ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 677

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 677

มู่หรงเจี๋ยรีบสั่งคนให้ประคองเขาเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้

จื่ออันตรวจชีพจรให้กับเขา อีกทั้งยังตรวจสอบเปลือกตาและลิ้น จึงเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ “เขาถูกวางยาพิษแล้ว”

เซียวท่าตื่นตกใจเสียจนใบหน้าซีดขาว แต่กลับเอ่ยเป็นคำพูดไม่ออก เพียงแต่ใบหน้านั้นกระตุกออกมา

“เร็ว รีบตามหลินหลินกลับมา” ทันใดนั้น จื่ออันก็นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ รีบหันไปเอ่ยกับมู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยวิ่งออกไปด้วยตนเอง ขี่ม้าไล่ตามไปด้วยตนเอง

เซียวท่าที่กระตุกเพียงเล็กน้อยในตอนต้น แต่แขนขาของเขาก็ค่อย ๆ แข็งค้างขึ้นมา ใบหน้าที่กระตุกหยุดชะงักลง แต่ก็ไม่อาจแสดงท่าที่ใดออกมาได้

เขาเริ่มรู้สึกหายใจออกมาอย่างยากลำบาก รู้สึกแย่ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่มากดทับลงบนหน้าอก เขาต้องการจะยืดคอขึ้นเพื่อที่จะหายใจ กลับพบว่าลำคอแข็งค้างจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้

โชคดีที่เซี่ยหลินยังไปได้ไม่ไกลนัก มู่หรงเจี๋ยรีบคว้าเขาขึ้นหลังม้า แล้วพุ่งออกไป

จื่ออันเมื่อเห็นว่าเซี่ยหลินเข้ามาแล้ว ก็รีบดึงเขาเข้ามา แล้วเอ่ยอย่างเป็นกังวล “หลินหลิน ยาถอนพิษของขนมน้ำตาลเคลือบ”

เซี่ยหลินส่งเสียงออกมาคำหนึ่ง แล้วก็หยิบยาลูกกลอนเม็ดสีชมพูออกมาจากกระเป๋าส่งให้กับจื่ออันอย่างเชื่อฟัง “กินลงไปก็แล้วก็จะไม่เป็นอะไร”

จื่ออันให้เซียวท่ากินเข้าไปทันที แต่เซียวท่าไม่อาจที่จะกลืนลงไปได้ มู่หรงเจี๋ยคว้าไปแล้วบีบจนเป็นผุยผงใส่ลงไปในน้ำ ก่อนจะเทลงไป จากนั้นก็ตบลงแผ่นหลังของเขา เซียวท่ากระแอมไอออกมา ก่อนที่น้ำจะไหลตามลำคอลงไป

ว่าไปก็น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก เมื่อเซียวท่ากลืนยาลงไปเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น ก็สามารถเคลื่อนไหวได้ เขาหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนกลับมาเป็นปกติดังเดิม

ทุกคนเมื่อเห็นเขาเช่นนี้ ถึงได้วางใจลงได้

เซียวท่าดึงเซี่ยหลินเอาไว้ “เจ้าเด็กนี่ เจ้ากล้าวางยาข้าอย่างนั้นหรือ?”

เซี่ยหลินแบะปากออก ทำหน้าบูดบึ้ง “บอกเจ้าแล้วว่าอย่าได้ตะกละ บอกกับเจ้าแล้วว่ามันมีพิษ”

“เจ้า!” เซียวท่าโมโห ปล่อยเขาออกแล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ “ดีที่ไม่วางยาพิษจนข้าตายไป มิฉะนั้นแล้ว ข้าจะให้เจ้าฝังศพไปพร้อมกันกับข้า”

จื่ออันผลักเซียวท่าออกไป แล้วเอ่ยถามเซี่ยหลินออกไปอย่างระมัดระวัง “หลินหลิน เจ้าเข้ามา เจ้าบอกพี่ใหญ่มา สำหรับเรื่องพิษนี้ เจ้ารู้มากน้อยเพียงใด?”

น้ำตาลเคลือบของเซี่ยหลินสามารถวางยาพิษแม่ทัพอย่างเซียวท่าได้ นี่เป็นเรื่องที่อันตรายยิ่งนัก เขาไม่ได้รู้ถึงความอันตรายของพิษ

“รู้สิ ที่คัมภีร์พิษเขียนเอาไว้ข้าล้วนแต่รู้ทั้งหมด” เซี่ยหลินเอ่ย

“คัมภีร์พิษเขียนอันใดกัน? เจ้าบอกว่าเจ้าจำได้ เจ้าเขียนบางส่วนให้พี่ใหญ่ดูเสียหน่อย” จื่ออันเอ่ย

“ตกลง!” เซี่ยหลินพยักหน้า

มู่หรงเจี๋ยสั่งคนให้เตรียมพู่กันกับหมึก เซี่ยหลินนั่งลงแล้วเขียนออกมา จื่ออันหันไปมอง ก็พบว่าไม่ใช่ตัวอักษรเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นสัญลักษณ์แต่ละตัว

“นี่คืออะไร?” จื่ออันประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“เนื้อหาในคัมภีร์พิษ” เซี่ยหลินเอ่ย

“ทว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสัญลักษณ์ ไม่ใชตัวอักษร”

เซี่ยหลินตก

ตะลึงไปครู่หนึ่ง “เป็นอักษร ไม่ใช่สัญลักษณ์”

อ๋องหลี่เดินเข้ามาเหลือบมอง จากนั้นก็ขมวดคิ้วออกมา

เขากดเสียงลงต่ำเอ่ยกับมู่หรงเจี๋ย “นี่เป็นตัวอักษรของซีเจียง”

มู่หรงเจี๋ยตกตะลึง “อักษรซีเจียง? พี่สามจำผิดไปหรือไม่?”

“ไม่มีทางที่จะจำผิด นี่เป็นอักษรของซีเจียง ก่อนหน้านั้นข้าเคยพบเห็นมันมาจากไท่หวงไท่โฮ่ว” อ๋องหลี่เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น