ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 38 ความงดงามในอดีต
ตามที่เห็นนั้นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ของกิดเดียนฉลาดจริง ๆ เนลล์จิบชาจากถ้วยของเธอแล้วพูดว่า
“คุณควรหาคนมาช่วยแก้ปัญหานี้ก่อน ฉันจะหาทางช่วยคุณแก้ปัญหาที่เหลือ” ไซมอนพยักหน้า
เมื่อได้รับการเตือนจากเนลล์ เขาก็ตระหนักถึงลักษณะที่แปลกประหลาดของเรื่องนี้ และเรียกตัวแทนของเขามาช่วยตรวจสอบ หลังจากวางสายเนลล์ก็พูดต่อ
“ต่อไปฉันจะอธิบายแผนของฉัน ดูว่ามีอะไรที่คุณต้องการแก้ไขหรือเสริมอะไรเพิ่ม” ไซมอนพยักหน้า
“พูดต่อเลยครับ” เนลล์เล่าให้พวกเขาฟังคร่าว ๆ เกี่ยวกับแผนการที่เธอวางไว้ และทั้งคู่ก็เห็นด้วยกับการอนุมัติ ไซมอนมีความสุข ดูเหมือนว่าเขาพบเส้นชีวิต
ท้ายที่สุดคดีนี้ถูกลากยาวไปถึงครึ่งเดือนและพบวิธีแก้ปัญหาที่เป็นไปได้ แม้ว่าแผนของเนลล์นี้จะเป็นเพียงความคิดคร่าว ๆ แต่ก็รู้สึกว่าเกือบจะสมบูรณ์แบบ จนเกือบจะที่ไม่มีที่ติ ทั้งสามออกจากร้านอาหารและแยกย้ายกันที่ประตู
เนลล์ไม่ได้ไปพร้อมกับกิดเดียน เนื่องจากมันสายแล้วเขาจึงต้องกลับไปทำงาน นอกจากนี้เธอยังขับรถของเธอมาเอง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องให้ใครมาส่งเธอกลับ หลังจากแยกทางกันเธอก็ขับรถออกไปเอง
เธอไม่ได้กลับไปที่สวนลีย์ แต่เธอขับรถกลับไปที่อพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ของเธอ แม้ว่าเธอจะสัญญากับกิดเดียนว่าเธอจะอาศัยอยู่ในสวนลีย์ แต่ของใช้ในบ้านของเธอก็ยังคงอยู่ที่นี่ กิดเดียนให้ความสะดวกสบายเธอในทุก ๆ ด้าน แต่เนลล์รู้สึกว่ามีบางอย่างที่สะดวกสบายกว่าถ้าเป็นของเธอเอง เธอจึงต้องมาขนเอาไป
หลังจากเก็บข้าวของของเธอแล้ว เธอก็กำลังจะจากไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางในมือเมื่อจู่ ๆ ก็เหลือบไปเห็นกล่องที่วางอยู่ตรงมุมโซฟา กล่องเป็นสีดำและมีพื้นผิวที่ดีที่สุด มันถูกห่อด้วยเสื้อกำมะหยี่สีดำ เธอหยุดชั่วคราวและหันไปเปิดกล่อง เสื้อเชิ้ตผู้ชายคุณภาพดีปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นของขวัญวันเกิดที่เธอซื้อให้ เจสัน มอร์ตัน เดิมทีเธออยากจะรอจนกว่าจะถึงวันเกิดของเขา แต่น่าเสียดายที่ก่อนวันนั้นจะมาถึงเธอจับได้ว่าเขาเป็นชู้กับเซลีน
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เนลล์ก็หัวเราะ เพียงไม่กี่วันเธอหายจากความเศร้าเมื่อพูดถึงผู้ชายคนนั้นว่าเป็นคนมึนงงและไม่รู้สึกตัว มนุษย์! ดูเหมือนว่าพวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่แน่นอน เนลล์ใส่มันกลับไปคิดแล้วก็เก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางไปด้วย
เธอซื้อมันในราคาที่แพง มันมีราคากว่าแสนหยวน! เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ต้องทิ้งสินค้าคุณภาพดี ๆ ไว้ที่นี่ จะดีกว่าขายเพื่อเอาเงินคืน เนลล์ “นักธุรกิจ” เจนนิงส์ดึงกระเป๋าเดินทางออกไปข้างนอก
หลังจากลงไปชั้นล่างเธอก็เอากระเป๋าใส่รถก่อนจะขับรถไปที่สวนลีย์
เมื่อกลับมาที่สวนลีย์เธอขังตัวเองอยู่ในห้อง และเริ่มทำแผนประชาสัมพันธ์ของไซมอน สิ่งที่เธอบอกเขาในวันนี้ตอนเที่ยงเป็นเพียงแผนร่างเท่านั้น รายละเอียดไม่ได้เจาะจงเพราะเธอไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์จริงยังไม่เพียงพอต่อข้อมูล ตอนนี้เธอกำลังจะปรับแผนในรายละเอียดเพิ่มเติม
หลังจากวางแผนเสร็จ เนลล์ส่งเอกสารให้กับไซมอน ทั้งสองได้แลกวีแชทก่อนหน้านี้แล้ว ไซมอนไม่ตอบกลับหลังจากที่เนลล์ส่งไฟล์ให้เขา แต่เธอคิดว่าเขาคงยุ่งและทิ้งโทรศัพท์ของเธอไว้ที่ชั้นล่าง
ตอนนั้นเป็นเวลา 18.00 น. เมื่อพิจารณาถึงเวลาแล้วกิดเดียนน่าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ด้วยกลิ่นหอมน่าหลงใหลของอาหารที่มาจากห้องครัว เนลล์จึงยืดตัวและเดินเล่นรอบนอกก่อนจะกลับไปที่ห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถจากภายนอก
เนลล์รู้ว่ากิดเดียนกลับมาแล้วจึงออกไปดูให้แน่ใจ แน่นอนว่าเธอเห็นชายคนนั้นลงจากรถ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและมีเสื้อสูทพาดอยู่ที่แขนทำให้เขาดูสง่าและสง่างาม ป้าจอยซ์ได้ยินเสียงเขาและวิ่งออกจากครัว เมื่อเห็นเขาเธอก็ยิ้มทันที
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะท่าน!”
กิดเดียนพยักหน้า สายตาของเขาจ้องมองไปที่เนลล์ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นที่แต่งแต้มดวงตาของเขา เขาเอื้อมมือไปเกี่ยวแขนรอบเอวของหญิงสาวพาเธอเข้าไปในบ้าน
“คุณยืนอยู่ที่ประตูรอผมเสมอ มันจะทำให้ผมคิดว่าคุณตกหลุมรักผม” เสียงของชายคนนั้นต่ำมากจนมีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยินเขา เนลล์อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและผลักเขาออกไป
“อย่าเข้าข้างตัวเอง ฉันเพิ่งลงมาเดินเล่นและคุณก็บังเอิญกลับมา”
“เมื่อวานดูพระอาทิตย์ตก วันนี้เดินเล่น คุณผู้หญิงลีย์ ดูเหมือนว่าเราถูกลิขิตมาเพื่อกันและกันจริง ๆ ความบังเอิญเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร”
เนลล์ “ … ”
เมื่อรู้ว่าเธอไม่สามารถเอาชนะเขาได้ในการเถียงกันครั้งนี้เธอก็หยุดโต้เถียงกับเขาและหันหลังเดินไปที่ห้องอาหาร กิดเดียนอมยิ้มและไม่แกล้งเธอต่อ
หลังจากรับประทานอาหารค่ำแล้ว เขาก็เข้าสู่การทำงาน ดูเหมือนว่าเขายังคงยุ่งอยู่ เนลล์ไม่ได้วางแผนที่จะรบกวนเขาเช่นกัน เธอมีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการ
สองในสาม บริษัท ที่เธอขอจากตระกูลมอร์ตันได้ถูกขายไปแล้ว ส่วนที่เหลือคือบริษัท บันเทิงชื่อ วัฒนธรรมซิงฮุย เธอต้องการบริษัทนี้เพราะเธอเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์ด้วย เธออยากตั้งบริษัทของตัวเองมาโดยตลอด แต่มันซับซ้อนเกินไปที่จะสร้างทีมตั้งแต่เริ่มต้น เนื่องจากมีโอกาสเช่นนี้อยู่ต่อหน้าเธอเธอจึงน้อมรับด้วยความยินดี
เนลล์ยังไม่ได้ไปที่บริษัทเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ เธอมีความเข้าใจทั่วไปเกี่ยวกับบริษัทจากข่าวภายนอกเท่านั้น เมื่อลงนามในเอกสารการโอน โทมัส มอร์ตัน ได้แจ้งให้เลขานุการส่งข้อมูลของ บริษัท ให้เธอแล้ว หลังจากอ่านอย่างละเอียดแล้วเนลล์ก็พบว่าสถานการณ์ของบริษัทเลวร้ายกว่าที่เธอจินตนาการไว้ อย่างไรก็ตามนั่นก็สมเหตุสมผลแล้ว ไม่มีใครต้องการโอน บริษัท เว้นแต่จะอยู่ในสภาพเลวร้ายจนไม่สามารถดำเนินการได้
วัฒนธรรมซิงฮุย ก่อตั้งมาเกือบสี่สิบปีแล้ว ในช่วงปีแรก ๆ ถือได้ว่าเป็นบริษัทบันเทิงที่มีชื่อเสียงและมีขนาดใหญ่มากมีช่วงเวลาหนึ่งที่ถือเป็นเกณฑ์มาตรฐานของอุตสาหกรรมบันเทิงทั้งหมด พวกเขาไม่เพียงผลิตซุปเปอร์สตาร์จำนวนมากเท่านั้น แต่ยังสร้างผลงานภาพยนตร์และโทรทัศน์อีกหลายสิบเรื่องที่มีอิทธิพลอย่างมาก
ตามหลักแล้วบริษัทที่จัดตั้งขึ้นแบบนั้นไม่ควรล้มเหลวจนถึงจุดที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
อย่างไรก็ตามเมื่อสิบปีก่อน สกายลาร์ เทอร์เรล ซึ่งเป็นทีมประชาสัมพันธ์ในสมัยนั้นได้ตัดสินใจที่จะเป็นตัวแทนและแย่งชิงซุปเปอร์สตาร์ แนวหน้าจำนวนมากไปทำให้ซิงฮุยร่วงลงเรื่อย ๆ
สกายลาร์ จับศิลปินสามกลุ่มจากซิงฮุย ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเป้าหมายหลักในการฝึกฝนของ ซิงฮุยมันเทียบเท่ากับการระบายเลือดของซิงฮุย เหตุผลที่คนเหล่านั้นเต็มใจที่จะไปกับสกายลาร์เป็นเพราะสัญญาที่พวกเขาเซ็นกับซิงฮุยในเวลานั้นมันเข้มงวดมาก และค่าตอบแทนของพวกเขาก็ต่ำมาก ดังนั้นพวกเขาส่วนใหญ่ยินดีที่จะจ่ายเงินก้อนโตเพื่อเป็นค่ายกเลิกจ้าง แม้ว่ามันจะทำให้ปวดใจ แต่พวกเขาก็ลดความสูญเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ
แม้ว่าซิงฮุยจะมีรายได้เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ บริษัท ก็มีเลือดไหลออกมาและเหมือนกับคนตายที่เดินได้ มันจะค่อย ๆ ร่วงลงและสลายตัวไปเรื่อย ๆ ควบคู่ไปกับการเปลี่ยนแปลงในอุตสาหกรรมและการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของเพื่อนร่วมงานความงดงามของซิงฮุยก็หดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกวันนี้อาณาจักรบันเทิงซึ่งเป็นตัวแทนของยุคสมัยได้ลดลงเหลือไม่ถึงสิบศิลปินและทั้งหมดเป็นนักแสดงรุ่นเล็กที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก ในแง่ของทรัพยากรที่พวกเขามีมันยิ่งแย่ลงไปอีก
เป็นเวลากว่าหนึ่งปีที่ศิลปินของบริษัท ได้รับงานที่ดีเพียงแค่ชิ้นเดียว
