ไปตอนที่16 ความรักของเขาที่ยากจะมาถึง
เด็กน้อยยังอ่อนไหวมากนอกจากมู่หย่าเจ๋อผู้เป็นพ่อแล้วเขาก็ค่อนข้างห่างเหินกับคนอื่นๆ เขาเหมือนพ่อมากราวกับถูกหล่อหลอมจากแม่พิมพ์เดียวกัน ใบหน้าที่เย็นชาไร้อารมณ์ ท่าทางที่เคร่งขรึมและจริงจังเหมือนผู้ใหญ่นั้นดูไม่สมวัยเอาเสียเลย เขาดูโตมาก!
ตอนที่เขาอายุ3-4ขวบ มู่หย่าเจ๋อให้เวลากับเขามาก เขาเป็นเหมือนปีศาจตัวน้อยที่ซุกซนและชอบเล่นแผลงๆ เขามักจะแกล้งสาวใช้ในบ้านเป็นประจำ
แต่พอช่วงสองปีที่ผ่านมา กิจการของตระกูลมู่หนักมากขึ้น มู่หย่าเจ๋อก็ยุ่งมากขึ้น เด็กชายจึงไม่มีพ่อเคียงข้างในแต่ละวัน มันทำให้เขาก็เริ่มเงียบเหงาลงทุกวัน ในที่สุดพ่อลูกก็แทบไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย
บางครั้งเมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเขา มู่หว่านโหรวก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงมู่หย่าเจ๋อในวัยเด็ก เขาเย็นชาและเฉยเมยจนไม่มีใครเข้าใกล้ได้
เฉพาะต่อหน้ามู่หย่าเจ๋อเท่านั้นที่เขาจะแสดงความเป็นเด็กออกมา ดังนั้นในบางครั้งเขาจึงมักจะทำตัวเอาแต่ใจและทำสิ่งที่ไม่น่ารักเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อของเขา และมู่หย่าเจ๋อก็ตามใจอยู่เสมอ ดังนั้นเจ้าหนูอี้เฉินจึงไม่เกรงกลัวต่ออะไรเลย
มู่หว่านโหรวรู้สึกตัวเธอยิ้มและโบกมือให้เขา “อี้เฉินมานี่เร็ว!”
อี้เฉินมองไปที่เธอและก้าวเข้าไปหาสองสามก้าวแต่ก็หยุดลง เพราะใบหน้าเล็กๆของเขาที่ดูไม่เต็มใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมองไปหาพ่อ
มู่หย่าเจ๋อหันกลับมา เมื่อเขาเห็นเด็กน้อยความเย็นชาบนใบหน้าก็ค่อยๆลดลง เขานั่งลงบนโซฟาตบขาเรียวยาวด้วยมือใหญ่ๆของเขา เด็กน้อยเห็นดังนั้นดวงตาก็โค้งโตขึ้นและวิ่งไปด้านข้างของพ่อ มุมปากของมู่หย่าเจ๋อยกขึ้นและเขาก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นนั่งบนตัก
เด็กน้อยอี้เฉินมีลักษณะใบหน้าที่เหมือนกับพ่อมาก แต่ภายใต้คิ้วที่ดูสง่างามและอ่อนโยนมันแตกต่างกับความเย็นชาในตัวเขา
เหมือนกับเด็กผู้หญิงขี้อายคนนั้นเมื่อหกปีก่อน…
คิ้วของเขาขมวดเบาๆ กี่คืนแล้วที่ใบหน้าสง่างามนั้นปรากฏขึ้นในความคิดของเขาอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ภายใต้นั้นคือใบหน้าที่บางทีก็ขี้อาย บางทีก็ลังเลและบางทีก็ว่างเปล่า
ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ!
เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะลิ้มรสชาตินั้นให้มากขึ้นเลย และผู้หญิงคนนั้นก็หายไปจากโลกของเขาก่อน
เมื่อหกปีที่แล้วที่เธอคลอดก่อนกำหนด เมื่ออี้เฉินเกิดมาร่างกายก็อ่อนแอมาก และเขาเมื่อรู้ว่าไม่สามารถช่วยชีวิตเด็กอีกคนไว้ได้ ในใจเขาก็เจ็บปวดอยู่ไม่น้อย
เขาคิดเสมอว่าหัวใจของเขาแข็งเหมือนน้ำแข็งมานาน แต่เพียงเพราะว่าคุณปู่รักเด็ก เขาจึงค้นหาหญิงสาวมาเป็นคุณแม่อุ้มบุญเพื่อตอบสนองความปรารถนาอันยาวนานของท่าน
อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคาดหวังที่จะเก็บลูกเพียงคนเดียว
เขารู้สึกผิดและเสียใจกับเรื่องนี้มาตลอด ดังนั้นจึงให้ความสำคัญกับหนูน้อยยี่เฉินมากเหนือสิ่งอื่นใด ภายใต้การดูแลของเขายี่เฉินจึงโตมาอย่างมีสุขภาพดี แต่กับมู่หว่านโหรวยี่เฉินไม่ได้ใกล้ชิดเลย
เด็กน้อยไร้เดียงสาโดยธรรมชาติ แต่ก็มีความฮึกเหิม! โดยปกติแล้วในบ้านมู่มู่หว่านโหรวจะให้ความสำคัญยี่เฉิน เธอปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นลูกแท้ๆ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเธออยู่กับเขาตามลำพังเธอจะจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ยากที่จะซ่อนว่าเธ เต็มไปด้วยความหึงหวงและอาฆาตพยาบาท!
เธอเกลียดตัวเองที่มีลูกไม่ได้และเด็กคนนี้ก็ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเธอเอง! เธอจะเอาอกเอาใจเขาได้มากแค่ไหน?
มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ให้อี้เฉินห่างเหินกับเธอตั้งแต่ยังเด็ก
“แดดดี๊ผมอยากเล่นรถบังคับ!”
“รถแข่งบังคับด้วยรีโมทเหรอ?” มู่หยาจื่อขมวดคิ้ว “เมื่อก่อนเล่นจนเบื่อแล้ว ทำไมตอนนี้นึกอยากเล่นอีกล่ะ?”
“ก็ผมอยากเล่น!” อี้เฉินทำหน้ามุ่ย
ความอ่อนโยนที่หาได้ยากปรากฏขึ้นในดวงตาของมู่หย่าเจ๋อ“โอเคแดดดี๊ซื้อให้“
