ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 757
สีหน้าของฮองเฮาดูดำคล้ำ แต่กลับไม่อาจเอ่ยอธิบายออกมาได้ ราชครูเหลียงไม่อาจตอบโต้กลับไปชั่วขณะหนึ่ง ทำได้เพียงจ้องมองเหล่าขุนนางกระซิบกระซาบกัน
มู่หรงเจี๋ยเห็นสถานการณ์นี้เข้า จึงโบกมือให้กับหนี่หรง หนี่หรงเข้าใจในทันที แล้วหมุนกายหันหลังจากไป
พยานบุคคลต่างก็อยู่ด้านนอกแล้ว ทว่าเขากลับใช้ข้ออ้างที่พยานบุคคลยังมาไม่ถึงเพื่อประกาศเรื่องของฮองเฮา เพราะว่าเรื่องที่ฮองเฮากระทำนั้นไม่เพียงพอให้กล่าวโทษได้ แต่กลับกระตุ้นความกรุ่นโกรธของทุกคนได้
อาศัยโอกาสที่ด้านล่างนั้นกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่ มู่หรงเจี๋ยก็เอ่ยกับฮองเฮาประโยคหนึ่ง ผู้อ่านไม่ได้ยิน มีเพียงแค่ฮองเฮาเท่านั้นที่สามารถได้ยินเขาเอ่ยว่า “เรื่องที่จะเกิดขึ้นอีกประเดี๋ยว ฮองเฮาสามารถยอมรับได้ หรือจะไม่ยอมรับก็ได้ ทว่าผลของการปฏิเสธนั้นก็คือการป่าวประกาศเรื่องของพระสนมอี๋และรัชทายาทออกไป ลองตรองเองเถิด”
“เจ้าข่มขู่ข้า?” ฮองเฮากัดฟันตรัสออกมา
มู่หรงเจี๋ยยิ้มออกมาจาง ๆ “นั่นก็เรียนรู้มาจากฮองเฮาเองอย่างไรเล่า ท่านเองก็ข่มขู่อาซินเช่นนี้มิใช่หรือ? เขากลืนกินความทุกข์ทรมานมามากเท่าไหร่ ฮองเฮาก็ทรงกลืนกินไปเท่านั้นเถิด ทว่าฮองเฮาไม่สมควรรู้สึกทุกข์ทรมาน เพราะว่านี่คือความจริง”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว เขาก็นั่งลงตัวตรง ท่าทีเฉยชา ไม่ได้มองไปยังใบหน้าที่โหดร้ายที่เต็มไปด้วยความโมโหของฮองเฮาอีกเลย
คนที่เข้ามาในโถงก่อนนั้นคือพระจากวัดของราชวงศ์ พระนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวัดราชวงศ์เอ่ยออกมา แน่นอนว่าปิดบังเรื่องราวของพระสนมอี๋เอาไว้
“ก็หมายความว่า วันนั้นในตอนที่พระชายานำคนไปนั้น คนติดตามของรัชทายาทสองคนนั้นเตรียมที่จะลงมือกับองค์หญิงแล้วอย่างนั้นหรือ? ขอถามท่านอาจารย์ว่า หากพระชายาช้าไปเพียงก้าว ผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไรกัน?” หนี่หรงเอ่ยถาม
พระรูปนั้นตะลึงไปครู่หนึ่ง “ผู้ที่ออกบวชแล้วไม่กล้าที่จะเอ่ยถึงเรื่องสกปรกเหล่านี้”
“องค์หญิงอะไรกัน? นางเป็นเพียงแค่คนชั้นต่ำ เศษสวะนั่นชื่นชอบคนชั้นต่ำ!” รัชทายาทที่ได้ยินเข้า ก็มาถึงขีดความอดทนแล้ว เมื่อได้ยินพระเอ่ยออกมาเช่นนั้น ก็ขู่คำรามออกมาโดยไม่สนใจถึงสถานะขึ้นมา
“หุบปาก!” หวงไท่โฮ่วโกรธเกรี้ยวขึ้นมา “ตนเองเป็นถึงรัชทายาท แต่ละคำก็ชั้นต่ำ แต่ละคำก็เศษสวะ เศษสวะนั่นเป็นพี่ชายของเจ้า เป็นคนที่เจ้าทำร้าย”
“เสด็จย่า เขากำลังใส่ร้ายข้า เป็นเพียงแค่หญิงชั้นต่ำชัด ๆ เขากลับแต่งตั้งให้เป็นองค์หญิงต้าเหลียงอะไรกัน เห็นได้ชัดว่าต้องการจะใส่ร้ายว่าข้าทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้น จุดประสงค์ของเขาคือต้องการแย่งชิงตำแหน่งจักรพรรดิ เสด็จย่าท่านเลอะเลือนไปได้อย่างไรกัน? เขาเป็นคนไม่ดี เขาเป็นคนทรยศ ที่ต้องการแย่งชิงบัลลังก์ ท่านอย่าได้ถูกหลอกเข้า” รัชทายาทเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน
“ข้าเลอะเลือนไปแล้ว เลอะเลือนยิ่งนัก!” หวงไท่โฮ่วโมโหเสียจนสั่นเทิ้ม “เจ้าอย่าได้สอดปาก จะจริงหรือเท็จ ต่อไปจะต้องได้รู้”
หลังที่พระออกไปแล้ว คนที่เข้ามาในโถงประชุมก็คือองค์รัชทายาทแห่งต้าเหลียงซ่งรุ่ยหยาง และหวังอี๋เอ๋อร์
อี๋เอ๋อร์เห็นได้ชัดว่าดูค่อนข้างจะตื่นตระหนก และประหลาดใจ คนมากมายต่างก็ทำสีหน้าเคร่งเครียด กำลังออกหน้าให้กับพี่ชายหัวโตอย่างนั้นหรือ?
นางมองไปยังตรงกลาง ก็พบกับหวงไท่โฮ่ว ทันใดนั้นก็นึกถึงท่านย่าที่พี่ชายหัวโตเอ่ยถึง จึงวิ่งเข้ามาอย่างยินดี “ท่านคือท่านย่าของพี่ชายหัวโตอย่างนั้นหรือ?”
“อี๋เอ๋อร์ อย่าได้ไร้มารยาท นั่นคือหวงไท่โฮ่วองค์ปัจจุบัน” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยออกมา
ทันใดนั้นอี๋เอ๋อร์ก็ชะงักฝีเท้าลง แล้วเก็บมือกลับมา เอ่ยออกมาอย่างรู้สึกช่วยอะไรไม่ได้ “ข้า…ขออภัยด้วย ข้าเพียงแต่รูสึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้พบกับท่านย่าของพี่ชายหัวโต ข้าเคยพบกับภาพเหมือนของนาง พี่ชายหัวโตเคยวาดภาพให้ข้ามาก่อน วาดออกมาก็คือท่านย่าผู้นี้”
“เจ้าชื่อว่าอี๋เอ๋อร์? พี่ชายหัวโตที่เจ้าเอ่ยถึงคือซินเอ๋อร์สินะ?” หวงไท่โฮ่วมองไปยังอี๋เอ๋อร์แล้วเอ่ยถามออกมา
อี๋เอ๋อร์พยักหน้าแล้วเอ่ยออกมาตามตรง “ใช่แล้ว ในตอนที่เขาวาดออกมานั้นยังบอกว่า เป็นเพียงคนเดียวบนโลกนี้ที่รักและเอ็นดูเขาจริง ๆ เขาวาดออกมาหลายภาพ ที่บ้านข้ายังมีอีกหลายแผ่น ท่านต้องการหรือไม่ ข้าจะส่งไปให้ท่าน”
คำพูดธรรมดาเรียบง่ายเท่านั้น หวงไท่โฮ่วที่ตกตะลึงไปชั่วครู่ ถึงกับน้ำตาไหลมาอย่างเศร้าเสียใจ นางจ้องมองไปยังฮองเฮาอย่างโกรธเกลียด กวักมือเรียกอี๋เอ๋อร์เข้ามา “เจ้าบอกข้ามา เป็นรัชทายาทที่จับตัวเจ้าไปหรือไม่? คนเหล่านั้นรังแกเจ้าหรือไม่?”
อี๋เอ๋อร์หันกลับไปเหลือบมองเขา พยักหน้าเอ่ยออกมา “เป็นเขา เขาบอกว่าต้องการให้พี่หัวโต…ท่านพี่อ๋องเหลียงเจ็บปวดใจจนตายไป เพราะฉะนั้นจึงได้หาคนมาสองคนเพื่อดูหมิ่นข้า คนผู้นี้ชั่วร้ายยิ่งนัก เขาเอ่ยถึงพี่อ๋องเหลียงแต่สิ่งไม่ดี”
“ลำบากเจ้าแล้ว เด็กน้อย!” หวงไท่โฮ่วมองไปยังซ่งรุ่ยหยาง เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยควานกรุ่นโกรธ ถึงแม้ว่าจะกดดันอย่างหนัก ทว่าก็ยังคงมองเห็นได้อย่างชัดเจน นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ มองไปยังมู่หรงเจี๋ย แสดงให้เขาจัดการเรื่องนี้
“หวงไท่โฮ่ว ท่านอ๋อง” หลังจากที่ซ่งรุ่ยหยางนั่งลงแล้ว ก็เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ครั้งนี้ที่ข้าเข้าวังมา ก็เพื่อขอคำอธิบายจากต้าโจว บุตรสาวของข้าเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นในเมืองหลวงของต้าโจว อีกทั้งคนที่ลักพาตัวนางไปยังเป็นถึงรัชทายาทของต้าโจว ถึงแม้ว่าข้าจะยินยอมปล่อยมันไป เกรงก็แต่ว่า หากเรื่องมันแพร่กระจายกลับไปแล้ว จักรพรรดิของต้าเหลียงและราษฎรจะต้องเกิดความไม่พอใจขึ้น”
ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเย็นชา “จากที่หม่อมฉันรู้มา ฝ่าบาทยังไม่มีทายาท? แล้วจู่ ๆ ทำไมถึงได้มีบุตรสาวอยู่ที่เมืองหลวงของต้าโจวของหม่อมฉันได้?”
