ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 678
จื่ออันเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นที่ซีเจียง? ทำไมพวกท่านเพียงแค่ได้ยินว่าเป็นอักษรซีเจียงสีหน้าถึงได้พากันซีดขาว?”
อ๋องอันเอ่ยอธิบายออกมา “ซีเจียงเป็นชนเผ่าแห่งหนึ่ง อยู่ทางด้านตะวันตกเฉียงใต้ของต้าโจวของพวกเรา ขึ้นชื่อเรื่องการวางยาพิษ พิษต่าง ๆ อีกทั้งคนซีเจียงแต่ละคนนั้นมีจิตใจชั่วร้าย เอะอะอะไรก็วางยาพิษผู้อื่น ในตอนที่จักรพรรดิฮุ่ยมีพระชนมายุสิบหกปีนั้น คนจากซีเจียงวางยาพิษคนในหมู่บ้านขอบชายแดนต้าโจวพวกเราไปกว่าห้าร้อยชีวิต จักรพรรดิฮุ่ยทรงโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ส่งกองกำลังเข้าไปยึดครอง เผาตำราทุกเล่มของซีเจียงทิ้งไปเสีย ในคราวนั้น ซีเจียงถือได้ว่าเกิดภัยพิบัติเข้าแล้ว คนที่กระโดดหนีออกมานั้นมีไม่มากนัก ประมาณเพียงแค่สิบกว่าคนเท่านั้น”
“ความหมายของท่านอ๋องก็คือ คัมภีร์พิษเล่มนี้สืบทอดมาจากซีเจียงอย่างนั้นหรือ? แต่ทำไมถึงได้มาอยู่ในมือผู้เฒ่าอันหรานได้อย่างไรกัน?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ
“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน จะต้องถามเขาถึงจะรู้” อ๋องอันมองไปยังเซี่ยหลิน “เป็นใครที่สอนให้เจ้ารู้จักอักษรเหล่านี้กัน?”
“อากงน่ะสิ” เซี่ยหลินเอ่ยตอบกลับ “อากงบอกว่าข้าโง่งม ให้ข้าจำอักษรเหล่านี้ บอกว่าข้าโง่งมคงจะจำได้ง่าย”
จื่ออันนึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมาได้ อันที่จริงแล้วอัจฉริยะกับคนโง่เขลานั้นมีเพียงแค่เส้นบาง ๆ เท่านั้นที่กั้นเอาไว้ เซี่ยหลินโง่เขลา จิตใจบริสุทธิ์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีความสามารถ หรือจะเอ่ยว่า เพราะว่าเขาโง่งม เพราะฉะนั้นความอัจฉริยะของเขาก็จะยิ่งโดดเด่นขึ้น เมื่อได้ศึกษาถึงเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็จะประสบความสำเร็จได้ง่ายกว่าคนอื่น เพราะว่าในใจเขาไม่มีสิ่งใดคอยรบกวน
ทว่าการเรียนรู้ทุกสิ่งในคัมภีร์ภายในระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน ก็ยังคงทำให้จื่ออันตื่นตกใจ
นางนำใบสั่งยาของยานิทรารมณ์ยื่นให้กับเซี่ยหลิน “หลินหลิน เจ้าลองดู หากว่าจะปรุงยาถอนพิษเหล่านี้นั้นควรจะทำอย่างไร?”
เซี่ยหลินรับมามองไปอย่างละเอียด มองไปพลางพร้อมกับใช้มือทำอัตราส่วน การกระทำนี้ดูเหมือนว่าเด็กกำลังเล่นอยู่ ทว่าท่าทีของเขาดูจริงจังเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากที่ใช้มือทำท่าทางอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบพู่กันขึ้นมา แล้วเขียนพิษทั้งแปดลงไปอีกครั้ง ต่างกันเพียงแค่ลำดับเท่านั้น
หลังจากที่เขียนจนเสร็จแล้ว เขาก็เริ่มวาดวงกลมขึ้น วาดทีละวงทีละวง หลังจากวาดเสร็จแล้ว ก็นำชื่อของพิษสองชนิดเขียนลงไป หลังจากที่เขียนลงไปแล้ว แล้วจึงป้ายมันลงไปอีกครั้ง ก็เขียนลงไปอีก แล้วก็ป้ายมันต่อไป
สุดท้ายแล้ว วงกลมทั้งสี่ก็ถูกป้ายจนเสร็จ เขาก็เริ่มวาดวงกลมอีกครั้ง ก่อนจะเขียนพิษสองชนิดเข้าด้วยกัน ทำดั่งเช่นเมื่อครู่นี้เขียนแล้วก็ป้าย เขียนแล้วก็ป้าย
ทุกคนต่างก็ไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรกัน เขาเหมือนกับวาดไปอย่างยุ่งเหยิง เซียวท่าตบลงบนศีรษะของเขา “เจ้ากำลังทำอะไรกัน? ให้เจ้าดูมันนะ”
จื่ออันเอ่ยดุออกมา “เซียวท่า อย่าไปรบกวนเขา เขากำลังจับคู่มันอยู่”
“จับคู่อะไร?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม
จื่ออันทำมือให้ทุกคนออกไป เหลือเพียงแค่เซี่ยหลินคนเดียวที่วาดรูปอยู่
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว จื่ออันเอ่ยอธิบายออกมา “ยาพิษมีบางครั้งที่จะเกิดผล หรือขัดขวางซึ่งกันและกัน ยาพิษที่แตกต่างกันสองชนิดผสมเข้าด้วยกัน ก็อาจจะต่อต้านการล้างพิษได้ และก็อาจจะเกิดเป็นพิษชนิดอื่นขึ้น เมื่อเทียบกันเช่นนี้แล้ว พิษสามชนิดผสมเข้าด้วยกันก็เป็นเช่นนี้ เขาจะต้องใช้เวลานาน ถึงจะได้พิษที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาได้”
มู่หรงเจี๋ยตื่นตกใจขึ้นมา “ท่านอ๋องอันหรานบอกว่าเขานั้นเพิ่งจะเรียมคัมภีร์พิษนี้ออกมาหนึ่งเดือนเต็มเท่านั้น”
จื่ออันค่อนข้างจะภาคภูมิใจ แต่ก็ยังเป็นกังวล ที่ภูมิใจนั้นเป็นเพราะว่าเซี่ยหลินจะไม่ถูกคนเรียกว่าโง่งมอีกต่อไป คนโง่ก็ยังมีความเชี่ยวชาญ ที่กังวลก็คือ เขาเข้าใจการใช้พิษ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะใช้เมื่อใด และเมื่อใดไม่ควรใช้ เช่นนี้มันอันตรายยิ่งนัก
เซี่ยหลินคิดอยู่เช่นนี้ ก็คิดไปทั่วทั้งคืน
วันที่สอง เขาก็เดินออกมาถามจื่ออัน “พี่ใหญ่ ท่านมอบยานิทรารมณ์ให้ข้าสักเล็กน้อยเถิด”
ยานิทรารมณ์ตอนนี้อยู่ที่มู่หรงเจี๋ย จื่ออันไปขอยามา เอ่ยอย่างเป็นกังวล “หลินหลิน นี่เป็นยาพิษ เจ้าจะต้องใช้อย่างระมัดระวัง”
เซี่ยหลินยกยิ้มออกมา “พี่ใหญ่ ข้ารู้แล้วว่ามันเป็นยาพิษ”
เซี่ยหลินหยิบยานิทรารมณ์เดินเข้าไปในลานบ้าน แล้วหยิบชามเล็ก ๆ ออกไปมากมาย จัดวางแต่ละใบออกไปอย่างเรียบร้อย จากนั้นก็นำยานิทรารมณ์วางลงในชาม แล้วเทน้ำลงไป เมื่อยาแตกกระจายออกไป แล้วก็แบ่งลงไปในชามทั้งสิบหกใบ
จากนั้นเขาเข้าไปเขียนใบสั่งยาให้กับจื่ออัน “พี่ใหญ่ ท่านให้คนไปซื้อยาสมุนไพรเหล่านี้กลับมา ข้าต้องการจะทดลอง”
จื่ออันมองไปยังใบสั่งยาของเขา มียาสมุนไพรอยู่กว่าสิบกว่าชนิด อีกทั้งยังซื้อมาในจำนวนมาก ซื้อมาเป็นกิโล
“เจ้าคิดจะทำอะไร?” จื่ออันเอ่ยถาม
“ถอนพิษน่ะสิ!” เซี่ยหลินมองมองยังนางอย่างน่ารัก “พี่ใหญ่ไม่ใช่ว่าให้ข้าถอนพิษหรอกหรือ?”
“เอ่อ…” จื่ออันพยักหน้าอย่างโง่งม “ใช่แล้ว!”
