ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 693
ส่วนจื่ออันและมารดาของอี๋เอ๋อร์ ต่างก็ได้ข่าวมาจากขอทาน
ในตอนที่จื่ออันนำคนไปยังวัดตรงเชิงเขานั้น ก็พบเข้ากับมารดาของอี๋เอ๋อร์ ในมือของนางอุ้มตัวอะไร…ดูเหมือนว่าจะเป็นสุนัข แต่ว่าไม่ใช่ เมื่อมองไปให้ละเอียดแล้วก็คือหมาป่า
ฝีเท้าของนางรวดเร็ว ไม่ได้ดูสงบนิ่งเหมือนกับในตอนที่อยู่ในจวนองค์หญิง
จื่ออันนำตาวเหล่าต้าตามมาด้วย มารดาของอี๋เอ๋อร์หันกลับมาเหลือบมอง ก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจนัก เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “พระชายาเองก็มาแล้ว?”
“ใช่แล้ว” จื่ออันเดินขึ้นไป เห็นเพียงว่าหมาป่าที่นางอุ้มอยู่นั้นจู่ ๆ ก็ยกขาหน้าขึ้นมา แล้วกระโจนเข้าใส่จื่ออันอย่างดุร้าย มารดาอี๋เอ๋อร์ส่งเสียงร้องตะโกนออกมา “ถอยไป ไม่มีตาเอาเสียเลย คนดีกับคนชั่วก็ยังแยกไม่ออกอย่างนั้นหรือ?”
เมื่อหมาป่าตัวนั้นก็ถูกมารดาของอี๋เอ๋อร์ตะโกนดุออกมา ทันใดนั้นก็ถอยออกมาหมอบอยู่ตรงเท้าอย่างเชื่อฟัง
จื่ออันมองยังนางด้วยความประหลาดใจ มักจะรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ดูไม่ธรรมดา อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา “ไม่รู้ว่าควรจะเรียกท่านว่าอย่างไรดี?”
“หลิวเย่ว์” มารดาของอี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมา
จื่ออันมองยังนางอย่างตกใจเล็กน้อย “หลิวเย่ว์? ท่านคือหลิวเย่ว์?”
มารดาของอี๋เอ๋อร์จ้องมองยังนางอย่างเงียบ ๆ “เป็นลิ่วเย่ว์ ไม่ใช่หลิวเย่ว์”
จื่ออันนึกถึงที่อี๋เอ๋อร์บอกว่า มารดาของนางมีเขาละมั่งโลหิต หรือว่าจะเป็นหลิวเย่ว์หัวหน้าพรรคคนนั้นที่ขโมยเขาละมั่งโลหิตไป?
ในใจของจื่ออันเกิดความยินดีขึ้นมา หากว่าเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็คงจะดีจริง จ้วงจ้วงมีทางช่วยเหลือแล้ว
ทว่านางไม่ส่งเสียงใดเอ่ยออกมา “ไปเถอะ!”
คนกลุ่มนั้นเดินขึ้นภูเขาไป ฝีเท้าของหลิวเย่ว์และจื่ออันรวดเร็วราวกับว่าเหาะไป ทางเดินบนภูเขาเช่นนี้ช่างดูง่ายดายสำหรับพวกนางแล้ว
เมื่อมาถึงยังประตูวัด มีเณรน้อยกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่ด้านนอก เมื่อพบว่ามีคนมา ท่าทีของเขาก็ดูตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย “พวกท่านเป็นใคร? ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกท่านควรจะมา”
ตาวเหล่าต้าก้าวมายังเบื้องหน้าแล้วเอ่ย “บังอาจ พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนเสด็จมาถึงแล้ว ยังไม่รีบต้อนรับเข้าไปอีก?”
เณรน้อยเมื่อได้ยินคำของตาวเหล่าต้าแล้ว ก็มองไปยังองค์รักษ์เงาทั้งหลายด้านหลังของจื่ออัน ล้วนแต่งกายเหมือนกัน ดูเหมือนราวกับเป็นคนจากในวัง
“นี่…” เณรน้อยชี้ไปยังหมาป่าที่หลิวเย่ว์นำมาด้วย อย่างตื่นตกใจเล็กน้อย “หมาป่าเข้าไปไม่ได้”
“นี่มันสุนัข!” หลิวเย่ว์เอ่ย
เณรน้อยยังไม่พบเห็นอะไรมากนัก แต่ก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ลูกสุนัข จึงรีบโบกมือออกมา “เป็นสุนัขก็เข้าไปไม่ได้ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนแขกคนสำคัญ
จื่ออันรู้ว่าแขกคนสำคัญของเขาคือองค์รัชทายาท ไม่คิดเลยว่าพระสนมอี๋เองก็อยู่ที่นี้ด้วย
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ข้าต้องการจะเข้าไป นางเป็นสหายของข้า ต้องการจะเข้าไปด้วยเช่นกัน เจ้าคิดอยากจะขัดขวางอย่างนั้นหรือ?”
เณรน้องตะลึงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ถึงแม้ว่าพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนจะเทียบไม่ได้กับพระสนมอี๋ แต่เมื่อเอ่ยถึง ผู้ที่กุมอำนาจอยู่ในขณะนี้คือ ผู้สำเร็จราชการแทน
เมื่อชั่งใจอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงล่าถอยออกไป “พระชายาเชิญเถิด!”
หลิวเย่ว์อุ้มหมาป่าเข้าไป เมื่อเข้าไปปล่อยแล้วก็ปล่อยมือลง หมาป่าวิ่งหนีไป หลิวเย่ว์ไล่ตามติด จื่ออันเองก็ตามไปด้วย
หมาป่าวิ่งตรงไปยังห้องเก็บฟืน ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของอี๋เอ๋อร์ออกมาแต่ไกล
สีหน้าของหลิวเย่ว์ดูเย็นชา ใช้เท้าเตะไปยังประตูของห้องเก็บฟืน พบเพียงอี๋เอ๋อร์ถูกลูกสมุนคนหนึ่งกระโจนเข้าใส่บนพื้น เสื้อผ้าขาดวิ่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย
ลูกสมุนอีกกคนด้านข้างเมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามา กำปั้นหนึ่งก็กระแทกออกไป แต่กลับถูกหมาป่ากัดเข้าตรงน่องขาอย่างแรง และกระชากเอาชิ้นเนื้อออกมา
หลิวเย่ว์พุ่งเข้าใส่ มือข้างหน้าหนึ่งคว้าลูกสมุนที่กระโจนอยู่บนกายของอี๋เอ๋อร์ออกมา จื่ออันยังไม่ทันได้มองให้ชัดเจน ก็ได้ยินเสียง “ฉึก” ดังขึ้น ลูกสมุนคนนั้นนอนอ่อนแรงอยู่บนพื้น ลำคอบิดเบี้ยวจนหัก คนก็ตายไปในที่สุด
จื่ออันประคองอี๋เอ๋อร์ขึ้นมา ดึงเสื้อผ้าของนางขึ้นให้ดี อี๋เอ๋อร์ร้องไห้หลบอยู่ในอ้อมแขนของจื่ออัน “คนพวกนี้ทำไมถึงได้เลวร้ายเช่นนี้?”
หลิวเย่ว์จัดการกับลูกสมุนพวกนั้นเสร็จแล้ว ก็มองมายังอี๋เอ๋อร์ด้วยความเย็นชา “บอกกับเจ้าไปตั้งหลายครั้งแล้ว? ห้ามมิให้ออกมาข้างนอกเพียงลำพัง เจ้าก็ยังไม่ยอมเชื่อฟัง”
อี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมาอย่างเสียใจ “ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นคนเลว เขาบอกว่าเขาเป็นน้องชายของพี่ชายหัวโต”
“แล้วสารเลวรัชทายาทนั่นเล่า?” หลิวเย่ว์ไม่ได้เอ่ยปลอบนาง กลับถามออกมาทันที
