ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 739
หัวหน้าหน่วยมีประสบการณ์ตรวจสอบคดีมากมาย เพียงแค่มองชื่อของทั้งสองคนครู่เดียวก็รู้แล้ว เอ่ยออกมา “หยางหมิงผู้นี้ได้รับตราประทับรับของศาลาว่าการมาจริง ๆ ส่วนหลี่ฉีผู้นี้นั้น กลับไม่มี”
“หัวหน้าหน่วยรู้ได้อย่างไร?” เซียวท่าเอ่ยถาม
“เพราะว่าใต้เท้าเจ้าหน้าที่ครัวไม่สบายอยู่หลายวัน ข้าน้อยเองก็ไม่มีภารกิจอะไร ใต้เท้าจึงได้โยกย้ายข้าน้อยไปยังสำนักงานทะเบียนครัวเรือนข้าน้อยแน่ใจว่าไม่เคยประทับตราให้กับหลี่ฉี อีกทั้ง ท่านดู หนังสือนับรองของหลี่ฉีผู้นี้เพิ่งจะไปประทับตรายังศาลาว่าการวานนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ข้าน้อยจะจำไม่ได้ได้อย่างไร? อีกทั้งตรงนี้ยังเขียนเอาไว้ว่าเขาเป็นคนเมืองจางโจว ตลอดทางมาเมืองหลวงจะต้องผ่านเจ็ดเมือง ทว่าเขากลับมีตราประทับอยู่แค่สามเมืองเท่านั้น นี่หมายความว่า หนังสือรับรองฉบับนี้ของเขานั้นทำขึ้นมา แล้วทำไมเขาถึงได้ทำหนังสือรับรองขึ้นมา? ก็เพราะว่าเขาเป็นคนพื้นที่ เพราะหากเป็นคนนอกพื้นที่แล้วจะต้องมีหนังสือรับรอง มีเพียงแค่คนในพื้นที่เท่านั้นถึงจะไม่มี”
เซียวท่าเอ่ยถามเถ้าแก่ทันที “เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าหลี่ฉีมีหน้าตาอย่างไร?”
“จำได้ จำได้” เถ้าแก่รีบร้อนเอ่ยออกมา
เสี่ยวเอ้อร์เองก็บอก “ผู้น้อยเองก็จำได้ขอรับ”
หลิวเย่ว์ที่อยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินเข้า “เป็นคนที่พักห้องถัดจากข้าไปหรือไม่? ข้าเองก็จำได้ ข้าเคยพบเขามาสองครั้ง”
“เช่นนั้นก็ดี รีบให้อาจารย์วาดรูปรีบวาดภาพเขาออกมา” เซียวท่าเอ่ย
หลิวเย่ว์เอ่ย “ทำไมถึงต้องวุ่นวายกันเช่นนี้? ให้ข้าวาดเอง”
ระยะนี้ทักษะการวาดภาพของนางก้าวหน้าขึ้น ได้ทดสอบเข้าพอดี
“ท่าน?” เซียวท่ามองยังนางอย่างไม่อยากเชื่อ
“แน่นอน”
เสี่ยวเอ้อร์เปิดห้องหนังสือ เมื่อหลิวเย่ว์คิดถึงรูปลักษณ์ของคนผู้นั้น ก็สะบัดพู่กันวาดลงไปทันที
เพียงครู่ นางก็หยิบม้วนภาพขึ้นมาส่งให้กับเซียวท่า เซียวท่ามองเพียงครู่ก็ขมวดคิ้วขึ้น จากนั้นก็นำม้วนภาพมอบให้เถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อร์ดู “เหมือนหรือไม่?”
เถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อร์พากันตะลึงไป แล้วส่ายศีรษะออกมาพร้อมกัน “ไม่เหมือน”
หลิวเย่ว์แย่งกลับไปแล้วเอ่ยด้วยความโมโห “มีตรงที่ใดที่ไม่เหมือนกัน? ข้ามองแล้วก็ว่าเหมือน”
เถ้าแก่เอ่ยออกมา “คิ้วไม่ได้ดำขนาดนี้ ใบหน้าก็ไม่ได้เหลี่ยมถึงเพียงนี้ ดวงตาไม่ได้โตเช่นนี้”
เซียวท่าหมดคำพูด เอ่ยกับหัวหน้าหน่วยออกมา “เจ้ารีบไปเชิญอาจารย์วาดรูปมา ข้าจะกลับไปรายงานท่านอ๋อง เมื่อถึงเวลานั้นก็ไปรวมตัวกันที่จวนองค์หญิง”
หลิวเย่ว์เก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็มองไปยังภาพเหมือนนั้นอีกครั้ง ก็พบว่าไม่คล้ายคลึงจริง ๆ ถึงได้ตามเซียวท่าออกไปอย่างสิ้นหวัง
เสี่ยวเอ้อร์และเถ้าแก่แน่นอนว่าย่อมต้องตามกลับไป มีถึงสามคนที่พบหัวขโมย ภาพเหมือนนี้ก็คงจะวาดได้แม่นยำยิ่งขึ้น
เซียวท่าและคนอื่น ๆ กลับมาถึงจวนอ๋องเหลียงนั้น ทุกคนต่างก็เคลื่อนย้ายกันไปยังจวนองค์หญิงแล้ว พวกเขาจึงทำได้เพียงไปยังจวนองค์หญิงอีกครั้ง
มู่หรงเจี๋ยและจื่ออัน เมื่อได้ยินว่าเขาละมั่งโลหิตหายไป สีหน้าต่างก็เปลี่ยนไป เมื่อถามถึงสถานการณ์อย่างชัดเจนแล้ว ซูชิงก็นำตัวเซี่ยหลินมาถึง เซี่ยหลินยังมาพร้อมกับหยวนฉุ่ยยวี่ หยวนฉุ่ยยวี่มาพร้อมกับเขา เป็นเพราะว่าต้องการจะมาเยี่ยมองค์หญิง
อ๋องอันเอ่ย “ในเมื่อมีคนเคยพบเห็นหัวขโมย ก็ให้หยวนฉุ่ยยวี่วาดภาพเถิด คิดว่าที่นางวาดคงจะกว่าอาจารย์วาดภาพเหล่านั้น”
มู่หรงเจี๋ยมองไปยังแม่ยาย “ท่านคิดเห็นอย่างไร?” เขารู้ว่านางไม่ได้วาดภาพมานานมากแล้ว จึงไม่รู้ว่าจะยินยอมหรือไม่
ปมในใจของหยวนฉุ่ยยวี่คลี่คลายลงไปนานแล้ว นางเอ่ย “ได้”
เมื่อเห็นว่านางรับปาก อ๋องอันจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกอย่างเงียบ ๆ เขาหวังมาโดยตลอดว่านางจะลุกขึ้นมาวาดภาพใหม่อีกครั้ง เพราะนี่หมายความว่านางได้ละทิ้งเรื่องเศร้าเสียใจในอดีตลงแล้ว
หยวนฉุ่ยยวี่ทยอยถามถึงรูปลักษณ์ของหลี่ฉีจากทั้งสามคน ทั้งสามคนเอ่ยออกมาแตกต่างกันเล็กน้อย
