ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 709
เมื่อประโยคนี้ของเขาออกมา เสียงดังอึกทึกทั่วทั้งห้องก็ดังก้องขึ้นมา “ยินดี!”
ไม่ว่าจะเป็นสิบสองพี่น้องตระกูลเฉินหรือว่าบ่าวรับใช้ในจวน ต่างก็ส่งเสียงร้องตะโกนสองคำนี้ออกมา เห็นได้ว่า เรื่องงานแต่งงานของเฉินหลิวหลิ่วนั้นเป็นปัญหาใหญ่จริง ๆ
เซียวท่ากลืนเลือดที่เอ่อล้นคอลงไป ในหัวรู้สึกราวกับวิงเวียนไปชั่วครู่ เขาเสียใจเข้าแล้ว เสียใจแล้วจริง ๆ หุนหันพลันแล่นไป กลับทำร้ายชีวิตคนคนหนึ่งเข้า
หลิวหลิ่วถูกหามเข้ามา อาการบาดเจ็บที่ขาของนางยังไม่ทันหายดี บ่าวรับใช้ในจวนเองก็ไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร ขุดนางขึ้นมาจากบนเตียง แล้วรีบหามออกมาอย่างรวดเร็ว
หลิวหลิ่วคิดว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น ในตอนที่มาถึงยังห้องโถงหลักนั้น พี่น้องตระกูลเฉินทั้งสิบสองก็รีบเก็บอาวุธลงทันที เมื่อมองเห็นฉากนี้เข้า นางก็เข้าใจผิดขึ้นมาทันที คิดว่าเหล่าพี่ชายจับตัวเซียวท่ามาเพื่อบังคับให้แต่งงานกับนาง
“ปล่อยเขาเดี่ยวนี้นะ!” หลิวหลิ่วเอ่ยออกมาด้วยความโกรธจัด
พี่น้องตระกูลเฉินรีบร้อนหลีกทางกันออกไป เฉินไท่จวินหรี่ตายิ้มเอ่ยออกมา “หลิวหลิ่ว เซียวท่ามาสู่ขอแต่งงาน”
หลิวหลิ่วมองยังเซียวท่า แต่เซียวท่ากลับหลบตาอยู่ตลอด แม้แต่จะมองก็ยังไม่กล้ามองหลิวหลิ่ว
ในใจของหลิวหลิ่วเข้าใจดี กลั้นน้ำตาแล้วเอ่ยออกมา “เซียวท่า ท่านไปเสียเถิด” นางอยากที่จะแต่งให้กับเขาอย่างมาก ทว่าใช้อาวุธบีบบังคับมาแล้วจะมีความหมายอะไร? เรื่องที่เขาไม่ยินยอม นางในตอนนี้จะไม่มีทางทำแน่ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นนางเองก็เคยคิดที่จะใช้อาวุธบีบบังคับมาก่อน
เซียวท่าตกตะลึงไป หมายความว่าอย่างไรกัน? นางยังไม่ยินยอมอีกหรือ?
“หลิวหลิ่ว เจ้าบ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ? เซียวท่ามาเพื่อสู่ขอเจ้านะ” เฉินหลงเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ข้าไม่แต่ง ปล่อยเขาไปเสีย” หลิวหลิ่วมองไปยังทุกคนด้วยความโมโห โมโหเสียแทบจะกระอักเลือดออกมา ดูเหมือนว่าก่อนหน้านั้นที่นางยืนกรานไม่ยินยอมที่จะแต่งงานกับคุณชายตระกูลฟู่ที่ท่านย่าบอกเอาไว้ เพราะฉะนั้นถึงได้เกิดแผนการบีบบังคับเซียวท่าเช่นนี้
“หลิวหลิ่ว เป็นเซียวท่าที่มาด้วยตนเอง” เฉินหู่เอ่ยเน้นย้ำออกมา
หลิวหลิ่วมองไปยังเฉินไท่จวิน ความดื้อรั้นที่มีหลายวันมานี้ดูจะอ่อนลงแล้ว “ท่านย่า ข้ารับปากจะแต่งงานกับคุณชายตระกูลฟู่ ท่านปล่อยเขาไปเสียเถิด”
“เพราะอะไร?” ทันใดนั้นเซียวท่าก็ลุกกระโดดขึ้นมา พุ่งไปยังด้านหน้าของเฉินหลิวหลิ่ว เอ่ยออกมาด้วยความกรุ่นโกรธ “เดิมทีนั้นเจ้าอยากจะแต่งงานกับข้ามาโดยตลอด เพราะอะไรกัน มาตอนนี้ข้ามาเพื่อสู่ขอเจ้าแต่งงาน เจ้ายังจะต้องแต่งงานให้กับคุณชายตระกูลฟู่อีก? ก่อนหน้านี้เจ้าล้อเล่นกับข้าอย่างนั้นหรือ? เฉินหลิวหลิ่ว เจ้า…เจ้ามาหลอกลวงความรู้สึกข้า”
เขาลืมความเสียใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้แล้ว เมื่อได้ยินเฉินหลิวหลิ่วบอกว่าจะแต่งงานให้กับคุณชายตระกูลฟู่แล้ว ในหัวเขาก็สั่นเทาขึ้นมา
หลิวหลิ่วเบิกตากว้าง มองยังเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าบอกว่าเจ้ามาเพื่อสู่ขอ? ไม่ใช่พวกเขาลักพาตัวเจ้ามา?”
เซียวท่าเอ่ยเสียงเย็นชา “อาศัยเพียงแค่พวกเขา ก็สามารถลักพาตัวข้าได้หรือ?”
นายน้อยตระกูลเฉินทั้งสิบสองส่งเสียงกระแอมออกมาพร้อมกัน แสดงความไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำนี้
หลิวหลิ่วกวาดสายตาออกไปอย่างเย็นชา นายน้อยทั้งสิบสองพากันก้มศีรษะลงต่ำ เฉินหลงเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว พวกเราเองก็คงไม่มีวิธีการที่จะลักพาตัวเขามาได้? ศิลปะการต่อสู้ของเขาสูงส่งเทียมฟ้า เพียงคนเดียวเอาชนะคนได้นับร้อย หากไม่ใช่ว่าเขายินยอมแล้วล่ะก็ พวกเราจะไปบีบบังคับเขาได้อย่างไร?”
เฉินหลิวหลิ่วไล่ทุกคนออกไป นางบอกว่าต้องการจะพูดคุยกับเซียวท่าด้วยตนเอง ห้ามมิให้ใครเข้ามารบกวน
ก่อนที่พี่น้องตระกูลเฉินจะถูกไล่ออกไปนั้น ก็พากันกำหมัดแน่น แล้วใช้สายตาดุร้ายจ้องมองไปยังเซียวท่า
“ท่านย่า ท่านเองก็ออกไปเถิด!” เฉินหลิวหลิ่วเมื่อเห็นว่าเฉินไท่จวินไม่เคลื่อนไหวใด ราวกับเขาไท่ซานที่ตั้งตระหง่านอยู่แล้ว จึงได้เอ่ยออกมา
เฉินไท่จวินส่งเสียงร้องออกมา “ย่าเองก็ต้องออกไปอย่างนั้นหรือ?”
“ท่านร้ายกาจมากที่สุด มีท่านอยู่ตรงนี้ เซียวท่าไม่มีทางที่จะเอ่ยความจริงออกมา”
เฉินไท่จวินทำได้เพียงลุกขึ้น แล้วตบลงบนไหล่ของเซียวท่า ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างใจดี “เซียวท่า อ่าห์ เจ้านำคำที่เจ้าเอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้บอกแก่หลิวหลิ่วไป เจ้าถามนางไปต่อหน้า ซื่อสัตย์เสียเล็กน้อย ข้าชอบคนที่ซื่อสัตย์?”
เมื่อเอ่ยจบ ถึงได้ออกไป
หลิวหลิ่วกระโดดไปปิดประตู ทันใดศีรษะทั้งสิบสามก็แนบชิดติดรอยแยกของประตู
หลิวหลิ่วมองยังเซียวท่า เอ่ยอย่างจริงจัง “เซียวท่า เจ้ารับปากข้า เป็นเจ้าที่ยินยอมมาสู่ขอข้า? เจ้าต้องการจะสู่ขอข้าจริง ๆ หรือว่าเพราะท่านย่าของข้าบีบบังคับเจ้า? เจ้าเพียงแต่เอ่ยออกมาตามตรง ไม่มีใครกล้าที่จะทำร้ายเจ้าหรอก”
