ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 630
“ไม่จำเป็น!” อ๋องเหลียงมองมายังนาง “ไม่รบกวนนาง เป็นการที่ท่านจะชดเชยให้กับข้าได้ดีที่สุดแล้ว”
ฮองเฮามีท่าทีเศร้าเสียใจ มองยังเขาด้วยความอึ้งตะลึง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ “ตกลง ตกลง!”
หลังจากที่อ๋องเหลียงจากไปไม่นานนัก องค์รัชทายาทก็เข้ามา
เมื่อองค์รัชทายาทเข้าวังแล้วนั่งลง เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่พึงพอใจ “เสด็จแม่ ท่านจะต้องช่วยลูกด้วย ราชครูดูจะไม่พอใจลูกนัก มู่หรงเจี๋ยเองก็ไม่พอใจลูก น่ารำคาญยิ่งนัก”
ฮองเฮาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เจ้าน่ะ ควรจะปรับปรุงตัวเสียหน่อย เสด็จย่าของเจ้าเองก็บอกว่าให้เจ้าเรียนรู้วิธีการปกครองแคว้นกับเสด็จลุงของเจ้า”
“จะไปเรียนรู้อะไรกับเขากัน?” องค์รัชทายาทส่งเสียงฮึมฮัมออกมา “มีอะไรให้น่าเรียนรู้? ไม่มีผู้ใดในราชสำนักที่ไม่เกลียดชังเขา”
“เจ้าผิดแล้ว” ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยท่าทีที่จริงจัง “มู่หรงเจี๋ยเพิ่งจะเข้ามาปกครองได้ไม่นานนัก? ก็มีขุนนางจำนวนมากในราชสำนักที่หันไปหาเขา ที่เจ้าเคยเห็นว่าเกลียดชังนั้น มีเพียงแต่คนที่ใกล้ชิดกับท่านตาของเจ้า ที่นำข่าวผิดพลาดมาให้เจ้า”
“ถึงจะอย่างนั้น ก็คงไม่อาจที่จะไม่เชื่อคำของท่านตาหรอกกระมัง?”
ฮองเฮารู้สึกตกตะลึง คิดถึงคำของเซี่ยจื่ออันขึ้นมา ในใจของนางมักจะรู้สึกแปลกประหลาดมาตลอด
“เสด็จแม่ ท่านคิดว่ามู่หรงเจี๋ยจะมอบอำนาจกลับมาให้จริงอย่างนั้นหรือ? ท่านตาบอกว่า อาจจะเป็นไปได้ว่าเขาจะแต่งตั้งให้เสด็จพี่เป็นองค์รัชทายาท เป็นเรื่องจริงหรือไม่?” รัชทายาทเอ่ยถาม
ฮองเฮาตื่นตกใจขึ้นมา “ไร้สาระ เขามาพูดจาเรื่องไร้สาระกับเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ไม่มีเรื่องเช่นนี้อยู่ เสด็จพี่ของเจ้าเองก็ไม่มีทางที่จะเป็นองค์รัชทายาทได้”
“ทำไมถึงจะไม่ได้? เป็นเขาไม่ต้องการอย่างนั้นหรือ?” องค์รัชทายาทส่งเสียงเย็นชา
“หยุดหยาบคายกับเสด็จพี่ของเจ้า เพื่อเจ้าแล้ว ทำผิดกับเขามามากแล้ว” ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยความโกรธ
องค์รัชทายาทมองยังนาง “เสด็จแม่ ท่านเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? ทำผิดต่อเขา? ทำผิดกับเขาอย่างไร? หรือว่าตำแหน่งองค์รัชทายาทนี้เป็นเขาที่หลีกทางให้กับข้า?”
ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเย็นชา “เรื่องที่เจ้าลอบทำลับหลังนั้น อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ หากว่าเจ้ายังจะเลอะเทอะอยู่เช่นนี้ต่อไป จะต้องมีสักวันที่เจ้าจะต้องเสียใจ”
องค์รัชทายาทตื่นตกใจในใจ “คำพูดที่เสด็จแม่เอ่ยออกมานั้น ลูกลอบทำอะไรลับหลัง?”
“ในใจของเจ้ารู้ดี!”
องค์รัชทายาทกลอกตาไปมา “บางทีลูกอาจจะเอ่ยอะไรที่เกินไป ทว่าไม่ได้มีเจตนาร้าย เสด็จแม่ไม่เชื่อลูกอย่างนั้นหรือ?”
“ข้าไม่เชื่อเจ้า อย่างไรเสีย เจ้าอย่าไปยั่วยุเสด็จพี่ของเจ้าอีก” ฮองเฮาเตือนออกมา
องค์รัชทายาทตอบรับออกมาอย่างรู้สึกผิด “พ่ะย่ะค่ะ ลูกเข้าใจแล้ว”
เขาออกจากวังจิ้งหนิงไป เอ่ยสั่งคนข้างกายออกมา “เจ้าไปสืบข่าวมาเสียหน่อย ช่วงนี้เสด็จแม่พบกับใครมาบ้าง?”
“พ่ะย่ะค่ะ!” เด็กรับใช้ตอบรับก่อนจากไป
ไม่นานนัก เด็กรับใช้ก็กลับมาพร้อมเอ่ย “เรียนฝ่าบาท สองวันมานี้มีสองสามีภรรยาผู้สำเร็จราชการแทน และอ๋องเหลียงเข้าวังมาพบกับฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”
“สามคนที่น่ารังเกียจที่สุด เกลียดจนแทบจะสับพวกมันให้กลายเป็นเนื้อบด และโยนไปเป็นอาหารสุนัขเสีย” องค์รัชทายาทเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
เด็กรับใช้เอ่ย “ฝ่าบาท ตอนนี้คงไม่อาจจะล่วงเกินอ๋องเหลียงได้อีก ท่านไม่ได้ยินว่าฮองเฮาทรงบอกออกมาว่าอย่างไรหรือ? หากว่าแม้แต่ฮองเฮาเองก็ไม่สนับสนุนท่านแล้ว สถานการณ์ของท่านก็คงจะดูไม่ปลอดภัย”
องค์รัชทายาทพึมพำออกมา “ของพิการเช่นนั้น ข้าไม่ต้องการที่จะให้มือของข้าเองต้องสกปรก ส่วนมู่หรงเจี๋ยนั้น เขาเป็นเหมือนกับดวงตะวันเหนือฟ้า ไม่อาจแตะต้องได้ ส่วนเซี่ยจื่ออันนั้น จะล้อเล่นด้วยเสียหน่อยก็ได้”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว ก็ยกมือขึ้น “ไป ไปวังอี๋หลาน ถวายพระพรให้กับพระสนมอี๋กัน”
เมื่อองค์รัชทายาทมายังวังอี๋หลาน พระสนมเหมยเองก็อยู่ด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทเข้ามา พระสนมเหมยก็ยิ้มแล้วลุกขึ้นมา “ฝ่าบาทมีเวลาว่างมาถวายพระพรให้กับพระสนมอี๋ด้วยอย่างนั้นหรือ? ข้าเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีเรื่องให้ต้องทำอีก เช่นนั้นก็ขอไปก่อนแล้ว”
พระสนมอี๋ไม่ได้ร้องเรียกให้อยู่ต่อ “พระสนมเหมยเดินทางปลอดภัย!”
องค์รัชทายาทโค้งกายลงเล็กน้อย “เมื่อข้ามาถึง พระสนมเหมยก็ไปเสียแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการจะพบข้าอย่างนั้นหรือ?”
พระสนมเหมยยิ้มแล้วเอ่ย “ฝ่าบาททรงเอ่ยอะไรกัน? เพียงแต่ข้าถึงเวลาที่ต้องไปรับองค์ชายสามแล้วก็เท่านั้น”
“เช่นนั้นก็ไม่รั้งพระสนมเหมยเอาไว้อีกแล้ว รีบไปรับน้องสามเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” องค์รัชทายาทเอ่ยออกมา
