชน์ทางทหารได้ พวกเขาคิดว่า มีข้าและเซียวท่าอยู่ อาซินจะสร้างคุณประโยชน์ทางทหาร แล้วก็เป็นเรื่องที่ทำได้โดยง่าย”

จื่ออันคิดไม่ถึงเลยว่า หากเป็นเช่นนี้ ราชครูเหลียงก็อาจจะเป็นกังวลกับอ๋องเหลียงได้จริง เพราะว่า วิชาการต่อสู้ของเขาดูไม่ได้เลวร้าย ฝั่งนั้นก็ยังเคยเห็นเขาแสดงฝีมือออกมาแล้ว หากว่าขาของเขาแข็งแรงขึ้นมา ฝึกฝนในสนามสักสองปี ก็จะกลายเป็นภัยคุกคามอันดับหนึ่งขององค์รัชทายาท

มาตอนนี้ก็หวังเพียงแต่ว่าฮองเฮาจะไม่หวั่นไหว มิฉะนั้นแล้ว หากว่านางเริ่มลงมือแล้ว ขานี้คงจะไม่อาจรักษาได้แล้ว

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เจ้าย้ายเสี่ยวตาวกลับมาอยู่ข้างกายนาง กุ้ยหยวนเองก็เข้าจวนมาพร้อมกัน ส่วนทางด้านมารดาของเจ้า พี่รองได้จัดการคนเอาไว้แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ยังคงได้รับการฝึกปรืออยู่ ข้าให้เขาส่งคนมาให้เร็วเสียเล็กน้อย”

“ก็ดี!” จื่ออันรู้ว่าเขาเป็นกังวลกับตนเอง ก็เลยตอบตกลงออกมา

เดิมทีนางคิดที่จะให้เสี่ยวตาวอยู่ข้างกายมารดาสักระยะหนึ่ง ตอนนี้ข้างกายของนางไม่มีคนที่คุ้นเคยอยู่เลย ก็คงจะไม่ดีนัก

วันถัดมาจื่ออันกลับไปยังเรือนฟังเสียงฝน กลับพบว่าป้าชุ่ยยู่ยืนอยู่ด้านนอกประตูอย่างลังเล ไม่กล้าที่จะเข้าไป

เมื่อพบจื่ออันเข้า นางก็ตื่นตกใจ รีบร้อนวิ่งหนีไป