ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 685
ซุนชั่นส่ายศีรษะออกมา “มีเท่าใดกัน?”
กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองเขา “ที่ตระกูลซุนของพวกเรามียังไม่เท่ากับนิ้วก้อยของนางเลย”
ซุนชั่นตื่นตกใจขึ้นมา “มีมากมายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”
“ตอนนี้เจ้ายังคิดว่าแต่งงานกับนางเป็นเรื่องที่น่าน้อยเนื้อต่ำใจอยู่อีกหรือไม่?” กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองไปยังเขา
ซุนชั่นหัวเราะออกมาเบา ๆ “ยังคงเป็นท่านป้าเล็กที่รักข้าอยู่ ได้ วันพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปบอกกับหวงไท่โฮ่ว”
“อืม ไปเถิด!” กุ้ยไท่เฟยโบกมือออกไป
ซุนชั่นจากไปด้วยความขอบคุณ ท่าทางการเดินของเขาดูบางเบาขึ้น
องค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียงไปเยี่ยมจ้วงจ้วง จ้วงจ้วงยังคงสวมชุดแต่งงานชุดนั้นอยู่ เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ในปีนั้น ข้ากับนางทำการหมั้นหายกัน แต่จริง ๆ แล้วก็รู้ว่าในใจของนางมีคนอื่นอยู่ ทว่าข้าเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะว่าข้าเองก็มีคนในใจอยู่แล้ว เพียงแค่ร่วมมือกัน สองแคว้นแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กัน อย่างไรแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุนี้ จึงจำให้เกิดเรื่องตามมามากมาย”
จื่ออันได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็นึกถึงเรื่องหัวหน้าพรรคหลิวเย่ว์ที่เขาเอ่ยถึงขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าคนที่เขาบอกว่าชอบคนนั้นจะเป็นนางหรือไม่
นางหวังว่าหลิวเย่ว์ผู้นี้ จะสามารถปรากฏกายออกมาต่อหน้าทุกคนอย่างกะทันหัน
เช่นนั้นจ้วงจ้วงก็มีความหวังแล้ว
มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่ง ให้ติดประกาศจากองค์จักรพรรดิ ใช้เงินจำนวนมากเพื่อตามหาเขาละมั่งโลหิต
เซี่ยหลินถูกส่งกลับไปยังเรือนฟังเสียงฝน เมื่อหยวนฉุ่ยยวี่พบว่าเซี่ยหลินยังมีชีวิตอยู่ ก็กอดเขาแล้วร้องไห้ราวกับคนเจ้าน้ำตา
เพราะว่าเซี่ยหลินกลับมา แน่นอนว่าย่อมไม่อาจคุมขังเฉินหลิงหลงเอาไว้ได้ เซี่ยหลินหวาดกลัวต่อนางเป็นอย่างมาก และก็ไม่ยินยอมที่จะพบนาง ร้องขอให้หยวนฉุ่ยยวี่ปล่อยนางไป
หยวนฉุ่ยยวี่เห็นแก่เซี่ยหลิน จึงปล่อยนางไป
ก่อนที่เฉินหลิงหลงจะจากไป ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกับเซี่ยหลิน นางรู้ว่าไม่อาจฝากความหวังไว้ที่เซี่ยหลินได้ คนโง่เพียงคนเดียว ไม่ใช่ที่พึ่งพิงใด
นางคิดว่าเซี่ยหว่านเอ๋อคงจะตั้งหลักอยู่ด้านนอกนั้นได้แล้ว หลังจากที่ออกจากเรือนฟังเสียงฝนไป ก็ออกไปตามหาเซี่ยหว่านเอ๋อ เรื่องนี้จะไม่เอ่ยถึงแล้ว
หลังจากที่ประกาศขององค์จักรพรรดิ มีคนมากมายมาอยู่ตรงประตู และบอกว่ามีเขาละมั่งโลหิต ทว่าจากการที่จื่ออันตรวจสอบแล้ว ก็พบว่าล้วนแต่เป็นของปลอม มีคนเจ้าเล่ห์บางคนที่จงใจจะย้อมสีเขาละมั่งให้เป็นสีแดง เพื่อรับรางวัลตอบแทน
ความหวังของจื่ออันพังทลายลงต่อหน้า นางโมโหอย่างมาก นำคนที่หลอกลวงเพื่อรับรางวัลพาไปทุบถึงสามสิบไม้ก่อนจะไล่ออกไป
จะหาเขาละมั่ง ดูเหมือนว่าความหวังจะมีเพียงน้อยนิดยิ่งนัก
หลายวันมานี้จื่ออันหมดแรงแล้วจริง ๆ มองดูจ้วงจ้วงที่นอนอยู่บนเตียง นางทำอะไรไม่ได้เลย
และก็เป็นในตอนนี้ ในวังก็มีข่าวลือลอยออกมา บอกว่าหวงไท่โฮ่วจะจัดงานแต่งงานให้กับจ้วงจ้วง จะให้นางได้อภิเษกก่อนที่นางจะตายไป
หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยได้ยินข่าวนี้ก็เข้าวังไปในทันที จื่ออันเห็นว่าเขาที่โมโหเป็นอย่างมาก เกรงว่าเขาจะไปก่อความวุ่นวานภายในวัง อยากจะตามไปด้วย มู่หรงเจี๋ยจึงเอ่ย “เจ้าไม่ต้องไป ข้าจะพูดคุยกับเสด็จแม่ดี ๆ”
เขาบอกว่าพูดคุยดี ๆ สามคำนี้ น้ำเสียงดูหนักแน่นเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าต้องการจะไปถามหาความผิด
จื่ออันรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกของพวกเขานั้นดียิ่งนัก ต่อให้ครั้งนี้จะพูดคุยกันอย่างไม่มีความสุขนัก แต่ก็ไม่มีทางร้ายแรงไปจนถึงรากฐานความสัมพันธ์ได้
มู่หรงเจี๋ยเพิ่งจะออกไป ฉินจือก็เข้ามา “พระชายา มีคนผู้หนึ่งบอกว่ามีเขาละมั่งโลหิตเพคะ”
จื่ออันโบกมืออกไปอย่างรำคาญ “คนเจ้าเล่ห์หลอกลวง ละโมบพวกนั้นสินะ? ไล่ออกไป”
ฉินจือเอ่ย “ครั้งนี้ที่มานั้น เป็นแม่นางคนหนึ่งเพคะ ดูท่าทางแล้วซื่อตรง หรือว่าจะลองพบสักหน่อยไหมเพคะ?”
จื่ออันเมื่อคิดว่าผิดหวังไปมากมายหลายครั้งแล้ว ก็ไม่ใส่ใจที่จะเพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้นางจะคิดว่าตอนนี้แม่นางที่ดูเหมือนจะบริสุทธิ์อาจจะเป็นไปได้ว่าเป็นคนหลอกลวง
“นำเข้ามาเถิด” จื่ออันเอ่ย
ฉินจื่อนำคำสั่งออกไป
