ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 633
หานชิงชิว ฮูหยินของแม่ทัพใหญ่เซียวเซียว เคยเป็นสาวใช้ข้างกายขององค์หญิงใหญ่ ก่อนหน้านั้นยังเคยเป็นที่โปรดปรานขององค์หญิงใหญ่
ภายหลังเซียวเซียวขอพระราชเสาวนีย์จากหวงไท่โฮ่ว ให้ประทานหานชิงชิวแต่งกับเซียวเซียว
ในปีนั้นเซียวเซียวคิดว่าจะสามารถแต่งงานกับองค์หญิงใหญ่ และได้สั่งให้คนจัดทำชุดแต่งงานมอบให้กับองค์หญิง ในตอนที่หวงไท่โฮ่วกำลังจะประทานงานอภิเษกให้นั้น เซียวเซียวกลับมาขอชุดแต่งงานคืนจากองค์หญิงใหญ่ด้วยตนเอง แล้วมอบให้กับหานชิงชิว
หลายคนในจวนขององค์หญิงล้วนแต่จดจำฉากนี้ได้ดี ในตอนนั้นเป็นช่วงต้นฤดูหนาว ใบไม้ร่วงหล่นหมุนวนอยู่ในลานจวน ตอนนั้นองค์หญิงกำลังยืนอยู่ตรงประตูของหอระบำ ในมือกอดชุดแต่งงานอันงดงามประณีตนั้นเอาไว้ เซียวเซียวกุมมือของหานชิงชิวเดินเข้ามา หยิบชุดแต่งงานในมือนางออกมา แล้วเอ่ยขอบคุณนาง ก่อนจะจับมือหานชิงชิวจากไป
ในตอนนั้น องค์หญิงยืนอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไหว เหมือนราวกับรูปปั้นหิน ปล่อยสายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของนาง
ไม่มีใครรู้ว่าในใจของนางพบกับความวุ่นวายใจแบบใด อย่างไรเสีย หลังจากนั้น นางก็เหมือนว่าจะเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่ง
หานชิงชิวเป็นสาวใช้ในจวนองค์หญิง หากว่านางจะแต่งงาน ก็ต้องแต่งออกมาจากจวนองค์หญิง
เที่ยงในวันนั้น ทหารกองเกียรติยศบรรเลงดังอย่างครึกครื้น หานชิงชิวสวมชุดนั้นที่เดิมทีเป็นชุดแต่งงานขององค์หญิง นั่งบนเกี้ยวอย่างมีความสุข
องค์หญิงยังคงยืนอยู่ตรงประตูของหอระบำนั้นดังเดิม ใบหน้าดูสงบนิ่ง แต่ในดวงตากลับแตกสลายกลายเป็นชิ้น ๆ
เพียงพริบตา ก็ผ่านไปเนิ่นนานหลายปี
ในปีนั้น องค์หญิงเพิ่งจะมีอายุสิบหกปี ปีนี้องค์หญิงกำลังจะยี่สิบแปดแล้ว
จื่ออันเป็นเพราะว่าเรื่องของอ๋องเหลียงก็ทุกข์ใจเป็นอย่างมาก สองวันมานี้ก็ไปยังจวนอ๋องเหลียงเพื่อเอ่ยเกลี้ยกล่อม อ๋องเหลียงไม่คิดที่จะเคลื่อนไหวใด ภายใต้ความหมดหนทางของนาง ก็เลยมาหาจ้วงจ้วงที่จวนองค์หญิง
ฉินจือที่อยู่ข้างกายองค์หญิงนำนางเข้าไป จ้วงจ้วงนั่งอยู่ด้านหน้าประตูของหอระบำ หลับตาลงเหมือนราวกับว่ากำลังหลับใหล
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตายังคงเต็มไปด้วยร่องรอยของความสูญเสีย เหมือนกับว่ายังไม่ได้กลับออกมาจากความฝันสู่โลกความเป็นจริง
“มาแล้ว!” นางนั่งลง ก่อนจะเอื้อมมือออกไปรวบเสื้อผ้า อากาศค่อย ๆ เย็นลง
“ทำไมถึงได้นั่งอยู่ตรงประตู? อากาศเริ่มหนาวแล้ว เข้าไปนั่งกันด้านในเถิด!” จื่ออันขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยออกมา
“ไม่เป็นไร ประตูหนาวเย็น แต่กลับมองเห็นใบไม้ที่หลุดลอยลงมา ดูน่าสนใจยิ่งนัก” จ้วงจ้วงเอ่ย
“เมื่อไหร่กันที่กลายเป็นคนไร้กังวลเช่นนี้?” จื่ออันเหลือบมองยังสีหน้าของนาง “ไม่สบายใจอย่างนั้นหรือ?”
จ้วงจ้วงฝืนฟื้นคืนสติขึ้นมา “ไม่มี เพียงแต่อากาศหนาวแล้ว คนก็เริ่มเหนื่อยล้า ไม่อยากที่จะขยับเขยื้อน”
“เจ้ายังไม่ถึงขั้นแก่ชราถึงขนาดนั้น”
“อารมณ์เก่า ๆ” ขณะที่จ้วงจ้วงเอ่ยออกมานั้น ก็ยิ้มออกมา แล้วมองยังนาง มองอย่างละเอียด “ให้ข้าดูเสียหน่อย แต่งงานให้กับคนที่รัก ที่แท้ก็แตกต่างกันจริง ผิวพรรณดูสดใสเสียยิ่งกว่าก่อนหน้านั้นอีก”
“ไป!” จื่ออันจ้องไปยังมือของนาง “กล้าเอาข้าไปหัวเราะหรืออย่างไร?”
จ้วงจ้วงมองยังนาง “จื่ออัน มีความสุขไหม? ได้แต่งงานกับคนที่ตนเองรัก สามารถพบกับเขาได้ทุกวัน สามารถกินข้าวกับเขา นอนหลับกับเขา จับมือเดินด้วยกัน สามารถบ่นเรื่องเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยของเขา สามารถเย็บรองเท้าที่เขาชอบมากที่สุดให้กับเขา มีความสุขไหม?”
จื่ออันเจ็บปวดในใจเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังร่องรอยความเสียใจที่ผ่านเข้ามาในตานาง
“จ้วงจ้วง……” จื่ออันไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมาดี ในวันนั้นเมื่อกลับมาจากราชสำนัก นางบอกว่าไม่รักแล้ว ก็คือไม่รักแล้วหรือ? นางจะไปหลอกใครได้บ้าง? เกรงว่าแม้แต่ตนเองก็โกหกไม่ได้
จ้วงจ้วงยิ้มออกมาทันที “เด็กโง่!”
จื่ออันจับมือของนางเอาไว้ “บอกข้าได้หรือไม่ ว่าในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น?”
ดวงตาของจ้วงจ้วงเป็นประกาย ละอองน้ำเคลื่อนไหวขึ้น “ล้วนแต่ผ่านไปแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้ากลับเขาก็ไม่อาจจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านั้น”
จื่ออันมองไปยังใบหน้าที่ฝืนยิ้มออกมาของนาง ในใจเศร้าโศกยิ่งนัก หากว่าไม่ใช่รักอย่างสุดซึ้ง แล้วจะมีความเจ็บปวดหัวใจสลายได้อย่างไร?
“ฉินจือ ทำขนมหวานมาให้พระชายาเถิด” จ้วงจ้วงหันกลับไปสั่ง
“เพคะ!” ฉินจือตอบรับย่อกายแล้วจากไป
ฉินจือเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ด้านหน้าประตูก็มีคนเข้ามา “องค์หญิง ฮูหยินของแม่ทัพใหญ่หานซื่อมาแล้วเพคะ”
