ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 761
ดวงตาของมู่หรงเจี๋ยเป็นประกายเฉียบคม คำถามของหญิงชราดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่การเอ่ยออกมาอย่างเรียบง่าย อันที่จริงแล้วคือต้องขอความคิดเห็นจากเขา
เพราะว่าใครที่ถูกยกขึ้นมา ก็จะหมายถึงคนที่กุมอำนาจของวังหลังเอาไว้
ทว่าเรื่องของวังหลัง มู่หรงเจี๋ยไม่อาจก้าวก่ายได้ เขาเอ่ยออกมา “พระสนมในวังหลังต่างก็มีคุณธรรม เสด็จแม่เลือกใช้ได้อย่างวางใจได้ เพียงแต่ต้องเรียนรู้บทเรียนจากฮองเฮา หากว่ามีญาติอยู่ในตำแหน่งสูงแล้ว ไม่อาจที่จะเลื่อนตำแหน่งได้ มิฉะนั้นแล้วก็จะมีฮองเฮาคนที่สอง”
หวงไท่โฮ่วเมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ว ไม่มีญาติที่มีอำนาจนั้น อีกทั้งยังมีตำแหน่งพระสนมเป็นต้นไปนั้น ก็คงจะมีเพียงพระสนมเหมยเท่านั้น
ตระกูลทางฝั่งมารดาของพระสนมเหมยนั้นเป็นเพราะว่าเข้าไปพัวพันกับฮูหยินผู้เฒ่าของตระกูลเซี่ย ทำให้ตกต่ำไป หากว่าคนคนหนึ่งได้รับความคับข้องใจมาก่อน อย่างน้อยก็ควรจะรู้ว่าจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไร
ในใจของหวงไท่โฮ่วตระหนักรู้ได้ ก็คิดถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “ฮองเฮาวันที่มาหาข้า บอกว่าเจ้าจะใส่ร้ายว่าพระสนมอี๋และรัชทายาทลอบมีความสัมพันธ์กัน นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
มู่หรงเจี๋ยยิ้มออกมา “เสด็จแม่จะถามว่าพระสนมอี๋กับรัชทายาทนี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าจะถามว่าลูกพยายามจะใส่ร้ายหรือไม่?”
หวงไท่โฮ่วยิ้มแล้วตีเขาไปครั้งหนึ่ง “ข้าเคยไปสงสัยเจ้ามาก่อนเมื่อไหร่กัน? ทว่าฮองเฮารีบร้อนมาหาข้า จะต้องเป็นเพราะว่าเจ้าที่ปล่อยข่าวลือออกไป”
มู่หรงเจี๋ยร้องตะโกนว่าเข้าใจผิดแล้ว “ลูกไม่ได้ปล่อยข่าวลือใดออกไป เรื่องนี้ยังคงต้องมีหนักเบาอยู่บ้าง มันจะทำให้ชื่อเสียงของราชวงศ์เสื่อมเสีย ลูกไม่มีทางทำเช่นนี้”
“เช่นนั้นแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกัน? ฮองเฮาไม่มีทางสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาโกหกหลอกลวงข้ากระมัง? ไม่ได้มีข้อดีอะไรกับนางและรัชทายาทเลย อีกทั้งยังลากพระสนมอี๋ลงน้ำไปด้วย…”
นางเอ่ยออกมา ทันใดนั้นก็หยุดลง นอกเสียจากว่าในใจของพวกเขาจะหวาดกลัว
ทำไมถึงได้หวาดกลัวกัน? เพราะว่านี่มันเป็นความจริง
ทันใดนั้นสีหน้าซีดขาวของหวงไท่โฮ่วก็เปลี่ยนไปไม่น่ามองอย่างยิ่ง นางมองไปยังมู่หรงเจี๋ย “เจ้าบอกข้ามา เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อใดกัน? จื่ออันไปพบเห็นเข้าจริงหรือ?”
มู่หรงเจี๋ยโอบแขนของนาง เอ่ยดุออกมา “หญิงชราผู้นี้ สงสัยมากเกินไปแล้ว จื่ออันไม่ได้พบเห็นอะไร หากว่าพบเห็นแล้วก็คงต้องเข้าวังมารายงานท่านทันทีหรอกหรือ? จื่ออันและพระสนมอี๋คงจะไม่อาจรับมือได้”
“จริงหรือ? เจ้าอย่าปลอบข้าเหมือนคนโง่” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาอย่างไม่เชื่อคำของเขา
มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “ปลอบหญิงชราอย่างท่านไปเพื่ออะไรกัน? หากว่าจะปลอบ ข้าก็ต้องไปหาแม่นางอายุน้อยมาปลอบ”
“ไปไปไป เจ้าอย่าพยายามมาเปลี่ยนเรื่อง ทว่าเมื่อเจ้าเอ่ยถึงเรื่องนี้มา ข้าเองก็กังวลอยู่เล็กน้อย ฮองเฮาก่อนหน้านั้นก็เคยทำผิดบาปมาก่อน วางยาให้จื่ออัน จนจื่ออันไม่อาจให้กำเนิดได้ สายเลือดของผู้สำเร็จราชการของเจ้าไม่อาจที่ขาดหายไปได้ เรื่องนี้เจ้าอย่ากล่าวโทษข้าที่มากความ หากว่าข้าไม่เอ่ยถึง เสด็จแม่ของเจ้าก็ต้องเอ่ยถึง”
“หย๋า เร็วเพียงนี้ก็ต้องการจะให้ข้าหาสนมแล้ว? สิ่งนี้ข้าเองก็ตัดสินใจไม่ได้ จะต้องไปบอกกับจื่ออัน” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยอย่างเกียจคร้าน
หวงไท่โฮ่วตรัส “หากว่าเจ้ารับปากแล้ว ข้าก็จะไปถามจริง ๆ แล้ว?”
“ถามเถิด” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง
หวงไท่โฮ่วหรี่ตาลง “นางจะเห็นด้วยหรือ?”
“กล้าไม่เห็นด้วยอย่างนั้นหรือ? ท่านเอ่ยกับนางด้วยตนเอง นางไม่เห็นด้วยก็จำต้องเห็นด้วย” มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้วเอ่ยออกมาหน้าบึ้ง
“ดูเจ้าทำเป็นน่าเกรงขามเข้าสิ เกรงว่าคงจะหวาดกลัวอยู่ข้างใน พอแล้ว ลูกหลานตระกูลมู่หรงของพวกเรา ล้วนแต่หวาดกลัวอยู่ภายใน ดูอย่างเจ้าสามก็รู้แล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าอาหมานก็เป็นเหมือนกับหลานชาย” หวงไท่โฮ่วหัวเราะขึ้นมา รอยยิ้มดูฝ่าฝืนยิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าในใจแอบซ่อนความไม่ชอบใจเอาไว้
มู่หรงเจี๋ยจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านางฝืนเข้มแข็งและยินดี? มองไปยังนาง แล้วเอ่ยแล้ว “พอแล้ว พอแล้ว ดีใจกันสักหน่อยเถิด ต่อให้ฟ้าจะถล่มทลายลงมาก็ไม่ใช่ว่ายังมีชายหนุ่มในตระกูลมู่หรงคอยสนับสนุนอยู่หรือ? ท่านควรจะกินก็กิน ควรจะนอนก็นอน ควรจะมีความสุขก็มีความสุข”
หวงไท่โฮ่วเองก็เสแสร้งต่อไปไม่ไหว หลับตาน้ำตาไหลเอ่ยออกมา “เจ้าก็อย่าปลอบข้าแล้ว ข้ารู้ว่าสถานการณ์ของซินเอ๋อร์ไม่ดีนัก ชีวิตของจ้วงจ้วงแขวนอยู่บนเส้นด้าย เขาละมั่งโลหิตหาไม่พบแล้ว แล้วนี่ควรจะทำเช่นไรดี? เจ้าบอกว่าตระกูลมู่หรงของพวกเรา ทำไมถึงได้มีรัชทายาทที่สารเลวเช่นนี้? ข้าไม่มีหน้าที่จะไปพบกับบรรพชนแล้วจริงๆ”
