ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 777
จื่ออันแสร้งเป็นไม่รู้อะไรเอ่ยถามออกมา “ใต้เท้าเหลียงมีอะไรอย่างนั้นหรือ?”
ใต้เท้าเหลียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “เป็นเช่นนี้ ข้าน้อยมาที่นี่เพราะมีบางอย่างอยากจะถามพระชายา”
“ได้ นั่งลงเถิด!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา
ใต้เท้าเหลียงเพิ่งจะนั่งลง ก็ได้ยินมู่หรงเจี๋ยส่งเสียงกระแอมดังออกมา เขารีบร้อนลุกขึ้น ยิ้มแล้วเอ่ย “ข้าน้อยนั่งนางไปแล้ว รู้สึกปวดเอวเล็กน้อย ยืนอยู่ก็ได้แล้ว”
จิงจ้าวหยิ่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำ ตำแหน่งไม่ชัดเจน ก่อนหน้านั้นก็ร่วมมือกับราชครูและรัชทายาททำบางเรื่องที่ผิดต่อพระชายา เขารู้ว่าตนเองเป็นที่น่ารังเกียจ และไม่กล้าที่จะทำผิดอีก ครั้งนี้เดิมทีไม่คิดที่จะมาด้วยตนเอง หากแต่กลัวว่าการส่งเจ้าหน้าที่มาจะเป็นการล่วงเกินพระชายาเข้า ทำได้เพียงมาด้วยตนเอง
อย่างไรก็ตาม เมื่อบรรยากาศนี้ถูกกำหนดแล้ว
จื่ออันจ้องมองไปยังมองไปยังมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยทำเป็นมองไม่เห็น ยกชาขึ้นดื่มอย่างใจเย็น
“ใต้เท้ามีอะไรจะถามข้า?” จื่ออันเอ่ยถามอย่างมีมารยาท
ใต้เท้าประคองสติ “เป็นเช่นนี้ ฮูหยินใต้เท้าเซียวเมื่อคืนวานนี้ตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าพระชายารู้เรื่องนี้หรือไม่?”
จื่อเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ “ตายแล้ว? ตายไปได้อย่างไร?”
“พระชายาไม่รู้หรือ?” ใต้เท้าเหลียงเอ่ยถาม
“รู้แล้ว”
“อ่าห์?”
จื่ออันยิ้มเอ่ยถาม “ใต้เท้าเพิ่งจะเอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้ นางตายไปแล้ว ดังนั้นข้าก็เลยรู้”
ใต้เท้าเหลียงอึ้งตะลึงไป อึดอัดเล็กน้อย “โอ๋ ใช่แล้ว ตามที่คนรับใช้ในแม่ทัพใหญ่เอ่ยออกมา เมื่อคืนวานนี้พระชายาไปหาฮูหยินแม่ทัพมาก่อน ไม่รู้ว่ามีเรื่องนี้หรือไม่?”
จื่ออันเอ่ยยอมรับออกมา “ใช่แล้ว ข้าไปหานางมาก่อน อยู่ในเรือนนางประมาณหนึ่งเค่อ เอ่ยออกมาไม่กี่ประโยค จากนั้นก็จากไป”
ใต้เท้าเหลียงผ่อนลมหายใจ เดิมทีเขาคิดว่าเซี่ยจื่ออันจะไม่ยอมรับ
ใต้เท้าเหลียงเอ่ยออกมา “เป็นเช่นนี้ พวกเราพบว่าในที่เกิดเหตุ มองเห็นปิ่นปักผมชิ้นหนึ่ง จากการระบุแล้ว ปิ่นปักผมนี้เป็นของในราชวงศ์ หลังจากที่ตรวจสอบจากกิจการภายในแล้ว ถึงได้รู้ว่าในตอนที่พระชายาอภิเษกสมรสนั้น ในวังได้ประทานให้ ก็เลยอยากจะถามพระชายาว่าทำหายไปหรือไม่?”
จื่ออันเอื้อมมือออกไปคลำปิ่นปักผม “โอ๋ จะต้องเป็นเมื่อคืนนี้ในตอนที่ข้าไปหาหานชิงชิวแล้วทำหายไป”
“พระชายาไม่ระมัดระวังถึงเพียงนี้เชียว?” ใต้เท้าเหลียงมองยังจื่ออัน “ตามหลักการแล้ว ปิ่นปักผมอยู่บนศีรษะ หากว่าไม่ได้ดึงรั้ง ก็คงจะไม่มีทางที่จะหลุดออกมาได้”
“ดึงรั้ง?” จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ในตอนที่ข้าออกไปนั้น ฮูหยินเซียวเรียกข้าเอาไว้ จะเรียกว่าเป็นการดึงรั้งได้หรือไม่?”
ใต้เท้าเหลียงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเพียงแค่ยิ้มออกมา หลังจากที่ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็เอ่ยออกมา “ใช่แล้ว ที่แห่งนั้นยังพบจดหมายปลดภรรยาอยู่ฉบับหนึ่ง เป็นแม่ทัพเซียวเขียนเอาไว้ ไม่รู้ว่าพระชายาเคยมองเห็นจดหมายปลดภรรยาฉบับนี้หรือไม่?”
จื่ออันเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ปลดภรรยา? ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน”
นางประหลาดใจจริง ๆ ตามที่เสี่ยวตาวเอ่ยเอาไว้ หญิงสาวคนนั้นเมื่อคืนนี้หลังจากที่วางยางฆ่าหานชิงชิวแล้ว ก็ทิ้งปิ่นปักผมเอาไว้ ไม่ได้ทิ้งจดหมายปลดภรรยาอะไรไว้
มู่หรงเจี๋ยถูกดึงดูดเข้าให้ แล้วเริ่มนั่งลง “จดหมายปลดภรรยาอะไร?”
ใต้เท้าเหลียงสั่งให้หัวหน้าเกานำมันออกมา ส่งให้กับมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยรับมาเปิดออก เป็นจดหมายปลดภรรยาจริง ๆ
“วันเวลาเป็นปีหงเป่า?” จื่ออันเอ่ยถามอย่างตื่นตกใจ
“ไม่ผิด เป็นปีที่องค์จักรพรรดิขึ้นครองราชย์ในปีนั้นเขียนเอาไว้ หากว่าจดหมายปลดภรรยานี้เป็นของจริงแล้ว เช่นนั้นข้าน้อยคงต้องมอบให้กับหวงไท่โฮ่ว ให้หวงไท่โฮ่วกำหนดโทษแม่ทัพเซียว” ใต้เท้าเหลียงเอ่ยออกมา
จื่ออันพับจดหมายปลดภรรยาลง มอบให้กับใต้เท้าเหลียง “เจ้ารีบเข้าวังไปให้หวงไท่โฮ่วกล่าวโทษเซียวเซียว การปลดภรรยาโดยไร้สาเหตุเช่นนี้ จะต้องลงโทษอย่างหนัก”
