ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 705
เหลียงซู่หลินไม่ได้ชักช้า ตรงเข้าไปหาฮองเฮาทันที เมื่อคำนวณระยะทางกลับไปนั้น ความแค้นของอ๋องเหลียงนี้ก็ถือได้ว่าระบายออกไปจนหมดแล้ว
อ๋องเหลียงแทงลงบนกายของรัชทายาทถึง 38 แผล หลีกเลี่ยงจุดอันตรายถึงชีวิตทั้งหมด ดาบที่ร้ายแรงมากที่สุดคือแทงลงบนขาทั้งคู่ อย่างไรก็ตาม หากจะรักษาแล้วก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายนัก
อ๋องเหลียงนั่งอยู่ภายในลานแห่งนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้ามา ทว่าองค์รักษ์ทั้งสิบสองเองก็ก้าวเข้ามาไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดถูกเตะจนล้มลง เซียวท่าไม่ได้ลงมือแม้แต่น้อย ทั้งหมดถูกอ๋องเหลียงทุบตีเข้า
คนของวังบูรพา ไม่เคยพบอ๋องเหลียงลงมือมาก่อน พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าอ๋องเหลียงจะมีฝีมือดีถึงเพียงนี้ แม้แต่องค์รัชทายาทเองก็ยังไม่อยากเชื่อ
เขาคิดว่าอยู่ในวังบูรพา แล้วตนเองจะเสียเปรียบได้อย่างไรกัน
ฮองเฮาได้ยินเหลียงซู่หลินรายงานแล้ว แทบจะไม่อยากเชื่อหูของตนเอง ในตอนที่นางรีบนำคนไปนั้น รัชทายาทก็นอนอยู่บนพื้นแล้ว เหมือนราวกับผ้าขี้ริ้ว ทั่วทั้งกายเต็มไปด้วยรอยเลือด
ในขณะที่รัชทายาทกำลังจะสิ้นใจนั้น ก็มองเห็นฮองเฮาเสด็จมา เขายายามที่จะเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำร้องตะโกนออกมา “เสด็จแม่ ฆ่าเขา ฆ่าเขาซะ!”
ฮองเฮาเมื่อเห็นรัชทายาทที่กายเต็มไปด้วยเลือด หัวใจแทบจะหยุดเต้นลง และฝ่ามือนั้นดูเหมือนว่าจะมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมา “เร็วเข้า รีบตามหมอหลวงมา!”
ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกันอยู่นั้น อ๋องเหลียงก็หยัดกายลุกขึ้น ค่อย ๆ ก้าวออกไปด้านนอก กระทั่งไม่แม้แต่จะมองไปทางด้านของฮองเฮา
ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยความกราดเกรี้ยว “หยุดเดี๋ยวนี้!”
อ๋องเหลียงหยุดชะงักลง ทว่าไม่ได้หันหลังกลับมา เพียงแต่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ที่กระหม่อมทำร้ายองค์รัชทายาท ย่อมขอรับโทษด้วยตนเอง ขอทรงอนุญาตให้กระหม่อมออกไปนอกวังสักรอบหนึ่ง วันพรุ่งนี้เช้า จะรีบกลับมารับผิดในทันที!”
“เจ้า…” ฮองเอาโมโหเสียจนทั่วทั้งกายสั่นเทา แต่เมื่อเห็นว่าบาดแผลของรัชทายาทสาหัสจนเกินไป นางถึงได้ไม่มีเวลาใส่ใจเขาเป็นการชั่วคราว “ใครก็ได้ นำตัวอ๋องเหลียงไปยังวังจิ้งหนิง รอข้ากลับไป”
ทหารองค์รักษ์ของฮองเฮาล้อมกรอบเข้ามาทันที อ๋องเหลียงหันไปมองยังฮองเฮา “เสด็จแม่ไม่เชื่อลูกถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? ลูกบอกแล้ว พรุ่งนี้เช้าลูกจะเข้าวังมาขอรับโทษเอง”
“เจ้าห้ามออกจากวัง รีบไปยังวังจิ้งหนิงเดี๋ยวนี้” ฮองเฮาเกรี้ยวกราดขึ้นมา ทรงตรัสออกมาเสียงดัง
“ไม่พ่ะย่ะค่ะ!” อ๋องเหลียงมองมายังฮองเฮาด้วยสายตาเย็นชา
ฮองเฮามองยังสายตาของเขา ก่อนจะถอนหายใจออกมา นางหวังมาโดยตลอดว่าระหว่างพี่น้องจะไม่เกิดเรื่องขัดแย้งขึ้น แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องที่พยายามหลีกเลี่ยงนั้นก็ยังคงเกิดขึ้น
“เจ้ามันอกตัญญู แทงทำร้ายรัชทายาท เป็นโทษถึงตาย เจ้ารู้หรือไม่?” ฮองเฮาทั้งเจ็บปวดทั้งกรุ่นโกรธ นางดุด่าทหารองค์รักษ์ “ยังไม่รีบคุมตัวเอาไว้?”
ถึงแม้ว่านางจะโกรธเกรี้ยว ถึงแม้ว่าใจจะเจ็บปวด แต่ก็ไม่หวังให้เขาตกอยู่ในมือของบิดาราชครูเหลียง หากว่าถูกบิดารู้เข้าว่าเขาทุบตีทำร้ายรัชทายาท จะต้องดำเนินการตามกฎหมาย เพราะฉะนั้นนางจะต้องชิงลงโทษเขาก่อน
ทหารองค์รักษ์รีบพุ่งเข้าไป อ๋องเหลียงจับดาบวางเออาไว้บนลำคอของตนเอง มองยังฮองเฮา “เสด็จแม้ ลูกรับปากท่านแล้ว ว่าพรุ่งนี้จะเข้าวังเพื่อขอรับโทษแต่เช้า”
ฮองเฮาตรัสออกมาเสียงดัง “ไร้สาระ เจ้าคิดว่าใช้ดาบมาข่มขู่ข้า แล้วข้าจะทำตามที่เจ้าปรารถนาอย่างนั้นหรือ? เจ้าถือว่าข้ารักเจ้า ไม่สนฟ้า ไม่สนกฎหมาย แม้แต่น้องชายขงเจ้าเองก็ยังลงมืออย่างโหดร้ายเช่นนี้ ก่อนหน้านั้นข้ามักจะคิดว่าเจ้าพิการ ก็เลยดูแลเจ้ามากกว่า ไม่คิดเลยว่าจะก่อให้เกิดหายนะเช่นนี้ ช่างเสียใจจริง ๆ”
อ๋องเหลียงได้ยินคำนี้ ก็หัวเราะออกมา ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศกขุ่นเคือง เอ่ยออกมาอย่างเศร้าใจ “ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่รักดูแลข้ามาก่อน ข้ากระทำเรื่องขึ้นมาก็กล้ารับ ไม่มีทางหลบหนี วางใจเถิด”
เขาหมุนกายกลับมา ก่อนที่ทหารจะบีบบังคับเข้ามาใกล้นั้น เขาใช้ดาบฟันลงบนมือซ้ายของตนเอง เมื่อดาบนี้ฟันลงไป เลือดสดก็ไหลทะลักออกมา ตามมาด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา “หากว่าเสด็จแม่ไม่ทรงเชื่อแล้ว ลูกชดใช้ให้ท่านบางส่วนก่อน ที่เหลือรอวันพรุ่งนี้ลูกเข้าวังไปเพื่อสะสางก็แล้วกันพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวท่าตื่นตกใจขึ้นมา รีบเข้าไปประคองเขาแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว ทหารองค์รักษ์แน่นอนว่าย่อมไม่กล้าไล่ตามไป เกรงว่าจะเป็นการยั่วยุจนทำให้อ๋องเหลียงทำร้ายตนเองขึ้นมา
“เสด็จแม่ ท่านรีบฆ่าเขาซะ ฆ่าเขา!” องค์รัชทายาทร้องตะโกนออกมา
ร่างกายของฮองเฮาซวนเซขึ้นมา แทบจะเป็นลมไป นางกำนัลรีบเข้าไปประคองนางไว้ นางส่งเสียงร้องไห้อย่างแห้งผาก ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและเจ็บปวดแต่กลับไม่อาจร้องไห้โฮออกมาได้ เอ่ยพึมพำ “เสียสติแล้ว เสียสติกันไปหมดแล้ว”
หลังจากที่อ๋องเหลียงออกจากวังไป ก็ตรงไปยังตระกูลหลิน ตลอดทางที่มานั้นเซียวท่าก็คอยพันแผลให้กับเขา มองไปยังใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวของเขา เซียวท่าก็เริ่มคิดถึงบางอย่างขึ้นมาได้
ใต้เท้าหลินได้ยินมาว่าอ๋องเหลียงเสด็จมา ไม่รู้ว่ามีความสุขมากเพียงใด ทว่าอ๋องเหลียงเพียงแต่มาเพื่อส่งจดหมายถอนหมั้นเท่านั้น จดหมายถอนหมั้นนี้เขียนที่วังบูรพา ที่เขาออกจากวังมานั้นก็เพื่อจัดการเรื่องสำคัญสองเรื่อง เรื่องหนึ่งคือเพื่อถอนหมั้น อีกเรื่องหนึ่งคือเพื่อขอแต่งงาน
