ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 771
หานชิงชิวที่เพิ่งจะกลับมาถึงจวนนั้น ก็พบพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนมาถึงก่อนแล้ว นางเงียบขรึมไปชั่วครู่ “เชิญ”
จื่ออันนำเสี่ยวซุนและตาวเหล่าต้าเข้ามา หานชิงชิวเมื่อพบจื่ออัน จึงได้ทำความเคารพ “หม่อนฉันคารวะพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนเพคะ”
“ฮูหยินรีบลุกขึ้นเร็วเข้า!” จื่ออันมองไปยังนาง ก็พบว่าในหน้าของนางดูเศร้าสลด อีกทั้งยังแดงก่ำ ซ้ำยังได้กลิ่นของเหล้า คงจะดื่มเหล้ามา
“พระชายาเชิญนั่งเพคะ!” หานชิงชิวร้องเรียกออกมา
“ฮูหยินมีเหล้าหรือไม่? ข้าอยากจะดื่มกับฮูหยินสักจอกสองจอก” เมื่อจื่ออันนั่งลงแล้วจึงได้เอ่ยถาม
หานชิงชิวตะลึงไปเล็กน้อย “เหล้า?”
“ใช่แล้ว ข้าเหนื่อยเล็กน้อย ดื่มเหล้าลงไป คงจะหลับสบายขึ้น” จื่ออันเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม
หานชิงชิวรีบสั่งคนให้ไปเตรียมเหล้าและอาหาร พ่อบ้านเป็นคนไปจัดการด้วยตนเอง
เหล้าดอกกุ้ยฮวาดื่มง่าย กลิ่มหอมพอประมาณแต่กลับมีรสหวาน
จื่ออันดื่มเข้าไปจอกหนึ่ง ก็เห็นว่าหานชิงชิวยังไม่เคลื่อนไหวใด “ฮูหยินจะไม่ไว้หน้าข้าหน่อยหรือ?”
หานชิงชิวฝืนยิ้มออกมา “หม่อมฉันดื่มไม่เก่งเพคะ”
“ดื่มเถิด” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย
หานชิงชิวจึงทำได้เพียงแต่ยกจอกเหล้าขึ้นมาดื่ม นางไม่อยากดื่มนั่นเป็นเพราะว่าก่อนหน้านั้นดื่มไปแล้วหลายจอก แต่จื่ออันกลับมาอย่างไม่ดีนัก นางอยากจะรักษาสติเอาไว้
“ไม่รู้ว่าที่คืนนี้พระชายาเสด็จมา…”
“ดื่มเหล้า!” จื่ออันรินเหล้าให้กับนางด้วยตนเอง “อยากจะหาใครสักคนดื่มเหล้าด้วย รู้ว่าฮูหยินยังไม่หลับ เพราะฉะนั้นก็เลยมาหาฮูหยินเพื่อดื่มเหล้าด้วยสักสองจอก”
หานชิงชิวเอ่ย “เป็นเกียรติของหม่อมฉันแล้วเพคะ” ทว่านางกลับเห็นได้ชัดว่าไม่สงบนัก
เมื่อถูกจื่ออันให้ดื่มไปหลายจอกติดต่อกัน ความเป็นธรรมชาติของนางก็หายไป
จื่ออันวางจอกเหล้าลง เอ่ยถามอย่างสบาย ๆ ว่า “ใช่แล้ว ได้ยินมาว่าวันนี้ฮูหยินไปยังจวนองค์หญิงมา”
หานชิงชิวมองไปยังจื่ออันอย่างระแวดระวัง “เพคะ พระชายารู้แล้ว?”
“เจ้าเพิ่งจะไป ข้าก็มาถึง ไม่รู้ว่าฮูหยินไปทำอะไรที่จวนองค์หญิงกัน? ได้ยินฉินจือบอกมาว่าเจ้าอยากจะพูดคุยกับองค์หญิง แต่เมื่อพบองค์หญิงแล้ว ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา” จื่ออันเอ่ยถาม
หานชิงชิวเมื่อเห็นว่านางเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาแล้ว จึงไม่อาจเลี่ยงที่จะไม่ตอบได้ “เพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่าองค์หญิงเกิดเรื่องขึ้น จึงคิดอยากจะไปเยี่ยมเพคะ”
“ข้ายังได้ยินมาว่า พรุ่งนี้หวงไท่โฮ่วเรียกเจ้าเข้าวังไป” จื่ออันถามออกมาอีกครั้ง
หานชิงชิววางจอกเหล้าลง มองไปยังจื่ออัน “พระชายา หากว่าท่านมีอะไรก็เอ่ยออกมาตามตรงเถิดเพคะ ไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว หม่อมฉันฟังไม่เข้าใจเพคะ”
จื่ออันเอ่ย “สาเหตุที่หวงไท่โฮ่วเรียกเจ้าเข้าวังไป เจ้าเองก็คงจะพอรู้กระมัง?”
หานชิงชิวส่ายศีรษะ “หม่อมฉันไม่กล้าคาดเดาเพคะ”
