ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 642
เซียวเซียวเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ใช่แล้ว!”
มือของพ่อบ้านหยุดอยู่กลางอากาศ ราวกับว่ายากที่จะรับได้ “เพิ่งจะกลับมา ก็จะออกไปอีกแล้ว? จะไม่พักอยู่สักหลายวันหรือ?”
“ไม่ล่ะ ไว้คราวหลัง!” เซียวเซียวเอ่ย ใบหน้าไม่มีอารมณ์ใด
พ่อบ้านตอบรับ “ขอรับ ไว้คราวหลัง บ่าวจะรอท่านแม่ทัพกลับมา หากว่าบ่าวยังจะมีชีวิตอยู่อีกนานขนาดนั้น”
จื่ออันได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็ยิ่งสับสนมากยิ่งขึ้น เซียวเซียวกลับเมืองหลวงมาสองเดือนกว่าแล้ว ทำไมพ่อบ้านถึงทำเหมือนราวกับว่าไม่ได้พบกับเขาเสียอย่างไรอย่างนั้น
ด้านนอกประตูเกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างร้อนรน จื่ออันเงยหน้าขึ้นมามองไปยังหานชิงชิวที่นำสาวใช้สองคนเข้ามา ใบหน้าของหานชิงชิวมีความยินดี กระทั่งมองไม่เห็นแม้แต่มู่หรงเจี๋ยและจื่ออัน เดินตรงมายังเบื้องหน้าของเซียวเซียว จ้องมองยังเขา “ท่านกลับมาแล้ว?”
เซียวเซียวเงยหน้าขึ้นมองยังนางด้วยสายตามืดดำ ใบหน้าเย็นชา ริมฝีปากโค้งยิ้มเย้ยหยันออกมา “ฮูหยินตั้งครรภ์ ตัวข้าก็เลยต้องแสดงความยินดีด้วย? และก็อยากให้ฮูหยินชี้แจงสักหน่อย เด็กในท้องของเจ้านั้นไม่ใช่ของข้า เลี่ยงไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดกัน”
ใบหน้าของหานชิงชิวเปลี่ยนไป “ไม่ ท่านพี่ ไม่ใช่เช่นนั้น…” นางหันมองไปทางด้านขวาในทันที ก็พบกับมู่หรงเจี๋ยและเซี่ยจื่ออันที่อยู่ตรงนั้น ท่าทีสูญเสียของนางเปลี่ยนเป็นเย้ยหยันขึ้นมา เกลียดเสียจนต้องเอ่ยออกมา “ที่แท้ ก็เป็นองค์หญิงให้ท่านมาร้องทุกข์กับท่าน หลายปีมานี้ ท่านจะปล่อยนางไปไม่ได้หรือ? ที่นางมาฟ้องกับท่านหมายความว่าอย่างไรกัน? เรื่องระหว่างสามีภรรยา เมื่อใดกันที่ต้องให้นางเข้ามาข้องเกี่ยวด้วย?”
จื่ออันหันกลับมายิ้มเย็น “เจ้าผิดแล้ว ข้าไม่ใช่ว่ามาฟ้อง ข้าเพียงแต่มาถาม ไม่เพียงแต่ถามเขา ยังจะถามเจ้าอีกด้วย ก่อนหน้านั้นที่อยู่ต่อหน้าองค์หญิง ข้าอดทนกับเจ้าเอาไว้ แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าไม่คิดจะจัดการกับเรื่องนี้ เจ้ามีเจตนาใดกัน? เจ้าตั้งครรภ์ ทำไมถึงต้องวิ่งไปอวดเบ่งต่อหน้าองค์หญิง? เจ้าคิดจะทำอันใด? อย่าบอกกับข้าว่าผ่านไปสิบปี จู่ ๆ เจ้าก็คิดจะไปแบ่งปันความสุขของเจ้า โกหกหลอกลวง”
หานชิงชิวไม่คิดเลยว่าจื่ออันจะเอ่ยออกมาเช่นนี้ นางตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที “ข้าไม่ได้ไปอวดเบ่งอะไร และก็ไม่มีเจตนาอะไร เพียงแต่คิดว่านานแล้วที่ไม่ได้พบกับองค์หญิง ก็เลยคิดจะไปเยี่ยมเยียน แล้วจะเป็นอันใดกัน?”
“เจ้าบอกกับนางว่าเจ้าตั้งครรภ์แล้ว ใช่หรือไม่?” เซียวเซียวจ้องมองมายังนาง เอ่ยถามเสียงดัง
หานชิงชิวเอ่ยออกมาไม่ออก “นี่…ข้าเพียงแต่ เพียงแต่อยากจะดูว่านางตกลงปล่อยท่านไปแล้วหรือไม่”
หานชิงชิวเงยหน้าขึ้นมา ทำใจให้เชื่อมั่น แล้วเริ่มสร้างความลำบากขึ้นก่อน “เรื่องจริงสามารถพิสูจน์ได้ว่า หากว่านางสนใจว่าข้าตั้งครรภ์จริงหรือไม่ ก็หมายความว่านางไม่คิดที่จะปล่อยท่านไป นางยังคงคิดถึงท่าน นางไม่รู้จักละอายใจ!”
เซียวเซียวไม่แม้แต่จะคิด ตบลงบนใบหน้าของหานชิงชิวทันที จนนางล้มลงไปด้านข้าง
“หากว่าเจ้ายังกล้าที่จะว่าร้ายนางแม้แต่ครึ่งคำ ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!” เซียวเซียวจ้องมองหานชิงชิวด้วยความโหดเหี้ยม ใบหน้าดูน่าหวาดกลัว
จื่ออันไม่เคยพบเซียวเซียวเป็นเช่นนี้มาก่อน เป็นเหมือนดังคำขององค์หญิงว่าเอาไว้ ก่อนหน้าเขาก็คือท่อนไม้ ท่อนไม้ที่เย็นเยือก ใบหน้าไม่มีทางที่จะมีอารมณ์อื่นใด ความโหดร้ายเช่นนี้ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เคยพบเห็น
แต่ว่ามีเพียงแค่พลังเช่นนี้เท่านั้น แสดงถึงสถานะในสนามต่อสู้
หลังจากที่หานชิงชิวตกตะลึงไปแล้ว น้ำตาก็ร่วงไหลลงมา กรีดร้องเสียงแหลม “ท่านตบข้า? ผ่านไปตั้งหลายปี ท่านยังตบข้าเพราะนาง? ท่านถือสิทธิ์อะไรกัน? นี่เป็นความผิดของข้าอย่างนั้นหรือ? นางคิดถึงสามีของข้า ข้ายังต้องอดทนกับนางอีกหรือ? เซียวเซียว ท่านไม่ยุติธรรมต่อข้าเลย!”
เซียวเซียวส่งเสียงเย็นชา “ยุติธรรม? ตั้งแต่ต้นสิ่งที่เจ้าต้องการ ไม่ใช่ว่ามีเพียงแค่สถานะฮูหยินแม่ทัพใหญ่หรอกหรือ? ต้องการความยุติธรรมอะไรกัน? ตั้งแต่วันนั้นที่ยอมรับข้อตกลง ข้าเคยบอกเอาไว้แล้วว่า เจ้าไม่อาจไปปรากฏต่อหน้านางได้ เจ้าอยากจะให้ข้าปลดเจ้าหรืออย่างไร?”
ท่าทีของหานชิงชิวเปลี่ยนไปทันที “ท่านบ้าไปแล้วหรืออย่างไร? ถึงได้กล้าเอ่ยออกมาเช่นนี้?”
คำพูดเช่นนี้ เขาเอ่ยมันออกมาได้อย่างไร? ใช่แล้ว ในตอนนี้เขาไม่มีอะไรให้ต้องหวาดกลัว แน่นอนว่าเขาต้องกล้าเอ่ยมันออกมา
ทว่านางไม่ยินยอม หลายปีมาแล้ว แม้แต่ก้อนหินก็ต้องอุ่นขึ้นมา นางอยู่ในเมืองหลวง เฝ้ารอคอยเขามาหลายปี รอมาเพื่อผลลัพธ์เช่นนี้หรือ?
นางไม่ยินยอมจริง ๆ!
นางมีสิ่งใดที่สู้กับมู่หรงจ้วงจ้วงไม่ได้บ้าง? นางเพียงแต่แค่มีชะตาที่ดีเท่านั้น เกิดมาก็เป็นองค์หญิง?
