ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 656
ภายในห้องบรรทมสะอาดสะอ้าน มีกลิ่นยาสมุนไพรกระจายออกไปทั่วทิศ บนเตียงนั้นมีม่านปิดลงมา มองไม่เห็นคนที่นอนอยู่ด้านในนั้น
จ้วงจ้วงเดินเข้ามา เปิดม่านออก มองไปยังคนที่อยู่บนเตียง ทันใดนั้นน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา
นางเกลียด แต่ก็ยังปวดใจ
ความโกรธ ความเศร้าเสียใจที่อัดแน่นอยู่ ในนาทีนี้ ดูเหมือนว่าจะสลายไป
นางถอนหายใจออกมายาว ๆ “องค์จักรพรรดิ เดิมทีข้าอยากจะมากล่าวโทษท่าน แต่เมื่อเห็นว่าท่านเป็นเช่นนี้แล้ว…”
คนที่อยู่บนเตียง หลับตาลง ไม่มีการตอบสนองใด
แต่เมื่อลู่กงกงได้ยินคำเช่นนี้ ร่างกายก็สั่นเทาขึ้นเล็กน้อย
จ้วงจ้วงนั่งลงตรงขอบเตียงนั้น เมื่อมองเห็นชายหนุ่มที่เคยหล่อเหลามาก่อน ตอนนี้กลายเป็นเช่นนี้ ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับเข็มทิ่มแทง
“หลายปีมานี้ ท่านมอบสิ่งของให้ข้ามากมาย ความรุ่งโรจน์ มั่งคั่ง เงินทอง ทรัพย์สมบัติ ศักดินานับพันลี้ แต่ไม่มีสิ่งใดที่ข้าอยากได้ ของพวกนี้ ท่านเอากลับไปให้หมดเถิด พรุ่งนี้ข้าจะส่งกลับคลังของแคว้น”
“เดิมทีข้ามีเรื่องมากมายที่จะถามท่าน แต่มาตอนนี้คิด ๆ ดู แล้วจะมีความหมายอะไรกัน? ล้วนผ่านไปตั้งนานแล้ว ข้ายอมที่จะเชื่อว่าท่านไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายข้า เหมือนว่าท่านไม่มีทางเลือก แต่ท่านก็ยังคงรักข้า เช่นนี้ในใจข้าก็รู้สึกสบายขึ้นมา”
“ทว่า องค์จักรพรรดิ วันเวลาเหล่านี้จะให้ข้าผ่านมันไปได้อย่างไร? ปกป้องความมั่งคั่งคับฟ้านี้ ยอมรับความอดทนต่อความสิ้นหวังนี้ สิบเอ็ดปี ข้าผ่านมาแล้ว ก่อนที่จะรู้ทุกอย่างนี้ ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดเศร้าสร้อย แต่กลับสามารถปลอบใจตนเองว่า ข้ายังมีญาติสนิท ข้ายังมีคนที่รักข้า ทว่าในตอนนี้ ท่านจะให้ข้าทำอย่างไร?” น้ำเสียงของนางยิ่งเบาลง แทบจะไม่ได้ยิน เผยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง
“ข้ายังจำได้ ในตอนที่ท่านยังคงเป็นรัชทายาทนั้น ท่านเคยบอกกับข้า รอเมื่อท่านได้เป็นองค์จักรพรรดิ ข้าต้องการอะไร ท่านล้วนแต่จะมอบให้ข้า ท่านถามว่าข้าอยากได้อะไร ข้าคิดอย่างตั้งใจอยู่นาน จากนั้นก็บอกกับท่าน ข้าอยากให้ท่านยิ้ม อยากให้ท่านยิ้มอย่างมีความสุข เพราะว่าตั้งแต่ที่ข้าเริ่มเข้าใจเรื่องราวนั้น ท่านถูกเสด็จพี่ดุด่ามาโดยตลอด ท่านไม่มีความสุข ท่านใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีความสุขแม้แต่น้อย หลายครั้งที่ข้าเห็นท่านดื่มเหล้าเมามายแล้วแอบร้องไห้ออกมา เพราะถึงแม้ว่าเสด็จพี่จะมอบตำแหน่งรัชทายาทให้กับท่าน แต่ก็ไม่ได้รักท่านเลย”
“ข้าเคยคิดที่จะมอบความสุขทุกอย่างที่มีอยู่บนโลกนี้มอบให้ท่านทั้งหมด แล้วใครจะคาดคิดกันว่า ภายหลังท่านจะมาแย่งชิงความสุขที่มีทั้งหมดของข้าไป? ช่างน่าขันจริง ๆ”
นางเอ่ยออกมาเป็นพัก ๆ มีบางคราวที่คิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ยออกมาสองประโยค แล้วก็หยุดลง มีบางคราวที่น้ำตาไหลลงมา มีบางคราวที่หัวเราะ
ลู่กงกงที่อยู่ด้านข้าง ก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกับคนเจ้าน้ำตา
เขาติดตามองค์จักรพรรดิมานานหลายปี เขารู้ว่าองค์หญิงเป็นห่วงองค์จักรพรรดิด้วยใจจริง
“ข้าชอบเซียวเซียว ครั้งแรกที่ข้าบอกกับท่าน ในตอนนั้นท่านบอกว่า ภายหน้าท่านจะให้เซียวเซียวขอข้าแต่งงาน หากว่าเสด็จพี่ไม่ประทานอนุญาตแล้ว ท่านก็จะไปร้องขอเสด็จพี่ ท่านบอกว่าเพื่อข้าแล้ว ท่านไม่กลัวว่าเสด็จพี่จะดุด่าท่าน หลังจากที่ท่านขึ้นครองราชย์แล้ว ก็ยกเลิกงานอภิเษกของข้ากับองค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียง ข้าร้องไห้ไปคืนหนึ่ง ดีใจ ดีใจจริง ๆ…” นางเช็ดน้ำตา แล้วยิ้มออกมา “ข้าบอกกับฉินจือว่า ท่านขึ้นครองราชย์แล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นกังวลอีก”
“ในตอนนั้น เสด็จพี่ต้องการให้ข้าต้องการอภิเษกเชื่อมสัมพันธ์ ข้าเจ็บปวด ท่านก็คอยอยู่ข้าง ๆ ข้า ด่าว่าเสด็จพี่ใจร้ายกับข้าเกินไป เห็นแก่ตัว และไร้ปราณี ท่านบอกว่าเขาเพื่อตำแหน่งขององค์จักรพรรดิแล้ว ไม่เสียดายที่จะสละความสุขของข้า หย๋า ทำไมตอนนั้นข้าถึงได้เชื่อท่านไปได้นะ? ก็ต้องโทษที่ท่านเอ่ยออกมาจริงจังจนเกินไป ไม่ควรที่จะมาหลอกข้า ทำไมถึงได้หลอกข้าได้ลงคอกัน? คนที่เคยรักข้าถึงเพียงนั้น ทำไมถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้? ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ อย่างไรก็คิดแล้วไม่เข้าใจ”
“ข้าคิดว่าหลายปีมานี้ ท่านดุด่า ตำหนิเซียวเซียวที่ไร้ปราณี เจ็บปวดไปด้วยกันกับข้า หากว่าข้าขมวดคิ้ว ท่านก็จะทิ้งทุกอย่างแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนข้า คอยอธิบายปลอบโยนข้า หย๋า ทุกอย่างนี้ล้วนแต่หลอกลวง ช่างน่าเสียดาย น่าเสียดายจริง ๆ”
นางเอนกายลงไปกระซิบข้างหูเขาเบา ๆ “ท่านทำร้ายข้ามากกว่าที่ข้าคิดว่าเซียวเซียวทำผิดกับข้าเสียอีก!”
น้ำตาหยดลงบนหมอนอย่างเงียบ ๆ นางถอดกำไลหยกตรงข้อมือออกมา ก่อนจะวางเอาไว้บนหมอน ลุกตรงขึ้น “นี่เป็นกำไลที่ท่านมอบให้กับข้าในตอนที่ขึ้นครองราชย์ ท่านบอกว่า เป็นท่านที่ขัดมันขึ้นมาเอง สลักชื่อลงไป เขียนว่าอาเล็กจะมีชีวิตที่มั่นคงตลอดไป คืนกลับให้ท่านเถิด ข้าคงไม่อาจจะมีชีวิตที่มั่นคงตลอดไปได้ ขอโทษด้วย”
นางลุกขึ้น ถอยหลังออกไปสองก้าว ก่อนจะมองลึกไปยังเขา หมุนกายแล้วจากไป
น้ำตาค่อย ๆ ร่วงหล่นลงบนพื้น
ลู่กงกงรีบตามออกไป ดวงตาแดงบวม “องค์หญิง ทุกอย่างนี้ล้วนแต่ไม่มีทางเลือก หลายปีมานี้องค์จักรพรรดิล้วนแต่รู้สึกผิด”
“คอยดูแลเขาให้ดีเถิด!” จ้วงจ้วงไม่ต้องการจะฟังต่อ ไม่ว่าจะคำอธิบายใด ล้วนแต่กลับไปยังก่อนหน้านั้นไม่ได้แล้ว
หลังจากที่จ้วงจ้วงจากไปแล้ว เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก็ดังขึ้น!
