ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 747
ทางด้านของโถงประชุม ทุกคนต่างก็มาถึงกันอย่างพร้อมเพรียง แม้แต่สายรองอย่างท่านอ๋องเป่าอันเองก็รวมอยู่ในนั้นด้วย ส่วนท่านอ๋องกวางตงนั้น ก็ถูกเชิญเข้าวังมาเช่นกัน
มู่หรงเจี๋ยเชิญทุกคนเข้านั่ง ที่นี่เป็นโถงประชุม ก่อนหน้านั้นเหล่าขุนนางเองก็หารือราชกิจที่แห่งนี้ เพราะฉะนั้น ที่นี่มีเก้าอี้และอุปกรณ์ที่ใช้ในการทำงานเป็นจำนวนมาก
หลังจากที่ทุกคนเข้านั่งแล้ว มู่หรงเจี๋ยก็มองไปยังรอบ ๆ ทุกคน แล้วเอ่ยออกมาช้า ๆ “วันนี้ที่ทุกคนมายังโถงประชุม เพราะว่ามีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องการจะหารือกับทุกท่าน เหล่าเชื้อพระวงศ์ และขุนนางทั้งหลายในที่แห่งนี้ต่างก็รู้ดีว่า องค์จักรพรรดิเคยมอบอำนาจให้ข้า หากว่ารัชทายาทกระทำความผิดรุนแรง อกตัญญู ข้ามีอำนาจที่จะปลดรัชทายาทเสีย”
ราชครูเหลียงลุกขึ้นเอ่ยถามทันที “ท่านอ๋อง ขอถามเรื่องนี้องค์จักรพรรดิได้ทรงประทานพระราชโองการออกมาหรือไม่?”
สายตาของมู่หรงเจี๋ยตกลงบนใบหน้าของราชครูเหลียง “ราชครูไม่เชื่อคำที่ข้าเอ่ยออกมาอย่างนั้นหรือ?”
ราชครูเหลียงยิ้มแล้วส่ายศีรษะ “ไม่ ท่านอ๋องอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้าน้อยเพียงแต่รู้สึกว่า การปลดรัชทายาทนั้นเป็นเรื่องสำคัญใหญ่โตของแคว้น ไม่อาจกระทำโดยไม่รอบคอบได้ หากว่าไม่มีพระราชโองการขององค์จักรพรรดิแล้ว ข้าน้อยก็ไม่กล้าเข้าร่วมการหารือนี้ได้”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “หากว่าราชครูไม่กล้าเข้าร่วมการหารือนี้ สามารถออกไปได้”
ราชครูเอ่ยออกมาในทันที “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ใหญ่โตยิ่งนัก ได้โปรดอภัยที่ข้าไม่มีมารยาท ในตอนที่แต่งตั้งรัชทายาทนั้น ก็เพื่อเสริมความมั่นคงให้ต้าโจวของพวกเรา หากว่าสถานะของรัชทายาทสั่นคลอน ก็เท่ากับว่าสั่นคลอนรากฐานต้าโจวของพวกเรา หากว่าไม่มีพระราชโองการขององค์จักรพรรดิแล้ว ข้าน้อยคิดว่า วันนี้ก็ไม่ควรที่จะรบกวนทุกคนให้เสนอแนะ”
มู่หรงเจี๋ยยิ้มเย็นออกมา “ราชครูจะร้อนรนไปเช่นนี้เพื่ออะไร? ตอนนี้ข้าเสนอให้ปลดรัชทายาทแล้วอย่างนั้นหรือ?”
ราชครูตกตะลึงไป สีหน้ามีความกรุ่นโกรธอยู่เล็กน้อย “ท่านอ๋องเอ่ยวกไปวนมา เมื่อครู่นี้ท่านเอ่ยออกมาอย่างชัดเจนว่าเรียกให้เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางมาเพื่อปลดรัชทายาท มาตอนนี้กลับบอกว่าไม่ได้เอ่ยถึง”
สมุหราชเลขาธิการใต้เท้าซุยเอ่ยออกมา “ราชครูจะโมโหไปใย? เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องเพียงเอ่ยกับทุกคนว่า มีอำนาจในการปลดรัชทายาทเท่านั้น ยังไม่ได้เอ่ยถึงว่าต้องการจะปลดรัชทายาท กลับเป็นราชครูที่ได้ยินหัวข้อนี้เข้าก็ร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ ทั้งเอ่ยถึงพระราชโองการ ทั้งรากฐานของต้าโจวออกมา อดทำให้ผู้คนต้องลอบคิดว่าอาจมีอะไรแอบแฝง”
ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ “หากว่าไม่มีใจคิดจะล้มล้างรัชทายาทแล้ว ทำไมถึงต้องเรียกคนมามากมายเช่นนี้?”
ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจ ราชครูเหลียงผู้นี้สงบสติอารมณ์ได้มากที่สุด แต่ทำไมวันนี้ท่านอ๋องยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาก็ร้อนรนคลุ้มคลั่งแล้ว? นี่มันผิดปกติอย่างยิ่ง
มู่หรงเจี๋ยรู้ว่าเขากำลังถ่วงเวลา เริ่มจากสร้างความลำบาก ไม่ให้เขานำหัวข้อในวันนี้เอ่ยออกมา รอให้ฮองเฮาและหวงไท่โฮ่วเสด็จมาถึง
และแน่นอนว่าได้ยินเสียงทหารองค์รักษ์ด้านนอกตะโกนออกมาจริง ๆ “ไท่โฮ่วเสด็จ ฮองเฮาเสด็จ!”
มู่หรงเจี๋ยมองเห็นสีหน้าของราชครูเหลียงดูผ่อนคลายลงได้อย่างชัดเจน คนเองก็นั่งลง
หวงไท่โอ่วเดินนำซุนกงกงเข้ามาอย่างเร่งรีบ ฮองเฮาเองก็ตามติดมาด้านหลัง
เชื้อพระวงศ์และขุนนางต่างก็ลุกขึ้น “กระหม่อมคารวะหวงไท่โฮ่ว คารวะฮองเฮา!”
มู่หรงเจี๋ยเองก็ลุกขึ้น ก้าวออกมาเบื้องหน้า ประคองหวงไท่โฮ่ว “เสด็จแม่มาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”
หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาอย่างเรียบเฉย “ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเรียกตัวเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนางมาหารือ คิดว่าคงจะเป็นเรื่องสำคัญ ข้าเองก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ ก็เลยมาฟังด้วย ท่านอ๋องคงจะไม่ถือสา?”
น้ำเสียงของนางดูเย็นชาอย่างยิ่ง และไม่ดูใกล้กับมู่หรงเจี๋ยดั่งเดิม เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบที่เขากระทำในวันนี้
