ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 751
จางฉีถูกเขาตะโกนใส่เช่นนี้ อารมณ์แห่งความครอบงำในท้องตลาดก็กลับมา เอ่ยด้วยความโกรธเกรี้ยว “ทั้ง ๆ ที่เจ้าเป็นคนสั่งมาชัด ๆ เจ้ายังให้ตั๋วเงินข้ามาหนึ่งร้อยตำลึง”
ขณะที่เอ่ย เขาก็นำตั๋วเงินออกมาจากแขนเสื้อวางลงไปบนพื้น “ท่านอ๋อง นี่เป็นตั๋วเงินที่เขามอบให้ข้าน้อยมา บอกว่าหากเรื่องสำเร็จยังจะมอบให้ข้าน้อยอีกหนึ่งร้อยตำลึง ทว่าหลังจากที่ข้าน้อยมอบเขาละมั่งโลหิตให้เขาไปแล้ว เขากลับไม่ยอมมอบให้ ยังบอกว่าข้าน้อยอย่าได้ละโมบโลภมาก”
รัชทายาทเมื่อได้ยินคำนี้ สายตาเย็นชาก็กวาดตามองไปยังจางเฉวียนหลง เขามอบเงินไปให้ห้าร้อยตำลึง ให้เขาหาคนไปจัดการเรื่องนี้
ก่อนหน้านั้นจางเฉวียนหลงติดตามอยู่ข้างกายของรัชทายาท คุ้นชินกับท่าทีหยิ่งยโส บวกกับวันนี้รู้ว่าฮองเฮาและราชครูเองก็อยู่ด้วย รัชทายาทจะต้องไม่เป็นอะไร จึงได้ไม่เห็นมู่หรงเจี๋ยอยู่ในสายตา เอ่ยออกมาทันที “ไท่โฮ่ว ฮองเฮา ขอท่านช่วยชี้แนะด้วย บ่าวไม่เคยสั่งให้เขาไปขโมยเขาละมั่งโลหิตอะไรนั่นมาก่อน ทุกอย่างล้วนแต่เป็นการใส่ร้ายดูหมิ่น”
เกาอวี้สื่อเอ่ยออกมาเสียงดัง “เจ้าตอบคำถามใครกัน? หวงไท่โฮ่วและฮองเฮาเพียงแต่เข้ามาร่วมฟังเท่านั้น เจ้าไม่ยอมตอบคำท่านอ๋องแต่โดยดี แต่กลับไปรายงานหวงไท่โฮ่วและฮองเฮา ทั้ง ๆ ที่เจ้าก็รู้ดีว่าวังหลังไม่ก้าวก่ายเรื่องในราชสำนัก นี่ไม่ใช่การให้ร้ายหวงไท่โฮ่วและฮองเฮาหรอกหรือ?”
เกาอวี้สื่อเป็นคนที่เฉียบคมดุดัน และไม่ได้เห็นแก่ตัว ถือเพียงแค่กฏหมายและมารยาท เพราะฉะนั้นเฉวียนจางหลงบังอาจเช่นนี้ก็โมโหขึ้นมา
สีหน้าของฮองเฮาดูไม่น่ามองเล็กน้อย ทว่าหวงไท่โฮ่วกลับรู้สึกโล่งใจอย่างมาก นางคิดว่าราชสำนักมีคนล้าสมัยหัวโบราณเช่นนี้อยู่ คอยตั้งกฎบังคับควบคุมขุนนางและเชื้อพระวงศ์อยู่
จางเฉวียนหลงเอ่ยออกมาอย่างอิดออด “ท่านอ๋อง บ่าวไม่ได้หมายความเช่นนี้ เพียงแต่เมื่อจู่ ๆ ถูกใส่ร้ายจนโมโหเข้า ทำให้สูญเสียการควบคุมจนเสียกิริยาไป”
มู่หรงเจี๋ยเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา เพียงแต่เอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้สั่งให้เขาไปขโมยเขาละมั่งโลหิตใช่หรือไม่?”
“บ่าวไม่มีทางกระทำอย่างแน่นอน บ่าวกล้าใช้ชีวิตของเด็กและคนแก่ในตระกูลมาสาบานว่าบ่าวไม่เคยสั่งเขามาก่อน อีกทั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นญาติผู้น้องของบ่าว ทว่าหลังจากที่เข้าวังมา บ่าวก็ไม่ได้พบกับเขามานานแล้ว” จางเฉวียนหลงเอ่ยออกมาอย่างปัดความรับผิดชอบ กระทั่งยังไม่ลังเลที่จะใช้ชีวิตของคนทั้งตระกูลมาสาบาน ช่างทำให้คนเชื่อไปแล้วหลายส่วน
สายตาของมู่หรงเจี๋ยเย็นชา “ดี ในเมื่อเจ้าปากแข็ง ข้าก็จะทำให้เจ้ายินยอมเอง เข้ามา นำซุนเอ้อร์โก่วเข้ามา”
จางเฉวียนหลงได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นก็ตกใจเสียจนใบหน้าซีดขาว
ซุนเอ้อร์โก่วถูกนำเข้ามา คุกเข่าลง “ข้าน้อยซุนเอ้อร์โก่ว คารวะท่านอ๋อง”
“ซุนเอ้อร์โก่ว เจ้าทำอะไรเพื่อหาเลี้ยงชีพ?” หนี่หรงเอ่ยถามเสียงดัง
ซุนเอ้อร์โก่วตื่นตกใจเสียจนทั้วทั้งกายสั่นเทิ้ม “เรียนคำ…ของใต้เท้า ข้าน้อย…แกะสลักอยู่ทางตะวันออกของเมือง”
“เอ่ยมาให้ชัดเจน” หนี่หรงเอ่ยด้วยความกรุ่นโกรธ
ซุนเอ้อร์โก่วเอ่ยออกมาด้วยความตื่นตระหนก “คือ คือ ข้าน้อยแกะสลัก และก็ช่วย ช่วยลูกค้าทำหนังสือรับรองปลอมอีกด้วย อย่างเช่นผ่านด่าน ตั๋วรถม้า”
“เช่นนั้นเจ้าก็ลองดูคนผู้นี้ เขาเคยไปหาเจ้าทำหนังสือรับรองปลอมหรือไม่?” หนี่หรงชี้ไปยังจางเฉวียนหลงแล้วเอ่ยถามออกมา
ซุนเอ้อร์โก่วเงยหน้าขึ้นไปเหลือบมองยังจางเฉวียนหลง พยักหน้าด้วยใบหน้าซีดขาว “เคย เคย เขาคือเฉวียนกงกง คนข้างกายคนของรัชทายาท เขามาตั้งหลายคราว วันนี้ยังให้ข้าน้อยทำหนังสือรับรองผ่านด่านมาแผ่นหนึ่ง”
“ผ่านด่านเป็นชื่อของใคร?”
“ชื่อ…ชื่อหลี่ฉี!”
“ใช่แผ่นนี้หรือไม่?” หนี่หรงดึงหนังสือผ่านด่านแผ่นหนึ่งออกมา โยนลงไปบนพื้น ซุนเอ้อร์โก่วเหลือบมองเพียงแค่แวบเดียวก็พยักหน้าเอ่ยออกมา “ใช่ขอรับ เป็นแผ่นนี้”
