ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 619
ชุ่ยยู่ค่อนข้างที่จะสับสน “บ่าวเองก็ไม่รู้ คงลองไปดูใกล้ ๆ กับเมืองหลวงนี้กระมังเจ้าค่ะ”
รับใช้ฮูหยินผู้เฒ่ามาครึ่งค่อนชีวิต นางไม่รู้จริง ๆ ว่าจะไปที่ใดกัน
“เจ้าจะต้องไปที่อื่นทำไมกัน? อยู่ที่เรือนตนเองก็ดีแล้วมิใช่หรือ? หลายปีมานี้เจ้าคงจะสะสมเอาไว้ไม่น้อยแล้ว” หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยออกมา
ป้าชุ่ยยู่ยิ้มออกมาอย่างเศร้าใจ “หลานชายของบ่าวแต่งงานไปแล้ว แล้วใครจะยินดีรับบ่าวเอาไว้? อีกอย่าง หลายปีมานี้ ก็ไม่ได้เก็บสะสมอะไร ล้วนให้พวกเขาไปสร้างเรื่องแต่งภรรยามีลูกกันทั้งสิ้น”
“เงินทองของเจ้าล้วนแต่มอบให้พวกเขาหมดแล้ว พวกเขายังไม่ยินดีที่จะเลี้ยงเจ้าอีก?” หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ยินดี เพียงแต่ว่าบ่าวยังมีมือมีเท้า เงินทองที่มอบให้เขาไปนั้น ก็ไม่ได้คิดที่จะให้พวกเขาตอบแทน ตอนนี้ตกอยู่ในความยากลำบาก แล้วจะกลับไปให้พวกเขาเลี้ยงดูได้อย่างไร? ชีวิตของพวกเขาเองก็ไม่ได้ดีมากนัก”
หยวนฉุ่ยยวี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาเช่นนี้เถิด ข้าเองก็ขาดคนที่มีความรู้อยู่ หากว่าเจ้ายินดีแล้วล่ะก็ ก็อยู่เสียที่นี่เถิด”
จื่ออันตกตะลึงไป จากนั้นก็ดึงมือของหยวนฉุ่ยยวี่แล้วเอ่ยออกมา “ท่านแม่ ข้าของพูดอะไรกับท่านสักหน่อย”
นางดึงหยวนฉุ่ยยวี่เข้าไปในเรือนไม้ แสดงความคิดเห็นออกมา “ท่านแม่ หากว่าท่านขาดคนแล้วล่ะก็ ข้าสามารถให้เสี่ยวซุนกลับมารับใช้ท่านได้ แต่ข้าไม่อยากจะให้รับนางเอาไว้ต่อ”
“เจ้าคิดว่านางจะหักหลังข้าหรือ? หรือว่าจะทำร้ายข้า?” หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยถามออกมา
จื่ออันเอ่ย “ข้าไม่รู้ แต่ว่าระวังตัวเสียหน่อยคงจะไม่เป็นอะไร”
“ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลอะไร แต่ว่าไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลไป หยวนฉุ่ยยวี่คนผู้นี้ข้ารู้จักดี นางแตกต่างกับหลานยู่ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นจะเคยสร้างความลำบากให้กับข้า แต่ก็เคยออมมือให้กับข้าอยู่บ้าง ผ่านเรื่องครั้งนี้ไปแล้ว เจ้ามีบุญคุณช่วยชีวิตคนในครอบครัวของนาง นางจะต้องรักษาโอกาสในครั้งนี้เอาไว้เป็นอย่างดี จวนมหาเสนาบดีล้มครืนลงไปแล้ว แล้วนางจะทำอะไรได้อีก?”
จื่ออันเอ่ยออกมา “ไม่ว่าจะอย่างไร ตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนรับใช้ให้ใช้ ไม่จำเป็นต้องใช้คนข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่า”
“ไม่ต้องกังวลไป วางใจเถิด” หยวนฉุ่ยยวี่ตบหลังมือของนางพลางเอ่ย
จื่ออันเมื่อเห็นว่านางยืนกรานเช่นนี้ ก็ไม่มีวิธีการอื่นแล้ว หวังแต่เพียงว่าหลังจากที่ป้าชุ่ยยู่ผ่านเรื่องราวทั้งหมดนี้ไปแล้ว คงจะไม่มีใจที่คิดคดอยู่อีกต่อไป
ป้าชุ่ยยู่เมื่อได้ยินว่าจื่ออันเองก็ไม่คัดค้านที่จะให้นางอยู่ต่อ จึงคุกเข่าลงโขกศีรษะในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความสำนึกผิด “บ่าวขอบคุณบุญคุณของเสี้ยนจู่ และคุณหนูใหญ่มากเลยเจ้าค่ะ”
จื่ออันมองยังนาง “ป้าชุ่ยยู่ ข้าเองก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยนัก ทว่าแม่ท่านแม่ยืนกรานเช่นนี้ นางบอกว่าเจ้าแตกต่างจากหลานยู่ เจ้าไม่มีทางทำร้ายนาง หวังว่าเจ้าคงจะไม่ทำผิดต่อความไว้ใจของนางหรอกนะ”
ป้าชุ่ยยู่เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา “คุณหนูใหญ่วางใจได้ บ่าวไม่มีทางทำร้ายเสี้ยนจู่ หากว่าเสี้ยนจู่ไม่รับบ่าวเอาไว้ บ่าวก็คงไม่รู้ว่าจะไปที่ใดได้แล้ว บ่าวจะต้องถนุถนอมโอกาสที่เสี้ยนจู่มอบให้ไว้”
จื่ออันเอ่ย “หวังว่าจะเป็นเช่นนี้!”
ในตอนเที่ยงวันนั้น คนของอ๋องอันก็มาถึง ทั้งหมดที่มานั้นมีสิบสามคน สาวใช้สองคน ที่เหลือนั้นล้วนแต่เป็นทหารองค์รักษ์ เมื่อมองดูท่าทางแล้ว ก็รู้ได้ว่าล้วนแต่เป็นผู้ที่ฝึกฝนมา แม้แต่สาวใช้เองก็ดูไม่ธรรมดา
อ๋องอันเองก็เดินทางมาด้วยเช่นกัน ทว่าไม่ได้เข้าไปด้านใน รออยู่บนรถม้าด้านนอกประตูจวน
จื่ออันเดินออกมาเปิดม่าน “ท่านอ๋องไม่เข้าไปหรือ?”
วันนี้อ๋องอันสวมชุดคลุมสีฟ้า บนศีรษะสวมมุงกุฎขนนกสีขาวและผ้าพันคอ ดูสง่างามเพิ่มมากขึ้น เขายิ้มออกมาเล็กน้อยพลางเอ่ย “ไม่ หากว่าถึงเวลาที่สมควรเข้าไปแล้ว ข้าก็จะเข้าไป”
“สหายพบหน้าพูดคุยกัน ไม่ได้มีข้อห้ามอันใด” จื่ออันรู้สึกว่าเขาคำนึงถึงมารยาทมากจนเกินไป
อ๋องอันส่ายศีรษะออกมา “ระหว่างสหายนั้น พบหน้าพูดคุยกันได้ ทว่าข้ากับนางมิใช่สหายกัน และก็ไม่ยินยอมเป็นแค่สหาย เพราะฉะนั้น ข้าต้องการรอนางเตรียมพร้อมเสียก่อน ถึงได้เข้าไปพบหน้านาง”
“เช่นนั้นท่านจะต้องรอจนถึงเมื่อใดกัน?” จื่ออันรู้สึกว่าไม่สู้กล้าหาญไล่ตามไป แน่นอนว่านางใช้ความคิดในแบบคนยุคสมัยปัจจุบัน
“ข้าจะรู้เอง” อ๋องอันเอ่ยออกมาอย่างเชื่อมั่น
จื่ออันเมื่อได้ยินว่าเขาเอ่ยออกมาเช่นนี้แล้ว ก็ไม่บังคับฝ่าฝืนอีก “ตกลง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ขอขอบคุณท่านอ๋องแทนท่านแม่แล้ว”
อ๋องอันโบกมือหยุดเอาไว้ “เจ้าไม่ต้องมาขอบคุณข้า ข้าทำเพื่อผู้หญิงของตนเอง ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่จำต้องเอ่ยคำว่าขอบคุณออกมา”
เมื่อได้ยินคำตอบอย่างเอาแต่ใจเช่นนี้แล้ว จื่ออันก็ถือได้ว่าคลายกังวลลงแล้ว จึงย่อกายลงคำนับ “ท่านอ๋องรออยู่ที่นี่ต่อเถิด”
