ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 707

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 707

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่อ๋องเหลียงสิ้นหวังล้มเหลวนั้น กลับพบกับอี๋เอ๋อร์ และเมื่อไปตามที่อยู่ที่เจ้าหน้าที่ครัวเรือนมอบให้นั้น กลับไม่พบว่ามีใครอยู่ที่บ้าน

จื่ออันถือเหล้าดีไปสองไห มะพร้าวสองลูกแขวนอยู่ตรงลำคอ บนมะพร้าวนั้นติดกระดาษสีแดงเอาไว้ มาเพื่อดื่มกิน ทว่าเจ้าของบ้านกลับปิดประตูใส่เสีย ช่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าจะร้องไห้กันดี

อ๋องเหลียงรู้สึกท้อแท้เป็นอย่างมาก เอ่ยออกมาอย่างเศร้าใจ “พวกนางออกจากเมืองหลวงไปแล้วอย่างนั้นหรือ? จะต้องใช่อย่างแน่นอน อี๋เอ๋อร์จะต้องไม่อาจจะเผชิญหน้ากับเรื่องเช่นนั้นที่เกิดขึ้นได้ ข้าไม่ควรเข้าวังไปก่อน ควรที่จะไปหานางก่อน”

จื่ออันมองยังเขา เอ่ยปลอบโยนออกมา “ไม่ต้องเป็นกังวลไป พวกนางจะต้องกลับมา”

ทว่าในใจของจื่ออันเองก็เกิดความกังวลอยู่เล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะสั่งทางด้านประตูเมืองเอาไว้แล้วว่า ห้ามมิให้ทั้งสองคนออกจากเมืองไป แต่ต่อให้หลิวเย่ว์จะไม่ออกนอกเมืองแล้วหลบอยู่ในเมือง การตามหาก็ไม่ง่ายนัก

ได้แต่หวังว่า นางจะออกมา

ทั้งสองกลับไปอย่างไม่มีความสุขนัก เซียวท่าเห็นทั้งสองคนนำของกลับมาด้วยจึงได้เอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น? สู่ขอไม่สำเร็จอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่มีใครอยู่” จื่ออันวางของลง

เซียวท่ามองไปยังมะพร้าวสองลูกที่แปะกระดาษสีแดงเอาไว้ จึงหัวเราะออกมา “ในเมื่อไม่อยู่ ก็ไม่ต้องสู่ขอแล้ว”

“ท่านอ๋องกวางตงยังคงอยู่ในห้องของจ้วงจ้วงอีกหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม

“ยังอยู่ ท่านอ๋องเองก็เข้าไปแล้ว ทั้งสองคนล้วนแต่อยู่ในนั้น เมื่อครู่นี้เพิ่งจะทะเลาะกัน อีกเพียงนิดเดียวก็จะต่อยตีกันแล้ว” เซียวท่าเอ่ยออกมาอย่างอยากจะร้องไห้

“อารมณ์ของทั้งสองเป็นราวกับดาวเพลิงที่กระแทกเข้ากับพื้นดิน หย๋า ช่างเถิด ไม่สนใจพวกเขาแล้ว ข้าจะไปดูที่ห้องครัว ทำอะไรให้พวกเขาได้กินกันเสียหน่อย” จื่ออันเอ่ย พร้อมนำเสี่ยวซุนและแม่นมไปยังห้องครัว

เซียวท่าเมื่อเห็นว่าอ๋องเหลียงกำลังนั่งตกอยู่ในภวังค์บนเก้าอี้นั้น เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้เอ่ยถามออกมา “ท่านอยากจะสู่ขออี๋เอ๋อร์มากอย่างนั้นหรือ?”

อ๋องเหลียงเงยหน้าขึ้นเหลือบมองยังเขา “เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ?”

“แต่ว่าการแต่งงานมีอะไรดีกัน?” เซียวท่าเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ

อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอยากเรียบเฉย “ข้าชอบนาง ต้องการจะอยู่กับนาง ทุก ๆ วันก็อยากพบกับนาง คงจะดีที่สุด หากว่าจะสามารถเดินไปกับนางได้ตลอดชีวิต ง่าย ๆ เพียงแค่นั้นเอง”

เซียวท่าขมวดคิ้วออกมา แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่การชื่นชอบใครสักคนหนึ่ง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องแต่งงานกันนี่?”

“แล้วทำไมถึงไม่แต่งงาน? หรือว่าจะรอให้ผู้อื่นมาสู่ขอนางอย่างนั้นหรือ?” อ๋องเหลียงถามกลับ

“นานขนาดนี้แล้วยังไม่มีคนมาสู่ขอ แล้วจู่ ๆ ก็มีคนมาสู่ขอ? ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก” เซียวท่าเอ่ยปลอบ

อ๋องเหลียงกลอกตา “เจ้าคิดอะไรอยู่? ในตอนนั้นลุงรองก็คิดว่ารอให้กลับมาจากการออกรบเสียก่อน แล้วค่อยสู่ขอตานชิงเสี้ยนจู่ ไม่คิดเลยว่า กลับมาก็ทำได้เพียงแค่ดื่มเหล้ามงคลของนาง เมื่อพลาดไปแล้วก็ไม่ได้อะไร”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง “ช่างเถิด ข้าบอกกับเจ้าก็ไม่เข้าใจ เจ้ามันเป็นท่อนไม้”

เมื่อเอ่ยจบแล้วเขาก็ลุกขึ้นมา เดินเข้าไปด้านใน

เซียวท่านั่งลงครุ่นคิดอยู่นาน ประเดี๋ยวขมวดคิ้ว ประเดี๋ยวก็ถอนหายใจออกมา

สุดท้ายแล้วเขาก็เดินออกมา

จื่ออันและแม่นมกลับมาจากทำอาหารมื้อดึกแล้ว ก็ได้เอ่ยสั่งเสี่ยวซุนออกไป “เสี่ยวซุน เจ้านำมะพร้าวและเหล้าเอาไปเก็บไว้ พรุ่งนี้ค่อยไปกันอีกสักรอบหนึ่ง เก็บรักษาให้ดี มะพร้าวนี้หาซื้อได้ไม่ง่ายนัก” คืนนี้ตามหากันหลายร้านถึงได้หาซื้อมาได้

เสี่ยวซุนตอบรับแล้วเดินเข้ามา ก่อนจะหันกลับไปเอ่ย “หาไม่พบเจ้าค่ะ อาจจะเป็นอ๋องเหลียงที่ทรงเก็บเอาไว้แล้วก็เป็นได้เจ้าค่ะ”

“อืม ไม่เป็นไร” จื่ออันและพวกนางยกของเข้าไปด้านในพร้อมกัน

ด้านนอกของจวนตระกูลเฉิน

มีคนเดินอยู่รอบ ๆ ประตูจวนตระกูลเฉิน ท่ามกลางความมืดมิดนั้นราวหนึ่งเค่อแล้ว ลำคอของเขาแขวนมะพร้าวเอาไว้สองลูก ในมือถือเหล้าเอาไว้สองไห และไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปหรือไม่เข้าไปดี

เท้าของเขาเพิ่งจะย่างลงบนบันไดหิน ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอยออกมา หันหลังเดินไปสองก้าว ก่อนจะหันมามองประตูใหญ่อันดำมืดอีกครั้ง หยุดชะงักคิดอยู่ชั่วครู่ เป็นเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง

ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจออกมา หันหลังแล้วเดินออกไป