ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 66 ขอโทษเธอซะ
“คุณหมายว่าไง ‘ไม่มีทาง’? รีบขอโทษคุณลีย์และคุณเจนนิงส์!” ลิลี่ โอแฮร์ ในที่สุดก็ตอบสนอง
แม้ว่าเธอจะยังไม่เต็มใจและถึงแม้ว่าความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเนลล์จะลงสู่กระดูกของเธอ แต่เธอก็เข้าใจว่ากิดเดียน ลีย์ ไม่ใช่คนที่เธอจะรุกรานได้ ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างไม่เต็มใจว่า
“ฉันขอโทษค่ะ คุณลีย์ ” กิดเดียนเลิกคิ้ว
“ผมไม่รู้สึกถึงความจริงใจในคำขอโทษของคุณโอแฮร์เลย” ลิลี่กำหมัดแน่น
เช่นเดียวกับที่เธอรู้สึกอับอายมากขนาดนี้ในระหว่างที่เธอพบกับชายในตำนานและน่าทึ่งคนนี้เป็นครั้งแรก แต่มันก็ต้องอยู่ต่อหน้าเนลล์ด้วยเช่นกันความไม่เต็มใจและความขุ่นเคืองรุนแรงพุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ
แต่ทั้งหมดก็ถูกระงับทันทีที่เธอได้พบกับการจ้องมองที่เย็นชาของกิดเดียน เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอีกครั้งว่า
“ฉันขอโทษคุณลีย์ ฉันผิดไปแล้ว”
“คุณขอโทษใคร?”
“นาย…” ในที่สุดลิลี่ก็จับได้และมองไปที่เนลล์โดยไม่เต็มใจ
“ฉันขอโทษคุณเจนนิงส์”
ริมฝีปากของเนลล์โค้งงอ
“คุณพูดอะไร? ขอโทษ ฉันไม่ได้ยินเลย คุณช่วยพูดดังได้ไหม?” ลิลี่ โอแฮร์
“ … ” ริมฝีปากของกิดเดียนโค้งงออย่างสนุกสนาน
เขาจับมือของเนลล์แล้วเขาก็เห็นด้วย
“ใช่ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” ลิลี่ทำอะไรไม่ถูกและไม่กล้าพูดอะไรเธอจึงทำได้เพียงแค่ส่งเสียงเท่านั้น
“ฉันขอโทษ เนลล์ เจนนิ่งส์ ฉันผิดไปแล้ว กรุณายกโทษให้ฉันด้วย” เนลล์หัวเราะอย่างมีความสุข
“แบบนี้ดีกว่าเยอะเลย!” เธอลูบใบหน้าของเธอและเปรียบเทียบกับแก้มที่บวมสองข้างของลิลี่
ใบหน้าครึ่งขวาของเนลล์ยังคงรู้สึกร้อนและเจ็บปวด แต่หัวใจของเธอไม่โกรธอีกต่อไป
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ!” เนลล์จับมือของกิดเดียนขณะพูด
กิดเดียนมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง
“คุณจะปล่อยไปแบบนั้นเหรอ?”
“ใช่ หากหมาบ้ากัดคุณให้ตีกลับเพียงครั้งเดียว ประเด็นของการต่อสู้กับสุนัขคืออะไร” กิดเดียนรู้สึกขบขันกับคำพูดของเธอ
“เอาล่ะผมจะเชื่อคุณ” ทั้งสองเดินจูงมือกันออกไป
ด้านหลังพวกเขา โทมัส ลินด์บลูม เฝ้าดูฉากนั้นด้วยความตกใจ ทุกคนรู้ดีว่าไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้ ๆ กิดเดียน ลีย์ ได้เลย
เขาไม่เคยได้ยินเรื่องซุบซิบใด ๆ เกี่ยวกับกิดเดียนตลอดหลายปีที่ผ่านมา เผลอ ๆ เขาอาจจะคบกับ เนลล์ เจนนิงส์!
ลิลี่เห็นเขาจ้องไปที่ด้านหลังของพวกเขาและผลักแขนของเขาด้วยความไม่พอใจ
“คุณกำลังมองอะไร?” โทมัสกลับมีสติสัมปชัญญะ
“อ๋อ ไม่มีอะไร” ลิลี่ตะคอก
“ฉันบอกคุณแล้วว่า เนลล์ เจนนิงส์ เป็นจิ้งจอก! ย้อนกลับไปตอนนั้นเธอมี เจสัน มอร์ตัน อย่ในกำมือและตอนนี้เธอก็ปีนขึ้นไปหา กิดเดียน ลีย์! ช่างไร้ยางอายอะไรเช่นนี้!” สีหน้าของโทมัสเปลี่ยนไปอีกครั้งเมื่อได้ยินคำสาปจากปากของเธอ
เมื่อเขามองไปที่เธออีกครั้งการจ้องมองของเขาเต็มไปด้วยความรำคาญและความไม่อดทน ลิลี่ก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าวันนี้เธอทำตัวไร้มารยาทเกินไป
ทั้งหมดนั้นเป็นความผิดของเนลล์ นังนั่น! ถ้าเนลล์ไม่ได้จงใจยั่วยุเธอ เธอจะไม่แสดงด้านนี้ต่อหน้าโทมัส ลินด์บลูมเหรอ?
เธอรีบแสดงสีหน้าเสียใจและดึงแขนเสื้อของเขาอย่างยั่วยวน
“โทมัสฉันเจ็บหน้า พาฉันไปโรงพยาบาลที! ฉันกลัวว่าใบหน้าของฉันอาจจะพังถ้าฉันไปช้า!” เสียงของโทมัสลดลง
“คืนนี้ผมมีอะไรต้องทำและไม่มีเวลาไปกับคุณที่โรงพยาบาล เอาบัตรใบนี้ไปและก็ไปด้วยตัวเอง!”
จากนั้นเขาก็ดึงบัตรธนาคารออกจากกระเป๋าและยื่นให้เธอก่อนจะหมุนตัวและเดินจากไป ลิลี่ตกตะลึงก่อนจากนั้นก็โกรธเต็มที่
โทมัส ลินด์บลูม หมายความว่าอะไร?
เธอจะอยู่กับเขาไหมถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลลินด์บลูม และครอบครัวของเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะให้พวกเขาคบกัน?
ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นเขาก็ยื่นบัตรธนาคารให้เธอแล้วก็หนีไป เธอเดินออกไปด้วยความโกรธเพียงเพื่อที่จะเห็นว่าโทมัสเข้าไปในรถของเขาแล้วและขับรถออกไปอย่างไร้ความปรานี เธอโกรธมากขึ้นจนโยนบัตรธนาคารในมือทิ้ง
“กรี๊ด! คุณเป็นแค่คนขี้ขลาดที่พูดอะไรไม่ออกเมื่อแฟนสาวถูกตบ! ไปลงนรกซะ ไปให้พ้นสายตาของฉันถ้าคุณทำได้และอย่าให้ฉันเจอคุณอีก!”
…
อีกด้านหนึ่งเนลล์เข้าไปในรถพร้อมกับกิดเดียน
“ประธานไปไหนดีครับ?” กิดเดียนมองหน้าเนลล์ด้วยความขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไปโรงพยาบาล”
“รับทราบครับ” เนลล์ประหลาดใจและรีบพูดว่า
“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”
“หยุดพูด” กิดเดียนปฏิเสธที่จะฟังเนลล์และเธอทำได้เพียงแค่ปิดปากเมื่อเขายืนกราน
ชายคนนั้นจับหน้าเธออีกครั้งและมองใกล้ ๆ ใบหน้าที่อ่อนโยนในตอนแรกนั้นบวมเล็กน้อยพร้อมกับรอยนิ้วที่ชัดเจนทั้งห้า
ดวงตาของเขาเย็นชา
“วันนี้คุณทำได้ดีมาก แต่ครั้งต่อไปที่คุณเจอหมาบ้าแบบนั้นอย่าจัดการเองแล้วโทรหาผมก่อนได้ไหม?” เนลล์มองเขาแล้วยิ้ม
“ลิลี่ โอแฮร์ เป็นเช่นนั้นมาโดยตลอด แม้จะเรียนมัธยมปลายเธอก็ชอบรังแกเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ ในโรงเรียน วันนี้ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบเธอ เฮอะ!”
เนลล์ฟ่อเบา ๆ เมื่อกิดเดียนสัมผัสบาดแผลบนใบหน้าของเธอ เขาปล่อยเธอและได้ยินเธอพูดต่อ
“คุณได้แก้แค้นแทนฉันก่อนหน้านี้แล้ว นอกจากนี้เธอตบฉันเพียงครั้งเดียว แต่ฉันตบเธอสองครั้ง คุณไม่ต้องโกรธอีกต่อไป” กิดเดียนยิ้มอย่างเย็นชา
“ผมสมควรที่จะโกรธเธอเหรอ? คนที่ผมโกรธคือคุณ คุณไม่โทรหาผมแม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น โชคดีที่ผมมาถึงทันเวลาในวันนี้ จะเป็นอย่างไรถ้าผมมาสายและแจกันใบนั้นโดนคุณจริง ๆ ล่ะ?” ดวงตาของเนลล์กะพริบ
“มันคงไม่มีแล้วล่ะ ฉันจะระวัง”
“เฮอะ!” กิดเดียนไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม หันไปมองกระเป๋าที่อยู่ด้านข้าง ดวงตาของเขาก็มืดลงเมื่อเห็นผ้าพันคอสีดำด้านใน
“นี่คืออะไร?”
“โอ๊ะ นั่นเหรอ? ฉันซื้อให้คุณ” เนลล์พูดขณะที่เธอหยิบผ้าพันคอออกมา
“เดิมทีฉันอยากจะซื้อมันอย่างลับ ๆ และมอบให้คุณในช่วงคริสต์มาส แต่ตอนนี้แผนนั้นพังทลายไปแล้วดังนั้นจงยอมรับตอนนี้ซะ!” กิดเดียนมองไปที่ผ้าพันคอคุณภาพสูงตรงหน้า เขาหันไปหาเนลล์
“คุณเลือกมันมาเพื่อผมโดยเฉพาะหรือเปล่า?” เนลล์พยักหน้าและมองเขาอย่างคาดหวัง
“เป็นยังไงบ้าง? คุณชอบมันไหม?” ชายคนนั้นยิ้ม
“ผมชอบมัน”
“ฉันจะใส่ให้คุณ!”
“เอาสิ” ชายคนนั้นงอตัวเล็กน้อยและเนลล์ก็พันผ้าพันคอรอบคอของเขาแล้วคล้องแบบที่เป็นที่นิยมในปัจจุบัน
หลังจากใส่มันแล้วเธอก็มองเขาอย่างระมัดระวัง บังเอิญวันนี้กิดเดียนสวมเสื้อเชิ้ตถักโดยมีแจ็คเก็ตผ้าแคชเมียร์สีดำทับดังนั้นผ้าพันคอจึงเข้ากับชุดของเขา
“ผมดูดีไหม?” กิดเดียนถาม เนลล์ยิ้มและพยักหน้า
“อืม มีเสน่ห์มาก”
“ขอบคุณครับภรรยาของผม”
“ยินดีอย่างยิ่งค่ะ” ข้างหน้าแมทธิวทำหน้าบึ้งตึงอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขาขับรถ ก็เพียงพอแล้วที่พวกเขาจะแสดงความเสน่หา
‘อย่างไรก็ตามการต่อต้านมโนธรรมของคุณเพียงเพื่อแสดงความรัก … ท่านประธานคุณไม่รู้สึกอึดอัดหรือ?’
เขาอยู่กับกิดเดียนมานานดังนั้นเขาจึงรู้ว่าประธานของเขาไม่เคยสวมเสื้อคอเต่าหรือผ้าพันคอ
แน่นอนว่านี่คือพลังแห่งความรัก …
ไม่นานรถก็มาถึงโรงพยาบาล กิดเดียนส่งเนลล์ไปหาหมอเพื่อรับยาและเดินออกจากห้องของหมอ
เขายืนอยู่ตรงโถงทางเดินและโทรออก
“ฉันต้องการให้ครอบครัวโอแฮร์ ออกจากจินเฉิงภายในสัปดาห์นี้!”
เมื่อเขาพูดแบบนี้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ไม่มีร่องรอยของความอ่อนโยนที่มีอยู่ตอนที่เขาอยู่กับเนลล์ก่อนหน้านี้ สิ่งที่เหลืออยู่คือความโหดร้ายและความเย็นชา
หลังจากออกคำสั่งแล้วเขาก็วางสาย เขาลดสายตาลงมองผ้าพันคอที่ผูกรอบคอแล้วยิ้มด้วยความพึงพอใจ
