ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 759
เมื่อราชครูเหลียงเอ่ยคำนี้ออกมา เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางต่างก็ตื่นตกใจ
ท่านอ๋องเป่าอันเอ่ยถาม “ราชครูเหลียง หากไม่มีหลักฐานเท็จจริง สิ่งที่ท่านเอ่ยมานั้นคือการใส่ร้ายฮองเฮา ซึ่งเป็นโทษร้ายแรง”
ราชครูเหลียงเดินออกมาอย่างช้า ๆ มองฮองเฮาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นหันไปมองเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกจนบรรยายไม่ได้
“ข้าเพิ่งจะรู้เรื่องนี้ในวันนี้ ทว่าองค์รัชทายาทขอร้องข้าบอกว่าต้องการรับโทษแทนมารดา ไม่ยอมให้ข้าแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป เมื่อเห็นว่ารัชทายาทกตัญญูเช่นนี้ แต่กลับถูกกล่าวหา หัวใจข้าก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด ข้าราชการผู้นี้ก็สลดใจยิ่งนัก แท้จริงแล้วเรื่องเหล่านี้ถูกฮองเฮาชี้แนะอยู่เบื้องหลัง
นางไม่รู้ว่าหวังอี๋เอ๋อร์เป็นองค์หญิงต้าเหลียง คิดเพียงแต่ว่านางเป็นหญิงชาวบ้านต้าโจว จึงไม่ยินยอมให้อ๋องเหลียงแต่งงานกับนาง นางจึงยุยงให้รัชทายาทลักพาตัวนางไป รัชทายาทเกรงว่าจะทำร้ายจิตใจพี่ชาย ทั้งไม่กล้าขัดคำสั่งมารดา จึงสั่งคนเป็นการส่วนตัวให้แจ้งข้าให้หาทาง แจ้งพระชายาให้ช่วยหวังอี้เอ๋อร์ และทุกคนจะได้รู้หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว
ถ้าหากองค์รัชทายาทต้องการฆ่าหวังอี๋เอ๋อร์จริง ลงมือไปแล้วครึ่งทาง แล้วทำไมถึงได้ต้องอยากส่งไปยังวัดของราชวงศ์? เขารู้ว่าพระในวัดของราชวงศ์เป็นคนมีเมตตา จะต้องคิดหาทางหยุดรั้ง ถึงได้ให้ยื้อไปจนถึงพระชายาตามมาทัน ส่วนเขาละมั่งโลหิต เป็นเรื่องที่รัชทายาทไม่รู้ด้วย
เป็นจางเฉวียนหลงที่ทำตามคำสั่งของฮองเฮา หลังจากที่ทำเรื่องนี้เสร็จแล้ว จางเฉวียนหลงถึงได้แจ้งแก่ฮองเฮา รัชทายาทสั่งคนให้มาแจ้งกับข้า และก็เป็นเวลานี้พอดี ที่ท่านอ๋องเรียกประชุมเชื้อพระวงศ์และขุนนาง รัชทายาทรู้ว่าจะต้องติดตามสองเรื่องนี้ จึงร้องไห้คุกเข่าลงร้องขอข้า
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ห้ามเอ่ยความจริงออกมา ไม่อาจทำให้ฮองเฮาและอ๋องเหลียงต้องเผชิญหน้ากัน และไม่อาจทำให้ฮองเฮาเสื่อมเสียชื่อเสียง
รัชทายาทที่โง่เขลาและกตัญญูเช่นนี้ ทำให้ข้าโมโหยิ่งนัก และก็ปวดใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่ารัชทายาทเอ่ยออกมา จักรพรรดิฮุ่ยเคยสั่งสอนคนรุ่นหลังว่าจะต้องใช้ความเมตตาและกตัญญูปกครองแคว้น เขาทำเช่นนี้ ก็เพื่อทำตามคำสั่งสอนของจักรพรรดิฮุ่ย ข้าจึงจำต้องรับปากรับทายาทไป คอยปิดบังเรื่องนี้ไว้”
ใต้เท้าชุยเอ่ยถาม “ในเมื่อราชครูรับปากรัชทายาทว่าจะปกปิดมัน แล้วทำไมเขาถึงได้เอ่ยเรื่องนี้ออกมา? นอกจากนี้ เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทก็กัดฟันกล่าวหาอ๋องเหลียงอย่างแข็งขัน ดูเหมือนว่าเขาเกลียดอ๋องเหลียงจริง ๆ ไม่เหมือนเรื่องโกหก อีกทั้งทำไมฮองเฮาถึงได้ขโมยเขาละมั่งโลหิต? นางไม่เคยบาดหมางกับองค์หญิงใหญ่ ดังนั้นจึงไม่สมเหตุสมผล”
“เพราะว่าอำนาจขององค์หญิงใหญ่เจิ้นกั๋วนั้น เมื่อเทียบกับฮองเฮาแล้วล้วนเท่าเทียมกัน แต่ลำดับกลับสูงกว่านาง เพราะฉะนั้นนางจึงไม่หวังให้องค์หญิงใหญ่มีชีวิตขึ้นมาอีก”
สีหน้าของฮองเฮาซีดขาวอย่างยิ่ง ทว่าท่าทีกลับยังคงดูเย่อหยิ่งดังเดิม ฟังทุกอย่างราวกับว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางแม้แต่น้อย
ไม่มีใครรู้ว่าในใจของนางนั้นต้องทนแบกรับความกรุ่นโกรธและทรมานเช่นไร และก็ไม่มีใครรู้ว่านางในตอนนี้ดูสิ้นหวังไร้ซึ่งหนทาง
เพราะว่านางไม่มีทางโต้แย้งบิดาของตนเองได้เลย
หากว่าโต้แย้งไป รัชทายาทจะต้องถูกปลด เช่นนั้น ต่อให้นางที่เป็นฮองเฮาจะรักษาตำแหน่งเอาไว้ได้ ก็ดูจะไร้ประโยชน์ ขอเพียงแต่รักษารัชทายาทเอาไว้ได้ ต่อให้นางจะถูกปลด วันหน้าก็ยังนั่งในตำแหน่งโฮ่วได้
ท่านอ๋องเป่าอันมองยังรัชทายาท “รัชทายาท ที่ราชครูเอ่ยออกมานั้นจริงหรือไม่?”
เดิมทีนั้นรัชทายาทคิดว่าตนเองจะถูกปลด ไม่คิดว่าราชครูจะยังมีอีกไม้หนึ่ง เขาฟังราชครูเอ่ยมาตลอด ค่อย ๆ เข้าสู่บทบาท ทันใดนั้นได้ยินท่านอ๋องเป่าอันเอ่ยถามเช่นนี้ เขาก็ร้องไห้ออกมาทันที “ท่านตา ทำไมท่านต้องเอ่ยออกมาเช่นนี้? ท่านจะใส่ร้ายให้ข้าเป็นคนอกตัญญูหรืออย่างไร?”
รัชทายาทร้องไห้ออกมาจริง ๆ ร้องไห้ได้อย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลเจิ่งนองออกมา อธิบายไม่ถูกถึงความน่าเอน็ดอนาถ เขาร้องไห้เพราะว่าในที่สุดก็รักษาตำแหน่งรัชทายาทเอาไว้ได้ เมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาตื่นตกใจเสียจนขวัญหาย
ท่านอ๋องเป่าอันมองไปยังฮองเฮา “ฮองเฮา ท่านมีอะไรให้จะเอ่ยถึงอีกหรือไม่?”
ฮองเฮาค่อย ๆ เงยพระพักตร์ขึ้น มองไปยังราชครูด้วยความคับข้องใจ ราขครูเองก็มองยังนางสายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
ฮองเฮายิ้มเย้ยหยันออกมา “ท่านพ่อ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นท่านที่หักหลังข้า เจ้าเด็กโง่นั้นเต็มใจยอมรับผิดแทนข้าแล้ว ท่านจะต้องมากความไปทำไมกัน? ตกลงท่านเห็นว่าข้าเป็นบุตรสาวของท่านหรือไม่?”
ราชครูเอ่ยเสียงเคร่งขรึมออกมา “ฮองเฮา ข้าไม่อาจทนมองรัชทายาทถูกท่านลากลงหล่มโคลนไปได้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้มีพรสวรรค์ใด แต่ลักษณะนิสัยกลับไม่ได้เลวร้าย มิฉะนั้นแล้ว วันนั้นองค์จักพรรดิคงจะไม่แต่งตั้งให้เขาเป็นรัชทายาทโดยเร็ว จักรพรรดิทรงพระปรีชา ไม่อาจให้เจ้าทำให้เสื่อมเสียได้แม้แต่น้อย”
เขารู้ว่าเหล่าขุนนางเองก็ยังคงสงสัยในคำพูดของเขา เพราะคำพูดเมื่อครู่นี้ของรัชทายาทนั้นเย่อหยิ่งจนเกินไป เพราะฉะนั้น เขาจึงจงใจที่จะเตือนทุกคน ตอนนี้รัชทายาทที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่นั้นเป็นองค์จักรพรรดิที่แต่งตั้งขึ้น เป็นคนที่องค์จักรพรรดิเลือก หากว่าเสื่อมเสียศีลธรรมไปจริง ๆ จักรพรรดิจะเลือกเขาเป็นรัชทายาทได้อย่างไร?
และแน่นอนว่าเมื่อคำนี้ออกมา ท่านอ๋องเป่าอันก็ไม่ใส่ใจในปัญหานี้อีกต่อไป แต่เป็นมองไปยังหวงไท่โฮ่ว “ไท่โฮ่วพ่ะย่ะค่ะ เรื่องในวังหลัง ให้ท่านเป็นคนจัดการคงจะหมาะสมกว่า พวกกระหม่อมเองก็ไม่กล้าที่จะก้าวก่าย”
หวงไท่โฮ่วมองไปยังฮองเฮา ก่อนจะมองไปยังรัชทายาท ในใจของนางกระจ่างชัดดีว่าเรื่องเหล่านั้นเป็นใครทำ
ใบหน้าของฮองเฮายังคงเย่อหยิ่งดังเดิม รักษาศักดิ์ศรีที่ฮองเฮาอย่างนางควรจะมีเอาไว้
