ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 676
เซียวท่าส่งเสียงหัวเราะออกมา “ขนมน้ำตาลเคลือบ? ฮาฮา นี่ก็มีพิษด้วยอย่างนั้นหรือ? แต่ข้าชอบกิน เอามาให้ข้า!”
เขายื่นมือคว้ามันออกมา ก่อนจะกัดเข้าไปคำหนึ่ง
เซี่ยหลินเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล “เจ้าอย่ากินมันมากจนเกินไป กินมากไปอาจจะโดนพิษเข้า อีกทั้ง ข้ายังทำมันทั้งวัน”
“แล้วถ้าหากข้าอยากจะกินเล่า” เซียวท่ากัดเข้าไปอีกคำหนึ่ง กัดเสียจนสองแก้มโป่งพองขึ้น เปรี้ยวกำลังพอดี แต่ความหวานไม่พอ
จื่ออันค่อนข้างที่จะผิดหวัง ดูเหมือนว่า เซี่ยหลินแม้แต่ยาพิษก็ไม่รู้ว่าคืออะไร และก็ใช่ เด็กที่มีความคิดเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น ยังจะเรียกร้องให้เขาเรียนรู้สิ่งที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้อย่างไร
พั่งจือฟันหักจ้องมองเซียวท่าอยู่ตลอดเวลา เซียวท่าคิดว่าเขาตะกละจนเกินไป ที่เหลืออีกหนึ่งชิ้นจึงได้ส่งให้เขา “มา ข้าจะให้รางวัลเจ้า”
พั่งจื่อฟันหักก้าวถอยออกไปหนึ่งก้าว “ข้าไม่ได้อยากได้”
“ไม่อยากได้ เช่นนั้นข้าก็จะกินแล้ว” เซียวท่ากัดกินเข้าไป นำไม้ไผ่โยนทิ้งไปข้างทาง
จื่ออันเป็นกังวลเป็นอย่างมาก นี่มันวันที่สองเข้าไปแล้ว คืนวันที่สามอย่างน้อยแล้วก็ต้องปลดผนึกออกมา เมื่อถึงเวลานั้นแล้วจ้วงจ้วงจะทำอย่างไร?
นางมองไปยังเซี่ยหลินเอ่ยออกมา “หลินหลิน พี่ใหญ่จะให้คนส่งเจ้ากับไปหาท่านแม่ก่อน ดีไหม? ท่านแม่คิดถึงเจ้ายิ่งนัก”
เซี่ยหลินส่ายศีรษะออกมา “แต่อากงบอกให้ข้ามาถอนพิษ”
“เรื่องนี้ไม่จำให้เจ้าต้องทำแล้ว มีหมอหลวงและพี่ใหญ่อยู่” จื่ออันเอ่ย
เซี่ยหลินได้ยินนางเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ขอรับ เช่นนั้นข้าจะกลับไปหาท่านแม่ก่อนแล้วค่อยกลับมาอีกครั้ง”
เขาร้องเรียกพั่งจือฟันหักด้วยความภาคภูมิใจ “อาพั่ง เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่? ท่านแม่ของข้ามีของกินอร่อยมากมาย”
“ดี! ให้ท่านแม่ของเจ้าทำอาหารอร่อย ๆ ให้ข้าด้วย” พั่งจือฟันหักเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข
ท่านแม่ที่เซี่ยหลินเอ่ยเรียกนั้น แน่นอนว่าเป็นหยวนฉุ่ยยวี่ หยวนฉุ่ยยวี่เป็นบ้านหลัก เพราะฉะนั้นเซี่ยหลินจะต้องเรียกนางว่าท่านแม่ ทว่าเฉินหลิงหลงเองก็ให้เซี่ยหลินเรียกนางว่าท่านแม่ เซี่ยหลินเองก็เรียก แต่กลับไปชอบเข้าใกล้ฮูหยินหลิงหลง ถึงแม้ว่าเขาจะโง่งม แต่ก็รู้ว่าฮูหยินหลิงหลงรังเกียจเขา ไม่ชอบเขา มักจะเรียกเขาว่าเจ้าโง่
เพราะฉะนั้น ในอดีตเซี่ยหลินมักจะชอบอยู่ใกล้ชิดกับหยวนฉุ่ยยวี่ และเซี่ยจื่ออัน
จื่ออันเรียกหนี่หรงเข้ามา ให้เขาไปส่งเซี่ยหลินและพั่งจือฟันหักไปยังเรือนฟังเสียงฝนด้วยตนเอง
เมื่อส่งเซี่ยหลินและพั่งจือฟันหักกลับไปแล้ว ทั้งหลายคนก็นั่งลง
จื่ออันมองไปยังยาพิษในยานิทรารมณ์อีกครั้ง ในนั้นมีงูพิษ ตะขาบพิษ แมงป่อง ดอกไม้พิษ สมุนไพรพิษและอื่น ๆ ล้วนแต่เป็นของที่มีพิษ ถึงแม้ว่าจะปริมาณไม่มากนัก แต่เมื่อพิษแต่ละชนิดผสมเข้าด้วยกันเป็นยาพิษแล้ว จะถอนพิษแต่ละชนิดออกมานั้นยากยิ่งนัก
“ยังไม่มีความคืบหน้าใดอีกหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเมื่อเห็นว่านางขมวดคิ้วก็เอ่ยถามออกมา
จื่ออันส่ายศีรษะ “ไม่มี ข้าไม่ได้เรียนวิธีการถอนพิษมาก่อน ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำอย่างไรดี”
“เช่นนั้นก็ไม่จำต้องดูแล้ว เพื่อไม่ให้ทำตัวเองบาดเจ็บเข้า” มู่หรงเจี๋ยเมื่อเห็นว่าดวงตาของนางแดงบวมอย่างมาก จึงได้เอ่ยออกมา “เจ้ากลับไปนอนพักสักประเดี๋ยวเถิด ข้าและเสด็จพี่คอยเฝ้าอยู่ที่นี้ก็เพียงพอแล้ว”
จื่ออันส่ายศีรษะ “ไม่แล้ว กลับไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี”
นางมองไปยังใบสั่งยาพิษเหล่านั้น อย่างไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมถึงได้สร้างพิษเช่นนี้ออกมา หากว่าจะฆ่าใครสักคนจริง ให้ยาพิษไปก็ได้แล้ว ทำให้เกิดพิษที่รุนแรง ยังไม่ง่ายกว่าหรอกหรือ? แต่ก็เห็นได้ว่าหมอหลวงเหล่านี้ยังคงว่างอยู่มาก
เซียวท่านั่งอยู่บนประตู หันกลับมาเอ่ย “นอนไม่หลับก็ต้องนอนสักประเดี๋ยว บางทีหากว่าพักผ่อนจนเพียงพอแล้ว ก็อาจจะคิดวิธีการอะไรออกมาก็ได้”
จื่ออันส่ายศีรษะ “ข้าไม่มีเบาะแสอะไรเลยจริง ๆ ข้าพยายามนึกถึงวิธีการที่คิดออก ถอนพิษออกทีละตัว ทว่าในนั้นมีพิษบางตัวที่เมื่อยาถอนพิษรวมเข้าด้วยกัน ก็จะก่อให้เกิดเป็นพิษตัวใหม่ขึ้น กลับกัน…เซียวท่า เจ้าเป็นอะไร? ทำไมถึงได้กะพริบตาแรงถึงเพียงนั้น?”
เซียวท่าเอื้อมมือออกไปถูดวงตา “ไม่รู้ รู้สึกเพียงแต่ว่าดวงตาแห้งกร้าน”
เขาถูมันอย่
างแรง และรู้สึกคันอย่างมาก
ทุกคนมองออกไป เห็นเพียงเซียวท่ากะพริบตาอย่างแรง ขมวดคิ้ว มุมปากยกขึ้น ลำคอตั้งตรง และกระตุกอย่างไม่รู้ตัว
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เจ้าเป็นอะไรไป? รู้สึกว่ามีที่ใดที่ไม่สบายอย่างนั้นหรือ?”
เซียวท่าเองก็ตื่นตกใจเป็นอย่างยิ่ง เอื้อมมือออกไปอยากจะลูบใบหน้า แต่กลับพบว่าสองมือนั้นไม่อาจควบคุมได้ ไม่หยุดที่จะกระตุกออกมาเล็กน้อย
“แปลก…” ช้า ๆ แม้แต่จะเอ่ยออกมาก็ยังเอ่ยไม่ได้
