ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 657
จื่ออันถูกหวงไท่โฮ่วเรียกตัวเข้าวัง ในใจก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
มู่หรงเจี๋ยเองก็อยู่ในจวน นางเอ่ยถาม “หากว่าหวงไท่โฮ่วทรงตรัสถาม จะบอกความจริงออกไปหรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าตัดสินเองเถิด”
จื่ออันเองก็ยากที่จะตัดสินใจได้ เรื่องนี้หวงไท่โฮ่วจะต้องทรงรู้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ต้องรู้บางส่วน หากว่าบอกออกไปแล้ว นางจะต้องเสียหน้า
มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมองยังนาง เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่มีอะไรให้ยากลำบากใจ”
จื่ออันเหลือบมองเขา ใบหน้ามีรอยยิ้มแต้มอยู่เล็กน้อย “ตกลง ข้ารู้แล้ว”
มู่หรงเจี๋ยนั้นรักจ้วงจ้วง เขาไม่ได้ส่งผลใดต่อการตัดสินใจของนาง เพราะว่าคนที่หวงไท่โฮ่วเรียกหานั้นไม่ใช่เขา
เขารู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว นางจะเอ่ยออกมา อันที่จริงแล้วเขาหวังให้นางเอ่ยออกมา เพราะว่าหากว่าหวงไท่โฮ่วทรงรู้เรื่องนี้ เช่นนั้นนางก็ติดค้างคำอธิบายกับจ้วงจ้วง
จื่ออันมาถึงยังวังโซ่วอัน หวงไท่โฮ่วก้าวถอยหลัง จ้องมองนางแล้วตรัสถาม “องค์หญิงใช้เชือกบ่วงบาศจากเจ้า เพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ เจ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่หรือไม่?”
จื่ออันพยักหน้า “รู้เพคะ”
“เกิดอะไรขึ้น? พอจะบอกกับข้าได้หรือไม่?” ท่าทีของหวงไท่โฮ่วเปลี่ยนไป จึงเอ่ยถามออกมา
จื่ออันเงยหน้าขึ้น มองท่าทีของหวงไท่โฮ่วที่เผยความตึงเครียดออกมา “หวงไท่โฮ่ว องค์หญิงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นแล้ว นางรู้ว่าเป็นองค์จักรพรรดิที่ออกคำสั่งกับเซียวเซียว ไม่ให้เขาแต่งงานกับจ้วงจ้วง หานชิงชิวเองก็ทำตามคำสั่งของพระองค์ เพื่อให้ไปหลอกล่อเซียวเซียว”
สีหน้าของหวงไท่โฮ่วซีดเซียวขึ้นมาในทันที สองแขนของนางค่อย ๆ วางลง ทว่ากลับพยายามใช้แรงกำพนักแขนเก้าอี้อย่างหนัก อารมณ์ในดวงตาเปลี่ยนไปซับซ้อนขึ้นมา
จื่ออันมองมายังนาง ไม่อาจบอกได้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอยู่
เนิ่นนาน หวงไท่โฮ่วถึงได้ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!”
จื่ออันตะลึงไป นางไม่รู้?
หวงไท่โฮ่วยื่นพระหัตถ์ออกมาให้นางนั่งลง พลางตรัส “อันที่จริงข้าเองก็พอจะคาดเดาได้อยู่หลายส่วน แต่ก็ไม่กล้าถามองค์จักรพรรดิมาตลอด”
“หวงไท่โฮ่วไม่รู้มาโดยตลอดหรือเพคะ?” จื่ออันเอ่ยถาม
ดวงตาของหวงไท่โฮ่วซีดขาว “จะบอกว่าไม่รู้ก็ดูจะห่างไกลเกินไป ท่านโหวเข้าวังมาร้องขอกับข้าด้วยตนเอง ให้ประทานงานสมรสให้กับเซียวเซียวและหานชิงชิว ข้าโมโหดุด่าเขาเสียยกใหญ่ ยังไล่เขาออกไป ทว่าองค์จักรพรรดิมาหาข้าด้วยตนเอง ให้ข้าออกพระราชเสาวนีย์ ในตอนนั้นข้าประหลาดใจอย่างมาก ถามเขาไปว่าหมายความว่าอย่างไร องค์จักรพรรดิก็บอกกับข้า บอกว่า เซียวเซียวต้องการใช้ประโยชน์จากจ้วงจ้วง ตระกูลเซียวมีแผนการที่จะก่อกบฏ เขาให้ข้าออกพระราชเสาวนีย์ บอกว่าท่านโหวรังเกียจที่หานชิงชิวมีชาติกำเนิดต่ำต้อย หากว่ามีข้าประทานสมรสให้แล้ว ก็จะยกสถานะของหานชิงชิวให้สูงขึ้นได้ ท้ายที่สุดข้าจึงตอบตกลงไป”
“หวงไท่โฮวทรงเชื่อหรือเพคะ?” จื่ออันส่งเสียงสูงขึ้น
หวงไท่โฮ่วตรัส “ในตอนนั้นข้าเชื่อ ทว่าหลังจากที่เรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว ข้าถึงมาคิดได้ในภายหลัง ก็รู้สึกว่าไม่มีทางเป็นไปได้ นายท่านเซียวคนนี้ ข้ารู้จักเป็นอย่างดี เขาจงรักภักดีต่อราชสำนักและราชวงศ์เป็นอย่างมาก แล้วจะมีความคิดก่อกบฏได้อย่างไร? ภายหลังเซียวเซียวออกรบ และทำประโยชน์ทางการทหารมากมาย แต่นอกจากกลับมาเมืองหลวงเพื่อรายงานผลงานแล้ว ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ข้าก็เลยรู้ว่าเขาเจ็บปวดใจ แต่แล้วจะทำอย่างไรได้อีก? ข้าคงไม่อาจไปไล่บี้เรื่องนี้ได้ องค์จักรพรรดิ ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นโอรสของข้า!”
นางเงยหน้าขึ้นมาทันที “เข้ามา เรียกตัวจิ้งกั๋วโหวเข้าวัง!”
จื่ออันตกตะลึงไป “ไท่โฮ่วต้องการจะทำอะไรเพคะ?”
ท่าทีของหวงไท่โฮ่วดูเศร้าหมอง “ข้าอยากจะรู้ว่าในปีนั้น องค์จักรพรรดิบอกกับตระกูลเซียวว่าอย่างไร จู่ ๆ ข้าก็นึกถึงบางเรื่องขึ้นมาได้”
“เรื่องอะไรเพคะ?”
ดวงตาของหวงไท่โฮ่วแดงก่ำขึ้นมาทันที นางมองไปยังจื่ออัน “ในปีนั้น เซียวเซียวออกรบ และประสบความสำเร็จอย่างมาก ออกรบครั้งที่สอง เขาทำตามคำบัญชา ก่อนที่จะออกรบ เขาคุกเข่าลงต่อหน้าข้า ร้องขอเรื่องหนึ่งกับข้า”
