ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 71 คนที่อยากจะได้แต่ไม่สามารถที่จะได้สิ่งนั้น
“ถูกต้อง! มันแย่มากที่เธอเป็นดาราพรมแดงในต่างประเทศ แต่เธอก็ยังโชว์โง่บนพรมแดงของงานเฉลิมฉลองของโรงเรียน ในตอนนี้เธอน่าสมเพช ฉันขอแนะนำว่าแทนที่จะตำหนิความคิดเห็นที่ไม่ได้ร้องขอของคุณที่นี่ คุณควรกลับบ้านและหาเงินไปทำตัวไร้เดียงสาของคุณจะดีกว่า!”
“นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ! เซลีนของเราไม่ใช่ดาราธรรมดาทั่วไป เธอได้รับคำเชิญจากผู้จัดงาน!”
“จ้า ๆ แม้เซลีนจะไม่มีงานทุกปี แต่ก็มักจะได้รับคำเชิญอยู่ดี ใบหน้าไร้เดียงสาของคุณมันกว้างจนความไร้ยางอายวิ่งเล่นได้เลย”
“ใช่เธอไม่เหมือนแจนของเราเลยที่ปฏิเสธที่จะไปเว้นแต่เธอจะมีผลงานที่ได้รับคัดเลือกให้เข้าชิงรางวัล เฮ้อ! พวกเราทำอะไรได้บ้าง? แจนของเราไม่ใช่คนไร้ยางอายและบอบบาง!”
“แม้ว่าเซลีนจะไม่มีผลงานใด ๆ ที่เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ แต่ก็ไม่แปลกที่จะมีคนเชิญเธอ!”
“เอ๊ะ! คุณเป็นแค่คนที่อยากจะได้อะไรก็ต้องได้สินะ! อย่าเวอร์ไปหน่อยเลย!”
มีเสียงดังมากจากแฟน ๆ ที่นั่ง แฟน ๆ ของเซลีน บางคนกำลังร้องไห้ด้วยความโกรธ บนพรมแดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเซลีนนิ่งขึ้นชั่วขณะ
อย่างไรก็ตามเธอแกล้งทำเป็นไม่รับฟัง และประชดประชันและไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา
เมื่อเห็นว่าเนลล์ไม่ได้ตั้งใจจะสนใจเธอ เธอจึงหันกลับมาและพูดกับเจสัน
“เจสันตรงนี้อากาศหนาว ไปนั่งโต๊ะแขกกันเถอะ!”
ขณะที่เธอพูดเธอกอดแขนของเขาอย่างอ่อนโยน อย่างไรก็ตามแม้จะผ่านไปหลายวินาทีเจสันก็ไม่ตอบสนองเธอ
เซลีนขมวดคิ้วเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือเจสันจ้องมองไปที่เนลล์ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
การแสดงออกของเซลีน มืดลงทันที เธอจับแขนของเขาแน่นขึ้นความไม่เต็มใจและความโกรธลึก ๆ ในใจของเธอแทบจะระเบิดออกมาเหมือนภูเขาไฟ แต่เธอก็อดทนได้ มุมปากของเธอถูกดึงให้กลายเป็นรอยยิ้มที่แข็งกระด้าง
“เจสันคุณกำลังมองอะไรอยู่” คราวนี้ในที่สุดเจสันก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ เขารีบพูดว่า
“ไม่มีอะไร”
สัมผัสของการเยาะเย้ยและความเกลียดชังฉายในดวงตาของเซลีน เธอหายใจเข้าลึก ๆ และมองกลับไปที่เนลล์พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ
“คืนนี้พี่เนลล์ดูสวยจริง ๆ จริงไหมคะ?” เจสันตกอยู่ในภวังค์ เขาต้องการที่จะพยักหน้าและยอมรับว่าผู้หญิงคนนั้นสวยจริงๆ
เธอสวยกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอในงานวันเกิดของเซลีนเสียอีก ราวกับว่านับตั้งแต่ที่เธอจากไปเธอก็เหมือนไข่มุกสีฝุ่นที่ถูกขัดมันค่อย ๆ เป็นประกายและสะดุดตามากขึ้น มันทำให้เขารู้สึกไม่พอใจและ … เสียใจจริง ๆ!
อย่างไรก็ตามเจสันยังคงส่ายหัว เขามองออกไปและลดสายตาลงเพื่อมองไปที่เซลีนแล้วยิ้ม
“ไม่สวยเท่าคุณหรอก” เซลีนหัวเราะเบา ๆ
“แต่ทุกคนต่างยกย่องเธอ! เจสันคุณเสียใจไหม?” แสงมืดสว่างวาบในดวงตาของเจสัน
เขาส่ายหัวและเอื้อมมือไปจับมือของเซลีน
“เป็นไปได้ยังไง? ตั้งแต่ผมเลือกคุณผมก็ไม่เสียใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นอกจากนี้ไม่ว่าคนนอกจะสวยแค่ไหน แต่วันหนึ่งพวกเขาก็จะแก่ลงเช่นกัน สิ่งที่ผมชอบคือตัวตนของคุณ คุณเป็นคนอ่อนโยนมีเหตุผลและเข้าใจ ” เซลีน มองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างสงบ จากนั้นเธอก็ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“ฉันรู้ค่ะ ว่าเจสันรักฉันมากที่สุด”
“อืม” เจสันพยายามควบคุมอาการเหม่อลอย เขาสังเกตเห็นว่าเซลีนกอดแขนตัวเองแน่น เขารีบถอดเสื้อสูทออก
“คุณคงหนาว! สวมสิ่งนี้แล้วเราจะเข้าไปนั่งข้างใน”
“ตกลง ขอบคุณนะเจสัน”
หลังจากที่ทั้งสองจากไปด้วยกันเจเน็ตและเนลล์ก็ลงมาจากผนังลายเซ็น เจเน็ตหัวเราะเยาะ
“ถ้าไม่ใช่เพราะความไม่สะดวกของชุดฉันอยากจะขึ้นไปตบพวกนั้นทีละคน ไอ้บ้า! แค่ดูพวกเขาก็ทำให้ฉันเซ็ง!”
เมื่อเทียบกับความโกรธของเธอแล้วเนลล์ก็ดูสงบลงมาก เธอยกกระโปรงของเธอและเดินกับเจเน็ตไปที่ที่นั่งด้านใน เธอพูดขณะที่เธอเดิน
“ไม่มีคำพูดเหรอ? ผู้หญิงเลวคู่กับสุนัข จะดีกว่าถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดไป อย่างน้อยก็ไม่ทำร้ายคนอื่น!” เจเน็ตหัวเราะทันที
“แกพูดถูก”
ทั้งสองคนพบที่นั่งอยู่ที่โต๊ะแขก โชคดีที่พวกเขาอยู่ห่างไกลจากเซลีนดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องรังเกียจอีกต่อไป ทั้งสองคนพอใจมาก ในไม่ช้าทุกคนที่ควรจะมาก็มาถึง
ทันใดนั้นไฟก็สว่างขึ้นที่ด้านหน้าเวทีและพิธีกรก็เริ่มแนะนำประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของโรงเรียนตลอดจนกิจกรรมที่วางแผนไว้สำหรับวันครบรอบ 70 ปี
ในฐานะนักแสดงคนหนึ่งของคืนนี้โปรแกรมของเจเน็ตคือการเล่นกู่เจิง หลังจากงานเลี้ยงเริ่มไม่นานเจ้าหน้าที่คนหนึ่งก็มาขอให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวให้พร้อม
เนลล์สอนเธอด้วยคำสองสามคำและเฝ้าดูเธอจากไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่ จากมุมดวงตาของเธอเธอเห็นว่าที่นั่งของเซลีนยังว่างอยู่ เธอคงต้องไปหลังเวทีเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมเช่นกัน
เนลล์ลดสายตาลงและริมฝีปากบางของเธอมีรอยยิ้มประดับขึ้น
“คนต่อไปเป็นนักเรียนรุ่นที่ 65 ของโรงเรียน เจเน็ต แฮนค็อกนำการแสดงกู่เจิงมาให้คุณ [หงส์ขังรัก]”
หลังจากพิธีกรประกาศเสร็จเจเน็ต ก็เห็นว่าเดินขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกู่เจิงในอ้อมแขนของเธอ เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากฝูงชน
มีแฟน ๆ ของ ‘ผู้หญิงที่สวยที่สุด’ มากมาย ไม่จำเป็นต้องแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับทักษะกู่เจิงของเจเน็ต อีธาน แฮนค็อก ประธานบริษัท แฮนค็อก เอ็นเตอร์ไพรส์ กล่าวถึงลูกสาวของเขาอย่างลึกซึ้งและปล่อยให้เธอมีทุกอย่างที่ต้องการในชีวิต
อย่างไรก็ตามมีสองสิ่งที่เขาไม่เคยผ่อนคลายการควบคุม นั่นคืออาชีพและความสัมพันธ์ของเธอ ไม่จำเป็นต้องพูดศิลปินชายคนใดที่มีข่าวลือเรื่องอื้อฉาวกับเจเน็ต โดยพื้นฐานแล้วจะได้หายไปจากวงการบันเทิง
สำหรับอาชีพของเจเน็ต เดิมที อีธาน ไม่ต้องการให้ลูกสาวเข้าสู่แวดวงบันเทิง แต่เขาไม่สามารถต้านทานความชื่นชอบของเจเน็ตได้ และพาเธอไปตลอดกระบวนการหลังจากตกลงอย่างไร้ประโยชน์
ในภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ทั้งหมดของเจเน็ต ชื่อของแฮนค็อก เอ็นเตอร์ไพรส์ สามารถพบได้ในคอลัมน์ของนักลงทุน
เจเน็ตเป็นนักแสดงที่เก่ง และสามารถเล่นกู่เจิงได้ดีเธอยังเรียนวาดภาพจีนโบราณในเวลาว่าง ตราบใดที่เธอไม่อารมณ์เสีย เธอก็ดูเหมือนผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบจากสังคมชั้นสูง ด้วยเหตุนี้อีธานจึงพอใจลูกสาวของเขามากยิ่งขึ้น
ยิ่งเขาพอใจมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าคนอื่นไม่คู่ควรกับเธอ และทุกคนที่กล้ายั่วยุเจเน็ตจะถูกจัดการ เจเน็ตไม่แยแสกับท่าทีปกป้องของพ่อมาโดยตลอด
นอกจากนี้… คนที่ยั่วยุเธอไม่เคยเป็นคนที่เธอชอบ… คนที่เธอชอบจะไม่ยั่วโมโหเธอ!
บนเวทีเจเน็ตยิ้มกว้าง เชือกที่อยู่ใต้นิ้วของเธอดูเหมือนจะมีชีวิตเล่นเพลงเศร้าและซาบซึ้ง นกฟินิกตัวผู้กลับไปที่บ้านเกิดและท่องทะเลเพื่อแสวงหานกฟินิกซ์ตัวเมีย อีกมุมหนึ่งชายหนุ่มที่มีดวงตาเย็นชายืนพิงกำแพงและจ้องมองไปที่เวทีอย่างเงียบ ๆ
เขาสวมหมวกแก๊ปสีดำและแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาในแสงสลัว แต่อารมณ์ที่เย็นชาและดุร้ายของเขานั้นชัดเจน มีคนเดินผ่านมาและบังเอิญชนเขาและรีบขอโทษ
“โอ๊ะ! ขอโทษครับพี่ อ้าว! คุณเองเหรอ…?”
