ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 770
หูฮวนสี่เมื่อเห็นเข้าจึงเอ่ยออกมา “ไปเถิด ให้นางเข้าไปพบ ฟังว่านางจะเอ่ยอันใดออกมา หากว่าเอ่ยวาจาไม่เคารพออกมา ก็ไล่ออกไปเสีย”
โหรวเหย๋าเองก็เอ่ยออกมา “ใช่แล้ว ให้นางเข้าไปเถิด”
ฉินจือและฉยงหวาเมื่อได้ยินทั้งสองคนเอ่ยออกมาเช่นนี้ จึงได้เอ่ยออกมา “เจ้าเข้าไปก็ได้ ถึงแม้ตอนนี้องค์หญิงจะสลบอยู่ ก็ยังคงได้ยินพวกเราพูดคุยกันอยู่ หากว่าเจ้าเอ่ยคำยั่วยุนางออกไป ข้าไม่มีทางที่จะปล่อยเจ้าไป ต่อให้เจ้าจะเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ อย่างมากถึงแม้ว่าข้าจะตายไป ก็จะฆ่าเจ้าให้ได้”
กายของหานชิงชิวสั่นสะท้าน ใบหน้าดูเศร้าสร้อยเล็กน้อย นางมองไปยังฉินจือ “เจ้ายังคงดีต่อองค์หญิงดังเดิม”
“นั่นเป็นเพราะว่าองค์หญิงเองก็ปฏิบัติต่อข้าดีเช่นกัน ข้าไม่เหมือนกับเจ้า สำหรับเจ้าแล้ว ในใจของเจ้าต้องการเพียงแต่เป็นฮูหยินเป็นเจ้านาย หากว่ามีชะตาชีวิตเช่นนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องมีแผนการแย่งชิงอันใด สั่งที่ควรจะเป็นของเจ้า สวรรค์ก็จะต้องมอบให้กับเจ้า ไม่ควรเป็นของเจ้า ต่อให้เจ้าจะได้มันมาแล้วก็จะต้องเสียมันไป หานชิงชิว เห็นแก่วาสนาของพวกเราที่เคยเป็นพี่น้องกันมาก่อน ข้าขอแนะนำเจ้าสักคำ เรียนรู้เข้าใจที่จะตอบแทนบุญคุณเถิด ไม่มีองค์หญิงแล้ว ก็จะไม่มีเจ้าและข้าในวันนี้” ฉินจือเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
ในใจของหานชิงชิวเจ็บปวดเหมือนราวกับถูกอะไรสักอย่างกัดเข้า เงยหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เปียกรื้น นางพยายามที่จะไม่กะพริบตา เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เดินตามฉินจือและฉยงหวาเข้าไป
จ้วงจ้วงนอนอยู่บนเตียง ยังคงสวมชุดแต่งงานอยู่ดังเดิม ฉินจือไม่ได้ช่วยนางเปลี่ยนชุด นางบอกว่า หากองค์หญิงเลือกสวมชุดแต่งงานนี้จากไป เช่นนั้นก็ให้นางได้สวมไปตลอดเถิด ในตอนที่นางมีชีวิตอยู่ไม่อาจเป็นเจ้าสาวของเซียวเซียวได้ ตายไปแล้ว ก็หวังว่านางจะทำได้
หานชิงชิวมองไปยังกายที่สวมชุดแต่งงานนั้น ในใจก็เหมือนกับถูกเข็มทิ่มแทง นางรู้ว่าชุดแต่งงานชุดนี้ไม่ใช่ชุดนั้นที่เซียวเซียวสั่งให้คนตัดเย็บ เพราะว่าในคืนแต่งงานนั้น เขาก็เผาชุดนั้นไปแล้ว เขาเอ่ยออกมากับนางด้วยความรังเกียจ ชุดแต่งงานนี้ไม่ได้มอบให้กับเจ้า แต่กลับถูกเจ้าทำให้สกปรกเข้า ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเอาไว้อีก
ภายหลังนางสั่งให้คนทำขึ้นใหม่อีกชุดหนึ่ง ซึ่งเป็นของปลอม แต่นางก็ยังคงเก็บไว้
นางยืนอยู่ตรงขอบเตียง มองไปยังใบหน้าที่ผอมบางขององค์หญิง ภาพฉากในอดีตค่อย ๆ แวบผ่านเข้ามาในหัว นางมีคำพูดมากมาย ทว่าไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้
ท้ายที่สุดแล้ว นางก็จากไปอย่างเศร้าสร้อยโดยไม่เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
ฉินจือมองนางจากไป จึงเอ่ยออกมา “ประหลาดจริง ๆ บอกว่ามีคำพูดที่อยากจะเอ่ยออกมากับองค์หญิง เมื่อพบองค์หญิงแล้ว กลับไม่เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว”
ฉยงหวาเอ่ย “นางคงจะไม่เกิดความรู้สึกผิดเข้าหรอกกระมัง? เปลี่ยนนิสัยแล้วหรือ?”
“นางจะเปลี่ยนนิสัยได้หรือ? เห้ ทุบตีให้ตายข้าก็ไม่เชื่อ” ฉินจือร้องเอ่ยออกมา
เรื่องที่หานชิงชิวมานั้น จื่ออันรับรู้ในภายหลัง เมื่อได้ยินว่านางออกไปโดยไม่แม้จะเอ่ยอะไรออกมา จื่ออันก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “ข้าจะไปหาหานชิงชิว”
“เจ้าคิดจะพูดอะไรกับนาง?” หูฮวนสี่เอ่ยถาม
“เมื่อครู่นี้ซุนกงกงไปเยี่ยมอ๋องเหลียง บอกว่าวันพรุ่งนี้หวงไท่โฮ่วจะเรียกพบนาง คงจะหวังให้นางยอมถอยออกจากตระกูลเซียวไป”
ทว่าเซียวเซียวตอนนี้เป็นตายยังไม่แน่ ไม่มีทางที่จะปลดนางได้”
“นางสามารถร้องขอการหย่าได้ งานแต่งงานของพวกเขาเป็นหวงไท่โฮ่วที่ประทานให้ เมื่อหวงไท่โฮ่วทรงอนุญาตแล้ว ค่อยให้คนไปจับมือเซียวเซียวประทับตรายังภูเขาน้ำแข็งเป็นอันได้แล้ว ไม่มีใครที่จะติดตามเรื่องนี้ต่อ” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ย
“ทว่า นางจะยินยอมหรือ?” ฉินจือเอ่ยถาม
“เพราะฉะนั้นข้าถึงไปอยากไปพูดคุยเปิดใจกับนางสักเล็กน้อย” จื่ออันเอ่ย
“หากนางไม่ยอมฟังเล่า?” หูฮวนสี่เอ่ยถาม
จื่ออันยิ้มออกมาจาง ๆ “หากนางไม่ยอมฟังแล้ว ก็คงต้องแล้วแต่นาง หรือว่าข้าจะยังบีบบังคับนางได้อีกอย่างนั้นหรือ?”
หูฮวนสี่กลับรู้สึกว่า ในเมื่อนางไปหาหานชิงชิวแล้ว คงจะไม่ใช่เพียงแค่เกลี้ยกล่อมอย่างง่ายดายเท่านั้น จะต้องมีกลวิธีอะไรบางอย่าง
“หย๋า ฆ่านางซะ!” ฉยงหวาเอ่ยออกมาด้วยความโมโห
“นั่นไม่ได้!” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่รีบเอ่ยออกมา “ฆ่านางไป นางก็จะเป็นฮูหยินใหญ่ตระกูลเซียวตลอดไป”
จื่ออันยิ้มออกมาแต่ไม่เอ่ยอันใด
หูฮวนสี่เห็นว่าท่าทีของจื่ออันดูแปลกประหลาดจึงได้เอ่ยถาม “เจ้าคิดอะไรอยู่?”
“ไม่มี ไม่มี” จื่ออันยิ้มปฏิเสธออกมา
หูฮวนสี่มองยังนาง รู้สึกได้ว่าจุดประสงค์ของนางที่จะไปหาหานชิงชิวนั้นไม่ได้มีเพียงแค่จะถามว่านางจะยินยอมหรือไม่
