ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 1 เซอร์ไพรส์
เมื่อเนลล์ เจนนิ่งส์ มาถึง โรงแรมลินด์เซ, ก็เป็นเวลา 23:00 น. ตอนกลางคืน
ในช่วงเวลานี้ไม่ปลอดภัยสำหรับผู้ที่ทำงานในธุรกิจที่ขายผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ใหญ่เพื่อทำการจัดส่งด้วยตนเอง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กสาวและยังสวย
อย่างไรก็ตาม, เมื่อมันไม่มีตัวเลือกอื่น ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกอย่างต้องใช้เงินตั้งแต่อาหารเสื้อผ้าที่อยู่อาศัยไปจนถึงการเดินทาง นอกจากนี้ เจสัน มอร์ตัน จะกลับมาในอีกไม่กี่วัน.
พวกเขาคบกันมาหกปี แต่เขาใช้เวลาห่างจากเธอมากกว่าครึ่งหนึ่ง เขาต้องดูแลธุรกิจทั้งในประเทศและต่างประเทศดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้
โชคดีที่พวกเขามีความรู้สึกที่ดีต่อกัน เธอยังทำธุรกิจเล็ก ๆ นอกเหนือจากงานประจำวันดังนั้นเธอจะสามารถเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เขาได้ในอีกไม่กี่วัน
เมื่อคิดเช่นนี้ริมฝีปากของเนลก็ยกขึ้นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอยิ้ม.
เธอดึงหมวกปีกสีดำบนศีรษะลงอย่างอบอุ่นก่อนจะคว้ากล่องส่งของและเดินเข้าไปข้างใน
โรงแรมลินด์เซ เป็นสถานประกอบการที่มีชื่อเสียงในเมืองเพย์สัน
คนส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อมาจับจ่ายใช้สอยและเป็นคนที่ร่ำรวย มีหน้ามีตา
เห็นได้ชัดเลยว่าห้องโถงได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราและแม้แต่ลิฟท์ก็เรียงรายไปด้วยทองคำและเงิน เมื่อมีคนยืนอยู่ใต้แสงไฟพวกเขาจะรู้สึกละอายใจกับความไม่ยุติธรรมของตัวเองเมื่อเปรียบเทียบกัน
เนลล์ เพียงแค่ถือกล่องและไม่ปล่อยให้ดวงตาของเธอหลงไปกับมัน
ใบหน้าที่สวยงามของเธอถูกปิดไว้ด้วยหน้ากากเผยให้เห็นเพียงดวงตาที่ลึกและสงบคู่หนึ่ง ซึ่งทำให้รู้สึกห่างเหินเย็นชา
ลิฟต์หยุดที่ชั้น 22 พร้อมกับเสียง ‘ติ๋ง’ เธอเดินออกไปเพื่อตามหาห้อง 2202 อย่างรวดเร็วและกดกริ่งประตู
ก่อนที่ประตูจะเปิดออกก็มีเสียงครวญครางของชายและหญิงที่ดังออกมาจากข้างใน
“เจย์ อา … หยุด ดูเหมือนของขวัญของเราจะมาแล้ว”
“รอก่อน เดี๋ยวฉันไปรับเอง”
ปากของเนลล์ปิดสนิทขณะที่เธอยืนอยู่นอกประตู
“ของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ของพวกเขายังมาไม่ถึงเลยพวกเขาก็เริ่มเล่นแล้ว?”
‘จะรีบร้อนไปไหน!’
ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำในชุดคลุมอาบน้ำก็ปรากฏตัวขึ้น
เนลล์ไม่ได้มองไปที่เขาและยื่นกล่องให้ “843 หยวน! เงินสดหรือ WeChat?”
คนตรงหน้าเธอไม่ได้ขยับตัว
สองวินาทีต่อมาเสียงลังเลก็ดังขึ้น “… เนลลี่?”
เนลล์สะดุ้งเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้น
ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างประตูตัวสูงผมสั้นและชื้น เขาสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวและภายใต้แสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจความกลัวและ …
ใบหน้าของเนลล์เย็นลงทันที
“เจสันใครเหรอ”
“ไม่ใช่ใครหรอกแค่คนส่งของ”
เจสัน มอร์ตัน พูดอย่างเร่งรีบก่อนที่ เนลล์จะส่งเสียง เขารีบหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยัดใส่มือเธอก่อนจะฉกกล่องไปจากเธอ
ประตูปิดดังปัง
เนลล์ยืนอยู่ที่นั่นปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอซีด
ในขณะถัดมาเธอก็หัวเราะเยาะ
เธอมองไปที่ธนบัตรในมือเธอราวกับว่าเธอเคยเห็นเรื่องตลกที่น่าตื่นตาตื่นใจและเยาะเย้ยความไม่รู้และความโง่ของเธอ
เมื่อเสียงของการร่วมรักเริ่มขึ้นภายในห้อง เธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และบังคับดวงตาของเธอไม่ให้สนใจ
จากนั้นเธอก็หันกลับไปและดึงโทรศัพท์ออกมาขณะที่เธอเดินไปยังลิฟต์
“สวัสดีค่ะ ใช่สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเทศบาลหรือป่าวคะ? ฉันต้องการจะแจ้งว่ามีคนกำลังเสพยาและค้าประเวณีในโรงแรมลินด์เซย์ หมายเลขห้องคือ…”
ยี่สิบนาทีต่อมา
รถตำรวจก็จอดอยู่หน้าโรงแรมลินด์เซย์ พร้อมกับนักข่าวหลายสื่อที่ถือกล้องรอทำข่าว
ขณะที่ผู้คนในโรงแรมถูกพาตัวออกมา ผู้สื่อข่าวก็รีบวิ่งไปข้างหน้า
“คุณมอร์ตัน มีคนรายงานว่าคุณเสพยาและจ้างโสเภณีในโรงแรมนี้จริงหรือ?”
“คุณมอร์ตัน ในฐานะทายาทของ มอร์ตัน คอร์ปอเรชั่น คุณคิดว่าพฤติกรรมแบบนี้ถูกต้องหรือไม่”
“คุณมอร์ตัน คุณกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน มีข่าวลือว่าเธอเป็นคนคุ้มกันจากวงการบันเทิงจริงหรือ?”
“คุณมอร์ตัน … ”
เจสัน ถูกนักข่าวรุมล้อมจนตำรวจไม่สามารถหยุดพวกเขาได้
หลังจากนั้นไม่นานเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและคำรามด้วยความโกรธ “ไปให้พ้น!”
ผู้สื่อข่าวตกใจ แต่ก็ยอมถอยห่าง
เจสัน มองผ่านฝูงชนและจ้องตรงไปที่เนลล์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเหี้ยมโหด
“นี่คือสิ่งที่คุณต้องการหรือ?”
เนลล์ยิ้มอย่างเย็นชาขณะที่นัยน์ตาเยาะเย้ยนั้นปรากฏขึ้นทั่วดวงตาของเธอ
“ถึงแม้ว่าคุณจะทำแบบนี้กับผม คุณก็จะไม่มีทางได้ผม!”
จู่ ๆ เนลล์ก็เดินไปข้างหน้าและยกมือขึ้นต่อหน้านักข่าวและตำรวจทั้งหมด
“เพียะ!”
ตบเข้าไปที่ด้านข้างของใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง ศีรษะของเจสันหันไปด้านข้างรอบ ๆ ข้างก็เงียบลง
ตำรวจเปิดปาก “คุณผู้หญิงครับ… ”
“ขอโทษค่ะ พอดีมือฉันลื่นน่ะ”
เธอยิ้มจาง ๆ และลูบข้อมือของเธอ เสียงของเธอชัดเจนและเย็นชา ขณะที่เธอมองเจสันด้วยความโกรธเคือง
“คุณคิดว่าฉันสนใจเศษกระดาษที่ตกลงไปในโถส้วมอย่างคุณไหม คิดว่าการตบนั้นเป็นต้นทุนฉันจะเก็บเงินต้นที่เหลือภายในสามวันข้างหน้า!”
ดวงตาของเจสัน เป็นประกายด้วยความตื่นตระหนก “ต้น…ต้นทุนอะไร?”
เนลล์ เลิกคิ้ว “คุณต้องการให้ฉันเตือนคุณจริงๆไหมล่ะ?”
ใบหน้าของเจสันซีดขาวทันที
เธอยิ้มเยือกเย็นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและการดูถูก
เมื่อตำรวจเห็นว่าพวกเขาไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเขาก็โบกมือและพาเขาเข้าไปในรถ
เมื่อเขาถูกพาตัวไปนักข่าวก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อไป พวกเขาก็เริ่มทยอยจากไป
ทางเข้าโรงแรมที่เดิมมีคนพลุกพล่านพลันตอนนี้ว่างเปล่า
เนลล์ ยืนอยู่ตรงนั้นสักพักจนกระทั่งเธอหายใจได้ง่ายขึ้นก่อนจะเดินจากไป
โดยไม่คาดคิดทันทีที่เธอหันศีรษะไป สายตาของเธอก็พบกับดวงตาที่ลึกล้ำและน่าค้นหาคู่หนึ่ง
เขาเป็นชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้นและดวงตาที่ลึกล้ำราวกับทะเลที่ไร้ก้นบึ้ง
ภายใต้การปกคลุมของค่ำคืนนี้ลักษณะที่หล่อเหลาของเขาทำให้รู้ว่ามาจากตระกูลชั้นสูงและไร้กาลเวลาซึ่งขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมที่ที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา
หัวใจของเนลล์ สั่น
ในใจเธอคิดว่าเขาดูคุ้นเคย
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอมองกลับไปที่เขาอีกครั้ง สายตาของเธอก็แอบสอดส่องไปยังเลขาที่อยู่ข้างหลังเขาเช่นเดียวกับปอร์เช่สีเงินที่จอดอยู่ข้าง ๆ พวกเขา จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าไม่มีทางรู้จักคนที่สะดุดตาเช่นนี้
ในที่สุดเธอก็หันกลับมา
เมื่อร่างเล็กกะทัดรัดกลมกลืนไปกับการจราจร, ว่า “คนนั้นเป็นใคร?”
ข้าง ๆ กิดเดียน ลีย์, แมทธิว สตาร์ก ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คุณหมายถึงคนที่ถูกตำรวจจับตัวไปก่อนหน้านี้หรือเปล่าดูเหมือนเขาจะเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัท มอร์ตัน เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไม่กี่วันก่อน”
กิดเดียน ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันกำลังพูดถึงผู้หญิงคนนั้น”
“อะไรนะครับ?” แมทธิวสับสนเล็กน้อย “ผู้หญิงคนไหน?”
เมื่อสังเกตว่าสีหน้าของ กิดเดียน เปลี่ยนไปอย่างไม่พอใจ แมทธิว ก็ตอบสนองทันที “ขอโทษด้วยครับท่านประธานผมจะตรวจสอบทันที … ”
“ไม่จำเป็น.”
กิดเดียนขัดจังหวะเขา เขาครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้
ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและเขาก็มองไปยังทิศทางที่หญิงสาวจากไปอีกครั้งริมฝีปากของเขาเม้มด้วยรอยยิ้ม
จากนั้นในที่สุดเขาก็เดินเข้าไปข้างใน
…
ในฐานะคนที่ทำการแจ้งเหตุเนลล์ก็ได้ติดตามตำรวจกลับไปที่สถานี
ทันทีที่เธอพูดจบก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาจากด้านนอก
หัวหน้ากลุ่มคือคุณยาย ของครอบครัวเจนนิงส์ ซิลเวีย วอล์กเกอร์ เธอพุ่งไปข้างหน้าและตบหน้าเนลล์ เข้าไปฉาดใหญ่
เนลล์ ขมวดคิ้วขณะที่รสชาติของเลือดกระจายอยู่มุมริมฝีปากของเธอ เธอเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเย็นชา
“คุณยาย!”
ซิลเวีย ตัวสั่นด้วยความโกรธ “แกก็รู้ดีว่านั่นคือน้องสาวของแก แต่แกยังเรียกตำรวจ แกกำลังพยายามทำให้ฉันโมโหจนตายเลยใช่มั้ย!”
เนลล์เช็ดเลือดออกจากมุมริมฝีปากแล้วเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเยาะเย้ย
“น้องสาวของฉัน ยายกำลังพูดถึงเซลีนใช่ไหม”
“แกจะทำตัวโง่เพื่ออะไร ชาวบ้านเขานินทากันไปทั่วแล้วว่าลูกสาวคนเล็กของครอบครัวเจนนิงส์ล่อลวงคู่หมั้นของคนอื่น แกเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ แต่แกยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าทำอะไรลงไป?”
เนลล์ หรี่ดวงตาลงแล้วหัวเราะเบา ๆ
“ผู้หญิงคนนั้นนะเหรอ! ฉันคิดว่ามันเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวมั่ว ๆ ที่อยากหาเงิน แต่กลับกลายเป็นน้องสาวของฉันเองงั้นเหรอ?”
