ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 700
จื่ออันส่ายศีรษะ “ไม่ นางยังมีชีวิตอยู่ กลับไปพร้อมกับมารดาของนางแล้ว”
อ๋องเหลียงถอนหายใจด้วยความโล่งออก “ใบหน้าราวกับว่าบิดาเสียชีวิตไปของเจ้า ทำให้ข้าตกใจเข้าแล้ว”
ทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน “นางเป็นอย่างไรบ้าง? สบายดีหรือไม่?”
จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ หางตาเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยเปียกชื้น แย่ จะแสร้งร้องไห้ออกมาช่างยากเย็นเสียจริง ไม่ใช่ดาราภาพยนตร์ “นางเพียงแต่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีอะไรมาก เพียงแต่…”
เซียวท่าลุกกระโดดขึ้นมา “เจ้าก็เอ่ยมาเสียสิ เพียงแต่อะไร? ร้อนรนจนจะแย่อยู่แล้ว”
จื่ออันมองไปยังเซียวท่า ในใจก็ไม่รู้ว่าเขาจะร้อนรนอะไรกัน คนที่ควรจะร้อนรน เขายังไม่ร้อนรนเลย
อ๋องเหลียงจ้องมองจื่ออัน “บอกมา เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
จื่ออันลุกขึ้นยืน เดินมายังด้านข้างของอ๋องเหลียง “ท่านอย่ารู้เลยจะดีกว่า ในเมื่อท่านเลือกที่จะประนีประนอมกับเสด็จแม่ของท่านแล้ว ก็ประนีประนอมต่อไป ไม่เป็นไร เพียงแต่ท่านวางใจได้ ข้าจะช่วยอี๋เอ๋อร์แก้แค้นเอง”
สีหน้าของอ๋องเหลียงเปลี่ยนไปทันที หันไปถามยังตาวเหล่าต้าด้วยความดุร้าย “เจ้าบอกมา เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ตาวเหล่าต้าถูกทำให้ตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด “ข้า…ข้าไม่รู้ ในตอนที่พวกข้าไปถึงนั้น มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งกระโจนอยู่บนกายของคุณหนูอี๋เอ๋อร์แล้ว…”
ราวกับสายฟ้าฟาด จนอ๋องเหลียงกลายเป็นชิ้น ๆ ไป
จากนั้นก็เกิดความโกรธเกรี้ยวขึ้นมา ตั้งแต่ฝ่าเท้าไปจนกระทั่งถึงหน้าผาก ล้วนแต่ลุกโชนขึ้นด้วยเปลวไฟ สิ่งที่ฝังอยู่ในใจของเขามากว่าสิบปีแล้วนั้น ในตอนนี้ก็ปะทุออกมาไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ
เขากำหมัดเอาไว้ จื่ออันที่ยืนอยู่ด้านข้างของเขา ยังสามารถได้ยินถึงเสียงกระดูกดังกร๊อบแกร๊บของเขาอย่างชัดเจน อ๋องเหลียงที่เหมือนกับว่าตายไปแล้ว ในที่สุดก็ถือได้ว่าฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาได้
ถูกรังแกมาหลายปี หลบซ่อนมาหลายปี เขาสมควรตื่นขึ้นมาแล้ว
เขาค่อย ๆ หันหลังกลับมา แล้วเดินเข้ามาทีละก้าว ไม่ได้วิ่งเตลิดไปราวกับที่จื่ออันคาดคิดเอาไว้ ทว่าแต่ละก้าวนั้น หนักเสียจนทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวด
เซียวท่าเองก็ตื่นตกใจมากเช่นกัน “สวรรค์ มู่หรงเฉียวเองก็บ้าเกินไปแล้ว”
“เซียวท่าไปดูเขา ให้รัชทายาทได้เหลือลมหายใจเอาไว้” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย
องค์รัชทายาทยังไม่อาจตายได้ อย่างน้อยก็ไม่อาจตายอยู่ในมือของอ๋องเหลียงได้
“ฆ่าไปก็ไม่ผิด!” เซียวท่าส่งเสียงก่นด่าออกมา
“ไปเถิด รัชทายาทไม่อาจตายในมือของอ๋องเหลียงได้” จื่ออันเอ่ย
เซียวท่าหายใจเข้าลึก “ดี ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”
เรื่องจริงที่องค์รัชทายาทไม่อาจตายในมือของอ๋องเหลียงได้
หลังจากที่เซียวท่าจากไปแล้ว จื่ออันก็นั่งลงบนเก้าอี้ เรื่องราวยิ่งใหญ่โตมากเกินไปแล้ว ทว่า ก็ถึงเวลาสร้างปัญหาแล้วไม่ใช่หรือ?
ตาวเหล่าต้าเอ่ยออกมาอย่างว่างเปล่า “คุณหนูใหญ่ ข้าพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ? อ๋องเหลียงดูเหมือนจะพลุ่งพล่านขึ้นมา”
จื่ออันเอ่ย “ไม่มี เจ้าไม่ได้เอ่ยอะไรผิดไป เจ้าเพียงแต่เอ่ยถึงเรื่องที่มองเห็นออกมาก็เท่านั้น”
ในตอนที่เขาเข้าไปนั้น มีชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่บนกายของอี๋เอ๋อร์จริง ๆ เพียงเท่านี้ เป็นอ๋องเหลียงที่เข้าใจผิดไป
หวังว่าเขาจะสามารถเผชิญหน้ากับสัมพันธ์แม่ลูก และความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขาได้ จนลุกขึ้นมา รักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาจนหาย ปฎิเสธงานแต่งงานระหว่างคุณหนูตระกูลหลินนั่น
ทุกอย่างนี้ยังทันการ
หลังจากที่เซียวท่าจากไปแล้ว หูฮวนสี่ก็เข้ามา นางเอ่ยออกมาราวกับไม่ตั้งใจ “ได้ยินมาว่า กุ้ยไท่เฟยเสนอให้ซุนชั่นเสเพลนั่นเป็นสามีขององค์หญิง”
“ซุนชั่น?” จื่ออันรู้จักเขา เป็นน้องชายของโหรวเหย๋า เป็นคนกินเที่ยวเล่นโง่เง่าไปวัน ๆ
“อันที่จริงแล้ว เป็นเพียงแค่การปิดบังสายตาเท่านั้น ให้เขาลงมือออกมาก่อน เพื่อเป็นการเตรียมการสำหรับคนที่อยู่เบื้องหลังนั้น”
“ใคร?” จื่ออันเอ่ยถาม
“เหลียงซู่หลิน หลานชายของราชครูเหลียง เกิดจากบ้านรอง ราชครูเหลียงไม่ได้รักใคร่เขานัก เปรียบเหมือนว่าเขาไม่มีตัวตน ทว่าคนผู้นี้กลับมีพรสวรรค์บางอย่าง ไม่เต็มใจที่จะถูกตระกูลเพิกเฉย ดังนั้นเขาจึงลอบพึ่งพิงกุ้ยไท่เฟย และอ๋องหนานหวาย”
เหลียงซู่หลิน? จื่ออันพยายามอย่างยิ่งที่จะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้มีข้อมูลของคนผู้นี้อยู่เลย
