ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 772
จื่ออันยิ้มออกมา “หวงไท่โฮ่วจะต้องให้เจ้าและเซียวเซียวหย่าขาดจากกัน”
หานชิงชิวตกตะลึง นางรู้ความตั้งใจของหวงไท่โฮ่ว ทว่าก็ประหลาดใจที่เซี่ยจื่ออันเปิดเผยออกมาเช่นนี้
“เจ้ายินยอมหรือไม่?” จื่ออันมองไปยังนางแล้วเอ่ยถาม
หานชิงชิวไม่ได้ตอบกลับ กลับเอ่ยถามจื่ออันออกมา “พระชายา ที่ท่านมาในคืนนี้จุดประสงค์ก็เพื่อเกลี้ยกล่อมหม่อมฉันอย่างนั้นหรือ?”
“ไม่ ข้าเพียงแต่อยากถามเจ้าว่าจะยินยอมหรือไม่” จื่ออันเอ่ย
หานชิงชิวเอ่ย “ในเมื่อพระชายาเอ่ยถามออกมาตามตรงแล้ว ข้าก็จะตอบตามตรง ข้าไม่ยินยอม ข้ารักเซียวเซียวมาก ทำไมถึงต้องหย่าขาดกับเซียวเซียว? อีกทั้ง องค์หญิงก็อาจจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้ว หรือว่าข้าจะต้องละทิ้งความสุขของตนเอง เพื่อให้เซียวเซียวแต่งป้ายหนึ่งเข้าจวนไป?”
“เจ้าหมายความว่า หากว่าองค์หญิงมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว เจ้าจะยอมละทิ้งงานแต่งงานที่ได้มาจากกลอุบายนี้อย่างนั้นหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม
หานชิงชิวเคร่งขรึมไปครู่หนึ่ง “พระชายารู้เรื่องราวทั้งหมด จะต้องรู้ว่าหม่อมฉันเองก็ไม่มีทางเลือก”
“ไม่มีทางเลือก? ไม่มีทางเลือกจนเจ้าต้องฆ่าเหยาจื่อหรือ? รู้หรือไม่ว่าทำไมองค์จักรพรรดิถึงได้เลือกเจ้า? ในสาวใช้สี่คน กลับเลือกเพียงเจ้า รู้หรือไม่ว่าทำไม?”
หานชิงชิวเอ่ยออกมาอย่างปากแข็ง “ข้าไม่รู้ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าข้าและเหยาจื่อไปตามหาเซียวเซียว”
“เช่นนั้นเขาเองก็สามารถเลือกเหยาจื่อได้ ไม่จำต้องเลือกเจ้า สาเหตุที่องค์จักรพรรดิเลือกเจ้านั้น นั่นเป็นเพราะว่าเขามองออกแต่เนิ่นว่า เจ้ามีความคิดที่ไม่สมควรกับเซียวเซียว เขารู้ว่าเจ้ามีความคิดที่จะอยากเป็นนาย”
หานชิงชิวเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น “ข้าจะชอบเซียวเซียวไม่ได้หรือ? หรือว่าข้าที่เป็นบ่าวแม้แต่คุณสมบัติที่จะชื่นชอบผู้อื่นก็ไม่มีอย่างนั้นหรือ? ใครบ้างที่จะไม่อยากเป็นนาย? ข้าไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นบ่าวไปตลอดชีวิต พวกท่านอยู่สูงส่ง แน่นอนว่าย่อมจะดูถูกพวกเรา”
จื่ออันยิ้มเย้ยหยัน “ทุกคนต่างก็มีจุดมุ่งหมายสู่จุดสูงสุด เจ้าอยากจะเป็นนาย ไม่มีใครว่าอะไรเจ้า ทว่าเจ้าเพื่อที่จะเป็นเจ้านายแล้ว ถึงกับหักหลังองค์หญิงที่มีบุญคุณกับเจ้า สังหารพี่น้องของเจ้าอย่างเหยาจื่อ แล้วชี้นิ้วสั่งคน เจ้ามีอะไรที่ทำไม่ได้บ้าง? อย่าเอ่ยออกมาไร้เดียงสาถึงขั้นนั้น หานชิงชิว อย่าได้กระทำไปแล้วป่าวประกาศว่าตนเองไม่ได้ทำอะไร หากเจ้ายอมรับอย่างผ่าเผย ข้ายังจะยอมรับเจ้า แต่เจ้าทำเรื่องที่น่ารังเกียจเหล่านี้ แต่กลับแสร้งทำท่าทีไร้เดียงสาถูกใส่ร้ายออกมา ทำให้คนขยะแขยงเสียจริง”
หานชิงชิวลุกขึ้นยืนเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าข้ากับพระชายาคงจะไม่มีอะไรให้เอ่ยถึงกันแล้ว พระชายาเชิญกลับเถิด”
จื่ออันนั่งไม่เคลื่อนไหวใด เล่นกับจอกเหล้าในมือ เอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย “คืนนี้ที่เจ้าไปหาจ้วงจ้วง เพราะรู้สึกผิดอย่างนั้นหรือ? ในใจของเจ้าเคยคิดที่จะยอมถอยเพียงนิดมาก่อนหรือไม่?”
“ไม่มี” หานชิงชิวเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ข้าไม่จำเป็นต้องล่าถอย ไม่ผิด ตั้งแต่ที่องค์หญิงเกิดเรื่องขึ้น กลางคืนข้านอนไม่หลับ กินอาหารก็ไม่รับรู้รสชาติ ข้าคิดถึงเรื่องก่อนหน้านั้นมากมาย องค์หญิงดีกับข้านั้นไม่ผิด ทว่า นางมอบสิ่งที่ข้าต้องให้ไม่ได้ อีกทั้งข้ายังพยายามรับใช้นางอย่างเต็มที่มาหลายปี คืนนี้ ข้าอยากจะไปดูนาง ข้าอยากจะรู้ว่าตนเองควรจะเสียใจหรือรู้ผิดจริง ๆ หรือไม่ แต่เมื่อข้าเห็นนางสวมชุดแต่งงานแล้ว ในใจของข้าก็เจ็บปวด พระชายารู้หรือไม่ว่าทำไมถึงเจ็บปวด? เพราะว่าข้าเองก็สวมใส่ชุดแต่งงานแบบเดียวกัน แต่งให้กับคนที่ข้าชื่นชอบ ทว่าในคืนวันแต่งงาน เขาเผาชุดแต่งงานของข้า อีกทั้งยังบอกว่าข้าทำให้ชุดแต่งงานนี้เปรอะเปื้อน เพราะฉะนั้น ในตอนที่ข้ามองเห็นองค์หญิงนั้น ข้าคิดถึงเรื่องที่ตนเองได้พบมา พวกท่านรู้สึกว่าองค์หญิงบริสุทธิ์ แล้วข้าเล่า? หรือข้าไม่ควรค่าให้สงสาร? ข้าชื่นชอบเซียวเซียวมาสิบกว่าปี ในใจของข้าไม่มีผู้อื่นเลย แต่เขากลับไม่ยินยอมแม้แต่จะมองข้าเพียงนิด พวกท่านมีใครสงสารข้าบ้าง?”
นางเริ่มเอ่ยออกมาก็หยุดลงไม่ได้ เอ่ยออกมาด้วยความโศกเศร้าขุ่นเคือง “หลายปีมานี้ ไม่ว่าเขาจะอยู่ชายแดน หรือว่ากลับมาเมืองหลวง หัวใจของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่ข้า ข้าเคยคิดว่า ขอเพียงแค่ข้าคอยเฝ้าอยู่เงียบ ๆ เขาก็จะรู้ถึงความดีของข้า เขาเองก็จะเริ่มลืมองค์หญิง ข้าเฝ้ารออย่างไร้เดียงสา รอมาสิบเอ็ดปีแล้ว แต่รอแล้วผลมันเป็นเช่นไร? พวกเขาพากันฆ่าตัวตาย เขายอมตายไปพร้อมกับองค์หญิง แต่ไม่ยินยอมอยู่กับข้า ใครจะให้ความยุติธรรมกับข้าบ้าง? พวกเขาต่างก็กล่าวโทษข้า บอกว่าข้าเป็นคนไม่ดี ความสำนึกชั่วดีของข้าบอกว่า คนที่ข้าควรรู้สึกผิดด้วยมีเพียงแค่เหยาจื่อ แต่กลับไม่ได้ผิดต่อองค์หญิง ไม่ใช่ข้า ก็จะต้องเป็นผู้อื่น นางมีความสามารถก็ไปหาองค์จักรพรรดิเอาเอง มาทำความลำบากให้ข้าทำไมกัน?”
“กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ต่อให้วันพรุ่งนี้หวงไท่โฮ่วจะเรียกตัวเจ้าเข้าวังไป เจ้าเองก็จะไม่ยอมล่าถอย?” จื่ออันเอ่ยถาม
“ไม่มีทาง ไม่มีทางอย่างแน่นอน งานแต่งงานในครั้งนี้เป็นหวงไท่โฮ่วที่ทรงประทานให้ด้วยตนเอง นางไม่มีทางบีบบังคับข้าได้” หานชิงชิวตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย นางจ้องไปยังจื่ออัน “พระชายาอย่าได้คิดใช้การตายของเหยาจื่อมาข่มขู่ข้าให้ถอย ข้าไม่มีทาง เรื่องนี้ไม่มีหลักฐานชัดเจน ตอนนี้ไม่ว่าใครก็สืบหาไม่ได้ หากเมื่อสืบหาเรื่องนี้เข้า ก็จะต้องพัวพันเข้ากับองค์จักรพรรดิ ข้าไม่ใช่คนโง่ ข้ารู้ดี เพราะฉะนั้นพระชายาอย่าได้คิดข่มขู่ข้า”
สีหน้าของจื่ออันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ยังคงสงบดังเดิม นางลุกขึ้นยืน “เจ้าเอ่ยออกมาถูกต้อง พวกเราไม่ได้มีเรื่องอะไรให้เอ่ยถึง ถือเสียว่าวันนี้ข้าไม่ได้มาก็แล้วกัน”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว นางก็เดินก้าวใหญ่ออกไป เสี่ยวซุนและตาวเหล่าต้ารีบร้อนตามไป
ออกจากประตูจวนแม่ทัพใหญ่ จื่ออันเอ่ยสั่งตาวเหล่าตา “คืนนี้เจ้าคอยจับตามองอยู่บนหลังคา ซ่อนให้ดีเสียหน่อย หากว่ามีมือสังหารเข้ามาแล้ว ไม่ต้องช่วยนาง ปล่อยให้นางตายไป”
“คุณหนูใหญ่รู้ว่าคืนนี้จะมีมือสังหารหรือ?” ตาวเหล่าต้าตื่นตกใจ
“กุ้ยไท่เฟยไม่มีทางปล่อยให้นางเข้าวัง นางเกรงว่าหานชิงชิวจะยอมประนีประนอม เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดคือฆ่านางเสีย เช่นนี้นางก็จะเป็นฮูหยินแม่ทัพไปตลอด ที่ข้ามาก็เพียงแต่อยากรู้ว่านางจะควรค่าให้ช่วยเหลือหรือไม่ เห็นได้ชัดว่านางไม่คู่ควร”
