ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 773

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 773

หลังจากที่จื่ออันจากไปแล้ว หานชิงชิวยังคงกรุ่นโกรธอยู่มาก นางเอ่ยกับสาวใช้อย่างเศร้าเสียใจ “ทำไมทุกคนถึงได้คิดว่าข้าเป็นคนไม่ดี? หรือว่าข้าไม่ควรได้รับความเห็นใจอย่างนั้นหรือ? นางที่เป็นพระชายาผู้สำเร็จราชการนึกถึงแต่ความดีขององค์หญิงใหญ่ นั่นก็ถูก เพราะว่าพื้นเพสถานะของนางนั้นดี หากว่าข้าเป็นองค์หญิงใหญ่ จะมีกี่คนที่คอยสนับสนุนข้ากัน แต่เป็นเพราะข้าที่มีชาติกำเนิดเป็นสาวใช้ ข้าเดินมาถึงตำแหน่งในวันนี้ได้ ทุกคนต่างก็อิจฉาข้า โกรธเกลียดข้า หรือว่าข้าจะต้องมีชะตาชีวิตเป็นสาวใช้ไปอย่างนั้นหรือ? ข้าจะไม่อาจหาทางออกให้ตนเองได้อย่างนั้นหรือ?”

สาวใช้เอ่ย “ฮูหยินอย่าได้โมโหไปเลย พักผ่อนแต่เนิ่นดีกว่าเจ้าค่ะ”

“ข้าเพียงแต่ไม่ยินยอม หลังจากที่องค์หญิงฆ่าตัวตายแล้ว ข้าก็ไม่มีความสุขมาตลอด ข้ายังรู้สึกผิดกับนาง ทว่าวันนี้ข้าไปพบนาง นางยังคงสวมชุดแต่งงานอยู่ นางใกล้จะตายแล้ว ยังคิดที่จะแต่งงานกับสามีข้า นางไม่เกินไปอย่างนั้นหรือ? สิบเอ็ดปีมาแล้ว นางยังปล่อยวางเซียวเซียวไปไม่ได้? หากว่านางแต่งงานกับผู้อื่นไปแต่เนิ่น เซียวเซียวก็คงจะลืมนาง เป็นนางที่ไม่เหลือทางรอดให้กับข้า ถึงที่สุดแล้วข้าก็ยังคงเป็นคนผิด? ยังคงมีคนที่ดูถูกข้าอยู่ พวกนางถือสิทธิ์อะไรถึงได้มาดูถูกข้า? เฉินไท่จวินนั่นเองก็มีชาติกำเนิดไม่ดี ก็ยังได้รับการชื่นชมจากไท่หวงไท่โฮ่วหรอกหรือ? พวกนางถูกดึงขึ้นมาเป็นเจ้านาย แล้วทำไมข้าถึงจะทำไม่ได้? บรรพบุรุษของข้าเองก็เป็นตระกูลที่โดดเด่น ไม่ใช่พวกบ่าว พวกนางจะต้องอิจฉาข้า อิจฉา”

สาวใช้เงยหน้าขึ้น ลังเลที่จะเอ่ยออกมา

หานชิงชิวจ้องมองนาง “เจ้าอยากจะเอ่ยอะไรออกมา ก็เอ่ยออกมาเสียเถิด”

สาวใช้เอ่ยออกมาเสียงเบา “ถึงแม้จะเอ่ยว่าเฉินไท่จวินจะได้รับการชื่นชมจากไท่หวงไท่โฮ่ว ทว่านางเองก็ต้องมีความสามารถด้วยเช่นกัน ศิลปะการต่อสู้ของนางยอดเยี่ยม อีกทั้งยังเก่งในการวางกลยุทธ์ หลังจากที่ได้เป็นแม่ทัพแล้ว ก็วางกลยุทธ์จนเอาชนะไปได้หลายพันลี้ เอาชนะการต่อสู้ไปมากมาย นางได้รับการเคารพจากผู้อื่นก็เป็นการสมควรแล้ว”

“เจ้าหมายความว่าข้าไม่สมควรอย่างนั้นหรือ? เจ้าจะบอกว่าข้าไม่มีความสามารถหรือ?” หานชิงชิวโกรธขึ้นมาในทันที ตบลงบนใบหน้าของสาวใช้ในทันที “แม้แต่เจ้าเองก็เอ่ยถึงข้าอย่างนั้นหรือ? เจ้าอย่าได้ลืมไปว่า เจ้าเองก็เป็นเพียงแค่สาวใช้”

สาวใช้คุกเข่าลง เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตระหนก “ฮูหยินอย่าได้โมโหไป บ่าวไม่ได้มีใจโต้แย้ง เป็นบ่าวที่ได้ยินฮูหยินนำเรื่องของเหล่าไท่จวินออกมาเอ่ยถึง ในใจของบ่าวก็เลยรู้สึกประทับใจชั่วขณะ บ่าวเป็นคนจากเมืองชายแดน ในปีนั้นโชคดีที่เหล่าไท่จวินนำทหารมาขับไล่คนเร่ร่อน มิฉะนั้นแล้ว ปู่ของบ่าวคงจะตายไปนานแล้ว”

หานชิงชิวนั่งลงด้วยความเศร้าใจ และก็คร้านที่จะคิดแค้นกับสาวใช้ “เจ้าไปเสียให้พ้น”

สาวใช้ลุกขึ้นยืน ถอยออกไปถึงประตู จู่ ๆ ก็เอ่ยออกมา “ฮูหยิน หากว่าบ่าวบอกกับฮูหยินว่า บ่าวเองก็ชื่นชอบแม่ทัพใหญ่ ในใจของท่านยินดีหรือไม่? จะสงสารที่บ่าวมีใจอยากเป็นเจ้านายหรือไม่?”

หานชิงชิวกรุ่นโกรธขึ้นมาในทันที ตบลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “เจ้านี่ช่างกล้าดีแท้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?”

สาวใช้ลังเลคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคุกเข่าลงไป “บ่าวไม่ได้ชอบแม่ทัพใหญ่จริง ๆ เพียงแต่เอ่ยออกมาก็เท่านั้น”

ทันใดนั้นหานชิงชิวก็เข้าใจในเจตนาของนางขึ้นมาทันที นางตะลึงไปครู่หนึ่งจึงค่อย ๆ นั่งลง “ไสหัวไป!”

สาวใช้ออกไปแล้วก็ปิดประตูลง เพียงแต่ตกใจจนทั้งสองขาอ่อนแรง นางเสียใจที่ตนเองหุนหันพลันแล่นไป เพียงแต่เมื่อได้ยินฮูหยินนำเหล่าไท่จวินออกมาเปรียบเทียบ นางตื่นเต้นขึ้นมาชั่วขณะ เหล่าไท่จวินเป็นคนที่มีบุญคุณกับตระกูลของนาง นางไม่ใช่คนเช่นเดียวกับฮูหยิน

จากคำของสาวใช้แล้วนั้น หานชิงชิวรู้ว่าตนเองภายในจวนนี้ไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างจริงใจมาก่อน ต่อให้จะเป็นพวกบ่าว ก็มีเพียงแค่ความเคารพภายนอกเท่านั้น ในใจต่างก็ลอบดูถูกนาง

หลายปีมานี้ ท้ายที่สุดแล้วนางได้อะไรมาบ้าง? นอกเสียจากเสื้อผ้างดงาม อาหารรสเลิศที่คนภายนอกมองเห็นแล้ว นางไม่มีอะไรเลย

นางหักหลังองค์หญิง ฆ่าเหยาจื่อ ทำตามที่ใจนางต้องการ นางไม่เคยคิดเลยว่าจะมีจุดจบลงเช่นนี้

คำพูดของสาวใช้เมื่อครู่นี้ ทำให้นางรู้สึกราวกับสายฟ้าโจมตี ไม่ใช่ว่าสาวใช้จะห้ามไม่ให้ปีนขึ้นสูง ทว่านางไม่อาจแย่งชิงความรักจากผู้มีบุญคุณได้

นางเดินไปยังตู้ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา พลิกดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียใจจนไม่รู้จะเพิ่มขึ้นอีกได้อย่างไร หลังจากนั้น นางวางจดหมายลง นอนลงบนเตียงด้วยความเจ็บปวด ในใจร้องเรียกเซียวเซียวซ้ำไปซ้ำมา ท่านทำไมถึงต้องทำกับข้าเช่นนี้? ข้าไม่ได้ร้องของให้ท่านปฏิบัติกับข้าด้วยใจจริง ขอเพียงแค่ท่านแบ่งความรักที่มีให้องค์หญิงสักครึ่งหนึ่งมาให้ข้า ข้าก็พึงพอใจแล้ว แต่ท่านไม่เคยเหลือบมองข้า ตอนนี้ข้าถือเป็นตัวอะไรกัน? ข้าผิดต่อองค์หญิง ผิดต่อเหยาจื่อ และก็ไม่ได้ในสิ่งที่ข้าต้องการ

นางร้องไห้อย่างเจ็บปวด ราวกับว่าภายในก้นบึ้งหัวใจมีความน้อยเนื้อต่ำใจ ความผิดหวังที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้

หลังจากนางร้องไห้จนเพียงพอแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้น กลับพบว่าบนโต๊ะนั้นไม่รู้ว่าเมื่อใดที่มีคนผู้หนึ่งนั่งอยู่

“เจ้า…เจ้าเป็นใคร? เจ้าเข้ามาได้อย่างไรกัน?” หานชิงชิวร้องตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

คนผู้นั้นหัวเราะออกมา “เดินเข้ามา”