ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 766
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างไม่ยินดีนัก “ข้ายังคิดจะบอกกับนาง”
หลิวหลิ่วได้ยินคำนี้ ก็รีบเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขา “เช่นนั้นท่านอ๋องบอกข้ามา เขาเอ่ยออกมาว่าอย่างไร?”
มู่หรงเจี๋ยกลับทำสีหน้าเฉยเมย “ไม่บอก”
หลิวหลิ่วกรุ่นโกรธเสียจนกระทืบเท้าออกมา ขณะที่กำลังที่จะโมโหใส่เซียวท่านั้น ตรงมุมห้องนั้นก็มีเสียงอ่อนแอดังขึ้น “เขาบอกว่าท่านคุกเข่าลงร้องขอให้เขาขอท่านแต่งงาน”
ทุกคนมองออกไป ก็พบกับตาวเหล่าต้าที่หลบอยู่ตรงมุมห้องแทะตีนเป็ดอยู่ ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำมันเต็มปาก ทั่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำมัน
“เซียวท่า!” หลิวหลิ่วส่งเสียงราวสิงโตออกมา สั่นสะเทือนไปถึงฟ้า
เซียวท่า “ฟรึ่บ” ดังขึ้น หายไปอย่างรวดเร็ว
หลิวหลิ่วกัดฟันออกมา และเพราะอาการบาดเจ็บที่ขาทำให้ไม่อาจไล่ตามได้ทัน ทำได้เพียงแค่อธิบายออกไปด้วยใบหน้าดำคล้ำ “ไม่ใช่เช่นนั้น เป็นเขาที่ไปสู่ขอ กลางดึกดื่น นำมะพร้าวและเหล้าออกมาสู่ขอยังจวนของข้า เป็นความจริง ข้าไม่ได้โกหก”
“เชื่อข้า เป็นความจริง ข้าไม่ได้คุกเข่าลงขอเขาแต่งงาน ข้าเองก็ปฏิเสธไม่ได้…หรอก ต่อให้ข้าจะปฏิเสธได้ ข้าเองก็ไม่มีทางทำเช่นนั้น หากว่าเขาไม่ยินยอมที่จะสู่ขอข้า ข้าขอเขาแต่งงานไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรกัน?”
“หลิวหลิ่ว พวกเราเชื่อเจ้า” จื่ออันเอ่ย
“ไม่…พวกเจ้าจะต้องไม่เชื่อข้าแน่ เพราะว่าข้าคอยวอแวกับเขาอยู่ตลอดเวลา พวกเจ้าจะต้องเชื่อคำเขาไปแล้ว”
“ไม่…”
“ไม่ต้องอธิบาย ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต่างก็ไม่เชื่อข้า” หลิวหลิ่วนั่งลงบนขั้นบันไดหิน ดูเงียบเหงาอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่านางจะสมปรารถนาแล้ว ทว่ากลับไม่เหมือนกับที่นางคิด นางคิดว่าเซียวท่ายินยิมสู่ขอนางด้วยความจริงใจ เขาจะต้องขอนางแต่งงานอย่างไม่จริงใจ มิฉะนั้นแล้ว ทำไมถึงได้ไม่ยินยอมบอกกับทุกคนว่าเป็นเขาที่ขอแต่งงาน?
“หลิวหลิ่ว” จื่ออันนั่งลง “เจ้าบอกข้ามา เจ้าอยากจะแต่งงานกับเซียวท่ามากใช่หรือไม่?”
หลิวหลิ่วมองยังนาง แล้วพยักหน้า “ข้าอยากจะแต่งงานกับเขามาก”
“เขาคนนี้ก็เป็นคนเช่นนี้ อันที่จริงแล้วทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเจ้าไม่มีทางคุกเข่าขอเขาแต่งงาน เขาเอ่ยออกมาเช่นนี้ เพราะว่าเขารู้สึกขายหน้า ไม่ใช่รู้สึกขายหน้าเพราะว่าขอเจ้าแต่งงาน แต่เป็นเพราะว่าก่อนหน้านั้นเขามักจะเอ่ยออกมาต่อหน้าของพวกเราว่า ไม่มีทางที่จะขอเจ้าแต่งงาน และก็ไม่มีทางชอบเจ้า จู่ ๆ เขาก็ไปสู่ขอขึ้นมา เขารู้สึกว่าหน้าตานี้คงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นถึงได้คิดเหตุผลที่โง่เขลาเช่นนี้ออกมาอธิบายกับทุกคน”
“จริงหรือ?” หลิวหลิ่วมองยังจื่ออันด้วยความสงสัย “เพราะเช่นนี้หรือ?”
“ใช่แล้ว ข้าแน่ใจ” จื่ออันปลอบโยน
หลิวหลิ่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าจะไปถามเขา”
“ไปเถิด” จื่ออันเอ่ยแล้วตบลงบนไหล่ของนาง
หลิวหลิ่วลุกขึ้น แล้วนำสาวใช้เดินออกไป
มู่หรงเจี๋ยนั่งลงกระแอมออกมา “ใช่แล้ว มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะให้เจ้าเตรียมใจเอาไว้”
“เรื่องอะไรกัน?” จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขามีท่าทีแปลกประหลาด “ท่านมีเรื่องอะไรที่ปิดบังข้าอยู่?”
“เสด็จแม่บอกว่า” มู่หรงเจี๋ยกระแอมออกมาอีกครั้ง ยืดลำคอขึ้นอย่างเห็นได้ชัดว่าดูไม่สบายใจนัก “เสด็จแม่บอกว่าอาจจะหาชายารองจำพวกนั้นให้กับข้า”
“ท่านไม่ใช่ว่ามีชายารองอยู่แล้วหรอกหรือ?”
“มี ทว่านางบอกว่ายังไม่มากพอ” มู่หรงเจี๋ยกระแอมออกมาอีกครั้ง ดวงตาเริ่มหลบหลีกอีกครั้ง
“อืม? แล้วท่านตอบตกลงไปแล้วหรือ?” น้ำเสียงของจื่ออันดูเย็นชา
มู่หรงเจี๋ยส่ายศีรษะ “ข้าไม่มีทางตอบรับอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้น นางบอกว่าจะถามเจ้า”
“หากว่าท่านไม่ต้องการแล้วล่ะก็ ตนเองปฏิเสธไปก็พอแล้ว” จื่ออันเอ่ย
มู่หรงเจี๋ยนิ่งขรึมไปชั่วครู่ “ข้าหวังว่าจะให้เจ้าไปปฏิเสธ”
“เพราะอะไรกัน?” จื่ออันขึ้นเสียงสูง
มู่หรงเจี๋ยนิ่งขรึมไปอีกครั้ง “เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่เจ้าควรทำ ขอเพียงแค่ข้าไม่ชอบ หน้าที่ของเจ้าคือแยกเขี้ยวเผยกรงเล็บเจ้า ต่อต้านทุกคนที่บุกรุกเข้ามา”
อันที่จริงเขาหวังเป็นมากที่สุด ให้นางเอ่ยออกมาด้วยตนเองว่า ชอบเขา จากนั้นก็ห้ามมิให้หญิงสาวใดเข้าใกล้
นางจะต้องหึงหวง!
