ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 638
จ้วงจ้วงรินเหล้าลงอีกจอก ดื่มลงไป หลังจากที่ดื่มไปแล้ว ก็ยิ้มแล้วเอ่ยออกมาต่อ “ในตอนนั้น ข้างกายของข้ามีสาวใช้อยู่สี่คน ฉินจือ ฉยงหวา เหยาจื่อ ชิงชิว ทั้งสี่คนดีกับข้ามาก เพราะว่าทุกคนล้วนแต่เติมโตขึ้นมาพร้อมกับข้า พวกนางอายุเพียงแค่เจ็ดขวบก็อยู่ข้างกายข้าแล้ว ได้ชื่อว่าเป็นนายบ่าว แต่จริง ๆ แล้วเป็นเหมือนเพื่อนเล่น เพื่อนสนิทที่ค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาด้วยกัน”
“และด้วยอายุที่ค่อย ๆ เติบโตขึ้น เซียวเซียวยังไม่ได้บอกกับข้าว่าชอบข้า ในใจของข้าร้อนรน ข้าแอบส่งสัญญาณทั้งในที่แจ้ง ในที่ลับให้เขารู้ แต่เจ้าท่อนไม้นี้ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ข้าโมโหยิ่งนัก รู้สึกว่าเขาไม่ชอบข้า และก็เป็นในเวลานั้น องค์รัชทายาทของแคว้นต้าเหลียงก็เข้ามา เขาบอกว่าเพียงแค่ชั่วแวบเดียวก็ถูกใจข้า เสนอขออภิเษกกับเสด็จพี่ บอกว่าจะขอข้าแต่งกลับไปยังต้าเหลียง ในปีนั้น ข้าอายุสิบห้าปี”
รอยยิ้มของนางยิ่งดูขมขื่น หยุดชะงักไปนาน อารมณ์ซับซ้อน ราวกับว่าเรื่องราวเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นในชาติที่แล้ว
“แน่นอนว่าข้าไม่ยอมอภิเษกเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ ข้าไม่อยากจะจากเซียวเซียวไป ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นท่อนไม้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกว่าชอบข้า ข้าบอกกับเสด็จพี่ว่าข้าไม่ยอมแต่ง เสด็จพี่ดุด่าข้าไปยกใหญ่ บอกว่าข้าเอาแต่ใจ บอกว่าข้าถูกรุมรักจนเสียคน ในตอนนั้น ข้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้เสด็จพี่ไม่ได้ชื่นชอบข้า กระทั่งเขายังโกรธเกลียดข้า ช่างน่าขบขันเพียงใด ข้าคิดมาโดยตลอดว่าเขารักน้องสาวอย่างข้ามากมาโดยตลอด”
“ข้ากลับไปร้องไห้เสียยกใหญ่ในวัง ร้องไห้อยู่นาน เซียวเซียวก็ดูข้าร้องไห้มาโดยตลอด ไม่ปลอบใจข้า ยืนเป็นท่อนไม้อยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน รอจนเมื่อข้าร้องไห้พอแล้ว เขาถึงได้เดินเข้ามา…”
จ้วงจ้วงหมุนวนจอกอยู่ในมือ ในที่สุดอารมณ์ก็ดูมีร่องรอยของความอ่อนหวาน “เขาเข้ามากอดข้าในทันที จูบลงบนริมฝีปากของข้า เขาบอกว่าจะไปขอร้องกับเสด็จพี่ บอกว่าเขาอยากแต่งงานกับข้า เขาบอกจบแล้วก็จากไป หลังจากที่เขาไปได้ไม่นาน ข้าก็ยังไม่ได้สติกลับมา นั่งอึ้งอยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งนั้น มองดูใบหน้าของตนเองที่แดงก่ำเหมือนกับกุ้งต้ม”
นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ตอนนี้เมื่อย้อนคิดขึ้นมา ตอนนั้นเป็นช่วงที่ข้ามีความสุขมากที่สุด”
จื่ออันมองยังนาง หลังจากที่ดื่มไปหลายแก้ว ใบหน้าของนางก็แดงก่ำราวกับกุ้งต้ม น่ามองยิ่งนัก จื่ออันรู้สึกว่าโลกนี้คงจะไม่มีใครที่งดงามไปกว่านางอีกแล้ว
จื่ออันอดไม่ได้ที่จะตาแดงก่ำขึ้นมา สูดลมหายใจเข้าลึก และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
จ้วงจ้วงเอ่ยออกมาต่อ “เขาไปขอร้องกับเสด็จพี่ แล้วเสด็จพี่จะตอบตกลงได้อย่างไรกัน? เขาคุกเข่าลงสองวันสองคืน ไม่กินข้าว ไม่ดื่มน้ำ เป็นลมไปหน้าประตูของห้องอักษร เสด็จพี่กดดันไปยังตระกูลเซียว หากว่าเขายังคงบังอาจเช่นนี้ต่อไป ก็จะปลดเขาออกจากตำแหน่งจิ้งกั๋วโหว ตระกูลเซียวล้วนแต่เอ่ยว่าเขา บิดาของเขาลากเขาออกไปทุบตีต่อหน้าห้องทรงอักษร ทุบตีจนทั่วทั้งกายเต็มไปด้วยรอยบาดแผลและเลือด ข้าหลบอยู่ด้านหลังเสา คอยมองมายังเขา ดวงตาของเขาแดงก่ำขึ้นมา เขาร้องตะโกนใส่บิดาของเขา บอกว่าเขาจะแต่งงานกับข้า ต้องการจะแต่งกับองค์หญิงใหญ่ ต่อให้ตายก็จะแต่งให้ได้”
ทันใดนางก็ปิดใบหน้าร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลออกมาจากระหว่างนิ้ว ในที่สุดจื่ออันก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ไปกับนางด้วยกัน
เมื่อเอ่ยเช่นนี้แล้ว พวกเขาคงจะทนทุกข์ทรมานมากจริง ๆ
หลังจากนั้นไม่นาน จ้วงจ้วงถึงได้สงบลมหายใจลง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก “ในตอนนั้น เสด็จพี่บอกกับข้าว่า หากว่าเขายังคงคุกเข่าต่อหน้าของท้องพระโรงต่อไป เขาจะต้องตาย ตายไปก็จะกลายเป็นคนผิดบาปของตระกูลเซียว เขาคุกเข่าลงหน้าท้องพระโรง ขอร้องให้เสด็จพี่ปล่อยพวกเราไป แต่เสด็จพี่บอกว่า ได้มีพระราชโองการลงไปแล้ว ไม่อาจเลี่ยนแปลงได้ ยังยืนยันที่จะให้ข้าอภิเษกไปยังแคว้นต้าเหลียง ข้าจึงจำยอมประนีประนอม เพราะว่าหากเขาตายไป ข้ามีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่มีความหมายอะไร อีกทั้งข้าเองก็ไม่ยอมให้เขากลายเป็นคนผิดบาปของตระกูลเซียว เพื่อให้เซียวเซียวยอมถอดใจ ข้าบอกกับเขาว่า ข้าพบกับองค์รัชทายาทของแคว้นต้าเหลียงแล้ว ทั้งอักษร วรยุทธ์ เก่งกาจและกล้าหาญ อีกทั้งยังหล่อเหลาน่าสนใจ ข้าบอกว่าข้าชอบเขา เซียวเซียวไม่เชื่อ เขาเป็นเหมือนกับบ้าไปแล้ว ทุบตีของในวังของข้า ข้าปล่อยให้เขาทุบตีไป จากนั้นก็สั่งคนให้ไล่เขาออกไป เพื่อที่จะให้เขาเชื่ออย่างสมบูรณ์ ข้าจงใจกอดกับองค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียงต่อหน้าของเขา…”
จ้วงจ้วงเงยหน้าที่ดวงตาบวมแดง เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและแตกสลาย “เขามองพวกเรากอดกันอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบเชียบ เขามองพวกเรายิ้มเล่นกัน นานนัก จากนั้นเขาก็จากไปโดยที่ไม่เอ่ยอะไร”
น้ำเสียงของจ้วงจ้วงนั้นบีบคั้นและเจ็บปวด ทำให้จื่ออันรู้สึกเข้าอกเข้าใจ ทว่าเรื่องราวไม่ได้จบลงเพียงเท่านี้ จากนั้นองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนก็เสด็จสวรรคต หลังจากที่องค์จักรพรรดิเสด็จขึ้นครองราชย์แล้ว ก็ได้ยกเลิกงานอภิเษกนี้ไป
เรื่องนี้จื่ออันรู้บางส่วนมาจากมู่หรงเจี๋ยแล้ว นางรู้สึกว่า ปัญหาเริ่มขึ้นหลังจากที่องค์จักรพรรดิขึ้นครองราชย์แล้ว
