ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 654
เชือกบ่วงบาศ ก็เท่ากับว่าเป็นไท่หวงไท่โฮ่วทรงเสด็จมาด้วยพระองค์เอง หวงไท่โฮ่วไม่มีทางขัดขวางไม่ให้นางไปพบกับองค์จักรพรรดิ
จื่ออันเมื่อได้ยินว่าฉินจือมาเพื่อของยืมเชือกบ่วงบาศ ในใจก็เกิดความสงสัย “องค์หญิงต้องการไปทำอะไร?”
ฉินจือเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม “องค์หญิงบอกว่าทรงคิดถึงไท่หวงไท่โฮ่ว อยากจะยืมเชือกบ่วงบาศมา ก็เหมือนกับได้พบกับไท่หวงไท่โฮ่ว”
จื่ออันในใจรู้สึกแย่ขึ้นมา “เมื่อคืนวานนี้องค์หญิงของเจ้ายังสบายดีอยู่ใช่หรือไม่?”
ฉินจือเอ่ย “ไม่ค่อยดีนัก ตั้งแต่ที่พระชายาจากไปแล้ว นางก็ถามออกมาว่าหลายปีมานี้ องค์จักรพรรดิประทานอะไรให้บ้าง และยังนั่งอยู่ในห้องคลังกว่าครึ่งค่อนคืน”
จื่ออันนิ่งเงียบไป ดูเหมือนว่านางจะเสียใจเข้าแล้วจริง ๆ ไม่น่าแปลกที่นางจะคิดถึงไท่หวงไท่โฮ่วขึ้นมา ไท่หวงไท่โฮ่วเป็นเสด็จย่าของนาง ผู้อาวุโสเพียงคนเดียวในโลกนี้ของนาง
จื่ออันเชื่อใจฉินจือ จึงได้นำเชือกบ่วงบาศมอบให้กับนาง
จ้วงจ้วงแต่งกายอย่างเรียบร้อย นำเชือกบ่วงบาศแล้วเข้าวังไป
นางไปยังวังของหวงไท่โฮ่วก่อน เมื่อหวงไท่โฮ่วได้ยินว่านางจะไปยังวังซีเหวย ก็ขมวดคิ้วแล้วถามออกมา “เจ้าจะไปวังซีเหวยทำอะไรกัน?”
“คิดถึงองค์จักรพรรดิแล้ว อยากจะพบเขา” จ้วงจ้วงเอ่ย
หวงไท่โฮ่วเห็นว่าสีหน้าของนางซีดขาว ท่าทีดูประหลาด ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา “เจ้าเป็นอะไรไป? หรือว่าจะไม่มีความสุข?”
จ้วงจ้วงมองยังนาง เรื่องในปีนั้น นางอาจจะไม่ได้มีส่วนร่วมด้วย มิฉะนั้นแล้ว ก็คงจะไม่ประทานงานสมรสให้กับเซียวเซียวและหานชิงชิว
“ไม่มีอะไร เพียงแต่ในใจไม่มีความสุขเล็กน้อย อยากจะพูดคุยกับองค์จักรพรรดิสองสามประโยค”
“องค์จักรพรรดิฟังไม่ได้ยิน เจ้ามีอะไรที่ไม่สบายใจก็บอกกับข้ามาเถิด” หวงไท่โฮ่วกุมมือของนาง มองมายังนาง แล้วตรัสออกมาด้วยความจริงใจ “เป็นเพราะว่าเซียวเซียวหรือไม่? หลายปีมานี้ เจ้าไม่ได้ลืมเขาไปแล้วหรอกหรือ? ปล่อยวางเสียเถิด จ้วงจ้วง โลกนี้มีชายหนุ่มที่ดีพร้อมมากมาย ชายหนุ่มที่โลเลเช่นนี้ ไม่ควรที่จะจดจดเอาไว้”
จ้วงจ้วงยิ้มออกมา สายตาดูสดใสเป็นพิเศษ “พี่สะใภ้เองก็คิดว่าเขาโลเลอย่างนั้นหรือ?”
“หรือว่าจะไม่ใช่กัน? เรื่องในปีนั้นของเขาและหานชิงชิว ทำร้ายจิตใจเจ้า หากว่าไม่ได้เห็นแก่หน้าของจิ้งกั๋วโหวแล้ว ข้าจะประทานงานสมรสออกไปได้อย่างไร?” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาด้วยความกรุ่นโกรธ
“พี่สะใภ้ทำไมถึงได้ประทานงานสมรสออกไป? ต่อให้จะเป็นจิ้งกั๋วโหวเองที่มาขอร้องท่าน ท่านก็ไม่ควรที่จะประทานงานสมรสครั้งนี้ออกไปสิ!” จ้วงจ้วงเอ่ย
หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เป็นเพราะว่าจิ้งกั๋วโหวเอ่ยออกมา ชาติกำเนิดของหานชิงชิวไม่ได้สูงส่ง กลัวว่าจะทำให้อับอาย จึงได้ขอร้องให้ข้าประทานงานสมรสออกมา เพื่อยกสถานะของนาง จิ้งกั๋วโหวรับคำกับข้าว่า ตระกูลเซียวทุกรุ่นจะจงรักภักดีต่อราชสำนักตลอดไป”
“ใช่แล้ว ท่านโหวในปีนั้น เต็มไปด้วยพลังอำนาจคับฟ้า หากว่าตระกูลสัญญาออกมาว่าจะจงรักภักดี องค์จักรพรรดิก็ไม่จำต้องเป็นกังวลแล้ว” จ้วงจ้วงเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย
หวงไท่โฮ่วเมื่อได้ยินคำนี้ของนาง ก็รู้สึกได้ว่ามีกลิ่นอายที่แปลกประหลาด นางมองมายังจ้วงจ้วง “เจ้าไปได้ยินอะไรมาใช่หรือไม่? หรือจะเข้าใจอะไรผิดไป?”
จ้วงจ้วงยิ้มออกมา “ข้าจะไปเข้าใจอะไรผิดกัน?”
หวงไท่โฮ่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าไม่ต้องไปวังซีเหวยแล้ว สถานการณ์ขององค์จักรพรรดิไม่ดีนัก เลี่ยงไม่ให้เจ้าไปแล้วตื่นตกใจขึ้นมา”
จ้วงจ้วงนำเชือกบ่วงบาศออกมา ม้วนแล้วพันเอาไว้บนแขน เอ่ยออกมาอย่างชัดเจนทีละคำ “ข้าต้องการจะไปยังวังซีเหวย”
หวงไท่โฮ่วจ้องมายังนาง จากนั้นก็หยัดกายลุกขึ้น “จ้วงจ้วง ข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปได้ยินข่าวลืออะไรมา หรือว่าเข้าใจอะไรผิดไป ทว่าข้าสามารถสาบานกับเจ้าได้ว่า ข้าไม่ได้ทำผิดต่อเจ้า องค์จักรพรรดิเองก็ไม่มีทาง”
จ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้นมา “หวงไท่โฮ่วทรงเข้าพระทัยผิดแล้ว ข้าไม่ได้บอกว่าผู้ใดจะผิดต่อข้า ข้าเพียงแต่อยากจะไปพบกับองค์จักรพรรดิ เพียงแค่เท่านี้”
ในใจของหวงไท่โฮ่วดูจะไม่สงบสุข มักจะรู้สึกว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
ทว่านางนำเชือกบ่วงบาศออกมา ก็คงจะอาจจะรั้งไม่ให้นางไปได้
เมื่อคิดแล้วนางก็เอ่ยออกมา “เจ้าไปเถิด”
จ้วงจ้วงลุกขึ้นยืน ย่อกายคำนับนาง “ขอบพระทัยหวงไท่โฮ่ว!”
เมื่อเอ่ยจนจบแล้วก็หมุนกายจากไป
หวงไท่โฮ่วเหลือบมองไปยังเบื้องหลังของนางเนิ่นนาน ก่อนจะเรียกซุนกงกงเข้ามา “เรียกเซี่ยจื่ออันเข้าวังมา”
เชือกบ่วงบาศเป็นนางที่มอบให้กับจ้วงจ้วง นางจะต้องรู้อะไรเป็นแน่
