ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 672
มู่หรงเจี๋ยต่อยเข้าไปที่ข้างเตียง จนเตียงไม้จันทร์หอมนั้นเป็นรูโหว่ หลังมือของเขามีเลือดสดไหลซึม เขาไม่ใส่ใจต่อสิ่งใดทั้งสิ้น ส่งเสียงร้องคำรามอออกมา “บอกมา!”
องค์จักรพรรดิทรงตรัสออกมา “เจ้าไปเสียเถิด วันเวลาของข้าเหลือไม่มากแล้ว เจ้าไม่จำเป็นจะต้องบีบบังคับข้า หากว่าข้าทำไม่ถูกต้อง เมื่อไปถึงยังปรโลก ก็เพียงแต่ยอมรับผิดขออภัยกับท่านอาเล็ก”
มู่หรงเจี๋ยจ้องมองเขา “ท่านคุกคามเซียวเซียวว่าสบคบคิดกับศัตรูทำลายบ้านเมืองใช่หรือไม่?”
องค์จักรพรรดิหัวเราะเย้ยหยันออกมา “ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ทำไมถึงต้องมาถามข้ากัน? ดูเหมือนว่าเซียวเซียวคงจะบอกกับเจ้าทุกอย่างแล้ว”
“เซียวเซียวไม่ได้บอกอะไรทั้งสิ้น หลังจากที่ท่านอาเล็กกินยาไปแล้ว เขาก็ฆ่าตัวตายตามไป กริชเดียวแทงลงไปยังหัวใจของเขา โหดร้ายเสียจนสิ้นทางถอยหลังกลับ”
องค์จักพรรดิจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง ใบหน้าที่ปกคลุมด้วยจุดสีแดงนั้นเกิดอารมณ์แปลกประหลาดออกมา เขาค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไม่น่ามองเสียยิ่งกว่าร้องไห้ “ดี ในที่สุดพวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว”
มู่หรงเจี๋ยจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา “ไม่คิดเลยว่า เรื่องราวตั้งมากมาย ไม่คิดเลยจริง ๆ”
ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเขาจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่คิดเลยเลยว่าเพื่อความมั่นคงของสถานะองค์จักรพรรดิแล้ว เขาจะยอมสละความสุขของท่านอาเล็ก
องค์จักรพรรดิค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ กระแอมไออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ลำคอตั้งตรง สูดลมหายใจเข้าอย่างเจ็บปวด “ท่านอาเล็กเคยมาแล้ว นางบอกกับข้ามากมาย ตั้งแต่ที่นางจากไปแล้วข้าก็ถามตนเองมาโดยตลอด ว่าหากมีโอกาสอีกครั้งจะทำเช่นนี้หรือไม่”
มู่หรงเจี๋ยจ้องมายังเขา สายตาเข้มเหมือนสีเลือด
เขาค่อย ๆ ส่ายศีรษะออกมา “แต่ข้าก็ไม่รู้ ในฐานะที่เป็นองค์จักรพรรดิ มีเรื่องมากมายที่จำต้องทำ เดิมทีอำนาจของตระกูลเซียวนั้นมีมาก หากว่าเซียวเซียวแต่งงานกับอาเล็ก ก็จะมีอำนาจคับฟ้าขึ้นมา เจ้าจะรับรองได้หรือไม่ว่าเขาจะไม่มีใจเป็นอื่น? ไม่อาจที่จะรับรองได้ว่าที่เหลืออยู่นั้นคือความซื่อสัตย์ภักดี นั่นคือแผ่นดินต้าโจวของข้า ที่บรรพบุรุษของข้าใช้เลือดเนื้อแลกมา คงไม่อาจจะแหลกสลายลงไปในมือของข้าได้ เพราะฉะนั้นเจ้าคิดว่าข้าทำผิดหรือไม่? ตอนนี้เจ้าเองก็อยู่ในสถานะนั้นเช่นกัน เจ้าคิดว่าที่ข้าทำนั้นผิดไปจริงหรือ?”
“ถึงจะเป็นเช่นนี้ ท่านก็ไม่จำเป็นต้องบีบบังคับให้เซียวเซียวแต่งงานกับหานชิงชิว”
“หากว่าเขาไม่ได้หักหลังท่านอาเล็ก ท่านอาเล็กจะยอมปล่อยเขาไปอย่างนั้นหรือ? จะยอมแพ้หรือไม่? มีเพียงการหักหลังเท่านั้น ถึงจะเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน ความเจ็บปวดนี้จะทำให้นางจดจำไปตลอดชีวิต ว่าผู้ชายคนนี้ไม่อาจใกล้ได้ เพียงแต่เดิมทีข้าคิดว่านางจะเจ็บปวดสองสามปีเท่านั้น แล้วก็จะลืมเซียวเซียวไป ไม่คิดเลยว่า…” เขากระแอมออกมาอีกครั้ง คราวนี้กระแอมไอจนไม่อาจหยุดลงได้
ลู่กงกงรีบร้อนเข้ามา พร้อมกับน้ำร้อนบนพื้นและผ้าเช็ดหน้า คอยดูแลรับใช้อยู่ด้านหน้าเตียง
มู่หรงเจี๋ยเห็นเขากระแอมไอจนแทบจะขาดลมหายใจ ก็ค่อย ๆ ถอยออกไป ในใจมีความเจ็บปวดบางอย่างที่ค่อย ๆ กัดกินใจ เขารู้ดี ไม่ว่าจะกล่าวโทษเขาอย่างไร ก็ล้วนแต่ไม่อาจแลกชีวิตของท่านอาเล็กกลับมาได้ อีกทั้งเขายังต้องเผชิญหน้ากับเสด็จพี่ที่กำลังจะจากเขาไปอีกคน
ทางด้านองค์จักรพรรดิ หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยจากไปแล้ว ก็กระแอมไอออกมาจนเป็นเลือด หมอหลวงรีบเข้ามาช่วยรักษา ชีวิตถึงได้ถือว่าทรงตัวอยู่ได้ชั่วคราว แต่สถานการณ์ดูจะสาหัสกว่าก่อนหน้านั้น
หลังจากที่หวงไท่โฮ่วเสด็จกลับมายังวังแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด หากว่าจ้วงจ้วงป่วยตาย หรือว่าเกิดอุบัติเหตุจนตาย นางก็คงจะไม่เสียใจจนถึงเพียงนี้ มีเพียงใช้วิธีการนี้ นางรู้ว่าตนเองก็เป็นผู้ร้ายที่บีบบังคับให้จ้วงจ้วงตายไป เพราะเหตุนี้ นางนอกจะเจ็บปวดเสียใจ แล้วยังมีความรู้สึกผิด
ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า เมื่อใช้ยานิทรารมณ์ไปแล้ว เมื่อไม่มียาถอนพิษ จะต้องตายอย่างแน่นอน
“ซุนกงกง รีบส่งจดหมายไปยังภูเขาน้ำแข็ง ดูว่าบรรพชนอยู่ที่ภูเขาน้ำแข็งหรือไม่” ภายใต้ความเศร้าเสียใจของหวงไท่โฮ่ว นางก็คิดถึงไท่หวงไท่โฮ่วขึ้นมา
ซุนกงกงส่ายศีรษะออกมา “ไม่จำต้องส่งจดหมายไปแล้ว ไท่หวงไท่โฮ่วจากไปแล้ว คำของนางแจ้งชัด ว่าจะไม่กลับมาอีกพ่ะย่ะค่ะ”
หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง “ข้าทำผิดต่อนางผู้เฒ่าเอาไว้ นางเพิ่งจะจากไป จ้วงจ้วงก็มาเกิดเรื่องขึ้น จะให้ข้า…”
นางกำนัลรีบเดินเข้ามา “ไท่โฮ่ว วังซีเหวยส่งคนมาเพคะ”
สีหน้าของหวงไท่โฮ่วเปลี่ยนไปทันที “รีบเรียกตัวเข้ามา!”
เปากงกงรีบก้าวเข้ามาคุกเข่าลงบนพื้น เอ่ยเสียงเคร่งขรึม “ทูลไท่โฮ่ว อาการประชวรขององค์จักรพรรดิทรงสาหัสขึ้น หมอหลวงบอกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยจะดีนักพ่ะย่ะค่ะ”
หวงไท่โฮ่วแทบจะแบกรับเอาไว้ไม่ได้ภายในชั่วอึดใจเดียว จ้องมองยังเปากงกงอย่างตกตะลึง
