ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 776
“กำหนดแล้ว หลังจากนี้สิบวัน”
จื่ออันประหลาดใจ “ทำไมเร็วถึงเพียงนี้?”
“เป็ดที่มาถึงมือแล้วจะต้องรีบต้ม ไม่เช่นนั้นมันจะบินหนีไป”
จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คำกล่าวมีเหตุผล ข้าเองก็ยังได้รับเชิญเช่นกัน?”
“ในรายชื่อนั้น คนไปไม่ถึง ทว่าของขวัญจะต้องไปถึง” เหล่าไท่จวินเอ่ยออกมาอย่างเลศนัย
จื่ออันยิ้มออกมา “คนและของขวัญจะต้องไปถึง”
เหล่าไท่จวินผ่อนลมหายใจ “สถานการณ์ของอ๋องเหลียงเป็นอย่างไรบ้าง?”
“เป็นไปในทิศทางที่ดี”
เหล่าไท่จวินสบถด่าเสียงต่ำ “สมควรตายจริง ๆ ของขวัญของอ๋องเหลียงนั้นเป็นชุดใหญ่ ฮองเอากระทำความผิด หากว่ามาไม่ได้แล้ว ข้าจะโกรธเกลียดฮองเฮาไปตลอดชีวิต”
“ของขวัญของอ๋องเหลียงส่งมาถึงแล้ว มะพร้าวและเหล้าที่เซียวท่านำมาสู่ขอนั้นเดิมทีเป็นของเขาที่จะนำมาสู่ขออี๋เอ๋อร์ แต่ถูกเซียวท่าขโมยเอาไป”
เหล่าไท่จวินประหลาดใจเล็กน้อย “เซียวท่านี่ช่างน่าสนใจเข้าแล้ว? ไม่เสียแรงที่เป็นหลานเขยของข้า”
“ได้ ท่านกลับไปเถิด ปกป้องจนมาถึงจวนอ๋องเหลียงแล้ว โจรนี้ยังมีผู้คุ้มครองอีกหรือ ประหลาดยิ่งนัก” จื่ออันหัวเราะออกมา
“ข้าไปแล้ว หญิงชราอีกสองวันนี้ก็จะมาถึง ข้าจะต้องกลับไปแก้ไขอะไรบางอย่าง” เหล่าไท่จวินเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด
“หญิงชรา?” จื่ออันยังไม่ทันได้สติกลับมา ตระกูลเฉินของพวกเขายังมีหญิงชราอีกคนหรือ?
“ย่าของหลิวหลิ่ว หลิวหลิ่วแต่งงาน นางบอกว่าอยากจะมาดูแล”
จื่ออันเอ่ยออกมา “แม่สามีของท่าน? อะไรกัน? แม่สามีลูกสะใภ้มีความสัมพันธ์ไม่ดีอย่างนั้นหรือ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น นางปฏิบัติกับข้าเป็นอย่างดี…” เหล่าไท่จวินโบกมือออกมา “ช่างเถิด คนหนุ่มสาวอย่างพวกเจ้าไม่เข้าใจ”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว นางก็เดินจากไปด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง ทำให้จื่ออันเกิดความประหลาดใจ
มู่หรงเจี๋ยยังไม่ทันกลับมา เช้าวันนี้ก็เข้าไปหารือราชกิจแต่เช้า โดยทั่วไปแล้วเที่ยงหรือบ่ายไปแล้วถึงจะกลับมา
สถานการณ์ของอ๋องเหลียงดีขึ้นบ้างเล็กน้อย พลังแห่งความรักช่างแข็งแกร่งจริง ๆ เมื่อมีอี๋เอ๋อร์คอยดูแลอยู่ เขาก็ดูทรงตัวขึ้นมา ทว่าเป็นเพราะว่าอาการบาดเจ็บสาหัสจนเกินไป จื่ออันเองก็รับรองไม่ได้ว่าเขาจะดีขึ้น
เขาเองก็ได้สติขึ้นมา วันนี้สามารถกินยาได้ด้วยตนเอง
วันนี้ซูชิงกลับมาแต่เช้า หลังจากที่รายงานความคืบหน้าแล้วก็รีบร้อนจากไป
“ยังไม่มีข่าวคราวอีกหรือ?” อ๋องอันเอ่ยถาม
จื่ออันส่ายศีรษะออกมาเบา ๆ “ไม่มี”
“เหลือเพียงแค่สองวันแล้ว” อ๋องอันเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล
สีหน้าของจื่ออันเองก็ดูเคร่งขรึมอย่างมาก “ข้าได้ให้เซี่ยหลินและท่านแม่พักอยู่ในจวนองค์หญิงแล้ว หลังจากนี้สองวัน เมื่อนำแมลงเจ็ดส่วนออกมาแล้ว ลองดูว่าจะยังฝังเข็มได้อีกครั้งหรือไม่”
อ๋องอันนิ่งเงียบ ฝังเข็มอย่างมาก็เพียงยืดเวลาไปได้สามวัน อีกทั้งการฝังเข็มครั้งที่สอง ตามหลักแล้วจะมีระยะเวลาน้อยกว่าครั้งแรก อาจจะหนึ่งหรือสองวัน
ในตอนเที่ยงวัน ก็มีคนจากศาลาว่าการมาจริง ๆ เป็นใต้เท้าจิงจ้าวหยิ่นที่นำหัวหน้าหน่วยมาสอบปากคำด้วยตนเอง
และก็เป็นช่วงที่มู่หรงเจี๋ยกลับมาพอดี ใต้เท้าเหลียงเอ่ยถามออกมาด้วยความหวาดกลัว เอ่ยถึงสถานการณ์กับมู่หรงเจี๋ยจนกระจ่างชัด จากนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง “ที่ข้าน้อยมาในคราวนี้ เพียงแค่อยากจะถามคำถามโดยทั่วไป”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาเสียงดัง “คำถามทั่วไปอะไร? หากว่ามีอะไรที่สงสัยก็ถามออกมา หรือจะบอกว่าพระชายาของข้า และข้าเองก็ต้องทำตามกฎหมาย”
ใต้เท้าเหลียงเอ่ยเสียงเบา “พ่ะย่ะค่ะ พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยพูดผิดไป ข้าน้อยพูดผิดไป”
มู่หรงเจี๋ยส่งเสียอืมออกมา เดินเอามือไพล่หลังเข้ามา “เข้ามาถามเถิด”
จื่ออันได้ยินคำพูดอันชอบธรรมของเขาจากด้านใน ก็เดินออกมาพบกับใบหน้าน่าเกรงขามของเขากำลังอวดอำนาจของเขาผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิอยู่ ดูเย่อหยิ่งอย่างยิ่ง ไม่มีคำพูดใด
“ใต้เท้าเหลียง!” จื่ออันย่อกายเล็กน้อย
“พระชายาสุภาพเกินไปแล้ว สุภาพเกินไปแล้ว!” ใต้เท้าเหลียงรีบคำนับกลับ และไม่มีท่าทีว่าจื่ออันจะเป็นผู้ต้องสงสัยเลยแม้แต่น้อย
