ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 685

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 685

ซุนชั่นส่ายศีรษะออกมา “มีเท่าใดกัน?”

กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองเขา “ที่ตระกูลซุนของพวกเรามียังไม่เท่ากับนิ้วก้อยของนางเลย”

ซุนชั่นตื่นตกใจขึ้นมา “มีมากมายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

“ตอนนี้เจ้ายังคิดว่าแต่งงานกับนางเป็นเรื่องที่น่าน้อยเนื้อต่ำใจอยู่อีกหรือไม่?” กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองไปยังเขา

ซุนชั่นหัวเราะออกมาเบา ๆ “ยังคงเป็นท่านป้าเล็กที่รักข้าอยู่ ได้ วันพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปบอกกับหวงไท่โฮ่ว”

“อืม ไปเถิด!” กุ้ยไท่เฟยโบกมือออกไป

ซุนชั่นจากไปด้วยความขอบคุณ ท่าทางการเดินของเขาดูบางเบาขึ้น

องค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียงไปเยี่ยมจ้วงจ้วง จ้วงจ้วงยังคงสวมชุดแต่งงานชุดนั้นอยู่ เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ในปีนั้น ข้ากับนางทำการหมั้นหายกัน แต่จริง ๆ แล้วก็รู้ว่าในใจของนางมีคนอื่นอยู่ ทว่าข้าเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะว่าข้าเองก็มีคนในใจอยู่แล้ว เพียงแค่ร่วมมือกัน สองแคว้นแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กัน อย่างไรแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุนี้ จึงจำให้เกิดเรื่องตามมามากมาย”

จื่ออันได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็นึกถึงเรื่องหัวหน้าพรรคหลิวเย่ว์ที่เขาเอ่ยถึงขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าคนที่เขาบอกว่าชอบคนนั้นจะเป็นนางหรือไม่

นางหวังว่าหลิวเย่ว์ผู้นี้ จะสามารถปรากฏกายออกมาต่อหน้าทุกคนอย่างกะทันหัน

เช่นนั้นจ้วงจ้วงก็มีความหวังแล้ว

มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่ง ให้ติดประกาศจากองค์จักรพรรดิ ใช้เงินจำนวนมากเพื่อตามหาเขาละมั่งโลหิต

เซี่ยหลินถูกส่งกลับไปยังเรือนฟังเสียงฝน เมื่อหยวนฉุ่ยยวี่พบว่าเซี่ยหลินยังมีชีวิตอยู่ ก็กอดเขาแล้วร้องไห้ราวกับคนเจ้าน้ำตา

เพราะว่าเซี่ยหลินกลับมา แน่นอนว่าย่อมไม่อาจคุมขังเฉินหลิงหลงเอาไว้ได้ เซี่ยหลินหวาดกลัวต่อนางเป็นอย่างมาก และก็ไม่ยินยอมที่จะพบนาง ร้องขอให้หยวนฉุ่ยยวี่ปล่อยนางไป

หยวนฉุ่ยยวี่เห็นแก่เซี่ยหลิน จึงปล่อยนางไป

ก่อนที่เฉินหลิงหลงจะจากไป ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกับเซี่ยหลิน นางรู้ว่าไม่อาจฝากความหวังไว้ที่เซี่ยหลินได้ คนโง่เพียงคนเดียว ไม่ใช่ที่พึ่งพิงใด

นางคิดว่าเซี่ยหว่านเอ๋อคงจะตั้งหลักอยู่ด้านนอกนั้นได้แล้ว หลังจากที่ออกจากเรือนฟังเสียงฝนไป ก็ออกไปตามหาเซี่ยหว่านเอ๋อ เรื่องนี้จะไม่เอ่ยถึงแล้ว

หลังจากที่ประกาศขององค์จักรพรรดิ มีคนมากมายมาอยู่ตรงประตู และบอกว่ามีเขาละมั่งโลหิต ทว่าจากการที่จื่ออันตรวจสอบแล้ว ก็พบว่าล้วนแต่เป็นของปลอม มีคนเจ้าเล่ห์บางคนที่จงใจจะย้อมสีเขาละมั่งให้เป็นสีแดง เพื่อรับรางวัลตอบแทน

ความหวังของจื่ออันพังทลายลงต่อหน้า นางโมโหอย่างมาก นำคนที่หลอกลวงเพื่อรับรางวัลพาไปทุบถึงสามสิบไม้ก่อนจะไล่ออกไป

จะหาเขาละมั่ง ดูเหมือนว่าความหวังจะมีเพียงน้อยนิดยิ่งนัก

หลายวันมานี้จื่ออันหมดแรงแล้วจริง ๆ มองดูจ้วงจ้วงที่นอนอยู่บนเตียง นางทำอะไรไม่ได้เลย

และก็เป็นในตอนนี้ ในวังก็มีข่าวลือลอยออกมา บอกว่าหวงไท่โฮ่วจะจัดงานแต่งงานให้กับจ้วงจ้วง จะให้นางได้อภิเษกก่อนที่นางจะตายไป

หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยได้ยินข่าวนี้ก็เข้าวังไปในทันที จื่ออันเห็นว่าเขาที่โมโหเป็นอย่างมาก เกรงว่าเขาจะไปก่อความวุ่นวานภายในวัง อยากจะตามไปด้วย มู่หรงเจี๋ยจึงเอ่ย “เจ้าไม่ต้องไป ข้าจะพูดคุยกับเสด็จแม่ดี ๆ”

เขาบอกว่าพูดคุยดี ๆ สามคำนี้ น้ำเสียงดูหนักแน่นเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าต้องการจะไปถามหาความผิด

จื่ออันรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกของพวกเขานั้นดียิ่งนัก ต่อให้ครั้งนี้จะพูดคุยกันอย่างไม่มีความสุขนัก แต่ก็ไม่มีทางร้ายแรงไปจนถึงรากฐานความสัมพันธ์ได้

มู่หรงเจี๋ยเพิ่งจะออกไป ฉินจือก็เข้ามา “พระชายา มีคนผู้หนึ่งบอกว่ามีเขาละมั่งโลหิตเพคะ”

จื่ออันโบกมืออกไปอย่างรำคาญ “คนเจ้าเล่ห์หลอกลวง ละโมบพวกนั้นสินะ? ไล่ออกไป”

ฉินจือเอ่ย “ครั้งนี้ที่มานั้น เป็นแม่นางคนหนึ่งเพคะ ดูท่าทางแล้วซื่อตรง หรือว่าจะลองพบสักหน่อยไหมเพคะ?”

จื่ออันเมื่อคิดว่าผิดหวังไปมากมายหลายครั้งแล้ว ก็ไม่ใส่ใจที่จะเพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้นางจะคิดว่าตอนนี้แม่นางที่ดูเหมือนจะบริสุทธิ์อาจจะเป็นไปได้ว่าเป็นคนหลอกลวง

“นำเข้ามาเถิด” จื่ออันเอ่ย

ฉินจื่อนำคำสั่งออกไป