ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 63 เรียกบทบาทคืนในฐานะสามี
เนลล์จมอยู่ในความคิดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาพบกับใบหน้าหล่อเหลาของกิดเดียน
เธอรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
เนื่องจากพื้นที่ในรถที่จำกัดและชายคนนี้ไม่ทันได้ตั้งตัว ในขณะที่อยู่บนตักของเขาเธอได้ทำการขยับร่างกายทำให้ศีรษะของเธอกระแทกกับหลังคารถ
“ระวังด้วยสิ!”
เนื่องจากการตอบสนองอย่างรวดเร็วของกิดเดียนเขาจึงยื่นแขนออกไปตรงเวลาเพื่อให้สิ่งกีดขวางเหนือศีรษะของเธอ เนลล์กระแทกเข้าที่ฝ่ามือของเขา กดเธอลงบนตักของเขาเพื่อหาที่นั่งกิดเดียนพูดเสียงห้าว
“อย่าขยับเราใกล้จะถึงบ้านแล้ว” เนลล์นิ่งและถามด้วยความงุนงง
“ฉันหลับไปแล้วเหรอ?”
“ใช่ แต่คุณเป็นหวัด ผมจะให้ป้าจอยซ์ทำน้ำซุปขิงให้คุณเมื่อเราถึงบ้าน” เนลล์เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเธอด้วยความขมวดคิ้ว
มันร้อนนิดหน่อย ทั้งคู่ลงจากรถเมื่อถึงบ้าน กิดเดียนสั่งให้ห้องครัวทำน้ำซุปขิงก่อนจะให้เนลล์ไปอาบน้ำอุ่นที่ห้องของเธอ
ด้วยที่อยู่อาศัยที่มีเครื่องทำความร้อนส่วนกลางและอ่างน้ำร้อนที่เหมาะสำหรับอากาศหนาวเนลล์จึงเอาใจใส่อย่างเชื่อฟัง
อย่างไรก็ตามเพียงไม่นานหลังจากที่เธอไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากชั้นบน
“อ๊ะ!” กิดเดียนรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนตามใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ห้องนอนเปิดอยู่ แต่ประตูห้องน้ำปิดแน่น อีกด้านหนึ่งมีแสงสว่างส่องสว่าง
กิดเดียนเคาะประตูพร้อมกับขมวดคิ้ว
“เนลลี่เกิดอะไรขึ้น?” หลังจากนั้นไม่นานเสียงที่ไม่ชัดเจนของเนลล์ก็ดังออกมาจากข้างใน
“ฉันสบายดี! ไม่ต้องห่วงฉัน!” เสียงของเธอไม่สามารถบดบังความอดทนและความเจ็บปวดในน้ำเสียงของเธอได้ ใบหน้าของกิดเดียนที่ดูหดหู่กลายเป็นโกรธเคืองที่สุด
“เปิดประตู!” ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากอีกด้านของประตู แม้ว่าจะมีเสียงกรอบแกรบที่ไม่ชัดเจน
กิดเดียนไขกุญแจออกมาและเปิดประตูโดยไม่คิดอะไรเลยด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ทันทีที่ประตูเปิดรูม่านตาของเขาก็เบิกกว้าง
เขาเต็มไปด้วยขบขันและความหดหู่ใจ เนลล์พันผ้าขนหนูแล้วก็ล้มลง ในขณะที่ศีรษะของเธอยังคงปกคลุมไปด้วยฟองเธอจึงนอนอยู่ข้างอ่างในท่าที่ค่อนข้างอึดอัด
การปรากฏตัวของเขาทำให้เนลล์ตกใจที่จะขยับมือของเธอจากการถูที่ขาของเธอไปจนถึงการปิดบังใบหน้าของเธอ เธออยากจะตายในตอนนี้
กิดเดียนเดินเข้ามา
“คุณนายลีย์ นี่คือการแสดงของการอาบน้ำใช่ไหม?” เขาคุกเข่าลงข้างๆเธอ
“ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!”
เหมือนยังอยู่กับความตายเนลล์เอามือปิดหน้าและพยายามผลักเขาออกไป กิดเดียนคว้าข้อมือของเธอเมื่อสบโอกาส เมื่อเห็นขาข้างหนึ่งของเธอนอนตรงเหมือนลูกศรเขาจึงยื่นแขนไปจับข้อเท้าของเธอ
“ตะคริว?” แม้ว่าจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับ แต่เนลล์ก็ยังคงพยักหน้า เธอหันหน้าหนีด้วยความอายและผละจากการจ้องมองของเขา
เมื่อดวงตาของกิดเดียนลึกขึ้นเขาก็อุ้มเธอและวางเธอไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งใกล้ ๆ เนลล์กำผ้าขนหนูคลุมตัวเธอไว้แน่น ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรนอกจากกดข้อเท้าของเธอหลายจุด เขาค่อนข้างมีเทคนิคโดยใช้แรงกดในปริมาณที่เหมาะสม ในไม่ช้าความตึงเครียดก็ถูกปลดปล่อยออกจากขาของเธอ
“คุณรู้สึกดีขึ้นไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เนลล์พยักหน้า
เมื่อเปิดไฟในห้องน้ำอุณหภูมิก็สูงขึ้น กิดเดียนจ้องมองเธอที่ห่อด้วยผ้าขนหนูกัดริมฝีปากด้วยความเสียใจและไม่เต็มใจ แต่ทำอะไรไม่ถูก มันเป็นภาพที่น่าขบขันทีเดียว เขายืดหลังของเขาให้ตรงและวางมือไว้ข้างเธอ
“คุณนายลีย์ คุณยั่วยวนผมในเวลาและสถานที่อื่นได้ไหม? ผมไม่อยากทำกับคนป่วย” ใบหน้าแดงก่ำของเนลเปลี่ยนเป็นโกรธทันที
“กิดเดียน ลีย์ ! ฉันยั่วยวนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่” กิดเดียนหัวเราะ
“อย่าหงุดหงิดเรื่องไม่เป็นเรื่องสิ ดูผ้าขนหนูของคุณมันจะหลุดแล้ว”
การจ้องมองของเขาลดลงอย่างตั้งใจที่ด้านหน้าของเธอ
เนลล์ยิ่งดึงขึ้นมาคลุมเรื่อย ๆ แววตาของกิดเดียนเบิกกว้าง แต่เมื่อพิจารณาว่าเธอไม่สบายเขาก็อดกลั้นไม่ให้แกล้งเธอ แต่กิดเดียนอุ้มเธอกลับลงไปในอ่างและจากไป เมื่อถึงเวลาที่เนลล์ออกมาจากอ่างน้ำซุปขิงหนึ่งชามและยาแก้หวัดสองเม็ดก็วางอยู่บนโต๊ะในห้องนอน
กิดเดียนนั่งอยู่บนโซฟาชี้ไปที่น้ำซุปและยาแล้วพูดว่า
“ดื่มนี่อย่าให้เหลือ” เนลล์ขมวดคิ้ว ตั้งแต่เด็กเธอเกลียดทุกอย่างที่ฉุน เนลล์ไม่ต้องการให้มันอยู่ในท้องของเธอ เธอมองไปที่ชายบนโซฟาจากมุมหางตา ชายคนนั้นพูดเบา ๆ โดยไม่เงยหน้าว่า
“ผมไม่รังเกียจที่จะป้อนให้คุณ”
เนลล์ผงะ เธอหยิบชามขึ้นมาแล้วบีบจมูกกระดกน้ำซุปในไม่กี่อึก หลังจากทำเสร็จแล้วเธอก็กินยา กิดเดียนรู้สึกยินดีเป็นที่สุด
หลังจากที่เขาเอาชามไปเก็บเขาก็กลับมาเพื่อให้เธอเข้านอนโดยให้เธอห่มผ้านวม
“นอนหลับฝันดีและทุกอย่างจะดีขึ้นในตอนเช้า”เมื่อรู้สึกถึงมันและไม่มีแรงที่จะพูดอะไรอีกแล้วเนลล์ก็รีบเดินออกไป
เธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นรู้สึกดีขึ้นจากความหนาวเย็น กิดเดียนลุกจากเตียงแล้วและรอเธออยู่ที่ห้องอาหารชั้นล่าง
เนลล์ทักทายป้าจอยซ์ที่กำลังเสิร์ฟอาหารเช้าเมื่อเธอปีนลงบันได เธอยิ้ม
“ป้าจอยซ์ขอบคุณสำหรับน้ำซุปขิงเมื่อวานนะคะ ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลยวันนี้”
ป้าจอยซ์ตอบด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีค่ะ” กิดเดียนจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น เขาสั่งน้ำซุปขิงทำไมไม่ขอบคุณเขา? เนลล์เดินเข้ามาหาเขาและนั่งตรงข้ามกับเขาโดยไม่สนใจความไม่พอใจของเขา
เธอขอบคุณด้วยความยินดีเมื่อคุณป้าจอยซ์นำอาหารเช้ามาให้ขณะที่มองไปที่ชายที่อยู่ตรงข้ามนั้นอย่างยั่วเย้า กิดเดียนยังคงเงียบ
ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะทำตัวเหลวแหลกมากขึ้นในแต่ละวันโดยที่รู้ว่าเขาจะไม่ทำอะไรเลย เขารู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องเรียกคืนบทบาทของเขาในฐานะสามี!
หลังจากรับประทานอาหารเช้าทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปที่ประตูด้วยกัน
เนลล์จะไปรายงานตัวที่ อันนิ่ง อินเตอร์เนชั่นแนล ในวันนี้ เธอเห็นแมทธิวยืนอยู่ข้างรถทันทีที่เธอออกไปนอกบ้าน
เธอยิ้มและทักทายแมทธิว
“สวัสดีตอนเช้าค่ะ ผู้ช่วยสตาร์ก”
“สวัสดีตอนเช้าครับคุณผู้หญิง”
แมทธิวเปิดประตูรถให้เธออย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
“เชิญครับ คุณผู้หญิง” เธอตอบอย่างสดใสว่า
“ไม่เป็นไรฉันจะขับรถไปที่นั่นเอง”
“คุณแน่ใจหรือว่ารถของคุณอยู่ที่บ้าน?” เสียงของกิดเดียนดังขึ้นจากด้านหลังเธอ
เนลล์ตกตะลึง
เธอจำได้อย่างรวดเร็วว่าเธอจอดรถไว้ที่ชั้นใต้ดินของ บริษัทลีย์เมื่อคืน ตอนนั้นเนลล์ไม่ได้ขับรถเพราะเธอกลับบ้านด้วยรถของกิดเดียน มีรถหลายคันในโรงรถ แต่ไม่มีคันไหนเป็นของเธอ ด้วยความอับอายเธอปีนขึ้นไปบนรถอย่างช่วยไม่ได้ภายใต้การจ้องมองด้วยรอยยิ้มของแมทธิว
อันนิ่ง อินเตอร์เนชั่นแนล อยู่ข้างกับบริษัทลีย์
ขณะที่มันสามารถเดินไปมาระหว่างอาคารได้ดีเนลล์จึงให้ แมทธิวจอดรถ
เธอเปิดประตูและลงไป ลูบไล้ชุดกางเกงยับเธอพูดอย่างร่าเริงว่า
“ขอบคุณค่ะ! ฉันจะลงตรงนี้ คุณไปได้แล้ว!”
กิดเดียนเหลือบมองเธอด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เขาสั่งให้แมทธิวขับรถมุ่งหน้าไปยังบริษัทลีย์ เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ในฐานะผู้มาใหม่เธอไม่ต้องการให้ใครรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกิดเดียนเพราะกลัวว่าจะเกิดผลเสีย เธอเดินมาตลอดทางจนถึงห้องทำงาน เนื่องจากเธอคุ้นเคยกับทรัพยากรบุคคลแล้วเมื่อวานนี้เธอจึงสามารถข้ามขั้นตอนต่างๆมากมายในวันแรกของการทำงานวันนี้
เธอเรียกประชุมแผนกทันทีตอนแปดโมงครึ่งในตอนเช้า
